เพิ่งมาเขียนในพันทิป (ด้วยตัวเอง) เป็นครั้งแรก อยากจะเขียนเรื่องของผู้ชายคนนึง (ไม่รู้ว่าเค้าจะมีโอกาสได้เข้ามาอ่านมั้ย แต่ก็อยากเขียนค่ะ ฮาฮาฮา) เริ่มเลยดีกว่า
คุณ ผู้ชายนิ่ง ๆ
คุณ ผู้ชายโลกส่วนตัวสูง
คุณ ผู้ชายบู้ ๆ เล่นกีฬาต่อสู้
แต่คุณ "ชอบ" สะสมตุ๊กตาหมี !!!
....
พบกันครั้งแรก ฉันยังจำได้แม่นยำ ในตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าปี 1 มาใหม่ ๆ เดินเข้าชมรมเทควันโดไปแบบไม่รู้จักใคร
"คุณ" นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้แถวยาว รอเวลาซ้อมเทควันโด
"คุณ" ผู้ชายมาดนิ่ง หน้าตาน่ารัก คมหน่อย ๆ ผู้ชายผิวน้ำผึ้ง ออกไปทางขาวซะมากกว่า
ฉันเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ (ตั้งใจจะหาเพื่อนในชมรม) ประโยคแรกที่ถามคุณคือ
"อยู่ชมรมนี้เหมือนกันหรอคะ ? ชื่ออะไรหรอ ? อายุเท่าไรอ่ะ เราจะได้เรียกถูก"
คุณหันมามองแบบนิ่ง ๆ สายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร ตอบฉันแค่ว่า
"ใช่อยู่ชมรมนี้แหละ เกิด 2531 อ่ะ" แล้วคุณก็นั่งนิ่ง ๆ ต่อไป
ตอนนั้นฉันคิดว่า อืมมมมม สงสัยเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงแฮะ คงอยากอยู่คนเดียว ไม่เข้าไปยุ่งก็ได้ !!!
หลายปีต่อมา ...
วันนึงฉันเห็น notifications ใน facebook เด้งขึ้นมา ฉันแอบตกใจเล็กน้อยที่เป็น comments ของคุณ
ก็แหม ... อยู่ชมรมเดียวกันมาตั้งนาน ก็ไม่เคยจะคุยกัน หรือมองหน้ากันด้วยซ้ำ
เจอกันข้างนอก ก็ไม่เคยทักกันซะคำ ทำให้ฉันทึกทักไปเองว่า คุณคงไม่ชอบหน้าฉันซะเท่าไร
ในวันนั้น comments ของคุณ เยอะแยะมากมาย ทำเอาฉันอึ้งเหมือนกัน O_o แต่นั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นให้เรากลับมาคุยกันอีกครั้ง สำหรับฉันน่ะ มันในฐานะ พี่ชาย - น้องสาว
ช่วงนั้นใกล้รับปริญญาของคุณแล้ว ฉันในฐานะน้องสาว เลยถามคุณว่า "อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันรับปริญญาล่ะ่" คุณบอกกับฉันว่า "ตุ๊กตาหมีใส่ชุด ตัวเล็ก ๆ" คำตอบนั้นฉันแอบอึ้งเล็กน้อย
ตุ๊กตาหมีใส่ชุดนี่นะ สิ่งที่คุณอยากจะได้ มันช่างไม่เหมาะกับบุคลิกผู้ชายอย่างคุณเลย ในมุมมองของฉัน
คุณ ผู้ชายนิ่ง ๆ
คุณ ผู้ชายโลกส่วนตัวสูง
คุณ ผู้ชายบู้ ๆ เล่นกีฬาต่อสู้
แต่คุณ "ชอบ" สะสมตุ๊กตาหมี !!!
และแล้ววันรับปริญญาก็มาถึง ...
