สวัสดีครับกระทู้นี้ผมขอระบายความอึดอัดใจ ความลับที่ผมไม่สามารถไปเล่าหรือปรึกษาใครได้
ตอนนี้ผมอายุ 20 ปีแล้วครับ ผมมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1 เป็นผู้หญิงนะครับ สนิทกันมากๆเพราะเขาท่าทางจะไม่ค่อยชอบคบกับเพื่อนผญ.ด้วยกัน และบ้านผมก็อยู่ใกล้ๆกันเลยทำให้กลับบ้านด้วยกันนั่นเลยทำให้ผมสนิทกับเธอมากๆ แบบว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มีอะไรก็เล่าให้ฟังทุกเรื่อง เราสองคนรู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดีเรียกว่าเธอรู้ใจผมแล้วผมก็รู้ใจเธอนั่นแหละครับ แล้วถามว่าผมรักเธอได้ยังไงหนะเหรอ....
ผมคิดว่าผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่ตอนรู้จักกันแรกๆเธอเป็นคนสวย เรียกว่าป๊อปมากๆ อยู่ในโรงเรียนนี้เดินไปไหนมีแต่คนมอง แล้วด้วยเหตุผลนี้แหละครับ ผมถึงไม่สามารถจะพูดหรือเอ่ยอะไรออกไปที่มันมากกว่าคำว่าเพื่อนได้แต่เหตุผลที่ผมรักเธอน่ะ...ไม่ใช่เพราะเธอสวยหรอกนะครับ ถ้าผมไม่รู้จักนิสัยของเธอถ้าผมรู้จักแค่หน้าตาของเธอ ผมคงแค่ชอบและมองผ่านไป แต่นิสัยของเธอนี่สิที่ทำให้ผมหลงรักแล้วผมชอบความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาอยู่กับเธอ ผมมีความสุขทุกครั้งเวลาเธอยิ้ม เวลาเธอหัวเราะ เวลาอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนพูดมากครับแบบว่าเวลาผมอยู่กับเธอผมแทบไม่ได้พูดเลย มันเยอะครับเหตุผลที่ผมรักเธอผมพูดได้เป็นวันเลยนะ ถ้าจะฟัง ฮ่าๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรับจากใคร....เธอคอยเป็นห่วงผม เธอคอยดูแลเทคแคร์ผมเวลาผมไม่มาโรงเรียนก็จะโทรมาปลุกให้ตื่นหรือเวลาที่ขาดเรียนไปก็จะจดงานไว้ให้เวลาผมเครียดๆเรื่องครอบครัวก็ชอบทำหน้าตาทะเล้นหรือหาเรื่องสนุกๆมาทำให้ผมหายเครียด เวลาผมเหลวไหลก็จะคอยว่าคอยด่าเหมือนแม่คนที่สองของผมเลย เรารู้จักกัน เราผูกพันกัน ตอนนั้นไอความรู้สึกเกินเพื่อนมันก็ค่อยๆซึมเข้ามาเรื่อยๆ แต่ผมก็ยังปฏิเสธใจตัวเองอยู่ว่าผมไม่ได้ชอบเธอผมเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนคนนึง เพื่อนที่ผมรักมากๆคนนึงเท่านั้น...แต่แล้ววันนึงไอความรู้สึกนี้มันเริ่มชัดเจนมากขึ้นก็ตอนที่ผมอยู่ ม.3 ผมจำได้ไม่ลืมวันที่เธอ "กำลังจะมีแฟน"
ครับ เธอกำลังจะมีแฟน....ผมบอกตรงๆนะครับว่าผมชอบที่สุดก็ตรงนิสัยนี้ของเธอนี่แหละเธอเป็นคนรักนวลสงวนตัวมากๆหรือ "เลือกมาก" นี่แหละครับ คือมันหยิ่ง เอาง่ายๆเลย ผมเลยคิดว่าชาตินี้ผู้ชายคนที่มันจะไว้ใจและสนิทด้วยคงมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นเพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนทนนิสัยหยิ่งๆสวยๆของมันได้แน่ๆนอกจากผม แต่แล้ววันนึงฝันผมก็สลาย เมื่อมันมาปรึกษาผมเรื่องที่ว่ามันกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง โอ๊โหหหห !! รู้ไม๊ครับตอนนั้นนี่ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงเลย รู้แต่ว่าทำไมตัวมันเบาๆและคำพูดมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองว่า .... อย่าไปคบเลย จะมีไปทำไมแฟนอะ หึ ทำได้แค่คิดครับแต่ปากนี่กลับบอกไปว่า "ดีใจด้วยนะเว๊ยยยสละคานสักที" (ยิ้มด้วยนะตอนนั้น) กลับมานึกอีกที ผมนี่เป็นคนตลกนะครับ..
