.........ลิขิตรัก..........
ท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดงปกคลุมด้วยอากาศที่ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆตามแสงทองที่ส่องสว่างค่อยๆลับตาไป ร่างบางภายใต้ผ้านวมผืนหนาไม่รับรู้ถึงความเย็นภายนอก ความหนาวเย็นของอากาศหรือจะสู้ความหนาวเหน็บภายในจิตใจ
เขาคอยเฝ้ามองดูเธอตลอดระยะเวลานานนับเดือนด้วยความปวดร้าวภายในจิตใจภาวนาขอให้เธอลืมตาหรือขยับตัวสักนิด หากเพียงแค่วันนั้นเขาไม่ประมาทก็คงไม่ต้องมาโทษตัวเองอยู่แบบนี้ วันนี้คงเป็นอีกวันที่เขาและเธอจะมีความสุขร่วมฉลองวันแต่งงานสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน
“เก็บกระเป๋าไปพัทยากัน” ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยกับแฟนสาว วันนี้เป็นวันเกิดของเขาแต่งานของเขาสำคัญกว่า ทำไงได้ละ ในเมื่ออยากฉลองวันเกิดอย่างมีความสุขและขอเธอแต่งงาน
“พัทยา? วันเกิดตัวเองแท้ๆยังต้องทำงานอีก” หญิงสาวบ่นอุบ ทุกที่สินะที่งานสำคัญตลอด เขาไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ หญิงสาวคิด
“อื้ม! นะครับคนดี เสร็จจากงานนี้ผมสัญญาว่าในทุกวันสำคัญของเราจะไม่มีเรื่องงานอีก"
“จ้า ^_^ พ่อผู้จัดการใหญ่” สัญญาอย่างนี้มา3ปีแล้วตาบ้าเอ๊ย หญิงสาวบ่นในใจ เธอรู้ดีว่างานที่เขาทำเป็นอย่างไร เขาเองก็พยายามเต็มที่เพื่อให้เธอมีความสุข ไม่ต้องกังวล เขาทำให้เธอมีความสุขเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน แม้เธอจะรู้ว่าเขาไม่เคยทำตามสัญญานี้ได้เลยเธอก็ยังคงเชื่อในคำสัญญาของเขา เพียงแค่วันนี้และในวันต่อๆไปเธอยังคงรักเขาและรอคำสัญญาของเขามาตลอด
บนทางหลวงที่คราคร่ำไปด้วยยานพาหนะที่เร่งความเร็วแข่งกับเวลาเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว เขาเองก็เช่นกันคันเร่งถูกเหยียบไม่มีที่ท่าว่าจะผ่อนลงเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขับช้ากว่านี้หน่อยได้ไหมรินกลัว” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มให้ลดความเร็วเมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าเขาขับรถเร็วกว่าปกติมาก
‘As long as you love me ‘
เสียงร้องจากโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นพร้อมๆกับความเร็วของรถที่ยังคงไม่ลดละ ทันใดนั้นก็มีรถยนต์อีกคันพุ่งออกมาจากปั๊มน้ำมัน ชายหนุ่มแตะเบรคทันควัน
"กรี๊ดดดดด!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับตัวรถเกิดแรงเหวี่ยง และถไลไปชนกับเสาไฟฟ้าอย่างจัง ทำให้สภาพรถเสียหายอย่างหนัก ผู้โดยสารภายในรถบาดเจ็บสาหัส เพียงไม่นานหน่วยกู้ภัยก็มาถึง และนำตัวผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลทันที
ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขา ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่นอนอยู่บนเตียงนี้ ทำไมต้องเป็นเธอคนที่เขารัก
“ครั้งนี้คุณโกรธผมนานจังนะ โกรธผมทีไรคุณไม่ยอมคุยกับผมทุกที ครั้งนี้ผมจะทำยังไงให้คุณหายโกรธสักที ผมขอโทษ”
ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างๆดวงหน้าขาวซีดตรงหน้าหวังว่าเธอจะได้ยินเสียงของเขาแล้วฟื้นขึ้นมา แต่ยังคงเป็นเช่นเดิม ไม่มีเสียงตอบรับหรือแม้แต่ปฏิกิริยาตอบกลับ
“วันนี้วันเกิดของคุณนะ คุณตื่นมาดูนี่สิ” ชายหนุ่มถือเค้กพร้อมกล่องใส่แหวนเงินเกลี้ยงเกลาวาววับดุจแสงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้าเมื่อกระทบกับแสงนีออนภายในห้องผู้ป่วย
“แต่งงานกับผมนะคนดี”
เขาเอื้อนเอ่ยคำขอกับร่างบางอย่างอ่อนโยน พร้อมบรรจงสวมแหวนให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบาด้วยความรักและความหวังแม้จะน้อยนิดเพียงให้เธอฟื้นขึ้นมาและยิ้มให้เขาก็พอ
ปาฏิหาริย์หรือสวรรค์เมตตาก็สุดแท้แต่เขาจะนึกถึงได้ เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเรียวบางที่อยุ่ในมือเขา เพื่อความแน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเองเขาเรียกเธอชื่อเธอีกครั้ง
“ร...ริน!”
