จะบอกดีมั้ยว่าแอบชอบ

เรื่องของฉันมีอยู่ว่า....มันเริ่มขึ้นตั้งแต่วันนั้นเมื่อ7เดือนที่แล้วตอนที่ฉันถูกแฟนคนแรกบอกเลิกแบบกำลังอกหักใหม่ๆ มันอาจจะยาวหน่อยนะคะ คือฉันได้มีโอกาสไปสมัครเรียนที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งโรงเรียนนี้เป้นของคริสเตียนคะและตัวฉันเองก็เป็นคริสเตียนคะ มันเริ่มต้นจากตรงนี้คะ ในอาทิตย์แรกของการเปิดเรียน ฉันเรียนช่วง7โมงเช้าคะ ที่โรงเรียนนี้จะมีให้นักเรียนมาทานข้าวเย็นด้วยกันทุกๆวันศุกร์กับครูต่างติเพื่อฝึกภาษาและหลังจากนั้นจะเป็นการนมัสการ และวันศุกร์แรกฉันก็มาทานข้าวที่นี้คะวันนี้เองตอนั่งทานข้าวฉันได้นั่งใกล้ๆชายคนนึงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน ผมสีน้ำตาล ใบหน้าไม่เรียวมาก นัยต์ตาสีน้ำตาล คางที่เป็นลอนรับกับจมูกโด่งๆของเค้ามากๆเลยคะ เค้าเป็นต่างชาติคะ อายุ 24เท่าฉันแน่นอนว่าฉันไม่อาจล่ะสายตาจากคนนี้ได้ฉันนั่งจ่องเค้าแบบเอาเป็นเอาตายคือว่าเค้าน่ารักมากๆหลังจากกินข้าวเสร็จก็ขึ้นนมัสการที่ชั้น5ของ รร คะฉันเลือนั่งอยู่แถวหน้าวฉันกวาดสายตาไปทั่วๆห้อง สายตาก็ไปสะดุดกับชายคนเดิมจากเสื้อยืดที่ใส่เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิตสีเขียวขี้ม้ากางยีนก็เปลี่ยนเป็นกางเกงสีดำในความข้าวของสีผิมมันทำให้เค้าใส่อะไรก็น่ารักฉันจ่องมองเค้าที่ยืนเป่าแซกโซโฟนสีทองตาไม่กระพริบเลยล่ะ ฉันตกอยู่ในภวังค์มากๆเลยเหมือนกับว่าโลกนี้มีเราแค่สองคน อืมมม หลังจากอาทิตย์นั้นฉันก็เรียนทุกวันตอน7โมงพอลงรถเมล์ฉันก็ได้เจอเค้าอีก เค้าเป็นครูสอนภาษาอังกฤษของโรงเรียนอนุบาลเอกชนที่พัฒนาการคะทุกๆเช้าเค้าจะมายื่นรอรถเมล์ตรงนั้น และนั้นเลยทำให้ฉันต้องเผื่อเวลาออกจากบ้านเพื่อนที่จะมาให้ทันเจอหน้าเค้าที่ป้ายรถเมล์ทุกๆเช้าฉันจะส่งยิ้มให้เค้าเสมอและเค้าก็ยิ้มตอบเราไม่เคยคุยกันคะ และมีอยู่วันนึงฉันต้องมาทำธุระที่โรงเรียนอยู่จนถึงเกือบ6โมง ฉันกำลังนั่งคุยอยู่กับพี่ที่ออฟฟิตของโรงเรียนที่ล๊อปบี้เค้าคนนี้ไม่รู้มาจากไหนเดินเค้ามาทักพี่ๆที่อยู่ในกลุ่มและแน่นอนว่าพี่ๆก็จัดการแนะนำเราสองคนให้ได้รู้จักกันพอรู้จักชื่อกันแล้วเราสองคนก็ยังไม่ได้คุยกันอีกแต่ฉันก้ยังรีบมาโรงดรียนเพื่อเจอหน้าเค้าทุกเช้านะและทุกเย็นด้วยคะฉันจะมานั่งคุยกับพี่ๆและครูที่โรงเรียนทุกวันแน่อนอนว่าฉันจะต้องได้เจอหน้าเค้าอีกทั้งเช้าและเย็นเราส่งยิ้มให้กันแบบนี้ทุกๆเช้าและเย็น มีอยู่วันหนึ่งตอนเย็น เค้าเดินมาพร้อมกับกล้องเค้กกล่องใหญ่ เค้าเดินมาก่อนที่จะนั่งลงข้างๆฉัน และคำพูดของเค้าก็คือ.......