🖤 Bloody Diary: ภาพรักต้องสาป
เรื่องเล่าลี้ลับในความทรงจำ – ซีรีส์ “ล้านลี้ลับ the series”
✦
“ถ้าภาพนี้มีชีวิต... แล้วเธอในภาพรักผมล่ะ?”
ศรุตเป็นนักศึกษาศิลปกรรมปีสุดท้าย
โปรเจกต์จบของเขาคือ “ภาพวาดที่มีชีวิต”
แต่ไม่มีภาพใดเลยที่ตอบจิตเขาได้ จนวันหนึ่ง...
เขาเจอเธอใน ภาพวาดหญิงสาวชาวดอย
เงาสีชาอุ่น นัยน์ตาหวานปนเหงา รอยยิ้มบางที่สะกดใจ
มันไม่ใช่แค่ภาพ...แต่มันเหมือนเธอกำลัง “มองตอบ” กลับมา
“พี่รู้มั้ย…เวลาเรารักใครด้วยหัวใจ ภาพมันจะมีชีวิต”
ประโยคนั้น...เปลี่ยนทั้งชีวิตของศรุต
เขาตามหาศิลปินผู้วาดภาพนั้น
และพบว่าคือ พ่อของเพื่อน ที่เสียชีวิตไปแล้ว
แม่ของเพื่อนยื่นไดอารี่เก่าเล่มหนึ่งให้ และอนุญาตให้ใช้โกดังวาดรูปในเชียงใหม่ได้ตามใจ
คืนนั้น…ศรุตเจอหญิงสาวคนหนึ่ง
เธอกำลังเก็บสมุนไพรกลางดึกใต้แสงจันทร์
แววตาคล้ายคนในภาพ
“ชื่ออาเหมยค่ะ...เรียนพฤกษศาสตร์”
เธอยิ้ม นิ่ง สุภาพ และมีอะไรบางอย่างที่สะกิดใจ
ศรุตขอให้เธอเป็นแบบ…
เพราะรู้สึกว่า “หัวใจของภาพนี้…ต้องมีเธอเท่านั้น”
เขาใช้เวลาวาดทั้งวันทั้งคืน
แต่มันยังขาดบางสิ่ง… “สีแดงชาด”
เขาหาไม่ได้จากสีไหนเลย…
“ถ้าภาพนี้คือหัวใจของฉัน…งั้นเลือดฉันก็ต้องเป็นสีที่มันต้องการ”
ศรุตกรีดข้อมือตัวเอง…
หยดเลือดไหลลงผสมสี
จากนั้น…เขาก็หมดสติ
✦
โรงพยาบาล / เตียงขาว / กลิ่นยาฆ่าเชื้อ
เพื่อนของเขามาส่งและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
หญิงสาวที่เขาวาด — ก็คือ อาเหมย พี่สาวของเพื่อน
ที่ ตกเขาตายขณะเก็บสมุนไพร เมื่อเกือบ 20 ปีก่อน
และ…ใช่ — ภาพที่เขาเห็นในแกลเลอรีนั้น
ก็คือ “ภาพเขียนจากความโศกของพ่อเพื่อน” ผู้วาดมันด้วยความอาลัย
“อาเหมยรักป่า รักต้นไม้…
แต่ตายทั้งที่ยังไม่ได้รักใคร…
จนตอนนี้...เธออาจกลับมาเพื่อรักนาย”
✦ คืนสุดท้ายในเชียงใหม่...
แม่เพื่อนเรียกหมอธรรมคนเฒ่ามา
เพื่อประกอบพิธี “ผ่าจ้าน”
พิธีที่ใช้สายสิญจน์โยงโลกคนเป็น กับโลกวิญญาณผ่าน ‘ภาพ’
ศรุตนั่งบนท้ายรถกระบะ
อาเหมยปรากฏเงาร่างจาง ๆ ยืนอยู่ข้างภาพ
สายสิญจน์ถูกพันจากภาพ → ข้อเท้าเขา → มือหมอธรรม → ศาลเก่า
เสียงหมาหอนในคืนหมอก...