น้ำเสียงกำกวมสับสนของเขาเอ่ยชื่อเธอออกไป เพื่อยืนยันสิ่งที่เขารู้สึกเมื่อครู่
นิ้วเรียวบางขยับอีกครั้งเหมือนเป็นการตอบรับเสียงเรียกที่เธอได้ยิน
ไม่กี่นาทีที่เขาส่งเสียงเรียกแพทย์และพยาบาลก็เข้ามาดูอาการของผู้ป่วยที่เพิ่งฟื้นจากนิทราอย่างกระตือรือร้นตรวจเชคอาการเบื้องต้นทุกอย่าง
“คนไข้มีอาการตอบสนองตามปกติ ญาติควรให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆนะครับ “
“แฟนผมฟื้นจริงๆใช่มั้ยครับหมอ ขอบคุณมากครับ”
“ครับ”
เป็นวันที่วิเศษที่สุดในรอบปีจริงๆ เขาคิด ผละจะแพทย์และพยาบาลเขาก็นั่งลงข้างๆเตียงเอื้อมเมื่อไปแตะดวงหน้าขาวอย่างแผ่วเบา
“พักผ่อนเยอะๆนะครับคนดี ถ้าผมรู้ว่าขอคุณแต่งงานแล้วคุณจะฟื้นผมขอตั้งแต่วันแรกที่คุณต้องมานอนอยู่บนเตียงนี่แล้วละ” เขาพูดพร้อมก้มบรรจงจูบเบาๆบนหน้าผากของแฟนสาวด้วยความรักและยินดี
‘จากนี้ผมจะคอยดูแลคุณและทำตามสัญญา ในทุกๆวันสำคัญของเราจะไม่มีใครแยกไปไหนเราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ขับรถเร็วอีก จะไม่ทำให้คุณต้องนอนบนเตียงนี้อีก ผมสัญญา’
ปล.แก้ไขคำผิด,ย่อหน้าและเว้นวรรคนะคะ แต่ยังคงเนื้อเรื่องเดิม ไม่ได้แก้ไขเนื้อเรื่องเพื่อเอาไว้เป็นบทเรียนในเรื่องต่อไปและเพื่อให้คนที่เผลอเข้ามาได้ติชมค่ะ
ปล.2 ขอบคุณคำแนะนำจากทุกท่านที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ
ฝากเรื่องสั้นเรื่องแรก(ที่เขียนเสร็จ)ด้วยนะคะ ช่วยแนะนำและวิจารย์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดงปกคลุมด้วยอากาศที่ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆตามแสงทองที่ส่องสว่างค่อยๆลับตาไป ร่างบางภายใต้ผ้านวมผืนหนาไม่รับรู้ถึงความเย็นภายนอก ความหนาวเย็นของอากาศหรือจะสู้ความหนาวเหน็บภายในจิตใจ
เขาคอยเฝ้ามองดูเธอตลอดระยะเวลานานนับเดือนด้วยความปวดร้าวภายในจิตใจภาวนาขอให้เธอลืมตาหรือขยับตัวสักนิด หากเพียงแค่วันนั้นเขาไม่ประมาทก็คงไม่ต้องมาโทษตัวเองอยู่แบบนี้ วันนี้คงเป็นอีกวันที่เขาและเธอจะมีความสุขร่วมฉลองวันแต่งงานสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน
“เก็บกระเป๋าไปพัทยากัน” ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยกับแฟนสาว วันนี้เป็นวันเกิดของเขาแต่งานของเขาสำคัญกว่า ทำไงได้ละ ในเมื่ออยากฉลองวันเกิดอย่างมีความสุขและขอเธอแต่งงาน
“พัทยา? วันเกิดตัวเองแท้ๆยังต้องทำงานอีก” หญิงสาวบ่นอุบ ทุกที่สินะที่งานสำคัญตลอด เขาไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ หญิงสาวคิด
“อื้ม! นะครับคนดี เสร็จจากงานนี้ผมสัญญาว่าในทุกวันสำคัญของเราจะไม่มีเรื่องงานอีก"
“จ้า ^_^ พ่อผู้จัดการใหญ่” สัญญาอย่างนี้มา3ปีแล้วตาบ้าเอ๊ย หญิงสาวบ่นในใจ เธอรู้ดีว่างานที่เขาทำเป็นอย่างไร เขาเองก็พยายามเต็มที่เพื่อให้เธอมีความสุข ไม่ต้องกังวล เขาทำให้เธอมีความสุขเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน แม้เธอจะรู้ว่าเขาไม่เคยทำตามสัญญานี้ได้เลยเธอก็ยังคงเชื่อในคำสัญญาของเขา เพียงแค่วันนี้และในวันต่อๆไปเธอยังคงรักเขาและรอคำสัญญาของเขามาตลอด
บนทางหลวงที่คราคร่ำไปด้วยยานพาหนะที่เร่งความเร็วแข่งกับเวลาเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว เขาเองก็เช่นกันคันเร่งถูกเหยียบไม่มีที่ท่าว่าจะผ่อนลงเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขับช้ากว่านี้หน่อยได้ไหมรินกลัว” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มให้ลดความเร็วเมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าเขาขับรถเร็วกว่าปกติมาก
