ขอบอกก่อนนะคะว่าเราว่าเจ้าตัวยุ่ง อยู่กับเรามา แปดปี ตั้งแต่ ม สอง ตอนนี้เราอย่ปีสาม น้องอยู่กับเรามาค่อนชีวิต เราอายุ 20 น้องอยู่กับเรามา 8 ปี มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจ
เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บาน ยุ่งอยู่ตลอดเวลาๆ บวกกับทีบ้านค่อนข้างจะมีปัญหาครอบครัวครัว (ตอนหลังพ่อแม่หย่ากัน) เราก็อยู่กับเจ้าตัวยุ่งมาตลอด
เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆ คือะมีแค่คุยผ่านๆ เวลามีอะไรเราก็ยังมีเจ้าตัวยุ่งเป็นกำลังใจ เวลากลับบ้านไปเห็นเค้ารอเราอยู่หลังประตู (เป็นประตูกระจกใสๆ) ทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน เราก็มีกำลังใจที่จะเรียน แล้วอยากกลับบ้านไปหาเจ้าตัวยุ่ง
ตอนนี้เราอยู่ปีสาม เรามาเรียนภาคเหนือ (บ้านอยู่ภาคใต้ ปิดเทอมได้กลับบ้านทีนึง) สิ่งที่ทำห้เราอยากกลับบ้านมากที่สุดคือเจ้าตัวยุ่ง (พ่อแม่เราไม่ค่อยจะอยู่บ้าน กลับไปก็เมือนไปอยู่คนเดียว) เค้าเป็นมากกว่าหมา เค้าเป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ เป็นเหมือนเพื่อนที่เราไว้ใจได้ที่สุด เราไม่เคยมอง่าเค้าเป็นหมาเลย เวลาคนถามเราจะนับเค้าเป็นคนมาตลอด
เจ้าตัวยุ่งเสียไปประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์ได้แล้ว แต่ตอนนี้เราก็ยังทำใจไม่ได้
ตอนนั้นเราอยู่ช่วงสอบ โทรคุยกับพ่อก็พึ่งได้รู้วาเค้าไม่สบาย แต่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ พ่อเราก็ไม่ได้บอกอะไร (คงกลัวว่าเราจะกังวล) จนหมอโทรมาหาเราขอเอกซเรย์น้อง เพราะมีน้ำคั่ง (ตอนหลังมารุ้ว่าน้องเป็นตับอ่อนอักเสบ) น้องอาการหนักมาก ต้องนอนโรงพยาบาล แต่พ่อเราต้องทำานทุกวัน (แม่เราหย่ากับพ่อแล้ว) นึกสภาพเค้าก็เหมือนเรา เวลาป่วยเราก็อยากมีคนอยู่ข้างๆ แต่นี่ต้องไปนอนนที่ๆไม่คุ้นเคย ไ่มีใครคอยดูแล แล้วต้องโดนคนเอาเข็มมาทิ่ม น้องจะกลัวจะทรมานขนาดไหน แค่คิดเราก็ทนไม่ไหว นาทีนั้นอยากกลับบ้านอย่างเดียว แ่ติดที่มะรืนมีสอบ (ถ้ากลับบ้านใช้เวลาไกลับอย่างน้อสี่วัน)
เราทรมานใจอ่านหนังสืออะไรไม่ได้เลย มารุ้ว่าน้องนอนโณงพยาบาลได้สองวันแล้ว แล้วประมาณวันอาทิตย์ตอนเย็น พ่อเราไปรับน้องกลับ (พึ่งเปลี่ยนเลือดไปวันนั้นตอนเช้า ต้องให้เลือด น้ำเกลือ ออกซิเจน แต่พ่อเราบอกว่าดูน้องจะไม่ไหวแล้ว เลยตัดสินใจเอากลับ ให้น้องมาอยู่ที่บ้านดีกว่า) แต่เราก็ยังแอบหวัง หวังว่าน้องจะรอด หวังว่าปิดเทอมปีใหม่กลับไปจะได้เห็นหน้าน้องอีกครั้ง แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน
