...............สวัสดีครับเพื่อนพันทิพทุกคน ผมได้อ่านกระทู้นึงซึ่งเป็นเรื่องจริงของเจ้าของกระทู้ที่ประสบเจอกับวิญญาญผีถ้วยแก้ว เลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์บ้าง ขอความกรุณาด้วยครับ
...................เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสมัยผมเรียน ปวช. น่าจะอายุ17 ได้ ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนหนึ่งในย่านบางเขนและเพื่อน ๆ บางคนที่ได้มาบ้านของผม ก็ได้เจอเหตุการณ์แปลก ๆ เช่นเดียวกัน
___________บ้านของผมอยู่ในชนบทซึ่งแน่นอนว่าอยู่ในฐานะพอมีพอกิน พ่อแม่ของผมท่านเป็นคนที่ชอบของที่คนไม่ใช้แล้วมาใช้ในบ้านและท่านก็ไม่เคยรู้ว่าของสิ่งนั้น มาจากไหน ?
___________วันหนึ่ง พ่อของผมได้ไปเอาตู้ไม้และฟูกนอนเก่า ๆ มาจากที่ทำงานของย่าผม ซึ่งท่านทำงานในออฟฟิสของชาวต่างชาติท่านหนึ่ง ก็เอาตู้และฟูกมาไว้ในบ้าน ตู้ถูกเก็บไว้ในห้องนอนที่คนงานของพ่อนอนอยู่ ส่วนฟูกก็เอาไว้ข้างนอกตรงที่นั่งดูทีวีกัน ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่า ดีใจที่มีของดี ๆ เข้าบ้านมาซักที (ของทั้งหมดเป็นของนอก เห่อเป็นธรรมดา...) ขอพูดถึงเรื่องของพ่อผมหน่อยว่า พ่อผมเป็นผู้รับเหมาติดตั้งอลูมิเนียม ท่านเลยมีคนงานเป็นผู้ชายแค่สองคน คนหนึ่งชื่อบอย(คนพี่) และชื่อแก๊บ(คนน้อง)
___________หลังจากที่พ่อเอาของเข้ามาในบ้านได้สองอาทิตย์ ก็เกิดเรื่อง วันนั้นเป็นวันเสาร์ซึ่งจะมีรายการประจำคือหนังรอบดึก ตอนนั้นประมาน 5 ทุ่มแล้วมั้ง ผมกับพี่แก๊บและพี่ชายผมกำลังดูหนังกันอยู่ ก็มีเสียงเปิดประตูดัง ปั้ง!!!! พวกผมสามคนที่ดูหนังอยู่ สดุ้งโหยง พี่บอยวิ่งออกมาจากห้องที่ถูกเก็บตู้ไว้ หน้าซีดแดงมือของเค้ากุ่มไว้ที่คอ หน้าตาเลิ่กลั่กยืนอยู่หน้าพวกผมไม่พูดไม่จา ผมก็ถามว่า "พี่บอยเป็นไรอ่ะพี่ ตกใจหมด" พี่บอยบอกด้วยอาการเหมือนคนช็อค "โดนแล้วอ่ะดิ
นั่งค่อมหอมแก้มสองทีเสร็จแล้วบีบคอเลย ถ้าคว้าพระไม่ทันสงสัยหลับยาว" ผมได้ยินเท่านั้นแหละ ผมวิ่งขึ้นชั้นสองเข้าห้องปิดไฟนอนเลย พี่ชายผมกับพี่แก๊บ ปิดทีวี ต่างคนต่างแยกย้ายนอน พี่บอยก็ไปนอนกับพี่แก๊บและนั้นเป็นคืนแรกที่คนในบ้านต้องผวา