‘As long as you love me ‘
เสียงร้องจากโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นพร้อมๆกับความเร็วของรถที่ยังคงไม่ลดละ ทันใดนั้นก็มีรถยนต์อีกคันพุ่งออกมาจากปั๊มน้ำมัน ชายหนุ่มแตะเบรคทันควัน
"กรี๊ดดดดด!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับตัวรถเกิดแรงเหวี่ยง และถไลไปชนกับเสาไฟฟ้าอย่างจัง ทำให้สภาพรถเสียหายอย่างหนัก ผู้โดยสารภายในรถบาดเจ็บสาหัส เพียงไม่นานหน่วยกู้ภัยก็มาถึง และนำตัวผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลทันที
ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขา ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่นอนอยู่บนเตียงนี้ ทำไมต้องเป็นเธอคนที่เขารัก
“ครั้งนี้คุณโกรธผมนานจังนะ โกรธผมทีไรคุณไม่ยอมคุยกับผมทุกที ครั้งนี้ผมจะทำยังไงให้คุณหายโกรธสักที ผมขอโทษ”
ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างๆดวงหน้าขาวซีดตรงหน้าหวังว่าเธอจะได้ยินเสียงของเขาแล้วฟื้นขึ้นมา แต่ยังคงเป็นเช่นเดิม ไม่มีเสียงตอบรับหรือแม้แต่ปฏิกิริยาตอบกลับ
“วันนี้วันเกิดของคุณนะ คุณตื่นมาดูนี่สิ” ชายหนุ่มถือเค้กพร้อมกล่องใส่แหวนเงินเกลี้ยงเกลาวาววับดุจแสงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้าเมื่อกระทบกับแสงนีออนภายในห้องผู้ป่วย
“แต่งงานกับผมนะคนดี”
เขาเอื้อนเอ่ยคำขอกับร่างบางอย่างอ่อนโยน พร้อมบรรจงสวมแหวนให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบาด้วยความรักและความหวังแม้จะน้อยนิดเพียงให้เธอฟื้นขึ้นมาและยิ้มให้เขาก็พอ
ปาฏิหาริย์หรือสวรรค์เมตตาก็สุดแท้แต่เขาจะนึกถึงได้ เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเรียวบางที่อยุ่ในมือเขา เพื่อความแน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเองเขาเรียกเธอชื่อเธอีกครั้ง
“ร...ริน!”
น้ำเสียงกำกวมสับสนของเขาเอ่ยชื่อเธอออกไป เพื่อยืนยันสิ่งที่เขารู้สึกเมื่อครู่
นิ้วเรียวบางขยับอีกครั้งเหมือนเป็นการตอบรับเสียงเรียกที่เธอได้ยิน
ไม่กี่นาทีที่เขาส่งเสียงเรียกแพทย์และพยาบาลก็เข้ามาดูอาการของผู้ป่วยที่เพิ่งฟื้นจากนิทราอย่างกระตือรือร้นตรวจเชคอาการเบื้องต้นทุกอย่าง
“คนไข้มีอาการตอบสนองตามปกติ ญาติควรให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆนะครับ “
“แฟนผมฟื้นจริงๆใช่มั้ยครับหมอ ขอบคุณมากครับ”
“ครับ”
เป็นวันที่วิเศษที่สุดในรอบปีจริงๆ เขาคิด ผละจะแพทย์และพยาบาลเขาก็นั่งลงข้างๆเตียงเอื้อมเมื่อไปแตะดวงหน้าขาวอย่างแผ่วเบา
“พักผ่อนเยอะๆนะครับคนดี ถ้าผมรู้ว่าขอคุณแต่งงานแล้วคุณจะฟื้นผมขอตั้งแต่วันแรกที่คุณต้องมานอนอยู่บนเตียงนี่แล้วละ” เขาพูดพร้อมก้มบรรจงจูบเบาๆบนหน้าผากของแฟนสาวด้วยความรักและยินดี
‘จากนี้ผมจะคอยดูแลคุณและทำตามสัญญา ในทุกๆวันสำคัญของเราจะไม่มีใครแยกไปไหนเราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ขับรถเร็วอีก จะไม่ทำให้คุณต้องนอนบนเตียงนี้อีก ผมสัญญา’
ปล.แก้ไขคำผิด,ย่อหน้าและเว้นวรรคนะคะ แต่ยังคงเนื้อเรื่องเดิม ไม่ได้แก้ไขเนื้อเรื่องเพื่อเอาไว้เป็นบทเรียนในเรื่องต่อไปและเพื่อให้คนที่เผลอเข้ามาได้ติชมค่ะ
ปล.2 ขอบคุณคำแนะนำจากทุกท่านที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