โอ้ยจะบ้าตายเพราะเด็ก

ทีแรกฉันไม่ได้สนใจอะไรกับใครเลยนะอายุฉัน34ปีมาจากบ้านนอกทำงานวันแรกฉันยืนรอพี่สาวผัวที่โรงอาหารของโรงงานมีหนุ่มคนหนึงเว้ยอายุสักประมาณ22-23เนี้ยแหละมันก็มองฉันเว้ยตอนนั้นฉันคิดว่าไอ้เด็กเนี้ยดูถูกฉันมันคงคิดว่าบ้านนอกเข้าเมืองเเน่ฉันก็มองดูเสื้อผ้าของฉันแล้วมองหน้ามันกลับมันหลบตาฉันแล้วเดินหนีแล้ววันหลังเว้ยฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารตอนเที่ยงมันมาตรงข้ามที่นั่งของฉันทีนี่ฉันเลยจองหน้ามันไช้สายตาถามมันว่ามองฉันทำไมมีอะไรตอนนั้นฉันพร้อมบวกไม่ชอบคนมาดูถูกแต่มันมองหน้าฉันแค่แป๊บเดียวก็ก้มลงกินข้าวสักพักมองแป๊บเดียวก้มลงกินข้าวฉันหันหน้าหันหลังว่ามันมองแล้วมันแบบนั้นอยู่3อาทิตย์อาทิตย์ที่4มันไปนั่งที่อื่นเพราะตรงนั้นคนเต็มไม่ได้อยู่ตรงข้ามฉันก็ไม่ได้สบตบตามันฉันคิดว่ามันคงเป็นนิสัยของมันชอบมองไปมองมาคงไม่ได้คิดดูถูกหรือคิดอะกับฉันหรอกผ่านสักพักมันเริ่มจ่องฉันนานขึ้นเว้ยไม่หลบตาเหมือนแต่ก่อนฉันมองไปเมื่อไหร่ก็เห็นมันจ่องอยู่แรกๆฉันจ่องมันกลับมันก็หลบมังไม่หลบมังฉันเลยพยามไม่มองหน้ามันฉันทำอยู่อย่างนั้นประมาณ2เดือนด้วยความที่ว่ามันเป็นโรงงานน่ะนะใครทำหน้าที่อะไรเราก็ไม่รู้ฉันอยู่บนสุดมาอีกแล้วเข็นรถขนอาไหร่งานมือเข็นรถตาจ่องมาที่ฉันไอ้ฉันนึกในใจเอ้าไอ้นั่นนิหว่าฉันเลยถามเพื่อนที่ทำงานก่อนฉันว่าเด็กนั่นทำหน้าที่อะไรเพื่อนฉันบอกมันก็ส่งด้ายอยู่นี่ประจำเองเพิ่งเคยเห็นมันมันเหรอประเดนคือมันหล่อมากกกกกอไก่ล้านตัวเลยก่อนหน้าเพื่อนบอกเคยติดต่อสาวแผนกฉันให้มันมันบอกว่ามีเมียแล้วมันพูดไม่แยแสใครเลยแต่กับฉันมันดูอายๆนะไม่รู้หรือว่าฉันคิดไปเอง