อันนี้เป็นกระทู้ระบายอันแรกเลยนะคะ ด้วยเหตุที่ว่าเราเฟลสุดๆ ไม่เคยรู้สึกขนาดนี้มาก่อนค่ะ
เราจบสายวิทยาศาสตร์ ทำงานตรงสาย 1 ปี ตอนแรกที่เข้าไปทำเพราะบริษัทมารับสมัครในมหาวิทยาลัยค่ะ คัดเลือกนักศึกษาจบใหม่ทั่วประเทศแค่ 12 คน มหาลัยเราได้ 2 คน เราเป็น 1 ใน 2 และผลคะแนนสัมภาษณ์นำ เราจึงมีสิทธิ์เลือกสายงาน (คือเค้าเปิดหลายตำแหน่ง เราเลือกได้แต่ต้องตรงสายที่จบมา) ตำแหน่งที่เราเลือกถือว่าหินที่สุด เพราะเป็นหน้าที่ของส่วนงานสำคัญ ที่ต้องปลอดเชื้อ และเคี่ยวที่สุด (ขออนุญาตเล่าแบบนี้นะคะ ถ้าเจาะจงเกินไปกลัวเล่าเพลินแล้วจะกระทบกับคนรู้จัก) เราเลือกสายงานนี้เพราะเราชอบอะไรที่มันท้าทายค่ะ เป็นคนไม่นิ่ง ชอบสรรหาอะไรเข้ามาช่วยในการทำงานตลอด เราทำได้เดือนนึง ก็ไม่ชอบค่ะ คืองานมันท้าทาย แต่เราไม่ชอบความท้าทายสไตล์นี้ (เรื่องมากอีก) การทำอะไรที่ไม่ชอบ ทรมานมาก แต่เราก็บอกตัวเองว่าจะอดทน เพราะเราต้องการใบผ่านงาน 1 ปี ซึ่งใบนี้ จะช่วยให้งานที่ใหม่มองเราว่าเป็นเด็กที่อดทน ไม่หยิบหย่ง (คิดเอาเองนะคะ ไม่ได้มีใครมาบอก) ตั้งแต่ได้งานทั้งๆที่ยังไม่จบ (บริษัทไปคัดเลือกตอนปี 4 เทอม 2) แม่เราก็ดีใจมากกกกกกกกก เอาไปเล่าให้คนทั้งหมู่บ้านฟัง พอเราบอกว่าเราไม่ชอบ แม่สลดไปเลย แต่ก็ยอมเรา เพียงแต่ขอให้เราพยายามเปิดใจ ถ้า 1 ปีนี้ไม่ชอบจริงๆ เค้าก็ยอมให้เรากลับบ้าน
ตอนที่เลือกตำแหน่ง เค้าก็จะมีการทดสอบหลายอย่างค่ะ บางคนเลือกแล้ว ไม่ผ่าน ต้องไปทำตำแหน่งที่ไม่ได้เลือกก็มี แต่เราผ่าน เพราะระหว่างฝึก เราเป็นเจ้าหนูจำไม ถามตลอด คือ ทุกอย่างมันต้องมีเหตุผล จะทำอะไร ทำไม ยังไง เราเลยผ่าน ทำได้ 4 เดือน ผลงานดีพอสมควรถ้าเทียบกับน้องใหม่รุ่นเดียวกัน ตอนนั้นบริษัทเปิดไซท์ใหม่แถวภาคอิสาน เค้าก็มีการคัดเลือกคนเก่า และคนเก๋าไปที่ไซท์ใหม่ ตอนนั้นเราไม่อยากไป เพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่า ครบปีจะยื่นใบลาออก (ถ้าไป มันก็เหมือนเค้าคาดหวังกะเรา ซึ่งเราไม่อยากทำลายมัน) พนักงานใหม่จาก 12 คน เอาแค่ 3 คน เราได้ไป และได้ตำแหน่งเดิมคือ อยู่ส่วนงานที่ยากสุด T______T จากที่ต้องเดินทางกลับบ้าน ครั้งละ 10 ชม. ยืดออกไปเป็น 13 ชั่วโมง เราร้องไห้เลยค่ะ โทรหาแม่ แต่แม่บอกว่า แม่ภูมิใจมาก ไปเถอะ แม่รู้ว่าเค้าเลือกเราเค้าต้องมีเหตุผล เราเลยยอมไป อยู่ไซท์ใหม่ ก็สนุกนะ มีลูกน้องหลายคน เราขึ้นชื่อเรื่องเข้าอกเข้าใจลูกน้อง แต่ใจทางกลับกัน เราก็เป๊ะเรื่องกฏกติกาเหมือนกัน เด็กจะกลัวเวลาทำงาน แต่นอกเวลา เล่นกันได้ สนุกเฮฮา