ช่วงกลางวันที่มหาลัย ฉันหาตัวคุณไม่เจอเลยจริง ๆ ช่วงหัวค่ำฉันโทรเข้าเบอร์คุณ
"พี่ยังอยากได้ตุ๊กตาหมีอยู่มั้ย เอามาให้ตามสัญญาแหละ ออกมาเอาด้วยนะ เจอกันหน้าโลตัสนะ"
"ครับ"
พอคุณมาถึง รับตุ๊กตาไป "ขอบใจนะ" แล้วคุณก็จากไปอย่างรวดเร็ว O_o
ฉันเองแอบ งง นิด ๆ เอ๊ะ ยังไง ผู้ชายคนนี้ เวลาคุยใน facebook คุยเก่งมากกกกกกกกกกกกกกก แกล้งฉันตลอด เวลาฉันมีปัญหาก็คอยให้คำปรึกษา แต่ทำไม ... เจอตัวจริงทีไร เหมือนเราห่างเหินกันพิกล แปลกคนจริง
ดึก ๆ วันนั้น ฉันก็ได้รับข้อความ ขอบคุณสำหรับของขวัญรับปริญญาจากคุณ ฉันถามคุณว่า "ทำไมพี่ไม่พูดต่อหน้าล่ะ ทำไมต้องมาคุยในออนไลน์ด้วย" คุณบอกกับฉันว่า "ก็อยู่ต่อหน้าไม่รู้จะพูดอะไร มันเกร็ง"
ฉัน... "จะเกร็งทำไมคุยกับน้องสาว" ....
จากนั้นคุณก็หายไป จะมีติดต่อฉันบ้างก็แค่ใน facebook แต่แปลกนะ คุณจะเข้ามาคุยกับฉัน เฉพาะวันที่ฉัน "รู้สึกแย่" เข้ามาให้กำลังใจ มาคุยด้วยแบบแปลก ๆ ไม่เหมือนคนอื่น เป็นผู้ชายประหลาดในสายตาฉัน แต่คุยกับคุณฉันแสนจะรู้สึกดึ ไม่อึดอัด เพราะดูคุณจริงใจ และไม่ได้ดูเหมือนมาจีบ ทุก ๆ ครั้งที่มีปัญหาแล้วคุยกับคุณ คุณจะอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะสบายใจ ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน บางครั้งตี 4 คุณก็ยังอยู่เป็นเพื่อน ทั้ง ๆ ที่วันรุ่งขึ้นคุณต้องไปทำงาน ก็ไม่เคยปริปากบ่นฉันซะคำ คุณจะรู้มั้ยนะ ว่าคุณดูเป็น พี่ชายที่แสนดี ในสายตาฉันมากเลย
ผ่านมาปีกว่า ...
ฉันเลิกกับแฟน ช่วงนั้นฉันเคว้ง ๆ สับสนในชีวิต อารมณ์แปรปรวน แต่ก็ยังไม่อยากจะมีใคร ผู้ชายที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็ออกไปในแนวมาจีบซะมากกว่าจะมาเป็นเพื่อน แต่ คุณเหมือนจะเข้ามาในฐานะพี่ชาย
"นี่ พี่หาคนมาเป็นคู่ซ้อมให้อยู่อ่ะ มาเล่นกับพี่มั้ย เล่นต่อสู้กัน" ฉันถามกลับไปว่า "อารมณ์ไหนของพี่ มาชวนให้ไปเป็นคู่ซ้อมเนี่ย"
คุณบอกฉันว่า "ก็ไม่คิดยังไง ก็เราอ่ะถึกดี พี่เล่นกับเราแรง ๆ เราก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะงั้นเหมาะสมมาเป็นคู่ซ้อมอย่างยิ่ง" O_o
ซ้อมและเล่นกีฬาด้วยกันทุกเย็น มันทำให้ฉันสนิทกับคุณมากขึ้น ไว้ใจคุณมากขึ้น แล้วก็ทำให้เราได้คุยกันมากขึ้น ช่วงนั้น ฉันทั้งเหวี่ยง อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ สารพัดจะทำกับคุณ
ฉันเหวี่ยง คุณกลับมองมันเป็นเรื่องขำ ๆ แล้วก็ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกที ^^
ฉันอารมณ์แปรปรวน คุณก็จะคอยอยู่ข้าง ๆ รอจนฉันเย็นลง
ฉันเอาแต่ใจ คุณก็คอยตามใจ จนบางทีฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณตามใจฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ฉันไม่สบาย คุณก็คอยดูแลเสมอ
ฉันไม่ยอมกินข้าว คุณก็สารพัดจะหลอกล่อหาวิธีให้ฉันกินจนได้
