ดิฉันก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป ที่อายุใกล้ 30 นั่งทำงานในอ๊อฟฟิตมากว่า 7 ปี.. แล้วก็พร่ำบอกตัวเองว่า นี่ไม่ใช่ตัวของเราเลย (บ่นกับตัวเองมาตั้งแต่ เริ่มทำงานหลังเรียนจบ) ฉันไม่อยากนั่งทำงานอ๊อฟฟิตแบบนี้เลย...ฉันไม่อยากนั่งทำงานแบบนี้อีกแล้ว... แต่ กลัวค่ะ!!
บอกเลยว่ากลัว..กลัวการที่จะก้าวออกจากตรงนี้เพื่อไปเริ่มทำกิจการของตัวเอง ดิฉันมีโปรเจคไว้ในหัวเรียบร้อยแล้วค่ะ ว่าจะทำอะไร แต่ไม่กล้าสักทีที่จะออกมาเริ่มกับมัน แต่เนื่องด้วยเหตุผลที่พร่ำบอกตัวเองว่า...
1. ต้นทุนชีวิตเราน้อยกว่าคนอื่นมาก..พ่อแม่ ไม่มีเงินซัพพอร์ท ดูแลตัวเองมาตลอดตั้งแต่เรียนจบ ไม่มีเงินพอที่จะเริ่มหรือลงทุนอะไรเลย
2. โปรเจคที่คิดไว้ อยากทำ แต่ไม่มีคนช่วยคิด อยากมีคนมาช่วยกันทำเพื่อให้มันสำเร็จ เพราะดิฉันคิดว่าเพียงแค่หัวเล็กๆของดิฉันเพียงแค่หัวเดียว มันยังมองภาพไม่กว้าง มีความคิดหรือไอเดียแต่เฉพาะในด้านที่ตัวเองถนัด มีเรื่องอื่นที่เรายังตกหล่น ที่เรายังมองภาพไม่กว้าง ขอคนช่วยคิดที
3. ถ้ามันไม่สำเร็จล่ะ..ฉันจะทำยังไงกับชีวิตดี
อยากได้ความคิดดีๆ แรงบรรดาลใจดีๆ ที่จะช่วยให้ดิฉันกล้าลุกออกจากเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ตัวเก่าตัวนี้สักที...
คนอื่นๆที่กล้าตัดสินใจ...คุณคิดอย่างไร ทำอย่างไรคะ...มาแชร์กันเนาะ
ขอบคุณทุกคนค่ะ
อยากได้แรงบรรดาลใจ..เพื่อลาออกจากงานประจำ
บอกเลยว่ากลัว..กลัวการที่จะก้าวออกจากตรงนี้เพื่อไปเริ่มทำกิจการของตัวเอง ดิฉันมีโปรเจคไว้ในหัวเรียบร้อยแล้วค่ะ ว่าจะทำอะไร แต่ไม่กล้าสักทีที่จะออกมาเริ่มกับมัน แต่เนื่องด้วยเหตุผลที่พร่ำบอกตัวเองว่า...
1. ต้นทุนชีวิตเราน้อยกว่าคนอื่นมาก..พ่อแม่ ไม่มีเงินซัพพอร์ท ดูแลตัวเองมาตลอดตั้งแต่เรียนจบ ไม่มีเงินพอที่จะเริ่มหรือลงทุนอะไรเลย
2. โปรเจคที่คิดไว้ อยากทำ แต่ไม่มีคนช่วยคิด อยากมีคนมาช่วยกันทำเพื่อให้มันสำเร็จ เพราะดิฉันคิดว่าเพียงแค่หัวเล็กๆของดิฉันเพียงแค่หัวเดียว มันยังมองภาพไม่กว้าง มีความคิดหรือไอเดียแต่เฉพาะในด้านที่ตัวเองถนัด มีเรื่องอื่นที่เรายังตกหล่น ที่เรายังมองภาพไม่กว้าง ขอคนช่วยคิดที
3. ถ้ามันไม่สำเร็จล่ะ..ฉันจะทำยังไงกับชีวิตดี
อยากได้ความคิดดีๆ แรงบรรดาลใจดีๆ ที่จะช่วยให้ดิฉันกล้าลุกออกจากเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ตัวเก่าตัวนี้สักที...
คนอื่นๆที่กล้าตัดสินใจ...คุณคิดอย่างไร ทำอย่างไรคะ...มาแชร์กันเนาะ
ขอบคุณทุกคนค่ะ