สวัสดีครับ ก่อนอื่นก็ต้องพูดถึงอุปนิสัยของตัวผมก่อน ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียบร้อยครับ คือตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ ตอนนี้ก็อายุ 21 ปีแล้ว
ยังซิงอยู่เลยครับ แล้วก็ค่อนข้างเป็นคนที่ไม่มีความกล้าในตัวเอง เข้าเรื่องแบบรวบรัดเลยนะครับ
.... ผมเริ่มมาเป็นทหารตั้งแต่ช่วงกลาง ๆ เดือน เมษายน ปี 57 นี่ล่ะครับ ก็คิดไว้แล้วล่ะครับว่ามันต้องไม่สบายแน่ ( มันก็ไม่สบายจริง ๆ นั่นแหละ
)
แต่ผมก็อดทนผ่านมันมาได้ครับ 6 เดือนกับการฝึก (ทหารอากาศ ) หลังจากนั้นก็แยกกองร้อยครับ ตัวผมชื่ออยู่ร้อยสนับสนุน ( สนน. ) แต่ก็จับพลัดจับผลู
ได้มาอยู่สังกัดบ้านนายแทน (บ้านเสนาธิการกองบิน **) ปัญหามันเกิดตอนนี้แหละครับ คือ ผมอาศัยอยู่บ้านนายกับรุ่นพี่อีก 4 คนซึ่งรวมผมแล้วก็จะเป็น 5 คนครับ ด้วยความที่เป็นรุ่นน้องสุดผมก็โดนเอารัดเอาเปรียบสารพัดนั่นแหละครับ ถามว่าไหวไหมตอบได้เต็มปากเลยครับว่าไม่ไหว อาจจะเป็นเพราะผมโตมา
แบบโลกสวยมั้งครับ งานที่ไม่ใช่งานเราเขาก็ใช้ให้เราทำเกือบทุกงานล่ะครับ และแล้วก็ใกล้ถึงวันกลับบ้านครับเหลืออีก 3 วันจะได้กลับบ้าน ผมดีใจนะ
แค่รู้สึกว่าจะได้กลับบ้านผมก็ฟินล่ะ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้กลับครับ เพราะว่า เสธ. ส่งผมไปบ้านนายที่ กทม. อยู่ที่ กทม. ก็สนุกกว่าที่คิดไว้เยอะครับ เพราะว่า
ผู้กองกับพี่ ๆ ที่โน่นใจดีมาก ๆ (มีลูกจ้างพม่าด้วย ก็ใจดีเหมือนกันครับ) แต่ก็อยู่ได้ 20 กว่าวันที่ล่ะ เสธ. ก็เอารุ่นน้องมาเปลี่ยน ก็ต้องกลับครับ แต่ทางฝั่ง
บ้านนายที่ กทม. ก็ถามนะครับว่าอยากอยู่ที่นี่ต่อไหม ผมก็ตอบไปครับว่า " อยากอยู่ แต่ก็อยากกลับไปเตรียมตัวก่อน " เพราะก่อนหน้าที่ผมมา กทม. ครั้งแรก
เสธ. บอกว่าให้เตรียมเสื้อผ้าข้าวของสำหรับอยู่ 7 วัน แต่มันก็เลย 7 วันมาเป็น 20 กว่าวันนี่แหละครับ เลยตอบกลับไปว่าอยากกลับไปเตรียมตัวก่อน
แต่พอกลับมา ตังค์ที่เก็บเอาไว้ในกระปุก ก็โดนใช้เหลือ 3 - 4 บาท ถึงจะไม่เยอแต่มันก็เป็นเงินส่วนตัวผมอ่ะครับพอเข้าใจความรู้สึกใช่ไหมครับ
แล้วก็ขนมที่ซื้อมาตุนไว้ก็โดน ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวก็โดน ผ้าเช็ดตัวยังถูกเอาไปทำเป็นผ้าเช็ดเท้า ผมเลยร้สึกว่าไม่น่ากลับมาเลย ที่กลับมา
เพราะว่าแค่อยากเอาของพวกนี้กลับไปแท้ ๆ หลังจากมาอยู่ได้ 2 - 3 วัน ก็เกิดเรื่องที่ผมรับไม่ได้ที่สุดขึ้นครับ กลุ่มรุ่นพี่เขาล้อมวงดื่มเหล้ากันครับ
