เวลา 10:00 น.
“อาเมดไปไหนของมันว่ะ” โค้ชไม่พอใจในห้องวางแผน ตนยืนหน้าบนกระดานแสงที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายการวางแผน

 
“ไม่ทราบโค้ช” อับดุลเฮดตอบ ตนรู้สึกแปลกใจที่ซาร่าและมิสซูหายตัวด้วยเช่นกัน อับดุลเฮดรู้ว่าพวกเธออาจจะเข้าป่า เพียงไม่แน่ใจทำไมเพื่อนชายถึงหายตัวด้วย
 
“มันอาจหนีเพราะกลัวตายครับโค้ช” เพื่อนในทีมอีกคนบอก
 
“มันจะหนีไปไหนเจ้าโง่” โค้ชตอบนักฟุตบอล

 
“พวกนายต้องเล่นต่อไปตามแผนที่ฉันวาง ไปๆๆ ออกไปซ้อมเดี๋ยวนี้”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่งชมรมเชียร์

“ไป ไป สู้ สู้ ไป ไป ให้ถึงเส้นชัย”
เสียงบรรดาสาวชมรมเชียร์ร้องเพลงและซ้อมเต้นข้างสนามฟุตบอล จีน่ารู้สึกเหนื่อย หันกลับมานั่งที่อัฒจรรย์ “นังสองตัวอยู่ไหนเนี้ย”
 
ลูกทีมรุมหัวหน้าเอาผ้านำน้ำมาเสริฟ เอาพัดพัดให้หายร้อน
 
“รู้ตัวว่าแพ้ต้องหนีสิค่ะ” ฮัลวาแสดงความคิดเห็น
 
“ไม่หรอก ฉันคิดว่าพวกมันต้องแอบมีภาพเด็ดไว้ในกำมือแน่” 
เธอไม่ใช่คนที่จะประมาทใคร
 
“แต่หัวหน้าบอกพวกเรามีไม้เด็ดเหมือนกันนะคะ” ซารีพูดเอาใจเช่นเดียวกัน
 
“ใช่ ฉันมีไม้เด็ด ชนะทุกราย”
 
“บอกหน่อยนะคะ นะคะ” ซารีและเพื่อนในชมรมต่างอยากรู้
 
“ฉันบอกพวกเธอก็ได้ แต่ห้ามบอกใครนะ" 
 
สาวเชียร์สนใจด้วยความใคร่รู้จึงมุ่งเข้ามาที่เธอ หัวหน้าเห็นลูกน้อยสุ่มหัวรุมจึงพูดเบาๆ ว่า "พรุ่งนี้ฉันจะส่งภาพตุ๊กตาหมีเข้าประกวด”