ช่วยถอดบทประพันธ์ อิศรญาณภาษิต หน่อยค่ะ

คนแก่มีสี่ประการโบราณว่า แก่ธรรมาพิสมัยใจแห้งเหี่ยว
แก่ยศแก่วาสนาปัญญาเปรียว แต่แก่แดดอย่างเดียวแก่เกเร
ความรู้ท่วมหัวตัวไม่รอด เป็นคำสอดของคนเกเรเกเส

ช่วยหน่อยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