เรากดวีดีโอคอลกับพ่อ แล้วให้เราดูน้อง ตอนนั้นน้องเดินไม่ได้แล้ว นอนนิ่งคอหันไปด้านซ้าย เหมือนเส้นมึนยึดแล้ว พอน้องได้ยินเสียงเรา เค้าก็พยายามจะตะกายลุกขึ้นให้ได้ ตอนนั้นใจเราเจ็บเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบ เอามีดมาเฉือน อยากกอดน้อง อยากปลบน้อง อยากบอกว่าเจ๊อยู่ข้างๆ อยากกอดเค้าอีกซักครั้ง แต่เราก็ทำไม่ได้ อยากสัมผัสเค้าอีกซักครั้ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เราได้แต่ร้องให้ เราทำอะไรไม่ได้อ หนังสืออ่านไม่ได้เลย ร้องจนปวด ตั้งแต่ตื่นยันหลับ พยายามที่จะปล่อยวาง แต่มันก็ทำไม่ได้ซักที
เราให้พ่อเราเปิดเสียงสวดมนต์ให้น้อง บอกให้แม่ (โชคดีที่ตอนนั้นแม่เราแวะเยี่ยมบ้าน) เอาผ้าปูที่น้องชอบ มาปูให้น้องนอน ของเล่นที่เค้าชอบมาวางข้างๆ (แม่เราบอกว่า พอเลี่ยนผ้าปูดูน้องมีความสุขมากพยายามตะกาย ทั้งๆที่ ปูอันก่อนนอนนิ่งอย่างเดียว) เราได้แต่ร้ง ไม่อยากวาง แต่ก็ต้องวางเพราะมีสอบ
เราวางสายไปประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ เราได้แต่นอนร้องให้ แอบหวังว่าน้องจะดีขึ้น แต่พอรุ่งเช้า เราโทรไปหาแม่ แม่บอกว่าน้องเสียแล้ว น้องไปแล้ว ไปประมาณตีหนึ่งกว่าๆ ตอนนั้นเราทำอไรไม่ถูกเลย
เข้าใจการสูญเสียอย่างแท้จริงว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ภาพเก่าๆตั้งแต่เราเจอน้องวันแรกลอยเข้ามา ยากน้อยถ้าเป็นไปได้ เราก็อยากกอดน้องอีกซักครั้งก็ยังดี ได้ลูบหัว ได้กอด ได้ร่ำลา เราเข้าใจว่าเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ แต่อย่างน้อย ก็อยากให้น้องจากไปในอ้อมแขนเรา ได้อยุ่ข้างเค้าในวันสุดท้าย
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวมาก กลับการกลับบ้าน เรายังกังวลอยู่ว่า ช่วงปีใหม่ที่เราต้องกลับบ้าน เราจะอยู่ได้มั้ย สถานที่ๆเคยมีเจ้าตัวแสบ ตอนนี้ไม่มีแล้ว (แม่เราเอาของๆน้องไปฝังหมดเลย เราบอกไม่ทันมารุ้ตอนฝังไปแล้ว) ตอนเรากลบบ้านเราจะถึงประมาณตีห้า ทุกครัง้จะมีเจ้าตัวแสบคอยอยู่หน้าบ้านนเหมือนรู้ แล้วเห่า ส่งเสียงต้อนรับเรากลับ วิ่งเข้ามาพันแข้งพันขา แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วจริงๆ แค่คิดเราก็กลัว กลัวที่จะเผชิหน้าในสถานที่ที่ตอนนี้เหลือแต่คงามว่างเปล่า
อยากขอบคุณคนที่อานมาจนถึงตอนนี้นะคะ ถ้าคุณเป้นคนรักน้อง ก็คงเข้าใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน แต่เหมือนจน้องจะเป็นครู บอกเราว่า ความตายไม่มีนิมิตเครื่องหมาย อยากทำอะไรให้รีบทำ แสดงความรักกับคนที่เรารัก ทดแทนคุณพ่อแม่ก่อนที่จะไม่มีโอกาส เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มีจริงมั้ย
ใครที่พึ่งสูญเสียน้งหมาไป ยังเศร้าใจก็มาร่วมแชรความรู้สึกได้เลยนะคะ อย่างน้อยถ้าเราได้คุยได้แชร์ ได้รู้ว่ามีคนที่กำลังเศร้าโศกเหมือนเรา มันอาจจะช่ยเยียวยาความรู้สึกของเราได้ก็ได้
ปล. อาจจะเขียนยาว สับสน งงๆ หรือพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ อารมณ์ของเรามันไม่เสถียรจริงๆ ตอนนี้รู้ึกสับสนปนเปไปหมด การสูญเสียน้องไปมันยังรุ้สึกเหมือนฝันร้าย ที่เราอยากจะตื่น
