ก่อนหน้านี้เราเคยตั้งเรื่องเกี่ยวกับแฟนเรา กับผู้หญิงคนนึง
แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วันเราก็จับได้ว่าเขาคุยกันจริงๆ มีซัมติงกัน
บอกตรงๆว่าเราเครียดมากจริงๆค่ะ ร้องไห้ เสียใจหนักมาก
แล้วเมื่ออาทิตย์แล้วเราก็พึ่งได้งานค่ะ เป็นงานโรงแรม
หน้าที่คือเลขาเซลล์ เรียกว่างานหนักหน่วงมาก ในความคิดเรานะ
อาจจะด้วยที่ว่าไม่เคยทำงานหนัก ติดสบาย อะไรก็ว่าไปค่ะ
แต่เราทนไม่ไหวเลย.
มาทำงาน 8 โมง รับส่งเมลล์ ถ่ายเอกสาร แจกจ่ายฝ่ายต่างๆ
รับโทรศัพท์ ทำป้าย ประสานนู้นนั่นนี่ ทั้งวันคือการเดินกับเดินค่ะ
ทำงานจนถึง1 ทุ่ม วันไหนมีงานเลี้ยง 4-5 ทุ่มต้องดูแลแขกด้วย
เงินเดือนคือ 9000 บาทขาดตัวค่ะ รวมเซอร์วิสชาร์ต หักนู้นนี่นั่นแล้วนะ
ที่สำคัญ เดือนแรกไม่ให้หยุดค่ะ ทั้งเดือน จริงๆต้องหยุด1วัน แต่ช่วงโปรและงานเข้าเยอะ
จบโปรเงินเดือนก็เท่าเดิมค่ะ โดยรวมแล้ว
เราคิดว่ามันไม่พอ ค่าน้ำมันรถเราเดือนละ เกือบ 2000 บาท. ค่ากิน ค่าจิปาถะ. โทรศัพท์เอยอะไรเอย
เราเครียด กดดัน ร้องไห้เพราะ ไม่มีใครเทรนงานให้ด้วยค่ะ คนเก่าออกก่อนที่เราจะมาแค่ 1วัน
แต่เค้าเขียนโน๊ตว่าให้ทำอะไรๆไว้ให้บ้างนอกนั้นต้องงมเอง
เรากลับมาบ้านเราก็คุยกับพ่อแม่ค่ะ ว่าเหนื่อยมาก เล่าให้เค้าฟัง เค้าบอกว่าทนต่อไปเถอะ
ทนๆไป เดี๋ยวก็ชิน
เรามานั่งร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ ทุกอย่างมันแย่ เสียใจ ขาดกำลังใจ แฟนนอกใจมันก็แย่พอแล้วค่ะ
ต้องมาทนกับงานที่เราคิดว่ามันไม่ใช่แบบนี้อีก เราอยากมีเวลาหายใจบ้างค่ะ
เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆ เราไม่ไหวแน่ๆ
เราเป็นคนชอบถ่ายรูปค่ะ ถ่ายได้ทุกแบบ ถ่ายจนกลายเป็นตากล้องรับจ๊อบมาได้ปีนึงแล้ว
แต่พอเป็นแบบนี้ทำให้เราเครียด คิดมากว่าเราจะไม่ได้ทำแบบนั้นอีก
ลาไม่ได้ ขาดไม่ได้ ยกเว้นป่วย หรืองานขาวดำ งานแต่ง ลาคลอด
มันทำให้เรากระดิกไปไหนไม่ได้ จะไปสมัครงานอื่นๆก็ไปไม่ได้ ทั้งๆที่โอกาสมี เปิดสอบนั่นนี่ก็อด
ท้อมากนะพูดเลย การกลับถึงบ้านดึกๆทุกวันแบบที่กลับมาแล้วหลับ ตื่นมาอีกทีตีหนึ่งตีสอง มากวาดบ้านถูบ้านซักผ้า
หลับต่อ ตี 5 ครึ่งตื่นไปทำงาน
เราก็ไม่รู้นะว่าตอนนี้เราเครียดเพราะอะไร เครียดเพราะแฟนไม่รักหรอ เครียดเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลาหรอ
เราไม่รู้อะไรเลยอะมันตื้อไปหมด นึกถึงงานเราก็น้ำตาไหล นึกถึงแฟนก็น้ำตาไหล นึกถึงพ่อแม่ก็ยิ่งไหล
ถ้าเราไม่ทำ พ่อแม่คงเสียใจนะคะ ท้อมากค่ะ ต้องทำยังไง ปรับตัวยังไง เปลี่ยนวิธีคิดยังไง
ลืมบอกว่าเราไม่ได้จบการโรงแรมมานะ เราจบพวกคณะทางสายวิทย์มาค่ะ แต่เพราะจับผลัดจับผลูเค้าให้เรามาทำงานง่ายๆ
โดยบอกแค่ว่าเป็นงานเอกสาร
เรารู้นะว่ามีคนลำบากกว่าเราเยอะ หลายคนจะบอกให้ปรับตัวๆ เราไม่รู้ต้องปรับยังไงปรับตัวคงง่ายอยู่ค่ะ แต่ปรับใจนี่ยากมาก
บางคนบอกว่าใจเสาะ แค่นี้ท้อแล้ว ต่อไปจะทำอะไรได้ จะว่างั้นก็ได้ค่ะ แต่จะทำยังไงล่ะคะ
เราเครียดจิงๆ กินอะไรไม่ลงเลย นอนก็ไม่ค่อยหลับ กลับมาร้องไห้ทุกวัน
ช่วยบอกวิธีเราหน่อยเถอะค่ะ T_________T
เคยท้อจนอยากตายกันบ้างมั้ยคะ ? ต้องทำใจยังไงดีคะกับเรื่องแบบนี้
แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วันเราก็จับได้ว่าเขาคุยกันจริงๆ มีซัมติงกัน
บอกตรงๆว่าเราเครียดมากจริงๆค่ะ ร้องไห้ เสียใจหนักมาก
แล้วเมื่ออาทิตย์แล้วเราก็พึ่งได้งานค่ะ เป็นงานโรงแรม
หน้าที่คือเลขาเซลล์ เรียกว่างานหนักหน่วงมาก ในความคิดเรานะ
อาจจะด้วยที่ว่าไม่เคยทำงานหนัก ติดสบาย อะไรก็ว่าไปค่ะ
แต่เราทนไม่ไหวเลย.