ผลงานเราค่อนข้างดี เพราะไซท์ใหม่ เราต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ สร้างวัฒนธรรมใหม่กันเอง คนไหนที่สามารถคุมลูกน้องได้ และทำงานกันเป็นทีมได้ดี งานจะเสร็จไว ง่าย ทำให้ฝ่ายตรวจสอบ ประมวลผลต่างๆได้ง่ายไปด้วย ตอนที่เรายื่นใบลาออก เพราะครบปีตามที่ตั้งใจ ผู้จัดการยื้อเราโดยการไม่เซ็นต์ใบลาออกให้ จนวันสุดท้ายที่เราอยู่ที่นั่น ตอนเช้าเราเก็บของใส่รถเก๋งแบบแน่นเอี๊ยด เข้าไปลาลูกน้อง ร้องไห้กันใหญ่ เข้าไปหาผู้จัดการ เค้าเลยรู้ว่าใจเราไปถึงยอมเซ็นต์ใบลาออกให้ พร้อมบอกว่า จะกลับมาเมื่อไหร่ก็บอก หรือเอาชื่อพี่เป็นบุคคลอ้างอิงตอนสมัครงานใหม่ได้เลยนะ T____T ตอนนั้น แอบใจเสีย เพราะเป็นงานแรก ตรงสาย และเป็นบริษัทระดับสากล มีแต่คนอยากเข้า เงินเดือนสวัสดิการดีเยี่ยม แต่เรากลับลาออกเพราะคำว่าไม่ชอบ ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไร (ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่ง คิดแค่ว่าได้มาจนถึงทุกวันนี้เพราะลูกน้องดี เข้าขากัน คือยกผลประโยชน์ให้ลูกน้องไป ไม่กล้ารับเอง) อินดี้มากๆ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไป เราก็จะลาออกนะ เพราะงานต่อไปของเรา เราชอบมาก
เราพิมพ์สด ขออนุญาตคั่น เพราะกลัวอ่านยากนะคะ
เราคิดว่าเราเก่ง แต่พอมาทำงานที่นี่ เรารู้สึกตัวเองไม่เก่งเอาซะเลย
เราจบสายวิทยาศาสตร์ ทำงานตรงสาย 1 ปี ตอนแรกที่เข้าไปทำเพราะบริษัทมารับสมัครในมหาวิทยาลัยค่ะ คัดเลือกนักศึกษาจบใหม่ทั่วประเทศแค่ 12 คน มหาลัยเราได้ 2 คน เราเป็น 1 ใน 2 และผลคะแนนสัมภาษณ์นำ เราจึงมีสิทธิ์เลือกสายงาน (คือเค้าเปิดหลายตำแหน่ง เราเลือกได้แต่ต้องตรงสายที่จบมา) ตำแหน่งที่เราเลือกถือว่าหินที่สุด เพราะเป็นหน้าที่ของส่วนงานสำคัญ ที่ต้องปลอดเชื้อ และเคี่ยวที่สุด (ขออนุญาตเล่าแบบนี้นะคะ ถ้าเจาะจงเกินไปกลัวเล่าเพลินแล้วจะกระทบกับคนรู้จัก) เราเลือกสายงานนี้เพราะเราชอบอะไรที่มันท้าทายค่ะ เป็นคนไม่นิ่ง ชอบสรรหาอะไรเข้ามาช่วยในการทำงานตลอด เราทำได้เดือนนึง ก็ไม่ชอบค่ะ คืองานมันท้าทาย แต่เราไม่ชอบความท้าทายสไตล์นี้ (เรื่องมากอีก) การทำอะไรที่ไม่ชอบ ทรมานมาก แต่เราก็บอกตัวเองว่าจะอดทน เพราะเราต้องการใบผ่านงาน 1 ปี ซึ่งใบนี้ จะช่วยให้งานที่ใหม่มองเราว่าเป็นเด็กที่อดทน ไม่หยิบหย่ง (คิดเอาเองนะคะ ไม่ได้มีใครมาบอก) ตั้งแต่ได้งานทั้งๆที่ยังไม่จบ (บริษัทไปคัดเลือกตอนปี 4 เทอม 2) แม่เราก็ดีใจมากกกกกกกกก เอาไปเล่าให้คนทั้งหมู่บ้านฟัง พอเราบอกว่าเราไม่ชอบ แม่สลดไปเลย แต่ก็ยอมเรา เพียงแต่ขอให้เราพยายามเปิดใจ ถ้า 1 ปีนี้ไม่ชอบจริงๆ เค้าก็ยอมให้เรากลับบ้าน
