หัวอกลูกชายคนกลางครอบครัวคนจีน

เกิดมาลูกคนจีน ครอบครัวมีเงินมีทอง มีธุรกิจส่วนตัว ชีวิตทุกคนมองมาภายนอก ดูสุขสบาย มีเงินใช้ มีรถดีดีขับ ดูแล้วก็มีภาษีดีกว่าคนอื่น แต่ชีวิตเลือกอะไรไม่ได้เองไม่ได้ ตั้งแต่เรียนจบกลับมาก็มาช่วยทำธุรกิจของครอบครัว  โดนทางบ้านกดดัน พ่อแม่บอกว่า ถ้าลูกๆไม่ทำแล้วใครจะมาทำ แล้วที่สร้างๆมาเนี่ย ไม่ใช่เพื่อให้ลูกๆเหรอ พ่อแม่แก่แล้ว ไม่รีบเข้ามาเรียนรู้งาน เมื่อไหร่จะทำงานเป็น เราก็เลยต้องเข้ามาทำงานที่บ้าน จนถึงตอนนี้ก็ทำมาเกือบ 10 ปี ทำธุรกิจที่บ้าน อำนาจเบ็ดเสร็จก็อยู่ที่คุณแม่ คุณแม่ก็ฟังพี่ชายมากที่สุด เราพูดอะไรไป ออกไอเดียอะไรไป พอพี่ชายค้าน หรือคนอื่นๆในครอบครัวค้าน เกือบทุกอย่างก็ตกไปหมด จากที่มีไฟทำงาน ทำไปเรื่อยๆ ก็ได้แต่ทำไปเรื่อยๆ ทำหน้าที่ให้จบไปวันวัน ลูกสาวอีกคนพ่อก็ตามใจ ทำอะไรก็ไม่ค่อยโดนว่าเท่าไหร่ พอเราทำผิดอะไรนิดนึง ก็กลายเป็นเรื่องเพ่งเล็งไปหมด เรื่องส่วนตัวก็อีก เรื่องความรัก จะรักใครชอบใครเอง ก็มีปัญหาอยู่เรื่อย แม่อยากให้เราหาผู้หญิง perfect อยากให้สวย รวย เก่ง...เราก็ไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไรที่ไหน ก็แค่ฐานะที่บ้านดีหน่อย จะคบใครอะไรยังไง ก็ต้องมาหาข้อไม่ดีของผู้หญิงที่เราคบด้วยเสมอ เลิกรากันไปก็หลายคนล่ะ แต่ที่เจ็บที่สุด ก็คงเป็นคนสุดท้ายที่เลิกไป ทั้งๆที่ที่บ้านเป็นคนแนะนำให้รู้จักกันแท้ๆ สุดท้ายก็มาผลักดันให้เลิกกัน เราทะเลาะกับที่บ้านจนแทบบ้านแตก แต่สุดท้ายเราก็แพ้อีก เพราะว่ามาขู่ตัดแม่ตัดลูกกัน เราเลือกครอบครัว คงไม่ผิดใช่มั๊ย ถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นแผลในใจเราอยู่ เราทำงานอาทิตย์ล่ะ 6 วัน จันทร์-เสาร์ โรงงานเปิด 8-17 แต่ก็ต้องมาถึงที่ทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า เลิกงานก็เลิกงานช้ากว่าคนอื่น วันหยุดก็น้อย ไม่ค่อยมีเวลาได้ไปไหนเท่าไหร่ ปกติเราเป็นคนชอบออกกำลังกาย เลิกงานก็จะหากีฬาเล่นอยู่เสมอ ตีแบด ตีเทนนิส ชกมวย เล่นเวท เลิกงานเราก็จะหาเวลาไปออกกำลังกาย ส่วนมากจะชวนแฟนไปด้วย หาเวลาไปออกกำลังกาย คุณแม่ก็ชอบบ่น บ่นๆๆๆๆ ว่าเลิกงานหัดกลับบ้านกลับช่องซะบ้าง หัดกลับกินข้าวบ้านบ้าง เราทำแต่งาน ไม่เคยเกเร บุหรี่ไม่สูบ เหล้าไม่ดื่ม เที่ยวกลางคืนไม่เที่ยว ก็ยังหาเรื่องมาว่าโน่นว่านี่ เลิกงานอยากเจอแฟน ก็หาว่าบ้าผู้หญิง ติดผู้หญิง เราโตแล้วนะ อายุก็เยอะแล้ว 30 กว่าๆแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว ยังมาโทรถาม โทรถามว่าไปไหน อะไรยังไง  พอเราเถียง เราไม่พอใจ ก็ด่า ก็ไล่ บอกไปที่อื่นเลยไป ไม่ต้องกลับบ้านหรอก กลับทำไม แม้กระทั่งช่วงนึงที่เราพยายามกลับบ้านบ่อยๆ กลับไปกินข้าวให้เค้าเจอหน้าบ่อยๆ พอวันนึงอารมณ์เสีย ก็หาว่า ที่กลับบ้านเพราะจำเป็นจะต้องกลับล่ะสิ ทำแบบนี้ไม่ต้องกลับมาหรอก....ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพูดแบบนี้ทำไม พูดไปให้เสียความรุ้สึกกันป่าวๆ คุณพ่อก็อีกคน ตามใจแม่ทุกอย่าง ไม่เคยมีจุดยืนอะไรเลย แม่ว่าไงก็ว่าตามนั้นหมด พอทะเลาะด้วย ก็มาขู่ตัดเงินเดือน ตัดค่าคอม ตัดโน่นตัดนี่ เราทำงานที่บ้าน ทำก็เพื่ออยากช่วยงานเค้า แต่กลายเป็นว่า โดนเอารายได้ที่มาจากที่บ้าน เป็นเครื่องมือมัดมือมัดเท้าเราให้ทำอะไรไม่ได้ มีปัญหาก็ไล่ มีปัญหาก็ขู่ ....ความเห็นทุกอย่างของแม่ถือเป็นเด็ดขาด ไม่มีใครกล้าค้านอะไร พ่อเรายังไม่กล้าค้านอะไรเลย บ้านนี้ผู้หญิงใหญ่ สิ่งที่คิด หรืออยากทำอะไร ถ้าแม่ไม่เห็นด้วย ทุกอย่างมันก็จบ งานที่บ้านตอนนี้เรารับผิดชอบเยอะมากแล้ว เรารู้สึกผิดมาก ถ้าเกิดเราจะไม่ช่วย หรือออกไปทำอย่างอื่น เราไมอยากเป็นลูกอกตัญญู แต่เป็นแบบนี้แล้วมันอึดอัดใจมาก คิดอะไร ทำอะไรเอง ตัดสินใจเองไม่ได้สักอย่าง ชีวิตต้องโดนบงการอยู่แบบนี้ เหมือนๆจะเป็นโรคประสาท ใกล้บ้าเข้าไปทุกที ความมั่นใจในตัวเองก็หายไปเรื่อยๆ เป็นคนไม่กล้าตัดสินใจอะไรไปล่ะ กลัวว่าตัดสินใจไป แล้วจะกลายเป็นความผิดไปหมด ตั้งแต่ทำงานที่บ้านมาก็เกือบๆ10 ปี ตอนนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเครียดมากเกินไปล่ะ ขอหาที่บ่นที่ระบายหน่อยครับ