เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยครับ
ครั้งแรก
วันนั้นเป็นวันหยุดของเธอ เธอมานั่งเล่นที่ออฟฟิตผม เพื่อรอรับผมไปบ้านเธอ ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน เราดันทะเลาะกันซะก่อน แล้วเธอก็บอกว่า “กลับแล้วนะ ง่วง” ครับเธอกลับไปคนเดียว ก่อนกลับผมบอกเธอว่า “ตัวเองมีไรก็พูดสิ เค้าไปง้อตัวเองที่บ้านไม่ได้นะ เค้าไม่มีรถตัวเองก็รู้” (รถส่งซ่อมที่ศูนย์อยู่ครับ) เธอขับรถไปแล้ว ผมคิดอะไรไม่ออก คว้าจักรยานพับขี่ไปทะเล ระยะทางไปกลับประมาณ 30 กม. ผมไม่เคยปั่นทางไกลขนาดนั้น ผมไม่รู้ว่าผมจะไปถึงมั้ย ผมรู้แค่ว่าผมอยากไป ผมไปถึงครับ แล้วก็กลับถึงออฟฟิตอย่างปลอดภัยในเวลา 2 ทุ่มกว่า ความล้าของขาอยู่ที่ระดับสูงสุด ระหว่างนั้นก็มีคุยไลน์กันถึงสาเหตุ สรุปคือเราก็มีส่วนผิดกันทั้งคู่ คืนนั้นฝนตกหนัก ผมรู้ว่าเธอยังเคืองผมอยู่ เธอบ่นว่า “จริงๆตอนนี้น่าจะได้นอนกอดกันแล้วนะ” ผมก็อยากให้เป็นงั้นครับ ผมขอให้เธอมารับ เธอก็ไม่มา สุดท้ายผมตัดสินใจปั่นจักรยานออกไปกลางฟ้า กลางฝน ตั้งใจจะไปให้ถึงบ้านเธอ อีกประมาณ 30 กม. รู้สึกตัดสินใจผิดมาก จริงๆน่าจะปั่นไปบ้านเธอตั้งแต่เย็น แทนที่จะไปทะเล แต่มันผ่านไปแล้ว ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาปั่น ขาก็ล้าเต็มที เธอรู้ว่าผมปั่นจักรยานออกมา เธอบอกว่าเธอจะมารับ เจอกันคนละครึ่งทาง แต่ผมไปไม่ถึงหรอกครับ ขามันไม่ไหวจริงๆ ผมจอดจักรยานนั่งหลบฝนรอเธอมารับหน้าร้านซักผ้าหยอดเหรียญข้างทาง แล้วเธอก็มารับผมกลับบ้านครับ ^^
ครั้งที่สอง
วันถัดมาเลยครับ เวลาใกล้เลิกงานอีกแล้ว ผมเลิกงานก่อนก็รีบกลับบ้านพักไปอาบน้ำรอเธอมารับ แต่ก็มีเรื่องอีกแล้วครับ เราคุยไลน์กันแล้วเกิดไม่เข้าใจกันขึ้นมา เธอก็เลยพาลไม่มารับผมซะงั้น เอาแล้วสิ วันนี้ผมไม่มีอะไรเลย แม้แต่จักรยาน ผมพยายามคุยกับเธอเพื่อทำความเข้าใจกัน แต่ก็ไม่ได้ผล เธอตัดสายไป แล้วผมก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย ตอนนั้นประมาณ 3 ทุ่มกว่า ดีหน่อยที่วันนี้ฝนไม่ตก ผมตัดสินใจจะไปหาเธอที่บ้าน ผมขอให้พี่ที่ออฟฟิตออกไปส่งผมที่ด่านตำรวจข้างนอก ผมบอกตำรวจว่าผมจะเข้าเมือง ช่วยเรียกรถให้ด้วยครับ นั่งรอสักพักก็มีรถประจำทางผ่านมา ตำรวจฝากผมขึ้นรถคันนั้น ผมไปถึงที่หมาย โดยที่เขาไม่คิดเงินผมสักบาท ขอบคุณมากนะครับ เหมือนรู้ว่าผมกำลังจน 5555 ผมพยายามโทร ไลน์หาแฟน แต่ไม่มีการตอบรับ ผมตัดสินใจเดินไปบ้านแฟนครับ มันแยกจากถนนเส้นหลักไปก็ไกลอยู่นะครับ ผมกะไม่ถูกว่าไกลแค่ไหน ประมาณ 3 กม. มั้งครับ ผมออกเดินได้นิดเดียว ฝนมาอีกแล้วครับ มาได้จังหวะจริงๆ ผมรีบเดินไปให้ถึงเซเว่น เพื่อซื้อน้ำเปล่าและหาถุงใส่โทรศัพท์ 5555 คิดไปคิดมา ผมควรซื้อเสื้อกันฝน ผมได้ของครบก็ออกมาใส่เสื้อกันฝนหน้าเซเว่น แล้วออกเดินทาง ฝนตกหนักสลับเบา มีผมคนเดียวที่เดินอยู่บนถนน 4 เลน รถผ่านไปผ่านมาคงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ ผมว่าผมก็บ้านะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ รู้แค่ว่าต้องไปให้ถึงหน้าบ้าน ผมโทรคุยกับเพื่อนว่าจะเอายังไงดี เพื่อนก็ทั้งห่วงและให้กำลังใจ ผมเดินไปเรื่อยๆ ร่วมชั่วโมง ก็มาถึงหน้าบ้านเธอ ตอนนั้นประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง ไฟในบ้านปิดหมดแล้วยกเว้นห้องนอนเธอ ผมพยายามโทรหา ไลน์ ส่งข้อความ แต่เธอไม่ตอบเลย ผมโทรหาเพื่อนอีกครั้งว่าจะเองไง จะกดกริ่ง หรือจะลองย่องเข้าไป แต่ถ้าย่องไปนี่ก็โจรชัดๆ จะเจอพ่อเธอด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ ผมยืนอยู่นานกว่าจะกลั้นใจลองกดกริ่งเบาๆ 1 ครั้ง แล้วแม่ก็เปิดประตูออกมาดู ผมรีบบอกแม่ว่าผมเอง ผมติดต่อเธอไม่ได้เลยเข้ามาหา แม่ก็ใจดีนะครับ พาผมขึ้นไปส่งถึงห้องนอนเธอเลย ^^ เธอเปิดประตูมาเจอหน้าผม เธองงมาก ถามว่ามายังไง ผมได้แต่บอกไปว่า “เดินมา เนี่ยเสื้อกันฝน” -_-
ใครมีวิธีง้อแปลกๆ เอามาแชร์กันนะครับ
แชร์ประสบการณ์ง้อแฟนครับ ^_^
ครั้งแรก
วันนั้นเป็นวันหยุดของเธอ เธอมานั่งเล่นที่ออฟฟิตผม เพื่อรอรับผมไปบ้านเธอ ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน เราดันทะเลาะกันซะก่อน แล้วเธอก็บอกว่า “กลับแล้วนะ ง่วง” ครับเธอกลับไปคนเดียว ก่อนกลับผมบอกเธอว่า “ตัวเองมีไรก็พูดสิ เค้าไปง้อตัวเองที่บ้านไม่ได้นะ เค้าไม่มีรถตัวเองก็รู้” (รถส่งซ่อมที่ศูนย์อยู่ครับ) เธอขับรถไปแล้ว ผมคิดอะไรไม่ออก คว้าจักรยานพับขี่ไปทะเล ระยะทางไปกลับประมาณ 30 กม. ผมไม่เคยปั่นทางไกลขนาดนั้น ผมไม่รู้ว่าผมจะไปถึงมั้ย ผมรู้แค่ว่าผมอยากไป ผมไปถึงครับ แล้วก็กลับถึงออฟฟิตอย่างปลอดภัยในเวลา 2 ทุ่มกว่า ความล้าของขาอยู่ที่ระดับสูงสุด ระหว่างนั้นก็มีคุยไลน์กันถึงสาเหตุ สรุปคือเราก็มีส่วนผิดกันทั้งคู่ คืนนั้นฝนตกหนัก ผมรู้ว่าเธอยังเคืองผมอยู่ เธอบ่นว่า “จริงๆตอนนี้น่าจะได้นอนกอดกันแล้วนะ” ผมก็อยากให้เป็นงั้นครับ ผมขอให้เธอมารับ เธอก็ไม่มา สุดท้ายผมตัดสินใจปั่นจักรยานออกไปกลางฟ้า กลางฝน ตั้งใจจะไปให้ถึงบ้านเธอ อีกประมาณ 30 กม. รู้สึกตัดสินใจผิดมาก จริงๆน่าจะปั่นไปบ้านเธอตั้งแต่เย็น แทนที่จะไปทะเล แต่มันผ่านไปแล้ว ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาปั่น ขาก็ล้าเต็มที เธอรู้ว่าผมปั่นจักรยานออกมา เธอบอกว่าเธอจะมารับ เจอกันคนละครึ่งทาง แต่ผมไปไม่ถึงหรอกครับ ขามันไม่ไหวจริงๆ ผมจอดจักรยานนั่งหลบฝนรอเธอมารับหน้าร้านซักผ้าหยอดเหรียญข้างทาง แล้วเธอก็มารับผมกลับบ้านครับ ^^
