ถ้าพูดถึง 'วิศวะ' ส่วนใหญ่ก็คงมีแต่ผู้ชายเกือบ 80% ที่เรียนคณะนี้
แน่นอนว่ามีผู้หญิงเรียนบ้าง แม้จะเบาบางและน้อยนิดมากก็เถอะ
เราก็เป็นอีกคนที่อยากเรียนวิศวะ แต่ไม่เคยได้รับการสนับสนุน ทั้งทางครอบครัว และเพื่อนๆ
ปัญหาที่ทำให้เราไม่ควรเรียนมีอยู่สองข้อใหญ่ ซึ่งเราไม่สามารถปรับเปลียนหรือแก้ไขมันได้เลย
ข้อแรก เราเป็นผู้หญิง แน่นอนว่า ผู้หญิงหางานยากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว เพราะใครๆก็ต้องการวิศวะที่เป็นผู้ชายกันทั้งนั้น
หลายคนคงคิดว่า เป็นผู้หญิงก็เรียนได้ ไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหาของเราไม่ใช่แค่เป็นผู้หญิงอย่างเดียวค่ะ
ข้อสอง ข้อสำคัญ 'เราเป็นคนขี้โรค เราเป็นเบาหวาน โรคที่ไม่มีทางรักษา'
นอกจากเป้นผู้หญิง แล้วยังขี้โรค หนทางการเรียนวิศวะที่ได้ชื่อว่าโหดแสนโหด เราก็แทบจะหมดหวังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
ปีนี้เรามอสี่แล้ว เรารักการเรียนฟิสิกส์ คณิต และแน่นอนว่าช่วงนี้กำลังฝึกภาษาอังกฤษอยู่
ขึ้นมอปลายมาสิ่งที่เราควรตามหาได้แล้วก็คือสิ่งที่เราอยากเรียน อยากเป็น
เราเรียนสายวิทย์-คณิต
เราไม่เคยอยากเรียนบัญชี หรือการตลาดเลย แต่เราอยากเรียนวิศวะ
เรายอมรับตามตรงว่า เราเรียนได้ธรรมดามาก ไม่ได้ดีเลิศ หรือแย่จนน่ากลุ้ม
เคยมีครั้งหนึ่ง ช่วงมอสาม เราอยากไปเรียนแลกเปลี่ยนมากกกกก อยากไปฝึกภาษา อยากไปท่องโลกกว้าง เราจึงไปหาข้อมูลทางเน็ต เรื่องการเรียนแลกเปลี่ยน แต่สิ่งที่เราได้จากการหาข้อมูลทำเราร้องไห้ไปหนึ่งวันเต็มๆเลย เพราะคุณสมบัติของนักเรียนแลกเปลี่ยนทำให้เราหมดโอกาสนั้นไป
มันเขียนเอาไว้ประมาณว่า 'ผู้ที่จะไปแลกเปลี่ยนจะต้องไม่มีโรคประจำตัว ดังต่อไปนี้ โรคหัวใจ เบาหวาน.....'
เพื่อนๆเราต่างบอกว่าเราน่าสงสาร แต่สิ่งที่เราต้องการคือกำลังใจเสียมากกว่า เรารู้สึกแปลกแยก เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราต้องการไม่เคยได้รับโอกาสเลย มีสิ่งมากมายที่เหมาะกับตัวของเรา แต่เรากลับต้องการในสิ่งที่เราไม่สามารถทำได้
พี่ๆก็คอยกรอกหูตลอดว่า 'วฺิศวกรเรียนหนักนะ เรียนไม่ไหวหรอก ยิ่งผู้หญิงเรียน ยิ่งหางานยาก ตกงานกันเยอะ แถมเป็นโรคเขาก็ไม่อยากรับหรอก' เรารู้ดีว่าพี่หวังดี
แต่ว่า....
เราแค่อยากรู้ว่าเราไม่มีโอกาสขนาดนั้นเลยหรอคะ? เราดันทุรังเกินไปใช่มั้ย?
เราไม่ควรเรียนวิศวะใช่มั้ย?
