ขอเล่าเหตุการ์ณ
คือวันนี้ เราโดนพ่อด่า ว่าเอาแต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ

เราเรียนคณะบริหาร แต่ตอนนี้ย้ายมาเรียนคณะไบโอ อันนี้พ่อบ่นมาก บอกไม่มีความพยายามมากพอ ไม่อยากเรียน ไม่อยากทำก็เลิกไปซะ
คือเราอะ ไม่ได้ไม่พยายาม เราผ่านหมดทุกวิชา แค่เราไม่ชอบสายบริหารก็เท่านั้นเองที่เรียนบริหารเพราะอยากกลับไปทำงานที่บ้าน แต่พอเรียนแล้วมันไม่ไช่ก็ย้าย แต่เราเป็นคนที่ต่อให้โดนด่า ก็เงียบไม่เถียงเลยไม่ได้บอกเหตุผล ปล่อยให้เขาด่าไป
จริงๆแล้วอยากเป็นนักเขียน แต่ว่าถ้าทำงานนักเขียนมันจนแน่นอน ต้องมีงานที่รัก ที่ชอบ แล้วรวย ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นสายไบโอ พอบอกพ่อแบบนี้ พ่อก็บ่นใหญ่เลย ว่าเพ้อเจ้อ ไร้สาระ จบมาจะทำไรได้ จบมาก็ไม่คุ้มเงิน (เราเรียนเอกชน) ทำอย่างคนอื่นเขาทำกันมั่ง พอได้ยินแบบนี้เราก็นิ่งไปเลย น้ำตาคลอ แต่ก็เงียบอีก
พอคิดเรื่องคำพูดพ่อ เราก็เลยอยากลองหาเงินเอง  ก็คิดจะทำบราวนี่ขายกับเพื่อน วันนี้ขายเป็นวันแรก พอได้เงินมา ก็ภูมิใจ เลยโทรไปบอก ในใจก็คิดอยากฟังคำดีๆ บาง สุดท้าย จบลงที่คำพูดซ้ำๆ เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ทำอย่างที่คนอื่นเขาทำกันมั่ง มันเป็นคำพูดที่เราได้ยินบ่อยมากตั้งแต่เด็กจนโต มันทำให้เรารู้สึกผิด      

วันนี้ก็มานั่งคิดนะ  ว่าทำไม ไม่เคยพูดดีๆกับเรา เหมือนกับลูกๆคนอื่นเลย  เพราะคนอื่นเก่งกว่าหรอ แล้วก็รู้สึกน้อยใจ ท้อ ถึงจะมีโกรธ อิจฉา แต่ก็รักเหมือนกัน    อารมณ์มันตีกันไปหมด จนไม่อยากทำอะไรเลย
อยากรู้ว่า เราผิดมากเหรอ ที่ทำตัวไร้สาระ