หลังจากฟังเพลง เจ็บน้อยที่สุดของ zeal จบ ความทรงจำเก่าๆ มันก็ฝุดขึ้นมา เหตุการณ์ที่เกิดกับเราดำเนินมาหลายปี มันทำให้เราป่วยโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า
เรากับแฟนเจอกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราเรียนคณะเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกันตลอด เริ่มมาสนิทกันตอนปี 3 เพราะมีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน และหัวข้อโปรเจกก็คล้ายกัน เราเลยทำงานด้วยกันบ่อยขึ้น บางครั้งเราไปค้างห้องมัน แต่ด้วยความสนิทกัน เราไม่เคยคิดอะไร และไม่เคยคิดว่ามันจะคิดอะไรกับเราด้วย เพราะตอนนั้นเพื่อนก็แซวมันกับรุ่นน้อง เรายังเชียร์ให้มันลุย จีบน้องเค้าเลย ก่อนจบปี 3 ในอาทิตย์ที่ต้องพรีเซ็นต์โปรเจก เราก็ไปค้างห้องมันเป็นปกติ เราซ้อมพรีเซ็นต์กันจนดึก ปกติเวลาเราไปค้าง มันเอาฟูกปูให้เราข้างเตียงมัน เราเป็นผู้หญิงลุยๆ ไม่คิดมาก นอนง่าย อยู่ง่าย กินง่าย บางทีเราก็นอนบนพื้นกระดาน แต่วันนั้นมันซักฟูกและตากไว้ยังไม่แห้ง และคืนนั้นอากาศค่อนข้างหนาว มันก็ตื้อให้เรานอนบนเตียงมัน และมันจะนอนบนพื้นเอง เราบอกเราโอเค ไม่ต้องเป็นห่วง เถียงกันอยูซักพัก จบลงด้วยการนอนบนเตียงทั้งสองคน แต่เราเอาหมอนและหมอนข้างกั้นกลางไว้ ต่างคนต่างนอน เรานอนไม่หลับแต่ไม่ได้กระดิกตัว ระหว่างที่พยายามนอนให้หลับซักพักก็รู้สึกมีมือพาดข้ามหมอนข้างมากอดเราแบบ เบาๆและเกร็งๆ เรารู้สึกตัวอยู่แต่ไม่ได้ขยับ สมองเราเริ่มทำงาน เฮ้ยไรฟะ มันละเมอรึตั้งใจ พยามคิดในแง่ดีว่ามันละเมอ รึหลับไปแล้วขยับมาโดนแบบไม่ตั้งใจ แต่เราก็สัมผัสได้กับอาการมือที่เกร็งเหมือนกลัวเราจะตื่น เรานอนนิ่งไปสักพักทำเหมือนว่าหลับอยู่แล้วก็ตัดสินใจขยับตัว ตอนที่ขยับตัวมือก็กระชากกลับไปแบบตกใจ เรารู้ล่ะว่ามันตั้งใจ เราก็แกล้งหลับต่อ แต่สมองเราตื่นมาก ว่า เฮ้ยมันคืออะไร ไอ้ที่เพิ่งเกิดขึ้น เราคิด คิด จนเราผลอยหลับไป
ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมาเราก็ทำทุกอย่างเป็นปกติ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็ชวนมันไปมหาลัยตามปกติ เราเดินด้วยกันจากหอมัน ไปมหาลัยแล้วก็กินข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าอร่อยที่ขายหน้าปากซอยหอมัน เรามักจะทำแบบนี้ทุกครั้งที่ไปนอนห้องมัน แชร์หมูปิ้งและข้าวเหนียวคนละครึ่ง ระหว่างเดินไปมหาลัย และเอ็นจอยกับข้าวเหนียวหมู อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาว่า แก ...เราว่าเรามาคบกันดีไหม ข้าวเหนียวร้อนๆร่วงคามือเรา ตกใจกับคำถาม เพราะเราไม่เคยคิดอะไรทำนองนั้นกับมันเลย เรามองหน้ามันและพูดตะกุกตะกัก แกชอบชั้นเหรอ มันมองหน้าเรา และบอกว่า เออ เราพูดว่า แต่เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ยแล้วเราก็ไม่เคยคิดในทำนองนั้นกับแก มันนิ่ง และพูดเสียงสั่นหน่อยๆว่าถ้าเราไม่ได้คบกัน เราก็คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก แล้วก็เดินไป ทิ้งเราไว้ กับความมึนงง และ หมูปิ้งที่เหลือ
.........
เรากับแฟนเจอกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราเรียนคณะเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกันตลอด เริ่มมาสนิทกันตอนปี 3 เพราะมีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน และหัวข้อโปรเจกก็คล้ายกัน เราเลยทำงานด้วยกันบ่อยขึ้น บางครั้งเราไปค้างห้องมัน แต่ด้วยความสนิทกัน เราไม่เคยคิดอะไร และไม่เคยคิดว่ามันจะคิดอะไรกับเราด้วย เพราะตอนนั้นเพื่อนก็แซวมันกับรุ่นน้อง เรายังเชียร์ให้มันลุย จีบน้องเค้าเลย ก่อนจบปี 3 ในอาทิตย์ที่ต้องพรีเซ็นต์โปรเจก เราก็ไปค้างห้องมันเป็นปกติ เราซ้อมพรีเซ็นต์กันจนดึก ปกติเวลาเราไปค้าง มันเอาฟูกปูให้เราข้างเตียงมัน เราเป็นผู้หญิงลุยๆ ไม่คิดมาก นอนง่าย อยู่ง่าย กินง่าย บางทีเราก็นอนบนพื้นกระดาน แต่วันนั้นมันซักฟูกและตากไว้ยังไม่แห้ง และคืนนั้นอากาศค่อนข้างหนาว มันก็ตื้อให้เรานอนบนเตียงมัน และมันจะนอนบนพื้นเอง เราบอกเราโอเค ไม่ต้องเป็นห่วง เถียงกันอยูซักพัก จบลงด้วยการนอนบนเตียงทั้งสองคน แต่เราเอาหมอนและหมอนข้างกั้นกลางไว้ ต่างคนต่างนอน เรานอนไม่หลับแต่ไม่ได้กระดิกตัว ระหว่างที่พยายามนอนให้หลับซักพักก็รู้สึกมีมือพาดข้ามหมอนข้างมากอดเราแบบ เบาๆและเกร็งๆ เรารู้สึกตัวอยู่แต่ไม่ได้ขยับ สมองเราเริ่มทำงาน เฮ้ยไรฟะ มันละเมอรึตั้งใจ พยามคิดในแง่ดีว่ามันละเมอ รึหลับไปแล้วขยับมาโดนแบบไม่ตั้งใจ แต่เราก็สัมผัสได้กับอาการมือที่เกร็งเหมือนกลัวเราจะตื่น เรานอนนิ่งไปสักพักทำเหมือนว่าหลับอยู่แล้วก็ตัดสินใจขยับตัว ตอนที่ขยับตัวมือก็กระชากกลับไปแบบตกใจ เรารู้ล่ะว่ามันตั้งใจ เราก็แกล้งหลับต่อ แต่สมองเราตื่นมาก ว่า เฮ้ยมันคืออะไร ไอ้ที่เพิ่งเกิดขึ้น เราคิด คิด จนเราผลอยหลับไป
ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมาเราก็ทำทุกอย่างเป็นปกติ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็ชวนมันไปมหาลัยตามปกติ เราเดินด้วยกันจากหอมัน ไปมหาลัยแล้วก็กินข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าอร่อยที่ขายหน้าปากซอยหอมัน เรามักจะทำแบบนี้ทุกครั้งที่ไปนอนห้องมัน แชร์หมูปิ้งและข้าวเหนียวคนละครึ่ง ระหว่างเดินไปมหาลัย และเอ็นจอยกับข้าวเหนียวหมู อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาว่า แก ...เราว่าเรามาคบกันดีไหม ข้าวเหนียวร้อนๆร่วงคามือเรา ตกใจกับคำถาม เพราะเราไม่เคยคิดอะไรทำนองนั้นกับมันเลย เรามองหน้ามันและพูดตะกุกตะกัก แกชอบชั้นเหรอ มันมองหน้าเรา และบอกว่า เออ เราพูดว่า แต่เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ยแล้วเราก็ไม่เคยคิดในทำนองนั้นกับแก มันนิ่ง และพูดเสียงสั่นหน่อยๆว่าถ้าเราไม่ได้คบกัน เราก็คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก แล้วก็เดินไป ทิ้งเราไว้ กับความมึนงง และ หมูปิ้งที่เหลือ