เราไม่ชอบป้าคนหนึ่ง
เพราะตอนเด็กๆแกเคยเลี้ยงเรากับน้องมากก่อน ถึงจะนานมากแล้วแต่จำได้แม่น ว่าป้าแกไม่ชอบเราตั้งแต่เด็ก
เพราะแกรักเด็กผู้ชาย ซึ่งก็คือน้องเรา แกไม่ค่อยให้เรากินของอร่อยๆ แต่จะให้น้องกินหมด
ส่วนอันไหนที่น้องไม่ชอบก็จะเขี่ยมาให้เราหมด ของเล่นที่พ่อแม่ซื้อให้เรา ป้าก็เอาไปให้น้องเล่นหมด
แล้วไม่ให้เราเล่น แล้วป้าแกชอบขังเราไว้ในห้องแล้วแกก็นั่งเลี้ยงน้องเราทั้งวัน ยังมีอีกหลายอย่าง
แต่เรื่องนี้ในสมัยนั้น พ่อแม่เราไม่เคยรู้ จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเพื่อนพ่อกับแม่มาฟ้องว่า ป้าให้น้องกินกาแฟประจำ
และแม่ก็ถามเราว่า จริงรึปล่าว เราก็บอกไปว่าจริง (อันนี้แม่เป็นคนเล่าให้ฟังเอง)
เพราะทุกเช้าแกจะชงกาแฟประจำ แกไม่ได้กินคนเดียว แต่แกให้น้องกินด้วย
แม่ก็เลยออกจากงานมาเลี้ยงเราเอง แล้วป้าก็กลับบ้านไป นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่น้องร่างกายไม่แข็งแรง
ที่จริงยังมีอีกหลายอย่างที่แกทำแล้วทำให้น้องเราไม่แข็งแรง
แต่เรื่องของเรื่องคือเรารู้สึกว่าแกไม่ชอบเราตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กเราก็ไม่รู้ว่าทำไม เราเหมือนเป็นเด็กที่ถูกไม่ชอบขี้หน้า
ถึงแม่ป้าแกจะไม่ได้เลี้ยงเรากับน้องแล้วก็ตาม จนโตมาถึงได้รู้ ว่าน้อกจากแกชอบแต่เด็กผู้ชายแล้ว
แกไม่ชอบเราเพราะเราพูดว่าแกเลี้ยงน้องเรายังไงมั่ง ป้อนการแฟทุกวัน จริงๆมีเบียร์ด้วย แถมบางวันให้น้องกินแต่ผลไม้
ไม่ค่อยให้กินอะไรที่มีสารอาหารครบ แถมเอาแต่เล่นไพ่กับขายของ คือพ่อแม่กับคนอื่นๆถามเราเราก็ตอบตามประสาเด็ก
แกก็เลยไม่ชอบเราจนโต เราก็พยายามไม่สนใจนะ แต่พ่อแม่เรารักแกมาก เพราะแกรักน้องชายเราเหมือนลูก
แกรักมากจริงๆ ถึงแม้แกจะเลี้ยงเด็กไม่เป็น และบ่อยครั้งแกจะเดินทางมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาหาพ่อแม่เราและมาเยี่ยมน้องเรา
และช่วงเวลานั้นเราเหมือนเป็นหมาจริงๆนะ ไม่มีตัวตนในบ้านเลย ป้าจะซื้อของมาฝากพ่อแม่ และน้อง เท่านั้น
พ่อแม่เราก็น่าจะรู้ถึงสถานะการแต่พยายามไม่พูด และถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ ป้าจะให้ตังค์น้อง แล้วแกจะพูดเสมอว่า
ให้หลานรักคนเดียว คนอื่นไม่ให้ ตอนนั้นเราน่าจะเข้ามัธยมแล้ว ช่วงนั้น(ทุกครั้งที่ป้ามา)เราได้แต่เก็บตัวในห้อง