___________เช้ามาพี่บอยก็เล่าให้พ่อผมฟัง พ่อบอกว่า "ผีอำหรือเปล่าคิดมากไปเองมั้ง" พ่อผมเค้าก็ไม่เชื่อ แม่ก็เสริมขึ้นมาว่า "อย่าไปคิดมากบอยถ้ากลัวก็ไปทำบุญซะนะ จะได้สบายใจ" พี่บอยก็เลิกคิดไป แล้วก็ไปทำงานกับพ่อ ตกเย็นกลับมาประมาน 6 โมงเย็น พ่อกลับบ้านมา ต่างคนต่างอาบน้ำแล้วก้มากินข้าว ดูละครเสร็จ ก็ต่างเข้านอนกัน ผมนอนดึกไม่ได้เพราะต้องไปเรียนแต่เช้า พี่บอยไม่นอนในห้องอีกเลย พี่บอยกับพี่แก๊บกางมุ้งนอนข้างนอกข้าง ๆ กับฟูกนอนที่พ่อเอามา เขานอนหันหัวไปทางฟูกนอน เช้ามาผมเดินลงมาจากบ้านเห็นพี่แก๊บหน้าซีด หัวตั้งเด่ซึ่งผมเห็นแล้วก็ขำกันเลยทีเดียว พ่อกับแม่นั่งคุยกับเขาอยู่ ผมก็ถามพ่อว่า พี่แก๊บเป็นอะไร พ่อบอกอย่างไม่คิดอะไร "ไอแก๊บเจอผีอ่ะดิ" ผมขำไม่ออกเลย พี่แก๊บเล่าให้ฟังว่า เมื่อคืน เขานอนอยู่ ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ อยู่ใกล้ ๆ เลย เขาก็ตื่นขึ้นมาดูมองไปทางเสียง เห็นผู้หญิงนั้งกอดเข่าร้องไห้อยู่คิดว่า แม่ของผมลงจากบ้านมานั่งร้องไห้ เขาพยายามเรียกพี่บอยให้ตื่นมาดู แต่พี่บอยหลับสนิท แล้วพี่แก๊บก็เรียกชื่อแม่ผม เท่านั้นแหละ ผู้หญิงที่นั่งอยู่หยุดร้องและหันหน้ามาหาเค้า พี่แก๊บตกใจและชิ่งหลับไปเลยเช้ามาก็อย่างที่เห็น ผมของเขาตั้งฟูหน้าซีดเผือก ผมเริ่มกลัวมากขึ้นหลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้และเริ่มสงสัยว่า ทำไมมีเรื่องแปลก ๆ ในบ้านทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีอะไรเลยมาเกือบ10ปี
__________หลังจากนั้นได้ประมาณสองอาทิตย์เรื่องก็หายไปช่วงหนึ่ง ความคิดเรื่องนั้นของผม ก็เริ่มหาย ๆ ไป จนวันหนึ่งที่ผมเพิ่งเลิกเรียนกลับมา ตอนนั้นประมานบ่ายสามโมง ผมเหนื่อยมากเลยล้มตัวลงนอนที่ฟูกที่นอนดูทีวีไปซักพัก ผมก็เผลอหลับไป ผมฝัน ฝันเห็นผู้ชายคนนึงกำลังวิ่งไล่ตามผมสถานที่ในฝันเป็นลานจอดรถ ผมวิ่งขึ้นข้างบนเพื่อหนีชายที่ไล่ตามผม แล้วแม่ก็เรียกผม "เอ้ ไปซื้อน้ำแข็งให้แม่หน่อย" ผมได้ยินเสียงแม่เรียก แต่ผมพยายามตื่น ก็ตื่นไม่ได้ แขน ขา ขยับไม่ได้ ผมพยายามลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น มันเหมือนมีอะไรมาปิดไว้ ร่างกายแข็งทื่อ แล้วผมก็รู้สึกว่ามีคนมากอดผมแล้วเรียกผมว่า "เอ้ตื่นได้แล้วลูก แม่มาตามแล้วนะ " ผมสะดุ่งลุกพลวดหลุดจากความฝัน และสิ่งที่เห็นคือ แม่นั่งอยู่แล้วผมก็นอนหนุนตักแม่อยู่ แม่ถามว่า "เป็นอะไรลูก ทำไมแม่เรียกแล้วไม่ยอมลุก" ผมก็เล่าเรื่องให้แม่ฟัง แม่ก็พูดอีกว่า "โดนผีอำ แม่ก็เคยเป็น" ผมก็คิดในใจ นี่ก็เพิ่งรู้สึกว่าผีอำเป็นยังไง ผมก็ไม่นอนอีกเลย แล้วตกเย็นมาเพื่อนผมคนนึงซึ่งอาศัยอยู่บ้านใกล้กันถัดไปสามสี่หลัง มันชื่อ แม็ก เป็นคนพูดจาเลิ่กลัก เออ ออ ไปตามเขาซะหมดและติดเกมส์ ผมเลยชวนมันมาเล่นเกมส์ที่บ้านผม