และหลังจากวันนั้นผมกลับมานอนคิดทั้งคืนว่าที่ผมรู้สึกนี้คือความรู้สึกของเพื่อนหรอ ตอนนั้นเด็กครับไม่รู้ความรักคืออะไร..ว่าแล้วก็เสิร์ชกูเกิ้ลซะเลย "อาการแอบชอบ" แน๊ะะะะ !! มีเกือบ 20 ข้อมั้งครับตรงแม้มทุกข้ออออ ข้อนึงกล่าวไว้ว่าเราจะเก็บรูปคนที่เราชอบไว้ อ่าว่าแล้วก็เปิดดูมือถือหืมมมม !! ตกลงนี่มือถือตูหรือมือถือเมิงวะ มีแต่รูปเมิงเนี่ยยย
คือตอนเซฟนี่คิดแค่ว่าอยากเก็บรูปมันไว้เยอะๆเฉยๆไว้ดูเวลาคิดถึง นี่คืออาการของคนแอบชอบชัดๆอะ ยอมรับใจตัวเองซะดีๆ
เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือน แล้วมันก็คบกัน เพื่อนๆในห้องงี้แซวมันกันใหญ่เลยแต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าตอนนั้นผมจะร่วมด้วยช่วยแซวทำไม เฮ้อ
ตอนมันคบกันแรกๆก็ทำเป็นเขินๆไม่กล้าเดินกับแฟนมันผมนี่ก็เป็นบ้าต้องคอยยุมัน คอยเชียร์มัน จากตอนแรกกลับบ้านด้วยกันทุกวัน ตอนนี้น่ะหรอ ... คนเดียวสิครับ ไอ่ช่วงแรกๆผมกับมันถึงจะไม่ได้กลับบ้านด้วยกันแต่ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม จนวันนึงผมรู้สึกได้ว่ามันเริ่มห่างๆออกไป ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าเป็นเพราะอะไร....แฟนมันหึงผมครับ ตอนนั้นยอมรับน้อยใจมากคือมันเลือกแฟนไม่เลือกผมอะ.. ผมก็โอเคยอมรับแมนๆ ผมจะได้ตัดใจได้ด้วยเป็นอย่างนี้ได้สักระยะไม่นานครับแล้วมันก็กลับมาสนิทกับผมเหมือนเดิม...ในวันที่มันเลิกกัน มันไม่ได้บอกผมหรอกนะครับว่าเลิกกันเพราะอะไรผมก็ขี้เกียจถามเพราะผมสืบมาหมดแล้วว่าเพราะอะไร ตอนนั้นผมบอกตรงๆว่าทำไมไม่ดีใจเลยแฮะ ทำไมรู้สึกแปลกๆ โอเคนะครับที่จะได้กลับมาใกล้ชิดและสนิทกับมันเหมือนเดิมแต่ผมก็บอกไม่ถูกว่าทำไมผมถึงเกิดความรู้สึกนี้...แต่ชั่งมันเหอะมันกลับมาแล้วผมควรจะดีใจ
แล้วมันก็ครองตัวโสดมาตลอด มันก็มีมาถามผมบ้างนะครับว่าทำไมผมไม่มีแฟนสักทีผมก็บอกว่า "ถ้ากุมีแฟนใครจะกลับบ้านกับมิงล่ะ" ผมคิดนะครับตอนผมพูดแต่ดูเหมือนมันไม่คิด .... และแล้วความรู้สึกที่ผมมีให้มันก็มากขึ้นทุกวันๆจนผมคิดนะว่าผมจะบอกมันไปเลยว่าผมชอบมัน วันอำลา ม.6 เหมือนในเรื่องสิ่งเล็กที่เรียกว่ารัก ฮ่าๆๆๆๆ ฮื๊ดดดดดดด !! สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาวะเป็นไงเป็นกันตอนนั้นนี่รวบรวมความกล้ามาเต็มปอดความมั่นใจมาเต็มเปี่ยมแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ชวนไปกินเนื้อย่างซะงั้น เฮ้ออออออ จะว่ายังไงดีล่ะครับ ตอนนั้นความกลัวนี่มาจากไหนไม่รู้มากมาย กลัวมันจะเปลี่ยนไปบ้างล่ะ กลัวถ้าเลิกกันมาจะไม่สามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้บ้างล่ะ กลัวความรู้สึกจะไม่เหมือนเดิมบ้างล่ะ แล้วที่สำคัญ..กลัวมันไม่เอาผม "
ตอนนี้ผมอยู่ ปี2 แล้ว .... ผมกับมันก็ห่างกันไปเลยครับเพราะคนละที่ ผมก็เข้าไปส่องเฟสมันทุกวันตอนนี้มันมีแฟนแล้ว แต่มันก็ทักมาตลอดนะครับชวนไปโน่นไปนี่ปรึกษาเรื่องโน้นนี้ ผมอยากรู้ทุกเรื่องของมันอยากรู้ว่ามันสบายดีไม๊ แต่พอขอเหอะ ขอเรื่องนึง ... ผมไม่อยากรู้เรื่องมันกับแฟน แล้วมันเป็นไรไม่รู้นะครับเล่าจังเลย ผมนี่อยากตะโกนใส่หน้ามันมากครับว่า "กรูไม่อยากรู้โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย I here !!!!! " แต่ทำไม่ได้ครับทำได้แค่คิดผมต้องทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดีของมัน ปลอบมัน ให้กำลังใจมัน เจ็บสุดๆ ผมไม่โทษมันหรอกนะครับเพราะผมเลือกเองเลือกที่จะอยู่ตรงนี้แลกกับการที่ได้ใกล้ชิดมันบ้างเป็นบางวันได้คุยกับมันบ้างเป็นบางครั้ง....บางทีก็นึกตลกตัวเองขนาดแค่จะพร่ำเพ้อในเฟสตัวเองยังทำไม่ได้เลย ฮ่าๆ ผมเคยถามตัวเองว่าคุ้มไม๊....คำตอบคือ...ไม่คุ้มแต่ใจก็ยอมขาดทุน เฮ้อออออ เศร้าครับ ... สรุปแล้ววันนี้ผมทำได้แค่ "มาตั้งกระทู้"
แอบรักเพื่อนสนิทมากเกือบ 10 ปี วันนี้ผมทำได้แค่ ...
ตอนนี้ผมอายุ 20 ปีแล้วครับ ผมมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1 เป็นผู้หญิงนะครับ สนิทกันมากๆเพราะเขาท่าทางจะไม่ค่อยชอบคบกับเพื่อนผญ.ด้วยกัน และบ้านผมก็อยู่ใกล้ๆกันเลยทำให้กลับบ้านด้วยกันนั่นเลยทำให้ผมสนิทกับเธอมากๆ แบบว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มีอะไรก็เล่าให้ฟังทุกเรื่อง เราสองคนรู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดีเรียกว่าเธอรู้ใจผมแล้วผมก็รู้ใจเธอนั่นแหละครับ แล้วถามว่าผมรักเธอได้ยังไงหนะเหรอ....