ไม่อยากเจอไม่อยากเห็น พ่อแม่เราก็น่าจะรู้ว่าเราเก็บตัวในห้องเพราะอะไร แต่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กินข้าวก็กินกันแค่พวกเขา (ไม่มีเรา) นั่งดูทีวีก็มีแค่พวกเขา (ไม่มีเรา) เป็นแบบนี้จนกระทั่งแกกลับต่างจังหวัด
และตอนนี้ เราเพิ่งจบมหาลัย เราไม่ได้เจอแก 6-7 ปีได้ เพราะเราเรียนมหาลัยที่อยู่คนละภาคจากบ้านเรา
ซึ่งเราก็ลืมเรื่องของป้าคนนี้ไปแล้ว(บ้าง) แต่พอกลับมาอยู่บ้าน moment แบบนี้ก็เกิดขึ้นอีก
แกทำนิสัยแบบเดิม แบ่งแยกเรากับน้อง ให้น้องคนเดียวไม่ให้เรา รักน้องคนเดียวคนอื่นไม่รัก
ดูถูกแม้กระทั่งการศึกษา กับสถาบันที่เราจบมา บอกการศึกษาน้องเราดีกว่า เพราะน้องเรียนวิศวะ
มหาลัยในกรุงเทพ ชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ ส่วนเราเรียนคณะวิทยาศาสตร์ เรียนไปทำไร จบไปทำไร
มหาวิทยาลัยต่างจังหวัด แล้วเวลาโบนัสเราออกเราก็ให้พ่อแม่ พ่อแม่ก็ดีใจ แต่ป้าแกพูดขึ้นมาว่า
ยังไงน้องเราจบมาก็ต้องได้งานดีกว่าอยู่แล้ว โบนัสต้องดีกว่าหลายเท่า เราก็...ได้แต่หนี
และหนี หนีหน้าแกตลอด เพราะไปทำงานเราก็เหนื่อยมากพอแล้ว เราอยากออกจากบ้านไปทำงานแบบสมองปลอดโป่รง
แต่พอแกมาบ้านเราทีไร เราจะู้สึกไม่มีความสุขเลย และแกมาบ่อยและอยูานานมาก
จนกระทั่งเราตัดสินใจขอพ่อแม่ไปอยู่หอพัก โดยให้เหตุผลว่าใกล้ที่ทำงาน
พ่อกับแม่เหมือนจะรู้ว่าเพราะอะไร เพราะหลังๆเราเริมเก็บความรู้สึกไม่อยู่แล้ว และบางทีก็ทะเลาะกับป้าด้วย
แต่พ่อกับแม่บอกแค่ว่าให้ทน เดี๋ยวแกก็กลับ แต่คืออยากจะบอกว่า แกกลับเดี๋ยวก็มาอีก มาบ่อยอยู่ยาวด้วย
ทีแรกเราก็ตัดสินใจทนต่อไป แต่ดูทีท่าว่าแกจะไม่กลับบ้าน แล้วแกก็ทำนิสัยเดิมๆทุกวัน
เราก็เลยไปนอนหอเพื่อน แล้วโกหกว่าต้องทำงานดึก ก็เลยนอนค้างหอเพื่อนที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน
เราคิดว่าพ่อแม่เรารู้ว่าเพราะอะไร แต่ไม่พูด และพอเราไม่กลับบ้านบ่อยๆเขา พ่อแม่ก็ไม่พอใจ
หาว่าเราเรื่องเยอะ (ก็แหงละ พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะป้าเขาดีกับพ่อแม่เรา เพราะป้ารักน้องเรามาก และพ่อแม่ก็รักเขามากเพราะป้ารักน้องเรามาก)
เราก็เลยทะเลาะกับพ่อแม่ และพูดความในใจออกไปให้หมด ว่าเราคิดอะไร เรารู้สึกยังไง อึดอัดแค่ไหน
