สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ไม่สมควรอย่างไรขออภัยด้วยครับ
เริ่มเรื่องคือ ตัวผม ผู้ชายวัยกลางคน หน้าตาธรรมดา ยังไม่เคยมีครอบครัว ได้ไปพบรักกับคุณผู้หญิง 1 คน(ผมขอแทนตัวเธอว่า"น้อง") อายุน้องใกล้เคียงกับผม อ่อนกว่าเล็กน้อย แต่น้องเป็นคนที่ดูแลตัวเองดีมาก จึงทำให้เธอดูอ่อนกว่าวัยไปเยอะเลยทีเดียว เราได้พบกัน คุยกัน พัฒนาความสัมพันธ์จนสนิทสนมกันมากขึ้น และสุดท้าย ความรัก จึงเกิดขึ้นกับเราทั้งคู่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูลงตัวไปทั้งหมด ทุกสิ่งที่เราทำ ทุกที่ๆเราไปเที่ยว แต่ละที่ แต่ละการกระทำของเรา มันบ่งบอกว่าเราทั้งคู่มีความสุขแค่ไหนที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แต่ความสุข มันต้องมาพร้อมกับความทุกข์เสมอไปเลยหรือครับ ตัวผมเอง พอจะทราบตั้งแต่เริ่มคุย เริ่มรู้จักกับน้องเค้ามาแล้ว ว่าน้องมีความจำเป็นจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รักเลย (ทางบ้านเธอเข้มงวดและจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง) เราทั้งคู่พยายามห้ามใจกันและกัน ไม่ให้รัก ไม่ให้ผูกพันธ์กันมากไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่เคยมีใครห้ามความรักได้หรือครับ ผมเอง พยายามที่จะทำทุกวันของเราให้มันดีที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดถึงวันพิธีที่กำลังใกล้เข้ามาทุกที แต่เวลาไม่เคยหยุดนิ่งครับ มันเดินเร็วซะจนสุดท้าย วันของเราทั้งสองคนกำลังจะหมดลงไป ผมใช้เวลาสุดท้ายของเราพาน้องไปทานข้าว พาเธอไปรับชุดแต่งงาน ช่วยเธอลองชุดที่จะใส่วันงาน และพาน้องไปดูสถานที่ที่จะจัดงานวันรุ่งขึ้น ระหว่างนั้น มือที่เราประสานกันไว้แทบจะไม่ได้ปล่อยออกจากกันเลย คำพูดต่างๆที่เราเคยหยอกล้อกัน คุยเล่นกัน มันกลับจุกอยู่ในคอ และให้ความเงียบเป็นเครื่องสื่อความรู้สึกระหว่างเราทั้งสองคน คงไม่ต้องอธิบายว่าเราทั้งคู่"เจ็บ"แค่ไหน และเวลาสุดท้ายของเราก็ก้าวเข้ามา ผมมาส่งน้องเพื่อเตรียมตัวทำผม ทำเล็บ และหลังจากนั้นเธอก็ต้องกลับไปกับคนที่บ้านของเธอแล้ว เรายังคงสบตากันจนวินาทีสุดท้าย คำพูดที่มีมากมายหลายแสนล้านคำนั้น เราสบตาและกลั่นกรองความในใจ ความรู้สึกที่มีทั้งหมดออกมาแทบจะพร้อมกัน "พี่รักน้องนะครับ/น้องก็รักพี่ค่ะ" ............... นั่นคือคำสุดท้ายก่อนที่เราจะต้องจากกันด้วยน้ำตา
เธอ..... คนที่ผมรักมากที่สุดกำลังจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเธอเลือกไว้
ผม...... คำสัญญาที่เคยให้กับเธอไว้ว่า จะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง
เธอบอกก่อนจากว่า อยากถ่ายรูปที่เธอใส่ชุดแต่งงานกับผม
ผมจะผิดมากไหม หากผมไม่ไปถ่ายรูปกับเธอ
หรือถ้าผมไป ผมกลัวห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้
ณ. ขณะที่ผมพิมพ์ข้อความอยู่ตอนนี้ พิธีเช้าของเธอคงเริ่มขึ้นแล้ว
เช้าวันที่ 7 พฤษจิกายน 2557