มันก็เลยมาเล่นเกมส์ที่บ้าน ช่วงนั้นผู้ชายหลายคนคงรู้จัก ดอทเอ ระหว่างที่เล่นกันอยู่ถึงประมาน 2 ทุ่ม แม่ไอแม็กก็มาตามกลับ เสียงแม่ไอแม็กเรียกจากข้างล่าง "แม็ก กลับบ้าน!!! " ไอแม็กตอบไปว่า "เออ ๆ เดี่ยวกลับแล้ว จะจบแล้ว " แล้วเสียงแม่มันก็หายไป ผมก็แปลกใจ ทำไมไอแม็กพูดกับแม่มันแบบนี่วะ ทุกทีมันพูดกับแม่มันดีนี่หว่า ผมเลยคิดว่า คงเป็นเพราะเกมส์แหละมั้ง แล้วหลังจากนั้นไอแม็ก ก็มาเล่นเกมส์ที่บ้านผมทุกวัน ผมก็ดีใจที่มีเพื่อนเล่นเกมส์ด้วย เป็นประมานสองอาทิตย์กว่า ๆ แล้วมีวันนึง ไอแม็กก็ไม่มา ผมก็แปลกใจเลยไปตามที่บ้าน ผมไปเรียกไอแม็กอยู่หน้าบ้าน ไอแม็กก็เดินออกมา ผมถามว่าวัน "ไปเล่นเกมส์ป่าว" ไอแม็กบอกว่า "ไม่ไปว่ะ แม่ไม่ให้ไปแล้ว" แล้วเสียงแม่ไอแม็กก็เรียกผมให้เข้าไปในบ้านแล้วพูดว่า "น้ามีอะไรจะบอก" ผมก็เข้าไปแม่ไอแม็กเล่าให้ฟังว่า "เอ้ น้าไม่ให้ไอแม็กไปบ้านเอ้แล้วนะ เอ้รู้มั้ย ที่ไอแม็กไปบ้านเอ้ เพราะมันหน้ามืด"ผมก็ถามว่า "อ่าว แม็กเป็นไรอ่ะน้า" แม่ไอแม็กบอก "ผู้หญิงที่อยุ่บ้านเอ้อ่ะ แรงมากเลยนะ" ผมช็อค "ผู้หญิงไหนอ่ะน้า" "ก็คนที่จะเอาแม็กไปอยู่ด้วยไง เค้าจ้องไอแม็กมาตั้งนานแล้วนะ ไอแม็กมันเป็นเด็กไม่มีบุญ ความจริง มันจะไม่ได้เกิดมาด้วย ทุกวันที่ที่มันมีชีวิตอยู่ เพราะองค์พระพิฆเนศท่านปกป้องมันอยู่ แต่พอมันไปบ้านเอ้ ผู้หญิงคนนั้น เค้าไม่ให้องค์ท่านเข้าไปด้วย น้าจะไม่ให้ไอแม็กไปบ้านเอ้แล้วนะ " ผมได้ยินแล้วก็ถึงกับเงียบ พูดอะไรไม่ออก แม่ไอแม็กก็พูดต่อว่า "เอ้ก็เหมือนกันนะ ได้ทำบุญบ้างหรือเปล่า เค้าก็จะเอาเอ้ไปเหมือนกัน แต่ที่เอ้อยู่ได้เพราะบุญของแม่เอ้นะ แม่เอ้เป็นคนชอบทำบุญ สวดมนต์แผ่เมตตาทุกวัน เค้าเลยทำอะไรเอ้ไม่ได้ แล้วผู้หญิงคนนั้นเค้ามาจากไหน?" ผมก็บอกไปว่า "ไม่รู้อ่ะคับน้า ผมก็เพิ่งเจอเรื่องแปลก ๆ เหมือนกัน " ผมติดในใจว่า ฟูกนอนกับตู้แน่ ๆ ผมเลยบอกแม่ไอแม็กไปว่า "น่าจะเป็นเพราะฟูกนอนกับตู้อ่ะน้า" น้าเค้าบอกว่า "ว่าแล้ว น้าเดินไปตามไปแม็กวันแรก ตอนที่ยืนเรียกที่บันได เค้ายืนอยู่หน้าห้องเอ้เลยนะ แล้วพูดกับน้าว่า อย่ามายุ่งกับคนของกู น้าเลยไม่ไปอีก " แม่ไอแม็กพูดต่อว่า "เอ้เอาของไปทิ้งแล้วไปทำบุญซะนะ แล้วก็แผ่ส่วนกุศลไปให้เค้าด้วย ผู้หญิงคนนี้แรงขึ้นทุกวัน เพราะเค้าได้บุญจากแม่เอ้ ถ้าบุญของแม่เอ้หมดไป เรื่องมันจะใหญ่โตและทำอะไรไม่ได้นะ ชีวิตเอ้อาจจะจมลงไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนบ้านก็ ตอนเช้าเปิดหน้าต่างให้แสงแดดเข้าบ้าง