ใครน้องหมาพึ่งเสีย ทำใจไม่ได้ มาแชร์ความเศร้ากันเถอะค่ะ
เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บาน ยุ่งอยู่ตลอดเวลาๆ บวกกับทีบ้านค่อนข้างจะมีปัญหาครอบครัวครัว (ตอนหลังพ่อแม่หย่ากัน) เราก็อยู่กับเจ้าตัวยุ่งมาตลอด
เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆ คือะมีแค่คุยผ่านๆ เวลามีอะไรเราก็ยังมีเจ้าตัวยุ่งเป็นกำลังใจ เวลากลับบ้านไปเห็นเค้ารอเราอยู่หลังประตู (เป็นประตูกระจกใสๆ) ทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน เราก็มีกำลังใจที่จะเรียน แล้วอยากกลับบ้านไปหาเจ้าตัวยุ่ง
ตอนนี้เราอยู่ปีสาม เรามาเรียนภาคเหนือ (บ้านอยู่ภาคใต้ ปิดเทอมได้กลับบ้านทีนึง) สิ่งที่ทำห้เราอยากกลับบ้านมากที่สุดคือเจ้าตัวยุ่ง (พ่อแม่เราไม่ค่อยจะอยู่บ้าน กลับไปก็เมือนไปอยู่คนเดียว) เค้าเป็นมากกว่าหมา เค้าเป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ เป็นเหมือนเพื่อนที่เราไว้ใจได้ที่สุด เราไม่เคยมอง่าเค้าเป็นหมาเลย เวลาคนถามเราจะนับเค้าเป็นคนมาตลอด
เจ้าตัวยุ่งเสียไปประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์ได้แล้ว แต่ตอนนี้เราก็ยังทำใจไม่ได้
ตอนนั้นเราอยู่ช่วงสอบ โทรคุยกับพ่อก็พึ่งได้รู้วาเค้าไม่สบาย แต่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ พ่อเราก็ไม่ได้บอกอะไร (คงกลัวว่าเราจะกังวล) จนหมอโทรมาหาเราขอเอกซเรย์น้อง เพราะมีน้ำคั่ง (ตอนหลังมารุ้ว่าน้องเป็นตับอ่อนอักเสบ) น้องอาการหนักมาก ต้องนอนโรงพยาบาล แต่พ่อเราต้องทำานทุกวัน (แม่เราหย่ากับพ่อแล้ว) นึกสภาพเค้าก็เหมือนเรา เวลาป่วยเราก็อยากมีคนอยู่ข้างๆ แต่นี่ต้องไปนอนนที่ๆไม่คุ้นเคย ไ่มีใครคอยดูแล แล้วต้องโดนคนเอาเข็มมาทิ่ม น้องจะกลัวจะทรมานขนาดไหน แค่คิดเราก็ทนไม่ไหว นาทีนั้นอยากกลับบ้านอย่างเดียว แ่ติดที่มะรืนมีสอบ (ถ้ากลับบ้านใช้เวลาไกลับอย่างน้อสี่วัน)
เราทรมานใจอ่านหนังสืออะไรไม่ได้เลย มารุ้ว่าน้องนอนโณงพยาบาลได้สองวันแล้ว แล้วประมาณวันอาทิตย์ตอนเย็น พ่อเราไปรับน้องกลับ (พึ่งเปลี่ยนเลือดไปวันนั้นตอนเช้า ต้องให้เลือด น้ำเกลือ ออกซิเจน แต่พ่อเราบอกว่าดูน้องจะไม่ไหวแล้ว เลยตัดสินใจเอากลับ ให้น้องมาอยู่ที่บ้านดีกว่า) แต่เราก็ยังแอบหวัง หวังว่าน้องจะรอด หวังว่าปิดเทอมปีใหม่กลับไปจะได้เห็นหน้าน้องอีกครั้ง แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน
เรากดวีดีโอคอลกับพ่อ แล้วให้เราดูน้อง ตอนนั้นน้องเดินไม่ได้แล้ว นอนนิ่งคอหันไปด้านซ้าย เหมือนเส้นมึนยึดแล้ว พอน้องได้ยินเสียงเรา เค้าก็พยายามจะตะกายลุกขึ้นให้ได้ ตอนนั้นใจเราเจ็บเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบ เอามีดมาเฉือน อยากกอดน้อง อยากปลบน้อง อยากบอกว่าเจ๊อยู่ข้างๆ อยากกอดเค้าอีกซักครั้ง แต่เราก็ทำไม่ได้ อยากสัมผัสเค้าอีกซักครั้ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เราได้แต่ร้องให้ เราทำอะไรไม่ได้อ หนังสืออ่านไม่ได้เลย ร้องจนปวด ตั้งแต่ตื่นยันหลับ พยายามที่จะปล่อยวาง แต่มันก็ทำไม่ได้ซักที