ผมคิดว่าผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่ตอนรู้จักกันแรกๆเธอเป็นคนสวย เรียกว่าป๊อปมากๆ อยู่ในโรงเรียนนี้เดินไปไหนมีแต่คนมอง แล้วด้วยเหตุผลนี้แหละครับ ผมถึงไม่สามารถจะพูดหรือเอ่ยอะไรออกไปที่มันมากกว่าคำว่าเพื่อนได้แต่เหตุผลที่ผมรักเธอน่ะ...ไม่ใช่เพราะเธอสวยหรอกนะครับ ถ้าผมไม่รู้จักนิสัยของเธอถ้าผมรู้จักแค่หน้าตาของเธอ ผมคงแค่ชอบและมองผ่านไป แต่นิสัยของเธอนี่สิที่ทำให้ผมหลงรักแล้วผมชอบความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาอยู่กับเธอ ผมมีความสุขทุกครั้งเวลาเธอยิ้ม เวลาเธอหัวเราะ เวลาอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนพูดมากครับแบบว่าเวลาผมอยู่กับเธอผมแทบไม่ได้พูดเลย มันเยอะครับเหตุผลที่ผมรักเธอผมพูดได้เป็นวันเลยนะ ถ้าจะฟัง ฮ่าๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรับจากใคร....เธอคอยเป็นห่วงผม เธอคอยดูแลเทคแคร์ผมเวลาผมไม่มาโรงเรียนก็จะโทรมาปลุกให้ตื่นหรือเวลาที่ขาดเรียนไปก็จะจดงานไว้ให้เวลาผมเครียดๆเรื่องครอบครัวก็ชอบทำหน้าตาทะเล้นหรือหาเรื่องสนุกๆมาทำให้ผมหายเครียด เวลาผมเหลวไหลก็จะคอยว่าคอยด่าเหมือนแม่คนที่สองของผมเลย เรารู้จักกัน เราผูกพันกัน ตอนนั้นไอความรู้สึกเกินเพื่อนมันก็ค่อยๆซึมเข้ามาเรื่อยๆ แต่ผมก็ยังปฏิเสธใจตัวเองอยู่ว่าผมไม่ได้ชอบเธอผมเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนคนนึง เพื่อนที่ผมรักมากๆคนนึงเท่านั้น...แต่แล้ววันนึงไอความรู้สึกนี้มันเริ่มชัดเจนมากขึ้นก็ตอนที่ผมอยู่ ม.3 ผมจำได้ไม่ลืมวันที่เธอ "กำลังจะมีแฟน"
ครับ เธอกำลังจะมีแฟน....ผมบอกตรงๆนะครับว่าผมชอบที่สุดก็ตรงนิสัยนี้ของเธอนี่แหละเธอเป็นคนรักนวลสงวนตัวมากๆหรือ "เลือกมาก" นี่แหละครับ คือมันหยิ่ง เอาง่ายๆเลย ผมเลยคิดว่าชาตินี้ผู้ชายคนที่มันจะไว้ใจและสนิทด้วยคงมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นเพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนทนนิสัยหยิ่งๆสวยๆของมันได้แน่ๆนอกจากผม แต่แล้ววันนึงฝันผมก็สลาย เมื่อมันมาปรึกษาผมเรื่องที่ว่ามันกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง โอ๊โหหหห !! รู้ไม๊ครับตอนนั้นนี่ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงเลย รู้แต่ว่าทำไมตัวมันเบาๆและคำพูดมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองว่า .... อย่าไปคบเลย จะมีไปทำไมแฟนอะ หึ ทำได้แค่คิดครับแต่ปากนี่กลับบอกไปว่า "ดีใจด้วยนะเว๊ยยยสละคานสักที" (ยิ้มด้วยนะตอนนั้น) กลับมานึกอีกที ผมนี่เป็นคนตลกนะครับ..