อย่างไปปิดมืดไว้ " ผมก็คิดในใจอยู่นาน แล้วก็ขอบคุณแม่ของแม็กแล้วก็กลับบ้าน (เอ้อ ลืมเลย ผมบอกก่อนว่า แม่ไอแม็กทางญาติผู้ใหญ่เค้าเป็นคงทรงเจ้า เรื่องแบบนี้เขาจะเจอประจำอยุ่แล้ว เป็นธรรมดา เขาเลยมาบอกผม เพราะเป็นห่วง) หลังจากนั้น เช้ามา ผมก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟังเรื่องที่แม่ไอแม็กบอก พ่อกับเม่ก็คิดหนักแล้วก็ตัดสินใจกันว่า พรุ่งนี้เช้าเอาไปทิ้งแล้วกัน เดี๋ยวจะมีอะไรอีก พ่อรำคาญอยู่ไม่เป็นสุขเลย ผมก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ตกเย็นมา พ่อก็กลับมาจากทำงาน แม่ทำกับข้าวรอไว้ ผมไม่ได้กินข้าว เพราะยังไม่หิว ผมนั่งดูทีวีแม่ก็เก็บถ้วยเก็บโต๊ะจนสะอาด แล้วก็มานั่งดูทีวีกัน ผมขึ้นมานั่งเล่นเกมส์อยู่บนห้อง ทุกคนก็เริ่มทยอยนอนกันหมด จนข้างล่างปิดไฟหมดแล้ว ทุกคนนอนหลับกันหมด ระหว่างทีผมเล่นเกมส์อยู่ ก้รู้สึกหิว ว่าจะไปหาอะไรกิน คิดในใจว่า ไข่เจียวดีกว่า ก็เดินออกจากห้อง กำลังจะปิดประตู ก้มีเสียงจากข้างล่าง ปั้ง!!!! ผมสะดุ้งเลย แล้วก็ชะเง้อหน้าลงไปดูผ่านราวบันได มีถ้วยพลาสติกใบนึง วางอยู่กลางโต๊ะ ทั้ง ๆ ที่ แม่ผมก็เก็บจนหมดแล้ว คิดในใจ กุไม่กินก็ได้วะ ผมก็ไม่รังเลที่จะดึงปลั๊กคอมฯออกปิดไฟนอนเลย แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบันไดมายืนอยู่ตรงหน้าห้องผม ผมตัวสั่นน้ำตาจะไหล ขมตาหลับจนหลับไปเลย เช้ามา ผมก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ท่านเลยไม่รอที่จะเอาฟูกนอนกับตู้ไปทิ้ง แล้วก็ไปทำบุญกัน กลับมาก็รู้สึกสบายใจกันทั้งบ้าน บอกก่อนว่า เพื่อน ๆ ของผมที่เคยมาบ้าน โดนกันหมด ทั้งเสียงคนเดิน ทั้งเสียงผู้หญิงพูด เพื่อนที่เจอก็ไม่เคยมีใครกล้ามาบ้านผมอีกเลย หลังจากที่พ่อเอาของไปทิ้ง เรื่องราวต่าง ๆ ก็เงียบไป โดยที่บ้านนั้น เหมือนไม่มีอะไรอีกเลย เรื่องทั้งหมด เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่บ้านของผม ทุกวันนี้ ผมก็ยังคงอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี่แหละ ตอนกลางคืน บ้านจะมืดมากเลยต้องเปิดไฟที่ชั้นล่างไว้ตลอดทุกคืน ขอบอกผู้อ่านให้เป็นอุทาหรณ์นะครับว่า ของต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ของเรา ก็อย่าเอามาเลยครับ หลายคนคงเข้าใจว่าของมือสองเป็นยังไง แต่ผมแค่อยากแชร์ความรู้สึกที่เลวร้ายนี้ ให้เป็นที่เตือนใจกันอีกครั้งครับ ขอบคุณที่ยอมอ่านเรื่องที่ยาว ๆ แบบนี้ครับผม สวัสดีครับ........
