เรื่องเล่าซ้ำๆที่ไม่มีวันเบื่อ
เคยไหมครับ ที่ได้ยินเรื่องเล่าเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ฟังจนจำได้ แต่มันก็มักจะถูกเล่าขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ เวลาที่มีการรวมกลุ่มพูดคุยไม่ว่าจะเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง หรือ วงศาคณาญาติ
เรื่องของผมก็เช่นกัน มักจะถูกนำมาเล่าถึงประสบการ์ณความดื้อซนของผมในวัยเด็ก
ซึ่งที่จริงผมก็ไม่ได้เบื่ออะไรมากมาย เพียงแต่จำได้หมด เพราะมันถูกรีรันหลายรอบเหลือเกิน โดยคนที่เล่าเรื่องนี้เป็นประจำคือ คุณยาย ของผมเอง
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมา ผมอยู่บ้านเดียวกับยายมาตลอด เราอยู่กัน 6 คน พ่อ แม่ ผม น้อง ป้า และ ยาย ตั้งแต่บ้านเช่าเล็กๆ จนพ่อผมสร้างบ้านใหม่ เราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันมาจนถึงปัจจุบัน แม้ผมจะมาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ แต่ก็กลับบ้านทุกเดือน และตามเทศกาลต่างๆ ทุกครั้งที่ผมจะกลับมากรุงเทพ ยายจะมากอด และร้องไห้ทุกครั้ง ครั้งล่าสุด ผมกลับบ้านไป 1 วัน ต้องรีบกลับมาทำธุระต่อที่กรุงเทพ ก่อนกลับท่านก็มากอดบอกให้ขับรถดีดี พร้อมน้ำตาไหลเหมือนเดิม ผมก็ยังแซวกลับไปว่า มาแค่วันเดียวยังร้องอีก ท่านตอบกลับว่า วันเดียวก็ยังดี ไม่คิดเลยว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ได้กอดยาย ตอนที่ท่านมีลมหายใจ
วันนี้คุณยายได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่คิดเลยว่าจะเร็วอย่างนี้ ท่านยังแข็งแรง ไม่มีปัญหาด้านสุขภาพ ครอบครัวทำใจกันไม่ทันจริงๆ
ในงานศพวันนึง ช่วงกลางวัน ผมนั่งเปิดดูรูปเก่าๆ ของคุณยาย บังเอิญมีคลิปวิดิโอนึง จึงลองเปิดดู
ในคลิป เป็นวันตรุษจีน จำไม่ได้ว่า ปีไหน บ้านผมไหว้บรรพบุรุษกัน ระหว่างที่นั่งกินข้าวกันอยู่ เจ้าหมาตัวแสบของที่บ้านก็มานั่งข้างวง พร้อมสวัสดี เพื่อขอของกิน ผมจึงหยิบมือถือมาถ่ายคลิป ระหว่างที่ผมถ่ายคลิปหมา ในวงข้าวคุณยายก็กำลังเมามันส์กับการเล่าวีรกรรมของผม กล้องค่อยๆแพนมาที่ยายของผม ท่านเล่าเรื่องที่ผมรู้หมดแล้ว เรื่องที่ผมจำได้ เรื่องที่ฟังจนเบื่อ แต่วันนี้ผมดีใจมากที่ได้ยินมัน ผมเปิดดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้กี่รอบ เรื่องเล่าซ้ำเรื่องนี้ กลายเป็น เรื่องที่ไม่มีวันเบื่อไปแล้ว
คิดถึงยายครับ
เรื่องเล่าซ้ำๆที่ไม่มีวันเบื่อ
เคยไหมครับ ที่ได้ยินเรื่องเล่าเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ฟังจนจำได้ แต่มันก็มักจะถูกเล่าขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ เวลาที่มีการรวมกลุ่มพูดคุยไม่ว่าจะเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง หรือ วงศาคณาญาติ
เรื่องของผมก็เช่นกัน มักจะถูกนำมาเล่าถึงประสบการ์ณความดื้อซนของผมในวัยเด็ก
ซึ่งที่จริงผมก็ไม่ได้เบื่ออะไรมากมาย เพียงแต่จำได้หมด เพราะมันถูกรีรันหลายรอบเหลือเกิน โดยคนที่เล่าเรื่องนี้เป็นประจำคือ คุณยาย ของผมเอง
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมา ผมอยู่บ้านเดียวกับยายมาตลอด เราอยู่กัน 6 คน พ่อ แม่ ผม น้อง ป้า และ ยาย ตั้งแต่บ้านเช่าเล็กๆ จนพ่อผมสร้างบ้านใหม่ เราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันมาจนถึงปัจจุบัน แม้ผมจะมาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ แต่ก็กลับบ้านทุกเดือน และตามเทศกาลต่างๆ ทุกครั้งที่ผมจะกลับมากรุงเทพ ยายจะมากอด และร้องไห้ทุกครั้ง ครั้งล่าสุด ผมกลับบ้านไป 1 วัน ต้องรีบกลับมาทำธุระต่อที่กรุงเทพ ก่อนกลับท่านก็มากอดบอกให้ขับรถดีดี พร้อมน้ำตาไหลเหมือนเดิม ผมก็ยังแซวกลับไปว่า มาแค่วันเดียวยังร้องอีก ท่านตอบกลับว่า วันเดียวก็ยังดี ไม่คิดเลยว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ได้กอดยาย ตอนที่ท่านมีลมหายใจ
วันนี้คุณยายได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่คิดเลยว่าจะเร็วอย่างนี้ ท่านยังแข็งแรง ไม่มีปัญหาด้านสุขภาพ ครอบครัวทำใจกันไม่ทันจริงๆ
ในงานศพวันนึง ช่วงกลางวัน ผมนั่งเปิดดูรูปเก่าๆ ของคุณยาย บังเอิญมีคลิปวิดิโอนึง จึงลองเปิดดู
ในคลิป เป็นวันตรุษจีน จำไม่ได้ว่า ปีไหน บ้านผมไหว้บรรพบุรุษกัน ระหว่างที่นั่งกินข้าวกันอยู่ เจ้าหมาตัวแสบของที่บ้านก็มานั่งข้างวง พร้อมสวัสดี เพื่อขอของกิน ผมจึงหยิบมือถือมาถ่ายคลิป ระหว่างที่ผมถ่ายคลิปหมา ในวงข้าวคุณยายก็กำลังเมามันส์กับการเล่าวีรกรรมของผม กล้องค่อยๆแพนมาที่ยายของผม ท่านเล่าเรื่องที่ผมรู้หมดแล้ว เรื่องที่ผมจำได้ เรื่องที่ฟังจนเบื่อ แต่วันนี้ผมดีใจมากที่ได้ยินมัน ผมเปิดดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้กี่รอบ เรื่องเล่าซ้ำเรื่องนี้ กลายเป็น เรื่องที่ไม่มีวันเบื่อไปแล้ว
คิดถึงยายครับ