ฉันงอแง คุณก็คอยโอ๋เหมือนฉันเป็นเด็ก ๆ
ฉันดื้อ คุณก็มองว่าฉันเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจ และคิดว่ามันน่ารักดี
ฉันอยากจะทำอะไร คุณก็คอยอยู่เคียงข้าง และ ช่วยเหลืออยู่เสมอ
และแล้ววันนึง คุณมาบอกกับฉันว่า "คุณชอบฉัน" ชอบมานานมากแล้วด้วย
ตอนนั้นฉันอึ้งไปนิด ๆ เพราะจากความน่าจะเป็น คุณไม่น่าชอบฉันมานานมากได้นะ (ไม่มีสัญญาณอะไรเลยนี่นา)
คุณบอกว่า ตอนแรกที่ไม่คุยด้วยเพราะไม่รู้จะคุยอะไรด้วยจริง ๆ
คุณบอกว่า เวลาซ้อมเทควันโดด้วยกันที่ชมรม ใช่ว่าพี่จะไม่มอง พี่คอยมองตลอดนะ และแอบคิดว่า เด็กคนนี้ถึกดีจัง ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนึงจะอยู่ได้ขนาดนี้
คุณบอกว่า เวลาเจอกันข้างนอก พี่มองตลอดนะ แต่สายตาอาจดูไม่เป็นมิตรเพราะไม่กล้ายิ้มให้ กลัวน้ำจะคิดว่าพี่จีบ
คุณบอกว่า สังเกตตลอดนะ ว่าช่วงนึงน้ำชอบไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ออกกำลังกายตอนเย็น พี่เห็นทุกวัน มองอยู่ทุกวัน แต่น้ำนั่นแหละ ที่ไม่เคยสนใจเอง
คุณบอกว่า ที่คุยด้วยเวลาน้ำมีปัญหา ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็คุยน่ะ ที่จริงแล้ว ง่วงนะ มากด้วย ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน แต่ก็อยากคุย เพราะเป็นห่วง อยากเห็นน้ำยิ้มได้ก่อนแล้วค่อยไปนอน
ฉันบอกคุณไปว่า "ฉันยังไม่พร้อมจะมีใคร พี่อย่ารอเลย คิดกับฉันเป็นน้องสาวเถอะ อีกอย่างน้ำมีกำแพงนะ มากด้วย"
คุณตอบกลับมาว่า "น้องสาวมีเยอะแล้ว ไม่ยอมให้เป็นน้องสาวเด็ดขาด กำแพงจะยากแค่ไหนพี่ก็จะปีนขึ้นไป เรามาคอยดูกัน"
ตอนนั้นฉันเชื่อมั่นมากเลยว่า คุณไม่มีวันพังกำแพงฉันลงได้หรอก
... "ได้ งั้นเรามาคอยดูกัน ว่าพี่จะอยู่ ตามจีบน้ำได้นานแค่ไหน" ...
.:: My guardian angel Part I
คุณ ผู้ชายนิ่ง ๆ
คุณ ผู้ชายโลกส่วนตัวสูง
คุณ ผู้ชายบู้ ๆ เล่นกีฬาต่อสู้
แต่คุณ "ชอบ" สะสมตุ๊กตาหมี !!!
....
พบกันครั้งแรก ฉันยังจำได้แม่นยำ ในตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าปี 1 มาใหม่ ๆ เดินเข้าชมรมเทควันโดไปแบบไม่รู้จักใคร
"คุณ" นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้แถวยาว รอเวลาซ้อมเทควันโด
"คุณ" ผู้ชายมาดนิ่ง หน้าตาน่ารัก คมหน่อย ๆ ผู้ชายผิวน้ำผึ้ง ออกไปทางขาวซะมากกว่า
ฉันเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ (ตั้งใจจะหาเพื่อนในชมรม) ประโยคแรกที่ถามคุณคือ
"อยู่ชมรมนี้เหมือนกันหรอคะ ? ชื่ออะไรหรอ ? อายุเท่าไรอ่ะ เราจะได้เรียกถูก"
คุณหันมามองแบบนิ่ง ๆ สายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร ตอบฉันแค่ว่า
"ใช่อยู่ชมรมนี้แหละ เกิด 2531 อ่ะ" แล้วคุณก็นั่งนิ่ง ๆ ต่อไป
ตอนนั้นฉันคิดว่า อืมมมมม สงสัยเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงแฮะ คงอยากอยู่คนเดียว ไม่เข้าไปยุ่งก็ได้ !!!
หลายปีต่อมา ...