บางวันเรารู้สึกแย่เพราะคำพูดของแกจนมีผลกระทบกับงาน พ่อแม่ก็บอกแค่ว่า อดทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราทนไม่ไหวแล้ว เราก็เลยพูดว่า ถ้าแกยังอยู่ ก็จะไม่กลับบ้าน จะเช่าหออยู่ข้างนอก
และเราก็ทะเลาะกับพ่อแม่ แล้วป้าก็มาร่วมวงทะเลาะด้วย คราวนี้ป้าใส่เราเต็มที
ป้าด่าเราแรงมาก หาว่าเรา เงี่*น อยากไปอยู่กับผั* แล้วแกก็่ด่าเรา และพูดกับพ่อแม่ว่า มันๆๆๆๆๆๆๆๆ มันอยากไปอยู่กับผั*
ฉันเห็นมันตั้งแต่เด็กแล้วว่ามันแร ด ปากดี เด็กแบบนี้ต้องเอาขี้เท่ายัดปาก แล้วแกก็ด่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ด่าเรามากกว่าที่แม่ดุเราอีก
เราจึงตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่หอ โทรคุยกับพ่อแม่บ้าง และที่เรารู้คือ ป้าอยู่บ้านเรายาว ไม่มีทีท่าว่าจะกลับเลย
เท่าที่คุยกับพ่อแม่ เหมือนที่บ้านจะมีความสุขดี เราก็....ก็ดีอะนะ ดีแล้วหละที่มีความสุข เราขอออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้แล้วกัน
พ่อกับแม่ก็ขอให้เรากลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม เราก็พูดไปตรงๆว่า ถ้าป้ายังอยู่ เราไม่กลับ
พ่อกับแม่ก็บอกจะให้ทำไงละ ป้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับ จะให้ไล่ได้ไง
เราอยากกลับบ้านนะ กลับไปอยู่กับพ่อแม่ คิดถึงบ้าน แต่เราเกลียดป้าเรา เราทำไรผิดหรอถึงได้เกลียดเราขนาดนี้
แล้วทำไมพ่อแม่ถึงเลือกป้า ยอมให้ป้าอยู่บ้าน ทั้งที่พ่อแม่รู้เรื่องทั้งหมด แต่ก็เฉย ทำไมไม่ให้ป้ากลับบ้านตัวเอง
เราจะได้กลับบ้านตัวเองบ้าง ทำไมพ่อแม่รักป้าขนาดนั้น ทั้งที่ตอนเด็กๆป้าเลี้ยงแต่น้อง รักแต่น้อง ให้น้องกินอาหารที่เด็กไม่ควรกิน
ป้าไม่เคยรักเรา แต่จะให้เราอยู่ชายคาเดียวกับป้า แล้วบอกให้เราทน กับทน แล้วก็ทน
ขนาดเพื่อนร่วมงานยังพูดเลยว่าตั้งแต่เราออกมาอยู่หอ สภาพจิตใจเราดีขึ้นมาก งานก็ออกมาดีกว่าเดิมด้วย
แต่พ่อแม่ก็จะให้เรากลับไปอยู่บ้าน ที่มีป้าอยู่ด้วย แล้วถ้าแกพูดอะไรก็เฉยไว้
เราเฉยมาครึงปีจนทนไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้เรากลับบ้านเฉพาะวันที่ป้ากลับบ้านแก แต่แกกลับไปแค่อาทิตย์กว่าๆ แกก็มาอีก
แต่พ่อกับแม่ก็ยังพยายามให้เรากลับมาอยู่บ้าน โดยที่ ยังปล่อยให้ป้ามาอยู่บ้านด้วย
ไม่รู้จะทำไงดี เราอยากให้ป้าไปจากบ้าน ไปแบบไม่ต้องมาอีก แกอยู่เราไม่มีความสุขเลย