และหลังจากวันนั้นผมกลับมานอนคิดทั้งคืนว่าที่ผมรู้สึกนี้คือความรู้สึกของเพื่อนหรอ ตอนนั้นเด็กครับไม่รู้ความรักคืออะไร..ว่าแล้วก็เสิร์ชกูเกิ้ลซะเลย "อาการแอบชอบ" แน๊ะะะะ !! มีเกือบ 20 ข้อมั้งครับตรงแม้มทุกข้ออออ ข้อนึงกล่าวไว้ว่าเราจะเก็บรูปคนที่เราชอบไว้ อ่าว่าแล้วก็เปิดดูมือถือหืมมมม !! ตกลงนี่มือถือตูหรือมือถือเมิงวะ มีแต่รูปเมิงเนี่ยยย
เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือน แล้วมันก็คบกัน เพื่อนๆในห้องงี้แซวมันกันใหญ่เลยแต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าตอนนั้นผมจะร่วมด้วยช่วยแซวทำไม เฮ้อ
แล้วมันก็ครองตัวโสดมาตลอด มันก็มีมาถามผมบ้างนะครับว่าทำไมผมไม่มีแฟนสักทีผมก็บอกว่า "ถ้ากุมีแฟนใครจะกลับบ้านกับมิงล่ะ" ผมคิดนะครับตอนผมพูดแต่ดูเหมือนมันไม่คิด .... และแล้วความรู้สึกที่ผมมีให้มันก็มากขึ้นทุกวันๆจนผมคิดนะว่าผมจะบอกมันไปเลยว่าผมชอบมัน วันอำลา ม.6 เหมือนในเรื่องสิ่งเล็กที่เรียกว่ารัก ฮ่าๆๆๆๆ ฮื๊ดดดดดดด !! สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาวะเป็นไงเป็นกันตอนนั้นนี่รวบรวมความกล้ามาเต็มปอดความมั่นใจมาเต็มเปี่ยมแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ชวนไปกินเนื้อย่างซะงั้น เฮ้ออออออ จะว่ายังไงดีล่ะครับ ตอนนั้นความกลัวนี่มาจากไหนไม่รู้มากมาย กลัวมันจะเปลี่ยนไปบ้างล่ะ กลัวถ้าเลิกกันมาจะไม่สามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้บ้างล่ะ กลัวความรู้สึกจะไม่เหมือนเดิมบ้างล่ะ แล้วที่สำคัญ..กลัวมันไม่เอาผม "
ตอนนี้ผมอยู่ ปี2 แล้ว .... ผมกับมันก็ห่างกันไปเลยครับเพราะคนละที่ ผมก็เข้าไปส่องเฟสมันทุกวันตอนนี้มันมีแฟนแล้ว แต่มันก็ทักมาตลอดนะครับชวนไปโน่นไปนี่ปรึกษาเรื่องโน้นนี้ ผมอยากรู้ทุกเรื่องของมันอยากรู้ว่ามันสบายดีไม๊ แต่พอขอเหอะ ขอเรื่องนึง ... ผมไม่อยากรู้เรื่องมันกับแฟน แล้วมันเป็นไรไม่รู้นะครับเล่าจังเลย ผมนี่อยากตะโกนใส่หน้ามันมากครับว่า "กรูไม่อยากรู้โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย I here !!!!! " แต่ทำไม่ได้ครับทำได้แค่คิดผมต้องทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดีของมัน ปลอบมัน ให้กำลังใจมัน เจ็บสุดๆ ผมไม่โทษมันหรอกนะครับเพราะผมเลือกเองเลือกที่จะอยู่ตรงนี้แลกกับการที่ได้ใกล้ชิดมันบ้างเป็นบางวันได้คุยกับมันบ้างเป็นบางครั้ง....บางทีก็นึกตลกตัวเองขนาดแค่จะพร่ำเพ้อในเฟสตัวเองยังทำไม่ได้เลย ฮ่าๆ ผมเคยถามตัวเองว่าคุ้มไม๊....คำตอบคือ...ไม่คุ้มแต่ใจก็ยอมขาดทุน เฮ้อออออ เศร้าครับ ... สรุปแล้ววันนี้ผมทำได้แค่ "มาตั้งกระทู้"