มาทำงาน 8 โมง รับส่งเมลล์ ถ่ายเอกสาร แจกจ่ายฝ่ายต่างๆ
รับโทรศัพท์ ทำป้าย ประสานนู้นนั่นนี่ ทั้งวันคือการเดินกับเดินค่ะ
ทำงานจนถึง1 ทุ่ม วันไหนมีงานเลี้ยง 4-5 ทุ่มต้องดูแลแขกด้วย
เงินเดือนคือ 9000 บาทขาดตัวค่ะ รวมเซอร์วิสชาร์ต หักนู้นนี่นั่นแล้วนะ
ที่สำคัญ เดือนแรกไม่ให้หยุดค่ะ ทั้งเดือน จริงๆต้องหยุด1วัน แต่ช่วงโปรและงานเข้าเยอะ
จบโปรเงินเดือนก็เท่าเดิมค่ะ โดยรวมแล้ว
เราคิดว่ามันไม่พอ ค่าน้ำมันรถเราเดือนละ เกือบ 2000 บาท. ค่ากิน ค่าจิปาถะ. โทรศัพท์เอยอะไรเอย
เราเครียด กดดัน ร้องไห้เพราะ ไม่มีใครเทรนงานให้ด้วยค่ะ คนเก่าออกก่อนที่เราจะมาแค่ 1วัน
แต่เค้าเขียนโน๊ตว่าให้ทำอะไรๆไว้ให้บ้างนอกนั้นต้องงมเอง
เรากลับมาบ้านเราก็คุยกับพ่อแม่ค่ะ ว่าเหนื่อยมาก เล่าให้เค้าฟัง เค้าบอกว่าทนต่อไปเถอะ
ทนๆไป เดี๋ยวก็ชิน
เรามานั่งร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ ทุกอย่างมันแย่ เสียใจ ขาดกำลังใจ แฟนนอกใจมันก็แย่พอแล้วค่ะ
ต้องมาทนกับงานที่เราคิดว่ามันไม่ใช่แบบนี้อีก เราอยากมีเวลาหายใจบ้างค่ะ
เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆ เราไม่ไหวแน่ๆ
เราเป็นคนชอบถ่ายรูปค่ะ ถ่ายได้ทุกแบบ ถ่ายจนกลายเป็นตากล้องรับจ๊อบมาได้ปีนึงแล้ว
แต่พอเป็นแบบนี้ทำให้เราเครียด คิดมากว่าเราจะไม่ได้ทำแบบนั้นอีก
ลาไม่ได้ ขาดไม่ได้ ยกเว้นป่วย หรืองานขาวดำ งานแต่ง ลาคลอด
มันทำให้เรากระดิกไปไหนไม่ได้ จะไปสมัครงานอื่นๆก็ไปไม่ได้ ทั้งๆที่โอกาสมี เปิดสอบนั่นนี่ก็อด
ท้อมากนะพูดเลย การกลับถึงบ้านดึกๆทุกวันแบบที่กลับมาแล้วหลับ ตื่นมาอีกทีตีหนึ่งตีสอง มากวาดบ้านถูบ้านซักผ้า
หลับต่อ ตี 5 ครึ่งตื่นไปทำงาน
เราก็ไม่รู้นะว่าตอนนี้เราเครียดเพราะอะไร เครียดเพราะแฟนไม่รักหรอ เครียดเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลาหรอ
เราไม่รู้อะไรเลยอะมันตื้อไปหมด นึกถึงงานเราก็น้ำตาไหล นึกถึงแฟนก็น้ำตาไหล นึกถึงพ่อแม่ก็ยิ่งไหล
ถ้าเราไม่ทำ พ่อแม่คงเสียใจนะคะ ท้อมากค่ะ ต้องทำยังไง ปรับตัวยังไง เปลี่ยนวิธีคิดยังไง
ลืมบอกว่าเราไม่ได้จบการโรงแรมมานะ เราจบพวกคณะทางสายวิทย์มาค่ะ แต่เพราะจับผลัดจับผลูเค้าให้เรามาทำงานง่ายๆ
โดยบอกแค่ว่าเป็นงานเอกสาร
เรารู้นะว่ามีคนลำบากกว่าเราเยอะ หลายคนจะบอกให้ปรับตัวๆ เราไม่รู้ต้องปรับยังไงปรับตัวคงง่ายอยู่ค่ะ แต่ปรับใจนี่ยากมาก
บางคนบอกว่าใจเสาะ แค่นี้ท้อแล้ว ต่อไปจะทำอะไรได้ จะว่างั้นก็ได้ค่ะ แต่จะทำยังไงล่ะคะ
เราเครียดจิงๆ กินอะไรไม่ลงเลย นอนก็ไม่ค่อยหลับ กลับมาร้องไห้ทุกวัน
ช่วยบอกวิธีเราหน่อยเถอะค่ะ T_________T