หนีออกจากบ้าน มาอยู่หอพัก เรากลียดป้าเรา และป้าก็เกลียดเราด้วย แต่พ่อแม่จะให้กลับมาอยู่บ้านให้ได้ [ระบาย]
เพราะตอนเด็กๆแกเคยเลี้ยงเรากับน้องมากก่อน ถึงจะนานมากแล้วแต่จำได้แม่น ว่าป้าแกไม่ชอบเราตั้งแต่เด็ก
เพราะแกรักเด็กผู้ชาย ซึ่งก็คือน้องเรา แกไม่ค่อยให้เรากินของอร่อยๆ แต่จะให้น้องกินหมด
ส่วนอันไหนที่น้องไม่ชอบก็จะเขี่ยมาให้เราหมด ของเล่นที่พ่อแม่ซื้อให้เรา ป้าก็เอาไปให้น้องเล่นหมด
แล้วไม่ให้เราเล่น แล้วป้าแกชอบขังเราไว้ในห้องแล้วแกก็นั่งเลี้ยงน้องเราทั้งวัน ยังมีอีกหลายอย่าง
แต่เรื่องนี้ในสมัยนั้น พ่อแม่เราไม่เคยรู้ จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเพื่อนพ่อกับแม่มาฟ้องว่า ป้าให้น้องกินกาแฟประจำ
และแม่ก็ถามเราว่า จริงรึปล่าว เราก็บอกไปว่าจริง (อันนี้แม่เป็นคนเล่าให้ฟังเอง)
เพราะทุกเช้าแกจะชงกาแฟประจำ แกไม่ได้กินคนเดียว แต่แกให้น้องกินด้วย
แม่ก็เลยออกจากงานมาเลี้ยงเราเอง แล้วป้าก็กลับบ้านไป นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่น้องร่างกายไม่แข็งแรง
ที่จริงยังมีอีกหลายอย่างที่แกทำแล้วทำให้น้องเราไม่แข็งแรง
แต่เรื่องของเรื่องคือเรารู้สึกว่าแกไม่ชอบเราตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กเราก็ไม่รู้ว่าทำไม เราเหมือนเป็นเด็กที่ถูกไม่ชอบขี้หน้า
ถึงแม่ป้าแกจะไม่ได้เลี้ยงเรากับน้องแล้วก็ตาม จนโตมาถึงได้รู้ ว่าน้อกจากแกชอบแต่เด็กผู้ชายแล้ว
แกไม่ชอบเราเพราะเราพูดว่าแกเลี้ยงน้องเรายังไงมั่ง ป้อนการแฟทุกวัน จริงๆมีเบียร์ด้วย แถมบางวันให้น้องกินแต่ผลไม้
ไม่ค่อยให้กินอะไรที่มีสารอาหารครบ แถมเอาแต่เล่นไพ่กับขายของ คือพ่อแม่กับคนอื่นๆถามเราเราก็ตอบตามประสาเด็ก
แกก็เลยไม่ชอบเราจนโต เราก็พยายามไม่สนใจนะ แต่พ่อแม่เรารักแกมาก เพราะแกรักน้องชายเราเหมือนลูก
แกรักมากจริงๆ ถึงแม้แกจะเลี้ยงเด็กไม่เป็น และบ่อยครั้งแกจะเดินทางมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาหาพ่อแม่เราและมาเยี่ยมน้องเรา
และช่วงเวลานั้นเราเหมือนเป็นหมาจริงๆนะ ไม่มีตัวตนในบ้านเลย ป้าจะซื้อของมาฝากพ่อแม่ และน้อง เท่านั้น
พ่อแม่เราก็น่าจะรู้ถึงสถานะการแต่พยายามไม่พูด และถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ ป้าจะให้ตังค์น้อง แล้วแกจะพูดเสมอว่า
ให้หลานรักคนเดียว คนอื่นไม่ให้ ตอนนั้นเราน่าจะเข้ามัธยมแล้ว ช่วงนั้น(ทุกครั้งที่ป้ามา)เราได้แต่เก็บตัวในห้อง