เราให้พ่อเราเปิดเสียงสวดมนต์ให้น้อง บอกให้แม่ (โชคดีที่ตอนนั้นแม่เราแวะเยี่ยมบ้าน) เอาผ้าปูที่น้องชอบ มาปูให้น้องนอน ของเล่นที่เค้าชอบมาวางข้างๆ (แม่เราบอกว่า พอเลี่ยนผ้าปูดูน้องมีความสุขมากพยายามตะกาย ทั้งๆที่ ปูอันก่อนนอนนิ่งอย่างเดียว) เราได้แต่ร้ง ไม่อยากวาง แต่ก็ต้องวางเพราะมีสอบ
เราวางสายไปประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ เราได้แต่นอนร้องให้ แอบหวังว่าน้องจะดีขึ้น แต่พอรุ่งเช้า เราโทรไปหาแม่ แม่บอกว่าน้องเสียแล้ว น้องไปแล้ว ไปประมาณตีหนึ่งกว่าๆ ตอนนั้นเราทำอไรไม่ถูกเลย
เข้าใจการสูญเสียอย่างแท้จริงว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ภาพเก่าๆตั้งแต่เราเจอน้องวันแรกลอยเข้ามา ยากน้อยถ้าเป็นไปได้ เราก็อยากกอดน้องอีกซักครั้งก็ยังดี ได้ลูบหัว ได้กอด ได้ร่ำลา เราเข้าใจว่าเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ แต่อย่างน้อย ก็อยากให้น้องจากไปในอ้อมแขนเรา ได้อยุ่ข้างเค้าในวันสุดท้าย
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวมาก กลับการกลับบ้าน เรายังกังวลอยู่ว่า ช่วงปีใหม่ที่เราต้องกลับบ้าน เราจะอยู่ได้มั้ย สถานที่ๆเคยมีเจ้าตัวแสบ ตอนนี้ไม่มีแล้ว (แม่เราเอาของๆน้องไปฝังหมดเลย เราบอกไม่ทันมารุ้ตอนฝังไปแล้ว) ตอนเรากลบบ้านเราจะถึงประมาณตีห้า ทุกครัง้จะมีเจ้าตัวแสบคอยอยู่หน้าบ้านนเหมือนรู้ แล้วเห่า ส่งเสียงต้อนรับเรากลับ วิ่งเข้ามาพันแข้งพันขา แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วจริงๆ แค่คิดเราก็กลัว กลัวที่จะเผชิหน้าในสถานที่ที่ตอนนี้เหลือแต่คงามว่างเปล่า
อยากขอบคุณคนที่อานมาจนถึงตอนนี้นะคะ ถ้าคุณเป้นคนรักน้อง ก็คงเข้าใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน แต่เหมือนจน้องจะเป็นครู บอกเราว่า ความตายไม่มีนิมิตเครื่องหมาย อยากทำอะไรให้รีบทำ แสดงความรักกับคนที่เรารัก ทดแทนคุณพ่อแม่ก่อนที่จะไม่มีโอกาส เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มีจริงมั้ย
ใครที่พึ่งสูญเสียน้งหมาไป ยังเศร้าใจก็มาร่วมแชรความรู้สึกได้เลยนะคะ อย่างน้อยถ้าเราได้คุยได้แชร์ ได้รู้ว่ามีคนที่กำลังเศร้าโศกเหมือนเรา มันอาจจะช่ยเยียวยาความรู้สึกของเราได้ก็ได้
ปล. อาจจะเขียนยาว สับสน งงๆ หรือพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ อารมณ์ของเรามันไม่เสถียรจริงๆ ตอนนี้รู้ึกสับสนปนเปไปหมด การสูญเสียน้องไปมันยังรุ้สึกเหมือนฝันร้าย ที่เราอยากจะตื่น