รถกระชากตัวออกจากหมู่บ้าน
สายสิญจน์ตึง — หมอธรรมเงื้อมีดอาคม
“ผ่าจ้าน!! ตัดรักคนตาย ขอให้ไม่เอาไปอยู่ด้วย!!”
ฉัวะ!!
สายสิญจน์ขาด
เสียงกรีดร้องแผ่วจากปลายลม…
ภาพหญิงสาวที่เคยมีแววตาหวาน กลายเป็นเพียงภาพนิ่ง — เหงา — และไร้จิตวิญญาณ
ศรุต...น้ำตาไหลเงียบ
✦ กรุงเทพฯ
หลังจากกลับมา
เขาส่งภาพนั้นพร้อมไดอารี่บางหน้าให้กับอาจารย์
และได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งในชั้นเรียน
แต่ในใจเขา…ยังคงมีคนหนึ่งอยู่เสมอ
เขาแขวนภาพนั้นไว้ที่ห้องนอน
ภาพหญิงสาวชาวดอยในชุดเก่าซีดจาง
มองตอบเขาเหมือนวันแรก...แต่ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ย
“อาเหมย...ขอบคุณนะ”
“แม้เราจะรักกันไม่ได้ แต่ผมจะวาดคุณไว้ในหัวใจ...ทุกชาติภพ”
🕯
“ในบางคืน…ศรุตยังฝันเห็นหญิงสาวยิ้มให้เขาใต้ต้นไม้สูง
เหมือนในอีกโลกหนึ่ง — เขาอาจกำลังวาดภาพเธออยู่…เช่นกัน”
🖤 #ล้านลี้ลับTheSeries #BloodyDiary
💬 ถ้าเธอในภาพยังรอ...คุณจะกล้ารักเธอไหม?
ภาพรักต้องสาป
เรื่องเล่าลี้ลับในความทรงจำ – ซีรีส์ “ล้านลี้ลับ the series”
✦
“ถ้าภาพนี้มีชีวิต... แล้วเธอในภาพรักผมล่ะ?”
ศรุตเป็นนักศึกษาศิลปกรรมปีสุดท้าย
โปรเจกต์จบของเขาคือ “ภาพวาดที่มีชีวิต”
แต่ไม่มีภาพใดเลยที่ตอบจิตเขาได้ จนวันหนึ่ง...
เขาเจอเธอใน ภาพวาดหญิงสาวชาวดอย
เงาสีชาอุ่น นัยน์ตาหวานปนเหงา รอยยิ้มบางที่สะกดใจ
มันไม่ใช่แค่ภาพ...แต่มันเหมือนเธอกำลัง “มองตอบ” กลับมา
“พี่รู้มั้ย…เวลาเรารักใครด้วยหัวใจ ภาพมันจะมีชีวิต”
ประโยคนั้น...เปลี่ยนทั้งชีวิตของศรุต
เขาตามหาศิลปินผู้วาดภาพนั้น
และพบว่าคือ พ่อของเพื่อน ที่เสียชีวิตไปแล้ว
แม่ของเพื่อนยื่นไดอารี่เก่าเล่มหนึ่งให้ และอนุญาตให้ใช้โกดังวาดรูปในเชียงใหม่ได้ตามใจ
คืนนั้น…ศรุตเจอหญิงสาวคนหนึ่ง
เธอกำลังเก็บสมุนไพรกลางดึกใต้แสงจันทร์
แววตาคล้ายคนในภาพ
“ชื่ออาเหมยค่ะ...เรียนพฤกษศาสตร์”
เธอยิ้ม นิ่ง สุภาพ และมีอะไรบางอย่างที่สะกิดใจ
ศรุตขอให้เธอเป็นแบบ…
เพราะรู้สึกว่า “หัวใจของภาพนี้…ต้องมีเธอเท่านั้น”
