อาศัยอยู่กับครอบครัวโดยตายายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ท่านน่าจะอายุ ประมาณ60-70เวลาถามอะไร อาจจะได้ยินไม่ชัดหรือไม่ได้ตั้งใจฟังยายก็เลยมักจะตอบไม่ตรงคำถามอยู่บ่อยๆ เช่นบอกจะซักผ้าตอบว่าข้าวอยู่ในหม้อ ถ้าพูดซ้ำก็ไม่มีอะไรการันตีว่าจะอีกฝ่ายจะได้ยินในสิ่งที่ถูกต้องและจะไม่ตอบคำถามผิด เพราะเหตุนี้โตมา ทำให้ไม่ชอบพูดคุยกับคนในบ้าน  เป็นคนที่พูดอะไรครั้งเดียว พูดน้อย ไม่พูดคำเดิมซ้ำ2ครั้งติดต่อกัน แล้วพอตายายถามว่าอะไรนะ พูดใหม่สิ ก็จะเงียบและเดินหนีไปเลย เลยจะถูกยายบ่น ด่าบ่อยๆ ว่าพูดซ้ำมันจะเป็นไรไปกลัวดอกพิกุลร่วงหรอ การสนทนากับยายเราต้องการแค่ตคำตอบสั้นเช่นถามว่ามีไฟแช็คไหมก็ตอบว่ามีหรือไม่ เวลาถามอะไรจะต้องถูกบ่นก่อน แบบถามว่าไฟแช็คอยู่ใหนก็จะตอบว่า วันๆไม่ยอมออกจากห้อง ข้าวปลาไม่ยอมกินเดี่ยวเป็นโรคนั่นนู่นนี่
แล้วสิ่งที่ฉันถามล่ะจะได้คำตอบไหม มันใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้ใหม ถามจะเอาคำตอบไม่ได้จะฟังเทศน์ สุดท้ายถามก็ไม่ได้อะไร ไร้ประโยชน์สุดๆ คือถามจะเอาไฟแช็คไปจุดไฟทำอาหารนั่นแหละ แล้วโดนบ่นว่าไม่กินข้าวคือก่อนกินมันก็ต้องทำก่อนใช่ไหมล่ะ และทำลังจะทำพอโดนบ่นหนวกหูรำคาญก็กลับห้องไปหยิบเงินแล้วไปซื้อของกินนอกบ้าน+ไม่อยากฟังยายบ่น สรุปแล้วใครผิด ทุกครั้งที่เปิดปากพูดกับครอบครัวเหนื่อยเสมอ ความเป็นห่วงที่ไม่ต้องการไร้ค่าเสมอ