คืองี้ค่ะ เราเป็นผู้หญิง เราโตมากับปู่กับย่า และพี่ชาย(ลูกของป้าแท้ๆ) พี่ชายแก่กว่าเรา5ปี ซึ่งพ่อแม่เราไม่ค่อยสนใจไม่เคยส่งเงินมาให้ แล้วพอเราอายุได้8ขวบปู่กับย่าก็เสีย เราจึงได้อยู่กับป้าแท้ๆ ป้าส่งเสียเราทุกอย่าง อยากได้อะไรแกก็ซื้อให้  แต่เราก็ทำงานบ้านทุกอย่างให้ เราเริ่มทำงานบ้านตั้งแต่ป.3 เลิกเรียนมาก็ต้องทำ แถมต้องซักผ้าให้พี่ชายทุกครั้ง ถ้าครั้งไหนไม่ซักเราก็จะโดนด่า ถ้าวันไหนเลิกเรียนมาไม่ได้ทำงานบ้านก็โดนด่า บางทีป้าก็ชอบโมโหแล้วมาลงที่เรา ทะเลาะกับคนในบ้านก็มาลงที่เรา ด่าถึงพ่อถึงแม่ตลอด อะไรที่เราทำไม่ถูกใจก็ด่า บางครั้งก็ตีเราแรงๆจนช้ำ บางครั้งก็ไม่ให้เรากินข้าว แต่แกชอบไปบอกคนอื่นว่า แกรักเราเหมือนลูกแท้ๆ ไม่เคยลำเอียง  แต่แกก็เข้าข้างพี่เราตลอด ช่วงเราอายุ15-16ปี ก็ทะเลาะกันทุกวัน แกก็ไม่คุยกับเราเหมือนเดิม เหมือนคนที่อคติกับเรา ซึ่งเราต้องเป็นฝ่ายง้อตลอด พี่และลุงของเราก็ไม่เคยช่วยห้ามหรือเข้าข้างเรา แถมพี่ยังยุป้าให้ด่าเรา  ดีกัน1-2วันก็ทะเลาะกันใหม่ ถ้าเราไม่ไปขอโทษหรือกราบเท้าแก แกก็จะไม่ยกโทษให้ เราเลยง้อแกทุกครั้ง เป็นช่วงที่เราจบม.3พอดี ซึ่งแกจะไม่ส่งเราเรียนต่อ แกพูดตลอดว่าเราดื้อเรารั้ั้น แต่เราก็ยอมรับว่า เราดื้อ เราเที่ยว แต่เราก็ไม่เคย สร้างความเสียหาย หรือทำใครเดือดร้อน เรากลับบ้านตรงเวลาตลอด แล้วแกก็พูดให้ชาวบ้านฟังว่าเราไม่ดีไม่ค่อยทำงานบ้านเหมือนเมื่อก่อน(แต่เราก็ทำทุกวัน) เราไม่อยากเรียนต่อ (ทั้งที่เราไม่เคยพูด )เราพยายามอดทนฟังแก ไม่เถียงแก แต่มีครั้งนึง เราทนไม่ไหว เพราะเราสติแตกจึงตะคอกโมโหใส่แก พูดความในใจทุกอย่างออกมา แล้วแกก็พูดว่า กับกูไม่ต้องมาเผาผีกัน แต่เราก็ต่อม.4 แม่เราเป็นคนส่งเรียน แล้วป้าก็ไม่ได้ส่งเราเรียนอีก แกไล่เราออกจากบ้านทุกวัน แช่งให้เราไปตาย ไปสู่สุคติบ้าง แล้วทุกวันนี้เราก็ป้าก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ไม่คุยกัน แต่บางครั้งแกก็มาด่าเราแบบไม่มีเหตุผล เราจึงตะคอกใส่แกบ้างเมื่อทนไม่ไหว. _ แต่เราก็ยังสับสนอยู่ดีว่าแกรักหรือเกลียดเรากันแน่ เพราะมีครั้งนึงที่เรารถล้ม ไปโรงพยาบาล แกรู้ข่าว แต่แกก็ไม่มาเยี่ยมไม่มาดูอาการ แต่มีคนมาบอกเราว่า แกเป็นห่วงเรามาก อยากไปเยี่ยม แต่ญาติอีกคนห้ามใว้ แล้วพอเรากลับมาจากโรงพยาบาล ทุกคนในบ้านก็เฉยมาก แถมป้ายังพูดแซะ แบบสมน้ำหน้า น่าจะตายไปเลย # นี่แหละค่ะ ขอบคุณที่อานจนจบนะคะ