วันนึงฉันเห็น notifications ใน facebook เด้งขึ้นมา ฉันแอบตกใจเล็กน้อยที่เป็น comments ของคุณ
ก็แหม ... อยู่ชมรมเดียวกันมาตั้งนาน ก็ไม่เคยจะคุยกัน หรือมองหน้ากันด้วยซ้ำ
เจอกันข้างนอก ก็ไม่เคยทักกันซะคำ ทำให้ฉันทึกทักไปเองว่า คุณคงไม่ชอบหน้าฉันซะเท่าไร
ในวันนั้น comments ของคุณ เยอะแยะมากมาย ทำเอาฉันอึ้งเหมือนกัน O_o แต่นั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นให้เรากลับมาคุยกันอีกครั้ง สำหรับฉันน่ะ มันในฐานะ พี่ชาย - น้องสาว
ช่วงนั้นใกล้รับปริญญาของคุณแล้ว ฉันในฐานะน้องสาว เลยถามคุณว่า "อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันรับปริญญาล่ะ่" คุณบอกกับฉันว่า "ตุ๊กตาหมีใส่ชุด ตัวเล็ก ๆ" คำตอบนั้นฉันแอบอึ้งเล็กน้อย
ตุ๊กตาหมีใส่ชุดนี่นะ สิ่งที่คุณอยากจะได้ มันช่างไม่เหมาะกับบุคลิกผู้ชายอย่างคุณเลย ในมุมมองของฉัน
คุณ ผู้ชายนิ่ง ๆ
คุณ ผู้ชายโลกส่วนตัวสูง
คุณ ผู้ชายบู้ ๆ เล่นกีฬาต่อสู้
แต่คุณ "ชอบ" สะสมตุ๊กตาหมี !!!
และแล้ววันรับปริญญาก็มาถึง ...
ช่วงกลางวันที่มหาลัย ฉันหาตัวคุณไม่เจอเลยจริง ๆ ช่วงหัวค่ำฉันโทรเข้าเบอร์คุณ
"พี่ยังอยากได้ตุ๊กตาหมีอยู่มั้ย เอามาให้ตามสัญญาแหละ ออกมาเอาด้วยนะ เจอกันหน้าโลตัสนะ"
"ครับ"
พอคุณมาถึง รับตุ๊กตาไป "ขอบใจนะ" แล้วคุณก็จากไปอย่างรวดเร็ว O_o
ฉันเองแอบ งง นิด ๆ เอ๊ะ ยังไง ผู้ชายคนนี้ เวลาคุยใน facebook คุยเก่งมากกกกกกกกกกกกกกก แกล้งฉันตลอด เวลาฉันมีปัญหาก็คอยให้คำปรึกษา แต่ทำไม ... เจอตัวจริงทีไร เหมือนเราห่างเหินกันพิกล แปลกคนจริง
ดึก ๆ วันนั้น ฉันก็ได้รับข้อความ ขอบคุณสำหรับของขวัญรับปริญญาจากคุณ ฉันถามคุณว่า "ทำไมพี่ไม่พูดต่อหน้าล่ะ ทำไมต้องมาคุยในออนไลน์ด้วย" คุณบอกกับฉันว่า "ก็อยู่ต่อหน้าไม่รู้จะพูดอะไร มันเกร็ง"
ฉัน... "จะเกร็งทำไมคุยกับน้องสาว" ....
จากนั้นคุณก็หายไป จะมีติดต่อฉันบ้างก็แค่ใน facebook แต่แปลกนะ คุณจะเข้ามาคุยกับฉัน เฉพาะวันที่ฉัน "รู้สึกแย่" เข้ามาให้กำลังใจ มาคุยด้วยแบบแปลก ๆ ไม่เหมือนคนอื่น เป็นผู้ชายประหลาดในสายตาฉัน แต่คุยกับคุณฉันแสนจะรู้สึกดึ ไม่อึดอัด เพราะดูคุณจริงใจ และไม่ได้ดูเหมือนมาจีบ ทุก ๆ ครั้งที่มีปัญหาแล้วคุยกับคุณ คุณจะอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะสบายใจ ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน บางครั้งตี 4 คุณก็ยังอยู่เป็นเพื่อน ทั้ง ๆ ที่วันรุ่งขึ้นคุณต้องไปทำงาน ก็ไม่เคยปริปากบ่นฉันซะคำ คุณจะรู้มั้ยนะ ว่าคุณดูเป็น พี่ชายที่แสนดี ในสายตาฉันมากเลย
ผ่านมาปีกว่า ...
