ฉันเป็นตุ๊กตาหมี ฉันมีความฝัน ฉันอยากสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับทุกๆ คน ฉันเริ่มได้ปฏิบัติหน้าที่ครั้งแรกตอนที่ออกจากโรงงานไปยังศูนย์การค้า ที่นั่นมักจะมีเด็กๆ มามองและจับตัวฉันด้วยแววตาที่มีความสุข บางครั้งก็เป็นหญิงสาว บางครั้งก็เป็นชายหนุ่ม ฉันมองเพื่อนๆ ที่ถูกคนซื้อไปและภาวนาว่าสักวันฉันคงมีเจ้าของ

แล้ววันนั้นก็มาถึง มีคนเลือกฉันแล้ว ฉันดีใจมากๆ หากมีชีวิตคงถึงขั้นน้ำตาไหลริน เขาพาฉันไปอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ร้านกาแฟแห่งนี้จะเป็นบ้านใหม่ของฉัน เขาบอกว่าฉันมีหน้าที่สร้างความสุขให้ลูกค้าของเขา โอ้…มันช่างตรงกับความฝันของฉันเสียนี่กระไร ฉันมีความสุขมากมาย บ้านใหม่ก็ดูสะอาดสะอ้าน มีเพื่อนตุ๊กตาหมีอยู่เยอะแยะ ทุกตัวกำลังทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ฉันจึงไม่ได้ทักใคร



ร้านกาแฟแห่งนี้มีคนเข้าออกเรื่อยๆ ทุกคนที่เข้ามามักจะสัมผัสฉัน จับฉัน กอดฉัน แม้จะเปลืองตัวไปบ้างแต่ฉันก็มีความสุขมากๆ จริงๆ ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนเหล่านั้น ถึงแม้บางครั้งพวกเขาจะไม่ทันระวังทำกาแฟหกใส่ฉัน ฉันก็ไม่ถือ แม้บางครั้งจะเผลอทำฉันหล่นพื้น ฉันก็รับได้ ฉันตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ดังนั้นในแต่ละวันฉันเหนื่อยมาก เมื่อร้านปิดฉันก็หมดแรงหลับทันที



วันเวลาผ่านไป ดูเหมือนคนจะเริ่มไม่มีความสุขกับฉันเสียแล้วเพราะมีบางคนทำสายตารังเกียจใส่ฉัน มีบางคนเขี่ยฉันออกห่าง และมีบางคนย้ายที่นั่งเมื่อเห็นฉัน คนกลุ่มนี้ยิ่งวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นฉันก็คิดเรื่องนี้มาตลอด และสำรวจการทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันยังเป็นตุ๊กตาหมีตัวเดิม ฉันมีหน้าที่สร้างความสุขเหมือนเดิม และฉันยังคงตั้งใจเหมือนเดิม ฉันเริ่มมองไปรอบๆ ร้าน ร้านยังคงสะอาดสะอ้านดังเดิม เพื่อนตุ๊กตาหมีก็ตั้งใจทำหน้าที่ดังเดิม แล้วอะไรที่ทำให้คนเหล่านั้นไม่เหมือนเดิม? ฉันคิดไม่ออกจริงๆ แต่ช่างก่อน ลูกค้าเข้าร้านมาอีกแล้ว ลูกค้าเดินเข้าร้านมาด้วยสีหน้ามีความสุข ฉันดีใจจังที่พวกเขามีความสุข แต่เมื่อเขาเห็นฉัน สายตาที่แสดงความรังเกียจก็จู่โจมเข้ามาทันที นี่มันอะไรกันเนี่ย? พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนร้าน พวกเขาไม่ได้ย้ายที่นั่งหนีฉัน แค่เขี่ยฉันไปห่างๆ แล้วพูดว่า

“ร้านนี้มองแต่ไกลก็น่ารักดี พอเข้ามานั่งแล้วรู้สึกแย่” ฉันตกใจ แต่ก็เงี่ยหูฟังที่พวกเขาพูดต่อไป…

ก่อนจะฟังเรื่องราวของน้องหมีต่อ มาดูรีวิวจากเจมและตู่ กับร้าน Mr. Jones’ Orphanage (มิสเตอร์โจนส์ ออร์ฟาเนจ) สาขาเดอะมอลล์บางกะปิกันครับ