ตอนที่เลือกตำแหน่ง เค้าก็จะมีการทดสอบหลายอย่างค่ะ บางคนเลือกแล้ว ไม่ผ่าน ต้องไปทำตำแหน่งที่ไม่ได้เลือกก็มี แต่เราผ่าน เพราะระหว่างฝึก เราเป็นเจ้าหนูจำไม ถามตลอด คือ ทุกอย่างมันต้องมีเหตุผล จะทำอะไร ทำไม ยังไง เราเลยผ่าน ทำได้ 4 เดือน ผลงานดีพอสมควรถ้าเทียบกับน้องใหม่รุ่นเดียวกัน ตอนนั้นบริษัทเปิดไซท์ใหม่แถวภาคอิสาน เค้าก็มีการคัดเลือกคนเก่า และคนเก๋าไปที่ไซท์ใหม่ ตอนนั้นเราไม่อยากไป เพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่า ครบปีจะยื่นใบลาออก (ถ้าไป มันก็เหมือนเค้าคาดหวังกะเรา ซึ่งเราไม่อยากทำลายมัน) พนักงานใหม่จาก 12 คน เอาแค่ 3 คน เราได้ไป และได้ตำแหน่งเดิมคือ อยู่ส่วนงานที่ยากสุด T______T จากที่ต้องเดินทางกลับบ้าน ครั้งละ 10 ชม. ยืดออกไปเป็น 13 ชั่วโมง เราร้องไห้เลยค่ะ โทรหาแม่ แต่แม่บอกว่า แม่ภูมิใจมาก ไปเถอะ แม่รู้ว่าเค้าเลือกเราเค้าต้องมีเหตุผล เราเลยยอมไป อยู่ไซท์ใหม่ ก็สนุกนะ มีลูกน้องหลายคน เราขึ้นชื่อเรื่องเข้าอกเข้าใจลูกน้อง แต่ใจทางกลับกัน เราก็เป๊ะเรื่องกฏกติกาเหมือนกัน เด็กจะกลัวเวลาทำงาน แต่นอกเวลา เล่นกันได้ สนุกเฮฮา ผลงานเราค่อนข้างดี เพราะไซท์ใหม่ เราต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ สร้างวัฒนธรรมใหม่กันเอง คนไหนที่สามารถคุมลูกน้องได้ และทำงานกันเป็นทีมได้ดี งานจะเสร็จไว ง่าย ทำให้ฝ่ายตรวจสอบ ประมวลผลต่างๆได้ง่ายไปด้วย ตอนที่เรายื่นใบลาออก เพราะครบปีตามที่ตั้งใจ ผู้จัดการยื้อเราโดยการไม่เซ็นต์ใบลาออกให้ จนวันสุดท้ายที่เราอยู่ที่นั่น ตอนเช้าเราเก็บของใส่รถเก๋งแบบแน่นเอี๊ยด เข้าไปลาลูกน้อง ร้องไห้กันใหญ่ เข้าไปหาผู้จัดการ เค้าเลยรู้ว่าใจเราไปถึงยอมเซ็นต์ใบลาออกให้ พร้อมบอกว่า จะกลับมาเมื่อไหร่ก็บอก หรือเอาชื่อพี่เป็นบุคคลอ้างอิงตอนสมัครงานใหม่ได้เลยนะ T____T ตอนนั้น แอบใจเสีย เพราะเป็นงานแรก ตรงสาย และเป็นบริษัทระดับสากล มีแต่คนอยากเข้า เงินเดือนสวัสดิการดีเยี่ยม แต่เรากลับลาออกเพราะคำว่าไม่ชอบ ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไร (ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่ง คิดแค่ว่าได้มาจนถึงทุกวันนี้เพราะลูกน้องดี เข้าขากัน คือยกผลประโยชน์ให้ลูกน้องไป ไม่กล้ารับเอง) อินดี้มากๆ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไป เราก็จะลาออกนะ เพราะงานต่อไปของเรา เราชอบมาก
เราพิมพ์สด ขออนุญาตคั่น เพราะกลัวอ่านยากนะคะ