มือสอง.........
...................เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสมัยผมเรียน ปวช. น่าจะอายุ17 ได้ ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนหนึ่งในย่านบางเขนและเพื่อน ๆ บางคนที่ได้มาบ้านของผม ก็ได้เจอเหตุการณ์แปลก ๆ เช่นเดียวกัน
___________บ้านของผมอยู่ในชนบทซึ่งแน่นอนว่าอยู่ในฐานะพอมีพอกิน พ่อแม่ของผมท่านเป็นคนที่ชอบของที่คนไม่ใช้แล้วมาใช้ในบ้านและท่านก็ไม่เคยรู้ว่าของสิ่งนั้น มาจากไหน ?
___________วันหนึ่ง พ่อของผมได้ไปเอาตู้ไม้และฟูกนอนเก่า ๆ มาจากที่ทำงานของย่าผม ซึ่งท่านทำงานในออฟฟิสของชาวต่างชาติท่านหนึ่ง ก็เอาตู้และฟูกมาไว้ในบ้าน ตู้ถูกเก็บไว้ในห้องนอนที่คนงานของพ่อนอนอยู่ ส่วนฟูกก็เอาไว้ข้างนอกตรงที่นั่งดูทีวีกัน ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่า ดีใจที่มีของดี ๆ เข้าบ้านมาซักที (ของทั้งหมดเป็นของนอก เห่อเป็นธรรมดา...) ขอพูดถึงเรื่องของพ่อผมหน่อยว่า พ่อผมเป็นผู้รับเหมาติดตั้งอลูมิเนียม ท่านเลยมีคนงานเป็นผู้ชายแค่สองคน คนหนึ่งชื่อบอย(คนพี่) และชื่อแก๊บ(คนน้อง)
___________หลังจากที่พ่อเอาของเข้ามาในบ้านได้สองอาทิตย์ ก็เกิดเรื่อง วันนั้นเป็นวันเสาร์ซึ่งจะมีรายการประจำคือหนังรอบดึก ตอนนั้นประมาน 5 ทุ่มแล้วมั้ง ผมกับพี่แก๊บและพี่ชายผมกำลังดูหนังกันอยู่ ก็มีเสียงเปิดประตูดัง ปั้ง!!!! พวกผมสามคนที่ดูหนังอยู่ สดุ้งโหยง พี่บอยวิ่งออกมาจากห้องที่ถูกเก็บตู้ไว้ หน้าซีดแดงมือของเค้ากุ่มไว้ที่คอ หน้าตาเลิ่กลั่กยืนอยู่หน้าพวกผมไม่พูดไม่จา ผมก็ถามว่า "พี่บอยเป็นไรอ่ะพี่ ตกใจหมด" พี่บอยบอกด้วยอาการเหมือนคนช็อค "โดนแล้วอ่ะดิ
___________เช้ามาพี่บอยก็เล่าให้พ่อผมฟัง พ่อบอกว่า "ผีอำหรือเปล่าคิดมากไปเองมั้ง" พ่อผมเค้าก็ไม่เชื่อ แม่ก็เสริมขึ้นมาว่า "อย่าไปคิดมากบอยถ้ากลัวก็ไปทำบุญซะนะ จะได้สบายใจ" พี่บอยก็เลิกคิดไป แล้วก็ไปทำงานกับพ่อ ตกเย็นกลับมาประมาน 6 โมงเย็น พ่อกลับบ้านมา ต่างคนต่างอาบน้ำแล้วก้มากินข้าว ดูละครเสร็จ ก็ต่างเข้านอนกัน ผมนอนดึกไม่ได้เพราะต้องไปเรียนแต่เช้า พี่บอยไม่นอนในห้องอีกเลย พี่บอยกับพี่แก๊บกางมุ้งนอนข้างนอกข้าง ๆ กับฟูกนอนที่พ่อเอามา เขานอนหันหัวไปทางฟูกนอน เช้ามาผมเดินลงมาจากบ้านเห็นพี่แก๊บหน้าซีด หัวตั้งเด่ซึ่งผมเห็นแล้วก็ขำกันเลยทีเดียว พ่อกับแม่นั่งคุยกับเขาอยู่ ผมก็ถามพ่อว่า พี่แก๊บเป็นอะไร พ่อบอกอย่างไม่คิดอะไร "ไอแก๊บเจอผีอ่ะดิ" ผมขำไม่ออกเลย พี่แก๊บเล่าให้ฟังว่า เมื่อคืน เขานอนอยู่ ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ อยู่ใกล้ ๆ เลย เขาก็ตื่นขึ้นมาดูมองไปทางเสียง เห็นผู้หญิงนั้งกอดเข่าร้องไห้อยู่คิดว่า แม่ของผมลงจากบ้านมานั่งร้องไห้ เขาพยายามเรียกพี่บอยให้ตื่นมาดู แต่พี่บอยหลับสนิท แล้วพี่แก๊บก็เรียกชื่อแม่ผม เท่านั้นแหละ ผู้หญิงที่นั่งอยู่หยุดร้องและหันหน้ามาหาเค้า พี่แก๊บตกใจและชิ่งหลับไปเลยเช้ามาก็อย่างที่เห็น ผมของเขาตั้งฟูหน้าซีดเผือก ผมเริ่มกลัวมากขึ้นหลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้และเริ่มสงสัยว่า ทำไมมีเรื่องแปลก ๆ ในบ้านทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีอะไรเลยมาเกือบ10ปี
__________หลังจากนั้นได้ประมาณสองอาทิตย์เรื่องก็หายไปช่วงหนึ่ง ความคิดเรื่องนั้นของผม ก็เริ่มหาย ๆ ไป จนวันหนึ่งที่ผมเพิ่งเลิกเรียนกลับมา ตอนนั้นประมานบ่ายสามโมง ผมเหนื่อยมากเลยล้มตัวลงนอนที่ฟูกที่นอนดูทีวีไปซักพัก ผมก็เผลอหลับไป ผมฝัน ฝันเห็นผู้ชายคนนึงกำลังวิ่งไล่ตามผมสถานที่ในฝันเป็นลานจอดรถ ผมวิ่งขึ้นข้างบนเพื่อหนีชายที่ไล่ตามผม แล้วแม่ก็เรียกผม "เอ้ ไปซื้อน้ำแข็งให้แม่หน่อย" ผมได้ยินเสียงแม่เรียก แต่ผมพยายามตื่น ก็ตื่นไม่ได้ แขน ขา ขยับไม่ได้ ผมพยายามลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น มันเหมือนมีอะไรมาปิดไว้ ร่างกายแข็งทื่อ แล้วผมก็รู้สึกว่ามีคนมากอดผมแล้วเรียกผมว่า "เอ้ตื่นได้แล้วลูก แม่มาตามแล้วนะ " ผมสะดุ่งลุกพลวดหลุดจากความฝัน และสิ่งที่เห็นคือ แม่นั่งอยู่แล้วผมก็นอนหนุนตักแม่อยู่ แม่ถามว่า "เป็นอะไรลูก ทำไมแม่เรียกแล้วไม่ยอมลุก" ผมก็เล่าเรื่องให้แม่ฟัง แม่ก็พูดอีกว่า "โดนผีอำ แม่ก็เคยเป็น" ผมก็คิดในใจ นี่ก็เพิ่งรู้สึกว่าผีอำเป็นยังไง ผมก็ไม่นอนอีกเลย แล้วตกเย็นมาเพื่อนผมคนนึงซึ่งอาศัยอยู่บ้านใกล้กันถัดไปสามสี่หลัง มันชื่อ แม็ก เป็นคนพูดจาเลิ่กลัก เออ ออ ไปตามเขาซะหมดและติดเกมส์ ผมเลยชวนมันมาเล่นเกมส์ที่บ้านผม มันก็เลยมาเล่นเกมส์ที่บ้าน ช่วงนั้นผู้ชายหลายคนคงรู้จัก ดอทเอ ระหว่างที่เล่นกันอยู่ถึงประมาน 2 ทุ่ม แม่ไอแม็กก็มาตามกลับ เสียงแม่ไอแม็กเรียกจากข้างล่าง "แม็ก กลับบ้าน!!! " ไอแม็กตอบไปว่า "เออ ๆ เดี่ยวกลับแล้ว