เขาใช้เวลาวาดทั้งวันทั้งคืน
แต่มันยังขาดบางสิ่ง… “สีแดงชาด”
เขาหาไม่ได้จากสีไหนเลย…
“ถ้าภาพนี้คือหัวใจของฉัน…งั้นเลือดฉันก็ต้องเป็นสีที่มันต้องการ”
ศรุตกรีดข้อมือตัวเอง…
หยดเลือดไหลลงผสมสี
จากนั้น…เขาก็หมดสติ
✦
โรงพยาบาล / เตียงขาว / กลิ่นยาฆ่าเชื้อ
เพื่อนของเขามาส่งและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
หญิงสาวที่เขาวาด — ก็คือ อาเหมย พี่สาวของเพื่อน
ที่ ตกเขาตายขณะเก็บสมุนไพร เมื่อเกือบ 20 ปีก่อน
และ…ใช่ — ภาพที่เขาเห็นในแกลเลอรีนั้น
ก็คือ “ภาพเขียนจากความโศกของพ่อเพื่อน” ผู้วาดมันด้วยความอาลัย
“อาเหมยรักป่า รักต้นไม้…
แต่ตายทั้งที่ยังไม่ได้รักใคร…
จนตอนนี้...เธออาจกลับมาเพื่อรักนาย”
✦ คืนสุดท้ายในเชียงใหม่...
แม่เพื่อนเรียกหมอธรรมคนเฒ่ามา
เพื่อประกอบพิธี “ผ่าจ้าน”
พิธีที่ใช้สายสิญจน์โยงโลกคนเป็น กับโลกวิญญาณผ่าน ‘ภาพ’
ศรุตนั่งบนท้ายรถกระบะ
อาเหมยปรากฏเงาร่างจาง ๆ ยืนอยู่ข้างภาพ
สายสิญจน์ถูกพันจากภาพ → ข้อเท้าเขา → มือหมอธรรม → ศาลเก่า
เสียงหมาหอนในคืนหมอก...
รถกระชากตัวออกจากหมู่บ้าน
สายสิญจน์ตึง — หมอธรรมเงื้อมีดอาคม
“ผ่าจ้าน!! ตัดรักคนตาย ขอให้ไม่เอาไปอยู่ด้วย!!”
ฉัวะ!!
สายสิญจน์ขาด
เสียงกรีดร้องแผ่วจากปลายลม…
ภาพหญิงสาวที่เคยมีแววตาหวาน กลายเป็นเพียงภาพนิ่ง — เหงา — และไร้จิตวิญญาณ
ศรุต...น้ำตาไหลเงียบ
✦ กรุงเทพฯ
หลังจากกลับมา
เขาส่งภาพนั้นพร้อมไดอารี่บางหน้าให้กับอาจารย์
และได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งในชั้นเรียน
แต่ในใจเขา…ยังคงมีคนหนึ่งอยู่เสมอ
เขาแขวนภาพนั้นไว้ที่ห้องนอน
ภาพหญิงสาวชาวดอยในชุดเก่าซีดจาง
มองตอบเขาเหมือนวันแรก...แต่ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ย
“อาเหมย...ขอบคุณนะ”
“แม้เราจะรักกันไม่ได้ แต่ผมจะวาดคุณไว้ในหัวใจ...ทุกชาติภพ”
🕯
“ในบางคืน…ศรุตยังฝันเห็นหญิงสาวยิ้มให้เขาใต้ต้นไม้สูง
เหมือนในอีกโลกหนึ่ง — เขาอาจกำลังวาดภาพเธออยู่…เช่นกัน”
🖤 #ล้านลี้ลับTheSeries #BloodyDiary
💬 ถ้าเธอในภาพยังรอ...คุณจะกล้ารักเธอไหม?