ช่วยกินเค้กนี้หน่อย.....แค่นี้คะแล้วเค้าก็เดินจากไป ฉันเปิดกล่องเค้กมามันคือเค้กแย้มสตอเบอรี้ซึ้งฉันไม่ชอบกินคะ ฉันเลยส่งให้กับพี่ที่โรงเรียนกินจนหมดและกำลังจะขยำกล่องเปล่าทิ้ง เข้าก้เดินมาที่โต๊ะอีกครั้ง....เค้าบอกว่า ขอบคุณมากๆครับที่กินให้...ฉันก็ทำหน้างง พร้อมกับพูดว่า "เราไม่ได้กินเราให้พี่...กินเราไม่ชอบกินสตอเบอรี่" "ไม่เป็นไรผมขอบคุณ มีนักเรียนเอามาให้ผมนักเรียนคนนี้ชอบผมแต่ผมไม่ชอบ" คำพูดพร้อมกับเผยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นให้ฉัน โอ้ยยยย หัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลย ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยตอนนั้นได้แต่ยิ้มออกไปแบบเขินๆ และคิดว่า นี้แกจะมาบอกฉันทำไมเนี่ย นี้เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันคะ ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิม้แบบนี้ของเค้าทุกวัน....แต่แล้ววันนี้คือวันที่เศร้าที่สุดของฉันคะ เมื่อฉันรู้ว่าเค้ากำลังจะบินกลับบ้านคะ เค้ามาอยู่ไทยได้หลายปีแล้วคะแต่การไปของเค้าครั้งนี้คือเค้าจะไม่กลับมาอีกจะไปนานมาก และไม่รู้เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอเค้าอีกเค้าจะไปอาทิตย์หน้าแต่ฉันยังไม่รู้ว่าวันไหน...ฉันไม่รู้หรอกว่าเค้ารู้สึกยังไงแต่ความรู้สึกฉันคือ...ฉันชอบเค้าคะชอบมากๆเลย แค่คิดว่าทุกวันศุกร์ที่มาทานข้าวฉันจะไม่เห็นใบหน้าของเค้า ฉันจะไม่เห็นเค้าเป่าแซกโซโฟน ฉันจะไม่เห็นรอยยิ้มของเค้าอีกแล้วหัวใจของฉันมันก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วคะ ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีฉันชอบเค้าคะ ฉันควรจะทำยังไงดี ช่วยแนะนำหน่อยคะ ถ้าบอกไปฉันจะเสียใจไหมแล้วถ้าฉันไม่บอกฉันจะเสียใจไหม ....สับสนมากคะ เวลาเหลือไม่มากแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดีกับความรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่ารักได้ไหม ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใครเลย ถ้าเปียบกับรักครั้งแรก ความรู้สึกที่มีความสุขไม่มีเลยคะมันจะมีแต่ความหึงห่วง แต่กับความรู้สึกครั้งนี้ ฉันลองทำทุกอย่าง เช่น หลับตาลงแล้วนับ1-5 พอลืมตาขึ้นมาสิ่งที่เห็นคือใบหน้าของเค้าเลยคะ รูปที่เราถ่ายด้วยกันถึงแม้จะมีคนมาคั้นกลางระหว่างเรามันก็ทำให้มีความสุขแล้วคะ ห่งกันแค่เอื่อมมือจริงๆคะ แต่ฉันคว้ามืออกไปก็ดูเหมือนยิ่งห่างฉันไม่รู้ควรทำไง เค้ากำลังจะไปแล้ว วันจันทร์นี้แหละคะจะได้รู้ว่าเค้าจะไปวันไหน ควรทำไงดีคะ