ไม่อยากเจอไม่อยากเห็น พ่อแม่เราก็น่าจะรู้ว่าเราเก็บตัวในห้องเพราะอะไร แต่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กินข้าวก็กินกันแค่พวกเขา (ไม่มีเรา) นั่งดูทีวีก็มีแค่พวกเขา (ไม่มีเรา) เป็นแบบนี้จนกระทั่งแกกลับต่างจังหวัด
และตอนนี้ เราเพิ่งจบมหาลัย เราไม่ได้เจอแก 6-7 ปีได้ เพราะเราเรียนมหาลัยที่อยู่คนละภาคจากบ้านเรา
ซึ่งเราก็ลืมเรื่องของป้าคนนี้ไปแล้ว(บ้าง) แต่พอกลับมาอยู่บ้าน moment แบบนี้ก็เกิดขึ้นอีก
แกทำนิสัยแบบเดิม แบ่งแยกเรากับน้อง ให้น้องคนเดียวไม่ให้เรา รักน้องคนเดียวคนอื่นไม่รัก
ดูถูกแม้กระทั่งการศึกษา กับสถาบันที่เราจบมา บอกการศึกษาน้องเราดีกว่า เพราะน้องเรียนวิศวะ
มหาลัยในกรุงเทพ ชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ ส่วนเราเรียนคณะวิทยาศาสตร์ เรียนไปทำไร จบไปทำไร
มหาวิทยาลัยต่างจังหวัด แล้วเวลาโบนัสเราออกเราก็ให้พ่อแม่ พ่อแม่ก็ดีใจ แต่ป้าแกพูดขึ้นมาว่า
ยังไงน้องเราจบมาก็ต้องได้งานดีกว่าอยู่แล้ว โบนัสต้องดีกว่าหลายเท่า เราก็...ได้แต่หนี
และหนี หนีหน้าแกตลอด เพราะไปทำงานเราก็เหนื่อยมากพอแล้ว เราอยากออกจากบ้านไปทำงานแบบสมองปลอดโป่รง
แต่พอแกมาบ้านเราทีไร เราจะู้สึกไม่มีความสุขเลย และแกมาบ่อยและอยูานานมาก
จนกระทั่งเราตัดสินใจขอพ่อแม่ไปอยู่หอพัก โดยให้เหตุผลว่าใกล้ที่ทำงาน
พ่อกับแม่เหมือนจะรู้ว่าเพราะอะไร เพราะหลังๆเราเริมเก็บความรู้สึกไม่อยู่แล้ว และบางทีก็ทะเลาะกับป้าด้วย
แต่พ่อกับแม่บอกแค่ว่าให้ทน เดี๋ยวแกก็กลับ แต่คืออยากจะบอกว่า แกกลับเดี๋ยวก็มาอีก มาบ่อยอยู่ยาวด้วย
ทีแรกเราก็ตัดสินใจทนต่อไป แต่ดูทีท่าว่าแกจะไม่กลับบ้าน แล้วแกก็ทำนิสัยเดิมๆทุกวัน
เราก็เลยไปนอนหอเพื่อน แล้วโกหกว่าต้องทำงานดึก ก็เลยนอนค้างหอเพื่อนที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน
เราคิดว่าพ่อแม่เรารู้ว่าเพราะอะไร แต่ไม่พูด และพอเราไม่กลับบ้านบ่อยๆเขา พ่อแม่ก็ไม่พอใจ
หาว่าเราเรื่องเยอะ (ก็แหงละ พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะป้าเขาดีกับพ่อแม่เรา เพราะป้ารักน้องเรามาก และพ่อแม่ก็รักเขามากเพราะป้ารักน้องเรามาก)
เราก็เลยทะเลาะกับพ่อแม่ และพูดความในใจออกไปให้หมด ว่าเราคิดอะไร เรารู้สึกยังไง อึดอัดแค่ไหน
