แต่งงานมาเกือบ3ปี ยิ่งนานยิ่งรู้สึกถดถอย ตามความคิดสามีไม่ทันเหมือนเราเป็นคนถ่วงเขาไว้ มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างคะ

เครียดจังค่ะ เราแต่งงานมาเกือบ3ปีแล้ว เมื่อก่อนทำงานประจำ ปัจจุบันลาออกมาช่วยงานบริษัทตัวเองได้2ปีแล้ว ทำร่วมกับสามี2คน ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี ลูกค้ามีมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ได้เงินไม่มากแต่ก็พอเป็นค่ากินอยู่ของครอบครัวไปได้ แต่ปัญหามันอยู่ที่สามีเราเป็นคนคิดไว ฉลาด หัวการค้า คิดหลายมิติ มองโลกหลายมุม เป็นคนคิดเยอะมากๆ ในทุกๆเรื่อง ค่ะ ซึ่งจริงๆแล้วมันเป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับคนที่เป็นผู้นำครอบครัวเลยนะคะ แต่มันแย่ตรงที่เราเองค่ะ
ข้อเสียของเราคือเป็นคนคิดอะไรง่ายๆ ไม่ซับซ้อน ไม่ซิกแซก ไม่ช่างสงสัยจึงไม่เป็นคนช่างตั้งคำถาม บ่อยครั้งกลายเป็นความไม่รอบครอบ เพราะความที่เราคิดอะไรง่ายๆ และคิดว่าทั่วๆไปเค้าก็คิดและเข้าใจเช่นนั้น ส่งผลทั้งเรื่องความคิด คำพูด และการกระทำ ที่ออกมาจากความคิดไม่ซับซ้อนของเรานั้น ทำให้ยิ่งนานวัน เรายิ่งรู้สึกถดถอย คิดไม่ทันสิ่งที่สามีคิด ให้คำปรึกษาเค้าไม่ได้ ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว รู้สึกแย่มากๆค่ะ เค้ามุ่งมั่นมากที่จะสร้างความมั่นคงให้ครอบครัว เพราะเราทั้งคู่ผ่านความลำบากกันมามากมาย เรียกว่าทำงานใช้หนี้ๆๆๆๆๆ มาตลอดชีวิต ไม่เคยได้มีเงินเก็บ เค้าหวังว่าจะต้องหลุดพ้นจากสิ่งนี้ให้ได้ จะต้องสร้างไว้ให้ลูก เพื่อลูกจะไม่ต้องลำบากแบบเค้า แต่เรากลับไม่สามารถเป็นคู่คิดให้เค้าได้เลย อะไรที่เราคิดก็เป็นเรื่องธรรมดาไปหมดสำหรับเค้า เค้ามักจะพูดบ่อยๆว่า "นั่นมันคำตอบเบสิคๆ มีคำตอบอื่นไหม มีวิธีอื่นไหม" เค้าบอกว่า เค้าต้องการกระตุ้นให้เราคิด คิด คิด ให้มากๆ แต่เราไม่มีความมั่นใจในสิ่งที่เราคิดเลยค่ะ เรารู้สึกกลัวว่ามันจะผิด คิดว่าคงไม่พ้นเป็นคำตอบหรือวิธีเบสิคๆเหมือนเดิม ทั้งที่เมื่อก่อนเราเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้มาก เพื่อนร่วมงาน เจ้านาย ลูกน้อง ให้ความเชื่อมั่นในตัวเราค่อนข้างสูง และเรามีบทบาทที่ดีให้ที่ทำงานมากค่ะ แต่ตอนนี้เหมือนเราคนนั้นได้ตายไปแล้ว เรารู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ รู้สึกเป็นตัวถ่วงของสามี รู้สึกว่าเราไม่ใช่คนที่ตอบโจทย์เค้าได้เลย