ใครที่พอจะช่วยตอบคำถามของเราได้ ก็ช่วยตอบหน่อยนะคะ เราขอความจริง ตรงๆ และไม่อ้อมค้อมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
อยากเรียนวิศวะ แต่ไม่ได้รับการสนับสนุน
แน่นอนว่ามีผู้หญิงเรียนบ้าง แม้จะเบาบางและน้อยนิดมากก็เถอะ
เราก็เป็นอีกคนที่อยากเรียนวิศวะ แต่ไม่เคยได้รับการสนับสนุน ทั้งทางครอบครัว และเพื่อนๆ
ปัญหาที่ทำให้เราไม่ควรเรียนมีอยู่สองข้อใหญ่ ซึ่งเราไม่สามารถปรับเปลียนหรือแก้ไขมันได้เลย
ข้อแรก เราเป็นผู้หญิง แน่นอนว่า ผู้หญิงหางานยากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว เพราะใครๆก็ต้องการวิศวะที่เป็นผู้ชายกันทั้งนั้น
หลายคนคงคิดว่า เป็นผู้หญิงก็เรียนได้ ไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหาของเราไม่ใช่แค่เป็นผู้หญิงอย่างเดียวค่ะ
ข้อสอง ข้อสำคัญ 'เราเป็นคนขี้โรค เราเป็นเบาหวาน โรคที่ไม่มีทางรักษา'
นอกจากเป้นผู้หญิง แล้วยังขี้โรค หนทางการเรียนวิศวะที่ได้ชื่อว่าโหดแสนโหด เราก็แทบจะหมดหวังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
ปีนี้เรามอสี่แล้ว เรารักการเรียนฟิสิกส์ คณิต และแน่นอนว่าช่วงนี้กำลังฝึกภาษาอังกฤษอยู่
ขึ้นมอปลายมาสิ่งที่เราควรตามหาได้แล้วก็คือสิ่งที่เราอยากเรียน อยากเป็น
เราเรียนสายวิทย์-คณิต
เราไม่เคยอยากเรียนบัญชี หรือการตลาดเลย แต่เราอยากเรียนวิศวะ
เรายอมรับตามตรงว่า เราเรียนได้ธรรมดามาก ไม่ได้ดีเลิศ หรือแย่จนน่ากลุ้ม
เคยมีครั้งหนึ่ง ช่วงมอสาม เราอยากไปเรียนแลกเปลี่ยนมากกกกก อยากไปฝึกภาษา อยากไปท่องโลกกว้าง เราจึงไปหาข้อมูลทางเน็ต เรื่องการเรียนแลกเปลี่ยน แต่สิ่งที่เราได้จากการหาข้อมูลทำเราร้องไห้ไปหนึ่งวันเต็มๆเลย เพราะคุณสมบัติของนักเรียนแลกเปลี่ยนทำให้เราหมดโอกาสนั้นไป
มันเขียนเอาไว้ประมาณว่า 'ผู้ที่จะไปแลกเปลี่ยนจะต้องไม่มีโรคประจำตัว ดังต่อไปนี้ โรคหัวใจ เบาหวาน.....'
เพื่อนๆเราต่างบอกว่าเราน่าสงสาร แต่สิ่งที่เราต้องการคือกำลังใจเสียมากกว่า เรารู้สึกแปลกแยก เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราต้องการไม่เคยได้รับโอกาสเลย มีสิ่งมากมายที่เหมาะกับตัวของเรา แต่เรากลับต้องการในสิ่งที่เราไม่สามารถทำได้
พี่ๆก็คอยกรอกหูตลอดว่า 'วฺิศวกรเรียนหนักนะ เรียนไม่ไหวหรอก ยิ่งผู้หญิงเรียน ยิ่งหางานยาก ตกงานกันเยอะ แถมเป็นโรคเขาก็ไม่อยากรับหรอก' เรารู้ดีว่าพี่หวังดี
แต่ว่า....
เราแค่อยากรู้ว่าเราไม่มีโอกาสขนาดนั้นเลยหรอคะ? เราดันทุรังเกินไปใช่มั้ย?
เราไม่ควรเรียนวิศวะใช่มั้ย?
ใครที่พอจะช่วยตอบคำถามของเราได้ ก็ช่วยตอบหน่อยนะคะ เราขอความจริง ตรงๆ และไม่อ้อมค้อมค่ะ
ขอบคุณค่ะ