บางวันเรารู้สึกแย่เพราะคำพูดของแกจนมีผลกระทบกับงาน พ่อแม่ก็บอกแค่ว่า อดทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราทนไม่ไหวแล้ว เราก็เลยพูดว่า ถ้าแกยังอยู่ ก็จะไม่กลับบ้าน จะเช่าหออยู่ข้างนอก
และเราก็ทะเลาะกับพ่อแม่ แล้วป้าก็มาร่วมวงทะเลาะด้วย คราวนี้ป้าใส่เราเต็มที
ป้าด่าเราแรงมาก หาว่าเรา เงี่*น อยากไปอยู่กับผั* แล้วแกก็่ด่าเรา และพูดกับพ่อแม่ว่า มันๆๆๆๆๆๆๆๆ มันอยากไปอยู่กับผั*
ฉันเห็นมันตั้งแต่เด็กแล้วว่ามันแร ด ปากดี เด็กแบบนี้ต้องเอาขี้เท่ายัดปาก แล้วแกก็ด่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ด่าเรามากกว่าที่แม่ดุเราอีก
เราจึงตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่หอ โทรคุยกับพ่อแม่บ้าง และที่เรารู้คือ ป้าอยู่บ้านเรายาว ไม่มีทีท่าว่าจะกลับเลย
เท่าที่คุยกับพ่อแม่ เหมือนที่บ้านจะมีความสุขดี เราก็....ก็ดีอะนะ ดีแล้วหละที่มีความสุข เราขอออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้แล้วกัน
พ่อกับแม่ก็ขอให้เรากลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม เราก็พูดไปตรงๆว่า ถ้าป้ายังอยู่ เราไม่กลับ
พ่อกับแม่ก็บอกจะให้ทำไงละ ป้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับ จะให้ไล่ได้ไง
เราอยากกลับบ้านนะ กลับไปอยู่กับพ่อแม่ คิดถึงบ้าน แต่เราเกลียดป้าเรา เราทำไรผิดหรอถึงได้เกลียดเราขนาดนี้
แล้วทำไมพ่อแม่ถึงเลือกป้า ยอมให้ป้าอยู่บ้าน ทั้งที่พ่อแม่รู้เรื่องทั้งหมด แต่ก็เฉย ทำไมไม่ให้ป้ากลับบ้านตัวเอง
เราจะได้กลับบ้านตัวเองบ้าง ทำไมพ่อแม่รักป้าขนาดนั้น ทั้งที่ตอนเด็กๆป้าเลี้ยงแต่น้อง รักแต่น้อง ให้น้องกินอาหารที่เด็กไม่ควรกิน
ป้าไม่เคยรักเรา แต่จะให้เราอยู่ชายคาเดียวกับป้า แล้วบอกให้เราทน กับทน แล้วก็ทน
ขนาดเพื่อนร่วมงานยังพูดเลยว่าตั้งแต่เราออกมาอยู่หอ สภาพจิตใจเราดีขึ้นมาก งานก็ออกมาดีกว่าเดิมด้วย
แต่พ่อแม่ก็จะให้เรากลับไปอยู่บ้าน ที่มีป้าอยู่ด้วย แล้วถ้าแกพูดอะไรก็เฉยไว้
เราเฉยมาครึงปีจนทนไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้เรากลับบ้านเฉพาะวันที่ป้ากลับบ้านแก แต่แกกลับไปแค่อาทิตย์กว่าๆ แกก็มาอีก
แต่พ่อกับแม่ก็ยังพยายามให้เรากลับมาอยู่บ้าน โดยที่ ยังปล่อยให้ป้ามาอยู่บ้านด้วย
ไม่รู้จะทำไงดี เราอยากให้ป้าไปจากบ้าน ไปแบบไม่ต้องมาอีก แกอยู่เราไม่มีความสุขเลย