รู้สึกว่าเราทำให้เค้าผิดหวังในตัวเราครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกว่าความรักของเราน้อยนิดและไม่เพียงพอต่อการประคับประคองชีวิตคู่เลยค่ะ ความคิด อุดมการณ์ แนวคิดในชีวิตของเรามันเหมือนจะแตกต่างกันมากเหลือเกิน ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ หนักใจมากๆ เราอยากเปลี่ยนตัวเองให้เก่งขึ้นพอที่จะเคียงคู่เค้าได้ ช่วยเหลือเค้าได้ในเวลาที่เค้าต้องการ เป็นคู่คิดให้เค้าได้ แต่มันดูห่างไกลความจริงเหลือเกินค่ะ
เรามีความสุขมากเวลาเราทำอาหารให้เค้าทาน ดูแลเรื่องข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ เวลาเค้าไหว้วานให้เราทำอะไรให้ เราพร้อมทำให้ทันทีด้วยความเต็มใจ มีความสุขที่ได้ทำให้ทุกครั้ง แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เค้าพยายามอยากจะให้เราเป็นนั้น มันเหมือนสิ่งที่เราดูแลเค้าได้เป็นแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น (บางทีดูละครพีเรียด อดคิดไม่ได้ว่าชั้นช่างเหมือนเมียบ่าวที่คอยดูแลเรื่องใช้แรงงานต่างๆ จริงๆ ส่วนโหมดใช้ความคิด เป็นคู่คิด นำพาสามีแบบเมียแต่ง เหมือนไม่เคยจะเป็นได้) ไม่รู้วันไหนที่เค้าจะบอกเราว่า เค้าอยู่เป็นผู้นำที่ห่างไกลผู้ตามอย่างเรามากมายแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไป  (จริงๆเค้าไม่เคยพูดคำนี้นะคะ  แต่มักจะพูดว่า ถ้าสอนแล้ว บอกแล้ว ยังไม่ได้ก็ไม่เป็นไร จะปล่อยให้เป็นไปตามที่เราเป็น เมื่อในวันข้างหน้าเราอยากจะเป็นเพียงคนแก่กะโหลกกะลาคนนึง ก็ตามใจ....เจ็บจี๊ดเลยทีเดียว มันดูโง่เง่ามากเลยใช่ไหมคะ -_-!!!)
เราสองคนยังไม่มีลูก และเราอยากมีลูกมาก เมื่อครอบครัวเราเป็นแบบนี้ เราอดคิดไม่ได้ว่า เราจะสามารถสอนลูกของเราได้ไหม เราจะมีปัญญาเลี้ยงลูกรึป่าว สามีบอกว่าสมัยนี้มันต้องสู้คน ต้องหัดเอาตัวเองให้รอดในสังคม ไม่ทำร้ายใครก็ต้องไม่ให้ใครมาทำร้ายหรือเอาเปรียบเราได้ สำหรับเราอะไรยอมได้ยอมๆไป อะไรไว้ทีหลังได้ให้เค้าไปก่อน บางทีมีน้ำใจแต่กลายเป็นโดนเอาเปรียบ กลุ้มใจมากกเลยค่ะ อยากจะไปปรึกษาจิตแพทย์จังเลย อยากจะแก้ไขตัวเองให้ได้ มันช่างยากเย็นจริงๆ หรือว่าที่จริงแล้วเราไม่เหมาะที่จะแชร์ชีวิตร่วมกับใครหรือเปล่าคะ สับสนในตัวเอง และเสื่อมศรัทธาในตัวเองมากขึ้นทุกๆวัน จะแก้ไขความรู้สึกพวกนี้ยังไงดีคะ
มีใครเจอเรื่องแบบนี้บ้างคะ แก้ไขหรือให้กำลังใจตัวเองกันยังไงคะ เราจะแย่แล้วค่ะ อยากลุกขึ้นมาเป็นคนเก่งอย่างเดิม หรืออย่างน้อยครึ่งนึงก็ยังดี ไม่ใช่รู้สึกเป็น 0 อยู่อย่างทุกวันนี้ เราควรทำยังไงดีคะ
ู