ผมก็ไม่ได้ร่วมด้วยหรอกครับ เพราะเป็นคนไม่ดื่ม แล้วพี่เขาก็ชวนผมดื่มครับแต่ผมก็ปฏิเสธไป แต่พี่เขาพยายามจะให้ผมดื่มให้ได้ บอกว่าเนี่ยเปิดหูเปิดตา
ทำนองนั้นน่ะครับ ผมก็ปฏิเสธ หลังจากที่ปฏิเสธไปหลายครั้ง พี่เขาก็เริ่มกร่างใส่ประมาณว่า ** จะกินไม่กิน ก็ยังคงปฏิเสธต่อไปครับ เชิงอ้อนวอนเลย
หลังจากนั้นผมก็โดนเตะเข้าเต็มแรงครับ ผมก็เลยต้องดื่มไป ตลอดชีวิตที่เกิดมาของผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้จริง ๆ ครับจะบอกว่ารับไม่ได้ก็เลยต้อง
มาเขียนระบายก็ถูกครับ แต่ถามว่ารับสภาพได้ไหม คือ มันไม่มีอะไรนอกจากคำตอบที่ว่า ก็ต้องรับให้ได้ คือผมไม่เข้าใจรุ่นพี่เขาน่ะครับ ว่าทำไม
ต้องอยากให้ผมดื่มจนถึงขั้นบังคับ เคยเห็นอกเห็นใจกันบ้างไหม ปกติแล้วคนที่เป็นทหารรุ่นน้องเค้าโดนกับแบบนี้ทุกคนรึเปล่า คือมันเป็นแค่ความ
คิดส่วนตัวของผมนะ คือ ผมว่าอย่างน้อยถ้าจะให้ผมทำงานต่าง ๆ นา ๆ ผมว่าผมก็พอทนได้นะ แต่อยากให้เห็นอกเห็นในกันนิดนึง ในฐานะมนุษย์
ด้วยกันน่ะครับ เจอแบบนี้รับไม่ได้จริง ๆ ครับ
ปล. ผมไม่มีไอดี Pantip นี่เป็นไอดีน้องชายครับ
ปล2. ทำอะไรผิดพลาดไป หรือพิมพ์อ่านยากไม่รู้เรื่องต้องขอประทานโทษด้วยครับ
ปล3. ที่เขียนมานี้ต้องการระบายความรู้สึกอัดอั้นนิดน่อยน่ะครับ แต่จะดีมากถ้ามีผู้ชี้แนะแนวทางการแกปัญหาให้ผมไม่ต้องมาโดนกดขี่แบบนี้
ขอบคุณครับ **
ชีวิตทหาร เจอแบบนี้มันปกติรึเปล่า ?
ยังซิงอยู่เลยครับ แล้วก็ค่อนข้างเป็นคนที่ไม่มีความกล้าในตัวเอง เข้าเรื่องแบบรวบรัดเลยนะครับ
.... ผมเริ่มมาเป็นทหารตั้งแต่ช่วงกลาง ๆ เดือน เมษายน ปี 57 นี่ล่ะครับ ก็คิดไว้แล้วล่ะครับว่ามันต้องไม่สบายแน่ ( มันก็ไม่สบายจริง ๆ นั่นแหละ
แต่ผมก็อดทนผ่านมันมาได้ครับ 6 เดือนกับการฝึก (ทหารอากาศ ) หลังจากนั้นก็แยกกองร้อยครับ ตัวผมชื่ออยู่ร้อยสนับสนุน ( สนน. ) แต่ก็จับพลัดจับผลู
ได้มาอยู่สังกัดบ้านนายแทน (บ้านเสนาธิการกองบิน **) ปัญหามันเกิดตอนนี้แหละครับ คือ ผมอาศัยอยู่บ้านนายกับรุ่นพี่อีก 4 คนซึ่งรวมผมแล้วก็จะเป็น 5 คนครับ ด้วยความที่เป็นรุ่นน้องสุดผมก็โดนเอารัดเอาเปรียบสารพัดนั่นแหละครับ ถามว่าไหวไหมตอบได้เต็มปากเลยครับว่าไม่ไหว อาจจะเป็นเพราะผมโตมา
แบบโลกสวยมั้งครับ งานที่ไม่ใช่งานเราเขาก็ใช้ให้เราทำเกือบทุกงานล่ะครับ และแล้วก็ใกล้ถึงวันกลับบ้านครับเหลืออีก 3 วันจะได้กลับบ้าน ผมดีใจนะ
แค่รู้สึกว่าจะได้กลับบ้านผมก็ฟินล่ะ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้กลับครับ เพราะว่า เสธ. ส่งผมไปบ้านนายที่ กทม. อยู่ที่ กทม. ก็สนุกกว่าที่คิดไว้เยอะครับ เพราะว่า