ฉันเลิกกับแฟน ช่วงนั้นฉันเคว้ง ๆ สับสนในชีวิต อารมณ์แปรปรวน แต่ก็ยังไม่อยากจะมีใคร ผู้ชายที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็ออกไปในแนวมาจีบซะมากกว่าจะมาเป็นเพื่อน แต่ คุณเหมือนจะเข้ามาในฐานะพี่ชาย
"นี่ พี่หาคนมาเป็นคู่ซ้อมให้อยู่อ่ะ มาเล่นกับพี่มั้ย เล่นต่อสู้กัน" ฉันถามกลับไปว่า "อารมณ์ไหนของพี่ มาชวนให้ไปเป็นคู่ซ้อมเนี่ย"
คุณบอกฉันว่า "ก็ไม่คิดยังไง ก็เราอ่ะถึกดี พี่เล่นกับเราแรง ๆ เราก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะงั้นเหมาะสมมาเป็นคู่ซ้อมอย่างยิ่ง" O_o
ซ้อมและเล่นกีฬาด้วยกันทุกเย็น มันทำให้ฉันสนิทกับคุณมากขึ้น ไว้ใจคุณมากขึ้น แล้วก็ทำให้เราได้คุยกันมากขึ้น ช่วงนั้น ฉันทั้งเหวี่ยง อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ สารพัดจะทำกับคุณ
ฉันเหวี่ยง คุณกลับมองมันเป็นเรื่องขำ ๆ แล้วก็ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกที ^^
ฉันอารมณ์แปรปรวน คุณก็จะคอยอยู่ข้าง ๆ รอจนฉันเย็นลง
ฉันเอาแต่ใจ คุณก็คอยตามใจ จนบางทีฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณตามใจฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ฉันไม่สบาย คุณก็คอยดูแลเสมอ
ฉันไม่ยอมกินข้าว คุณก็สารพัดจะหลอกล่อหาวิธีให้ฉันกินจนได้
ฉันงอแง คุณก็คอยโอ๋เหมือนฉันเป็นเด็ก ๆ
ฉันดื้อ คุณก็มองว่าฉันเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจ และคิดว่ามันน่ารักดี
ฉันอยากจะทำอะไร คุณก็คอยอยู่เคียงข้าง และ ช่วยเหลืออยู่เสมอ
และแล้ววันนึง คุณมาบอกกับฉันว่า "คุณชอบฉัน" ชอบมานานมากแล้วด้วย
ตอนนั้นฉันอึ้งไปนิด ๆ เพราะจากความน่าจะเป็น คุณไม่น่าชอบฉันมานานมากได้นะ (ไม่มีสัญญาณอะไรเลยนี่นา)
คุณบอกว่า ตอนแรกที่ไม่คุยด้วยเพราะไม่รู้จะคุยอะไรด้วยจริง ๆ
คุณบอกว่า เวลาซ้อมเทควันโดด้วยกันที่ชมรม ใช่ว่าพี่จะไม่มอง พี่คอยมองตลอดนะ และแอบคิดว่า เด็กคนนี้ถึกดีจัง ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนึงจะอยู่ได้ขนาดนี้
คุณบอกว่า เวลาเจอกันข้างนอก พี่มองตลอดนะ แต่สายตาอาจดูไม่เป็นมิตรเพราะไม่กล้ายิ้มให้ กลัวน้ำจะคิดว่าพี่จีบ
คุณบอกว่า สังเกตตลอดนะ ว่าช่วงนึงน้ำชอบไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ออกกำลังกายตอนเย็น พี่เห็นทุกวัน มองอยู่ทุกวัน แต่น้ำนั่นแหละ ที่ไม่เคยสนใจเอง
คุณบอกว่า ที่คุยด้วยเวลาน้ำมีปัญหา ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็คุยน่ะ ที่จริงแล้ว ง่วงนะ มากด้วย ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน แต่ก็อยากคุย เพราะเป็นห่วง อยากเห็นน้ำยิ้มได้ก่อนแล้วค่อยไปนอน
ฉันบอกคุณไปว่า "ฉันยังไม่พร้อมจะมีใคร พี่อย่ารอเลย คิดกับฉันเป็นน้องสาวเถอะ อีกอย่างน้ำมีกำแพงนะ มากด้วย"
คุณตอบกลับมาว่า "น้องสาวมีเยอะแล้ว ไม่ยอมให้เป็นน้องสาวเด็ดขาด กำแพงจะยากแค่ไหนพี่ก็จะปีนขึ้นไป เรามาคอยดูกัน"
ตอนนั้นฉันเชื่อมั่นมากเลยว่า คุณไม่มีวันพังกำแพงฉันลงได้หรอก
... "ได้ งั้นเรามาคอยดูกัน ว่าพี่จะอยู่ ตามจีบน้ำได้นานแค่ไหน" ...