จะจบแล้ว " แล้วเสียงแม่มันก็หายไป ผมก็แปลกใจ ทำไมไอแม็กพูดกับแม่มันแบบนี่วะ ทุกทีมันพูดกับแม่มันดีนี่หว่า ผมเลยคิดว่า คงเป็นเพราะเกมส์แหละมั้ง แล้วหลังจากนั้นไอแม็ก ก็มาเล่นเกมส์ที่บ้านผมทุกวัน ผมก็ดีใจที่มีเพื่อนเล่นเกมส์ด้วย เป็นประมานสองอาทิตย์กว่า ๆ แล้วมีวันนึง ไอแม็กก็ไม่มา ผมก็แปลกใจเลยไปตามที่บ้าน ผมไปเรียกไอแม็กอยู่หน้าบ้าน ไอแม็กก็เดินออกมา ผมถามว่าวัน "ไปเล่นเกมส์ป่าว" ไอแม็กบอกว่า "ไม่ไปว่ะ แม่ไม่ให้ไปแล้ว" แล้วเสียงแม่ไอแม็กก็เรียกผมให้เข้าไปในบ้านแล้วพูดว่า "น้ามีอะไรจะบอก" ผมก็เข้าไปแม่ไอแม็กเล่าให้ฟังว่า "เอ้ น้าไม่ให้ไอแม็กไปบ้านเอ้แล้วนะ เอ้รู้มั้ย ที่ไอแม็กไปบ้านเอ้ เพราะมันหน้ามืด"ผมก็ถามว่า "อ่าว แม็กเป็นไรอ่ะน้า" แม่ไอแม็กบอก "ผู้หญิงที่อยุ่บ้านเอ้อ่ะ แรงมากเลยนะ" ผมช็อค "ผู้หญิงไหนอ่ะน้า" "ก็คนที่จะเอาแม็กไปอยู่ด้วยไง เค้าจ้องไอแม็กมาตั้งนานแล้วนะ ไอแม็กมันเป็นเด็กไม่มีบุญ ความจริง มันจะไม่ได้เกิดมาด้วย ทุกวันที่ที่มันมีชีวิตอยู่ เพราะองค์พระพิฆเนศท่านปกป้องมันอยู่ แต่พอมันไปบ้านเอ้ ผู้หญิงคนนั้น เค้าไม่ให้องค์ท่านเข้าไปด้วย น้าจะไม่ให้ไอแม็กไปบ้านเอ้แล้วนะ " ผมได้ยินแล้วก็ถึงกับเงียบ พูดอะไรไม่ออก แม่ไอแม็กก็พูดต่อว่า "เอ้ก็เหมือนกันนะ ได้ทำบุญบ้างหรือเปล่า เค้าก็จะเอาเอ้ไปเหมือนกัน แต่ที่เอ้อยู่ได้เพราะบุญของแม่เอ้นะ แม่เอ้เป็นคนชอบทำบุญ สวดมนต์แผ่เมตตาทุกวัน เค้าเลยทำอะไรเอ้ไม่ได้ แล้วผู้หญิงคนนั้นเค้ามาจากไหน?" ผมก็บอกไปว่า "ไม่รู้อ่ะคับน้า ผมก็เพิ่งเจอเรื่องแปลก ๆ เหมือนกัน " ผมติดในใจว่า ฟูกนอนกับตู้แน่ ๆ ผมเลยบอกแม่ไอแม็กไปว่า "น่าจะเป็นเพราะฟูกนอนกับตู้อ่ะน้า" น้าเค้าบอกว่า "ว่าแล้ว น้าเดินไปตามไปแม็กวันแรก ตอนที่ยืนเรียกที่บันได เค้ายืนอยู่หน้าห้องเอ้เลยนะ แล้วพูดกับน้าว่า อย่ามายุ่งกับคนของกู น้าเลยไม่ไปอีก " แม่ไอแม็กพูดต่อว่า "เอ้เอาของไปทิ้งแล้วไปทำบุญซะนะ แล้วก็แผ่ส่วนกุศลไปให้เค้าด้วย ผู้หญิงคนนี้แรงขึ้นทุกวัน เพราะเค้าได้บุญจากแม่เอ้ ถ้าบุญของแม่เอ้หมดไป เรื่องมันจะใหญ่โตและทำอะไรไม่ได้นะ ชีวิตเอ้อาจจะจมลงไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนบ้านก็ ตอนเช้าเปิดหน้าต่างให้แสงแดดเข้าบ้าง อย่างไปปิดมืดไว้ " ผมก็คิดในใจอยู่นาน แล้วก็ขอบคุณแม่ของแม็กแล้วก็กลับบ้าน (เอ้อ ลืมเลย