ผู้กองกับพี่ ๆ ที่โน่นใจดีมาก ๆ (มีลูกจ้างพม่าด้วย ก็ใจดีเหมือนกันครับ) แต่ก็อยู่ได้ 20 กว่าวันที่ล่ะ เสธ. ก็เอารุ่นน้องมาเปลี่ยน ก็ต้องกลับครับ แต่ทางฝั่ง
บ้านนายที่ กทม. ก็ถามนะครับว่าอยากอยู่ที่นี่ต่อไหม ผมก็ตอบไปครับว่า " อยากอยู่ แต่ก็อยากกลับไปเตรียมตัวก่อน " เพราะก่อนหน้าที่ผมมา กทม. ครั้งแรก
เสธ. บอกว่าให้เตรียมเสื้อผ้าข้าวของสำหรับอยู่ 7 วัน แต่มันก็เลย 7 วันมาเป็น 20 กว่าวันนี่แหละครับ เลยตอบกลับไปว่าอยากกลับไปเตรียมตัวก่อน
แต่พอกลับมา ตังค์ที่เก็บเอาไว้ในกระปุก ก็โดนใช้เหลือ 3 - 4 บาท ถึงจะไม่เยอแต่มันก็เป็นเงินส่วนตัวผมอ่ะครับพอเข้าใจความรู้สึกใช่ไหมครับ
แล้วก็ขนมที่ซื้อมาตุนไว้ก็โดน ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวก็โดน ผ้าเช็ดตัวยังถูกเอาไปทำเป็นผ้าเช็ดเท้า ผมเลยร้สึกว่าไม่น่ากลับมาเลย ที่กลับมา
เพราะว่าแค่อยากเอาของพวกนี้กลับไปแท้ ๆ หลังจากมาอยู่ได้ 2 - 3 วัน ก็เกิดเรื่องที่ผมรับไม่ได้ที่สุดขึ้นครับ กลุ่มรุ่นพี่เขาล้อมวงดื่มเหล้ากันครับ
ผมก็ไม่ได้ร่วมด้วยหรอกครับ เพราะเป็นคนไม่ดื่ม แล้วพี่เขาก็ชวนผมดื่มครับแต่ผมก็ปฏิเสธไป แต่พี่เขาพยายามจะให้ผมดื่มให้ได้ บอกว่าเนี่ยเปิดหูเปิดตา
ทำนองนั้นน่ะครับ ผมก็ปฏิเสธ หลังจากที่ปฏิเสธไปหลายครั้ง พี่เขาก็เริ่มกร่างใส่ประมาณว่า ** จะกินไม่กิน ก็ยังคงปฏิเสธต่อไปครับ เชิงอ้อนวอนเลย
หลังจากนั้นผมก็โดนเตะเข้าเต็มแรงครับ ผมก็เลยต้องดื่มไป ตลอดชีวิตที่เกิดมาของผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้จริง ๆ ครับจะบอกว่ารับไม่ได้ก็เลยต้อง
มาเขียนระบายก็ถูกครับ แต่ถามว่ารับสภาพได้ไหม คือ มันไม่มีอะไรนอกจากคำตอบที่ว่า ก็ต้องรับให้ได้ คือผมไม่เข้าใจรุ่นพี่เขาน่ะครับ ว่าทำไม
ต้องอยากให้ผมดื่มจนถึงขั้นบังคับ เคยเห็นอกเห็นใจกันบ้างไหม ปกติแล้วคนที่เป็นทหารรุ่นน้องเค้าโดนกับแบบนี้ทุกคนรึเปล่า คือมันเป็นแค่ความ
คิดส่วนตัวของผมนะ คือ ผมว่าอย่างน้อยถ้าจะให้ผมทำงานต่าง ๆ นา ๆ ผมว่าผมก็พอทนได้นะ แต่อยากให้เห็นอกเห็นในกันนิดนึง ในฐานะมนุษย์
ด้วยกันน่ะครับ เจอแบบนี้รับไม่ได้จริง ๆ ครับ
ปล. ผมไม่มีไอดี Pantip นี่เป็นไอดีน้องชายครับ
ปล2. ทำอะไรผิดพลาดไป หรือพิมพ์อ่านยากไม่รู้เรื่องต้องขอประทานโทษด้วยครับ
ปล3. ที่เขียนมานี้ต้องการระบายความรู้สึกอัดอั้นนิดน่อยน่ะครับ แต่จะดีมากถ้ามีผู้ชี้แนะแนวทางการแกปัญหาให้ผมไม่ต้องมาโดนกดขี่แบบนี้
ขอบคุณครับ **