ขอให้ผ่านไปให้ได้

ในหนึ่งวัน คือ ประสบการณ์
มันดำรงอยู่ตามลำดับเวลา
ดังนั้น  คำภาวนาคือ ขอให้ผ่านไปให้ได้  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ทนได้  ก้าวข้ามปัญหาหรืออุปสรรคไปให้ได้
โดยปลอดภัย   สง่างาม   มีความภาคภูมิใจ  ไม่เหนือบ่ากว่าแรง และคือการเติบโต ก้าวหน้า

มีความซ้ำ  ที่เป็นความเคยชิน ที่ไม่เหมือนกันเสียทีเดียวในทุกเรื่องราว
แต่ละวัน  มีความจำเพาะ  ที่ไม่เหมือนวันก่อนๆ   ทุกๆวันคือ วันใหม่ในตัวเอง

เมื่อเริ่มวันใหม่  อะไรคือสิ่งสำคัญที่ถือเป็นกระดุมเม็ดแรกที่ต้องกลัดให้ถูกต้อง เพื่อเป็นพื้นฐานของวัน
ใจที่สงบสันติ   อารมณ์ที่นิ่งปกคลุมความร่าเริงอย่างแผ่วเบา   มีพลังที่จะก้าวไป  มีความเชื่อต่อสิ่งที่จะเผชิญว่า  ..เป็นสิ่งดี
แม้อาจพบสิ่งไม่น่าพึงพอใจ  ไม่น่ารัก  หรือน่ารังเกียจ   ก็ขอให้ทนได้  และภาวนาขอให้ผ่านไปให้ได้

แต่ละวันเสมือนการเดินทางบนไทม์ไลน์    เช่นนี้แล้ว    ชีวิตจึงเป็นเชิงเส้นไปเรื่อยๆ
หมดวัน  ก็พัก    หายไปจากทุกสิ่งด้วยการนอนหลับ  เพื่อคืนสรรพสิ่งให้กับธรรมชาติ   ได้ทำงานผ่านร่างกายอย่างเป็นไปเอง
และจักขอบพระคุณ  เมื่อยังสามารถตื่นขึ้นมาได้ในเช้าวันใหม่....แล้วค่อยว่ากัน

แม้ว่าชีวิตจะมีหลายเรื่องราวที่มิใช่เชิงเส้น   แต่ทับซ้อน  หลายหลาก กระทั่งยุ่งเหยิงยากจะเข้าใจได้หมด
แต่สิ่งที่เขียน  ที่ดึงออกมา   แม้จะฟังเป็นเรื่องธรรมดา   แต่ก็นั่นแหละ...เพื่อสำนึกอย่างธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
เพราะ   มันสำคัญในฐานะกระดุมเม็ดแรกๆ  ของ ชีวิตที่ดี ...