สวัสดีครับ ผมตั้งกระทู้พันทิพย์เป็นครั้งแรก ถ้าใช้วาจา ถ้อยคำที่ไม่สุภาพ ไม่เข้าหูใครก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมได้มีโอกาสรับการผ่าตัดที่รพ. จุฬา ช่วงนั้นเป็นช่วงที่สภาพจิตใจย่ำแย่มากครับ ทั้งครอบครัว คนรอบข้าง ณ ตอนนั้นผมแทบไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยครับ ช่วงนั้นมีผ่าตัด ก็เข้าไปนอนที่ รพ จุฬา
ที่รพ จุฬา ผมขอชมนะครับ ส่วนตัวไม่ค่อยได้เข้ารพ บ่อยเท่าไหร่ แต่ ที่รพ แห่งนี้ พี่ ๆ พยาบาลนิสัยดี น่ารักกันมากครับ ถ้าเทียบกับ รพ เอกชนที่พยาบาลต้องบริการดีกว่านี้ ชิดซ้ายไปเลย พี่ ๆพยาบาล ใจดีมาก โครตรักเลย ขอบคุณที่ดูแลมาผมด้วยนะครับ ผมมีโอกาสได้นอนห้อง 4 เตียง กับลุงที่ป่วยเป็นมะเร็ง และลุงอีกคนที่ป่วยเป็นอะไรไม่รู้ ผมจำไม่ได้
แต่ถึงแม้พี่พยาบาลจะดูแลยังไง ภายในใจลึก ๆ ก็รู้สึกเศร้า เหงา เหมือนหัวใจมันแหลกเป็นเสี่ยง ๆ ผมไม่ได้กลัวการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเศร้าใจ หดหู่ใจคงเป็นที่สภาพจิตใจผมมากกว่า
จนกระทั่งถึงวันก่อนผ่าตัดหนึ่งวัน ผมก็นอนร้องไห้น้ำตาไหลอยู่เพราะกำลังรู้สึกหดหู่ใจ ช่วงนั้นฟังเพลง Lost star ความหมายเพลงนี้ใช่เลย สักพัก ก็มีพี่ที่เป็นหมอฝึกงานมาถามอาการ พี่คนนี้น่าจะเป็นแผนก วิสัญญี ผมไม่แน่ใจพี่เขาตกใจที่เห็นผมมีน้ำตาหรือเปล่า ผมก็พยายามเช็ดน้ำตาแล้วก็หันไปคุยกับพี่เขาปกติ หลังจากนั้นพี่เขาก็ถามอากงอาการเราว่าเป็นอย่างไร พอพี่คนนี้ไปเสร็จผมก็นอนรอไม่กล้าร้องไห้อีกละ เดี๋ยวมีคนมาอีกเห็นแล้วจะเงิบเอา หลังจากนั้นก็มีบรรดาพี่หมอเข้ามา ตรวจอาการ เหมือนผมเป็น Case Study เข้ามาดู แล้วก็เข้ามาตรวจอาการทีละคนจนครบ (พี่รอบนี้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นฝ่าย ศัลยกรรมนะครับ มาหลายคน เฮฮามากันใหญ่เลย คนไข้นี่นอนอึนเอ๋อเลยทีเดียว) สักพักผมก็นอนรอหมออีกคนเพราะเขาต้องมาถามอีก ณ ตอนนั้นก็มีพี่หมอมาถามอาการ พี่เขาน่ารักมาก พี่คนนี้ออกแนวตี๋ ๆ มาถามอาการเราว่าเป็นอย่างไร เขาเอามือมาแตะไหล่เราเบา ๆ ซึ่งผมรู้สึกอบอุ่นมาก ณ ตอนนั้นผมก็พยายามชวนพี่เขาคุย เหมือนรั้งให้เขาคุยกับผมนาน ๆ รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่พี่เขาก็ไม่รังเกียจผมเลย ผมถามอะไรไปก็ให้ความรู้ผมหมด ผมยังจำมือที่ทำท่าประกอบตอนอธิบายเรื่องเส้นประสาทคล้ายหางม้าได้อยู่เลย นึกถึงทีไรก็มีความสุข แล้วพี่เขาก็กลับไป ผมเสียดายมากเลยที่ไม่ได้ขอไลน์พี่เขา ผมรู้สึกอุ่นใจมากเมื่อได้อยู่กับพี่เขา มันเป็นความสุขที่อธิบายไม่ถูก ผมจากที่หดหู่ใจ จิตใจก็ดีมากขึ้น รู้สึกดี ตื่นเต้น อยากให้วันผ่าตัดให้ถึงเร็ว ๆ แต่พอเอาเข้าจริง พี่เขาไมไ่ด้คุยใจดีกับผมเหมือนตอนเราอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย เพราะพี่เขาต้องมาคอยดูชีพจรหัวใจ ผมได้แต่มองไปที่รองเท้าแตะพี่เขา ในระหว่างผ่าตัด พอผ่าตัดเสร็จ พี่เขาก็พาผมมาที่ห้องพักฟื้น คุยๆ กับพยาบาลแล้วก็จากไป
Updated : ลบข้อความบางส่วนออกนะครับ ส่วนที่ประทับใจก็ขอเก็บไว้
ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กับพี่หมอจุฬา
ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมได้มีโอกาสรับการผ่าตัดที่รพ. จุฬา ช่วงนั้นเป็นช่วงที่สภาพจิตใจย่ำแย่มากครับ ทั้งครอบครัว คนรอบข้าง ณ ตอนนั้นผมแทบไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยครับ ช่วงนั้นมีผ่าตัด ก็เข้าไปนอนที่ รพ จุฬา
ที่รพ จุฬา ผมขอชมนะครับ ส่วนตัวไม่ค่อยได้เข้ารพ บ่อยเท่าไหร่ แต่ ที่รพ แห่งนี้ พี่ ๆ พยาบาลนิสัยดี น่ารักกันมากครับ ถ้าเทียบกับ รพ เอกชนที่พยาบาลต้องบริการดีกว่านี้ ชิดซ้ายไปเลย พี่ ๆพยาบาล ใจดีมาก โครตรักเลย ขอบคุณที่ดูแลมาผมด้วยนะครับ ผมมีโอกาสได้นอนห้อง 4 เตียง กับลุงที่ป่วยเป็นมะเร็ง และลุงอีกคนที่ป่วยเป็นอะไรไม่รู้ ผมจำไม่ได้
แต่ถึงแม้พี่พยาบาลจะดูแลยังไง ภายในใจลึก ๆ ก็รู้สึกเศร้า เหงา เหมือนหัวใจมันแหลกเป็นเสี่ยง ๆ ผมไม่ได้กลัวการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเศร้าใจ หดหู่ใจคงเป็นที่สภาพจิตใจผมมากกว่า
จนกระทั่งถึงวันก่อนผ่าตัดหนึ่งวัน ผมก็นอนร้องไห้น้ำตาไหลอยู่เพราะกำลังรู้สึกหดหู่ใจ ช่วงนั้นฟังเพลง Lost star ความหมายเพลงนี้ใช่เลย สักพัก ก็มีพี่ที่เป็นหมอฝึกงานมาถามอาการ พี่คนนี้น่าจะเป็นแผนก วิสัญญี ผมไม่แน่ใจพี่เขาตกใจที่เห็นผมมีน้ำตาหรือเปล่า ผมก็พยายามเช็ดน้ำตาแล้วก็หันไปคุยกับพี่เขาปกติ หลังจากนั้นพี่เขาก็ถามอากงอาการเราว่าเป็นอย่างไร พอพี่คนนี้ไปเสร็จผมก็นอนรอไม่กล้าร้องไห้อีกละ เดี๋ยวมีคนมาอีกเห็นแล้วจะเงิบเอา หลังจากนั้นก็มีบรรดาพี่หมอเข้ามา ตรวจอาการ เหมือนผมเป็น Case Study เข้ามาดู แล้วก็เข้ามาตรวจอาการทีละคนจนครบ (พี่รอบนี้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นฝ่าย ศัลยกรรมนะครับ มาหลายคน เฮฮามากันใหญ่เลย คนไข้นี่นอนอึนเอ๋อเลยทีเดียว) สักพักผมก็นอนรอหมออีกคนเพราะเขาต้องมาถามอีก ณ ตอนนั้นก็มีพี่หมอมาถามอาการ พี่เขาน่ารักมาก พี่คนนี้ออกแนวตี๋ ๆ มาถามอาการเราว่าเป็นอย่างไร เขาเอามือมาแตะไหล่เราเบา ๆ ซึ่งผมรู้สึกอบอุ่นมาก ณ ตอนนั้นผมก็พยายามชวนพี่เขาคุย เหมือนรั้งให้เขาคุยกับผมนาน ๆ รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่พี่เขาก็ไม่รังเกียจผมเลย ผมถามอะไรไปก็ให้ความรู้ผมหมด ผมยังจำมือที่ทำท่าประกอบตอนอธิบายเรื่องเส้นประสาทคล้ายหางม้าได้อยู่เลย นึกถึงทีไรก็มีความสุข แล้วพี่เขาก็กลับไป ผมเสียดายมากเลยที่ไม่ได้ขอไลน์พี่เขา ผมรู้สึกอุ่นใจมากเมื่อได้อยู่กับพี่เขา มันเป็นความสุขที่อธิบายไม่ถูก ผมจากที่หดหู่ใจ จิตใจก็ดีมากขึ้น รู้สึกดี ตื่นเต้น อยากให้วันผ่าตัดให้ถึงเร็ว ๆ แต่พอเอาเข้าจริง พี่เขาไมไ่ด้คุยใจดีกับผมเหมือนตอนเราอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย เพราะพี่เขาต้องมาคอยดูชีพจรหัวใจ ผมได้แต่มองไปที่รองเท้าแตะพี่เขา ในระหว่างผ่าตัด พอผ่าตัดเสร็จ พี่เขาก็พาผมมาที่ห้องพักฟื้น คุยๆ กับพยาบาลแล้วก็จากไป
Updated : ลบข้อความบางส่วนออกนะครับ ส่วนที่ประทับใจก็ขอเก็บไว้