ผมบอกก่อนว่า แม่ไอแม็กทางญาติผู้ใหญ่เค้าเป็นคงทรงเจ้า เรื่องแบบนี้เขาจะเจอประจำอยุ่แล้ว เป็นธรรมดา เขาเลยมาบอกผม เพราะเป็นห่วง) หลังจากนั้น เช้ามา ผมก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟังเรื่องที่แม่ไอแม็กบอก พ่อกับเม่ก็คิดหนักแล้วก็ตัดสินใจกันว่า พรุ่งนี้เช้าเอาไปทิ้งแล้วกัน เดี๋ยวจะมีอะไรอีก พ่อรำคาญอยู่ไม่เป็นสุขเลย ผมก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ตกเย็นมา พ่อก็กลับมาจากทำงาน แม่ทำกับข้าวรอไว้ ผมไม่ได้กินข้าว เพราะยังไม่หิว ผมนั่งดูทีวีแม่ก็เก็บถ้วยเก็บโต๊ะจนสะอาด แล้วก็มานั่งดูทีวีกัน ผมขึ้นมานั่งเล่นเกมส์อยู่บนห้อง ทุกคนก็เริ่มทยอยนอนกันหมด จนข้างล่างปิดไฟหมดแล้ว ทุกคนนอนหลับกันหมด ระหว่างทีผมเล่นเกมส์อยู่ ก้รู้สึกหิว ว่าจะไปหาอะไรกิน คิดในใจว่า ไข่เจียวดีกว่า ก็เดินออกจากห้อง กำลังจะปิดประตู ก้มีเสียงจากข้างล่าง ปั้ง!!!! ผมสะดุ้งเลย แล้วก็ชะเง้อหน้าลงไปดูผ่านราวบันได มีถ้วยพลาสติกใบนึง วางอยู่กลางโต๊ะ ทั้ง ๆ ที่ แม่ผมก็เก็บจนหมดแล้ว คิดในใจ กุไม่กินก็ได้วะ ผมก็ไม่รังเลที่จะดึงปลั๊กคอมฯออกปิดไฟนอนเลย แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบันไดมายืนอยู่ตรงหน้าห้องผม ผมตัวสั่นน้ำตาจะไหล ขมตาหลับจนหลับไปเลย เช้ามา ผมก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ท่านเลยไม่รอที่จะเอาฟูกนอนกับตู้ไปทิ้ง แล้วก็ไปทำบุญกัน กลับมาก็รู้สึกสบายใจกันทั้งบ้าน บอกก่อนว่า เพื่อน ๆ ของผมที่เคยมาบ้าน โดนกันหมด ทั้งเสียงคนเดิน ทั้งเสียงผู้หญิงพูด เพื่อนที่เจอก็ไม่เคยมีใครกล้ามาบ้านผมอีกเลย หลังจากที่พ่อเอาของไปทิ้ง เรื่องราวต่าง ๆ ก็เงียบไป โดยที่บ้านนั้น เหมือนไม่มีอะไรอีกเลย เรื่องทั้งหมด เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่บ้านของผม ทุกวันนี้ ผมก็ยังคงอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี่แหละ ตอนกลางคืน บ้านจะมืดมากเลยต้องเปิดไฟที่ชั้นล่างไว้ตลอดทุกคืน ขอบอกผู้อ่านให้เป็นอุทาหรณ์นะครับว่า ของต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ของเรา ก็อย่าเอามาเลยครับ หลายคนคงเข้าใจว่าของมือสองเป็นยังไง แต่ผมแค่อยากแชร์ความรู้สึกที่เลวร้ายนี้ ให้เป็นที่เตือนใจกันอีกครั้งครับ ขอบคุณที่ยอมอ่านเรื่องที่ยาว ๆ แบบนี้ครับผม สวัสดีครับ........