ครั้งที่สอง
วันถัดมาเลยครับ เวลาใกล้เลิกงานอีกแล้ว ผมเลิกงานก่อนก็รีบกลับบ้านพักไปอาบน้ำรอเธอมารับ แต่ก็มีเรื่องอีกแล้วครับ เราคุยไลน์กันแล้วเกิดไม่เข้าใจกันขึ้นมา เธอก็เลยพาลไม่มารับผมซะงั้น เอาแล้วสิ วันนี้ผมไม่มีอะไรเลย แม้แต่จักรยาน ผมพยายามคุยกับเธอเพื่อทำความเข้าใจกัน แต่ก็ไม่ได้ผล เธอตัดสายไป แล้วผมก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย ตอนนั้นประมาณ 3 ทุ่มกว่า ดีหน่อยที่วันนี้ฝนไม่ตก ผมตัดสินใจจะไปหาเธอที่บ้าน ผมขอให้พี่ที่ออฟฟิตออกไปส่งผมที่ด่านตำรวจข้างนอก ผมบอกตำรวจว่าผมจะเข้าเมือง ช่วยเรียกรถให้ด้วยครับ นั่งรอสักพักก็มีรถประจำทางผ่านมา ตำรวจฝากผมขึ้นรถคันนั้น ผมไปถึงที่หมาย โดยที่เขาไม่คิดเงินผมสักบาท ขอบคุณมากนะครับ เหมือนรู้ว่าผมกำลังจน 5555 ผมพยายามโทร ไลน์หาแฟน แต่ไม่มีการตอบรับ ผมตัดสินใจเดินไปบ้านแฟนครับ มันแยกจากถนนเส้นหลักไปก็ไกลอยู่นะครับ ผมกะไม่ถูกว่าไกลแค่ไหน ประมาณ 3 กม. มั้งครับ ผมออกเดินได้นิดเดียว ฝนมาอีกแล้วครับ มาได้จังหวะจริงๆ ผมรีบเดินไปให้ถึงเซเว่น เพื่อซื้อน้ำเปล่าและหาถุงใส่โทรศัพท์ 5555 คิดไปคิดมา ผมควรซื้อเสื้อกันฝน ผมได้ของครบก็ออกมาใส่เสื้อกันฝนหน้าเซเว่น แล้วออกเดินทาง ฝนตกหนักสลับเบา มีผมคนเดียวที่เดินอยู่บนถนน 4 เลน รถผ่านไปผ่านมาคงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ ผมว่าผมก็บ้านะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ รู้แค่ว่าต้องไปให้ถึงหน้าบ้าน ผมโทรคุยกับเพื่อนว่าจะเอายังไงดี เพื่อนก็ทั้งห่วงและให้กำลังใจ ผมเดินไปเรื่อยๆ ร่วมชั่วโมง ก็มาถึงหน้าบ้านเธอ ตอนนั้นประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง ไฟในบ้านปิดหมดแล้วยกเว้นห้องนอนเธอ ผมพยายามโทรหา ไลน์ ส่งข้อความ แต่เธอไม่ตอบเลย ผมโทรหาเพื่อนอีกครั้งว่าจะเองไง จะกดกริ่ง หรือจะลองย่องเข้าไป แต่ถ้าย่องไปนี่ก็โจรชัดๆ จะเจอพ่อเธอด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ ผมยืนอยู่นานกว่าจะกลั้นใจลองกดกริ่งเบาๆ 1 ครั้ง แล้วแม่ก็เปิดประตูออกมาดู ผมรีบบอกแม่ว่าผมเอง ผมติดต่อเธอไม่ได้เลยเข้ามาหา แม่ก็ใจดีนะครับ พาผมขึ้นไปส่งถึงห้องนอนเธอเลย ^^ เธอเปิดประตูมาเจอหน้าผม เธองงมาก ถามว่ามายังไง ผมได้แต่บอกไปว่า “เดินมา เนี่ยเสื้อกันฝน” -_-
ใครมีวิธีง้อแปลกๆ เอามาแชร์กันนะครับ