เมื่อผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดกำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน
เริ่มเรื่องคือ ตัวผม ผู้ชายวัยกลางคน หน้าตาธรรมดา ยังไม่เคยมีครอบครัว ได้ไปพบรักกับคุณผู้หญิง 1 คน(ผมขอแทนตัวเธอว่า"น้อง") อายุน้องใกล้เคียงกับผม อ่อนกว่าเล็กน้อย แต่น้องเป็นคนที่ดูแลตัวเองดีมาก จึงทำให้เธอดูอ่อนกว่าวัยไปเยอะเลยทีเดียว เราได้พบกัน คุยกัน พัฒนาความสัมพันธ์จนสนิทสนมกันมากขึ้น และสุดท้าย ความรัก จึงเกิดขึ้นกับเราทั้งคู่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูลงตัวไปทั้งหมด ทุกสิ่งที่เราทำ ทุกที่ๆเราไปเที่ยว แต่ละที่ แต่ละการกระทำของเรา มันบ่งบอกว่าเราทั้งคู่มีความสุขแค่ไหนที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แต่ความสุข มันต้องมาพร้อมกับความทุกข์เสมอไปเลยหรือครับ ตัวผมเอง พอจะทราบตั้งแต่เริ่มคุย เริ่มรู้จักกับน้องเค้ามาแล้ว ว่าน้องมีความจำเป็นจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รักเลย (ทางบ้านเธอเข้มงวดและจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง) เราทั้งคู่พยายามห้ามใจกันและกัน ไม่ให้รัก ไม่ให้ผูกพันธ์กันมากไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่เคยมีใครห้ามความรักได้หรือครับ ผมเอง พยายามที่จะทำทุกวันของเราให้มันดีที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดถึงวันพิธีที่กำลังใกล้เข้ามาทุกที แต่เวลาไม่เคยหยุดนิ่งครับ มันเดินเร็วซะจนสุดท้าย วันของเราทั้งสองคนกำลังจะหมดลงไป ผมใช้เวลาสุดท้ายของเราพาน้องไปทานข้าว พาเธอไปรับชุดแต่งงาน ช่วยเธอลองชุดที่จะใส่วันงาน และพาน้องไปดูสถานที่ที่จะจัดงานวันรุ่งขึ้น ระหว่างนั้น มือที่เราประสานกันไว้แทบจะไม่ได้ปล่อยออกจากกันเลย คำพูดต่างๆที่เราเคยหยอกล้อกัน คุยเล่นกัน มันกลับจุกอยู่ในคอ และให้ความเงียบเป็นเครื่องสื่อความรู้สึกระหว่างเราทั้งสองคน คงไม่ต้องอธิบายว่าเราทั้งคู่"เจ็บ"แค่ไหน และเวลาสุดท้ายของเราก็ก้าวเข้ามา ผมมาส่งน้องเพื่อเตรียมตัวทำผม ทำเล็บ และหลังจากนั้นเธอก็ต้องกลับไปกับคนที่บ้านของเธอแล้ว เรายังคงสบตากันจนวินาทีสุดท้าย คำพูดที่มีมากมายหลายแสนล้านคำนั้น เราสบตาและกลั่นกรองความในใจ ความรู้สึกที่มีทั้งหมดออกมาแทบจะพร้อมกัน "พี่รักน้องนะครับ/น้องก็รักพี่ค่ะ" ............... นั่นคือคำสุดท้ายก่อนที่เราจะต้องจากกันด้วยน้ำตา
เธอ..... คนที่ผมรักมากที่สุดกำลังจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเธอเลือกไว้
ผม...... คำสัญญาที่เคยให้กับเธอไว้ว่า จะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง
เธอบอกก่อนจากว่า อยากถ่ายรูปที่เธอใส่ชุดแต่งงานกับผม
ผมจะผิดมากไหม หากผมไม่ไปถ่ายรูปกับเธอ
หรือถ้าผมไป ผมกลัวห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้
ณ. ขณะที่ผมพิมพ์ข้อความอยู่ตอนนี้ พิธีเช้าของเธอคงเริ่มขึ้นแล้ว
เช้าวันที่ 7 พฤษจิกายน 2557