ภาพลวงตาหรือหลอนตา!

วันนี้ก็เหมือนปกติทุกวัน  แต่เป็นวันหยุดแบบโซโลยาว ผมแล้วก็ครอบครัวไปเยี่ยมปู่ย่าตายายกัน เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต้องแวะเข้าปั้มเพื่อทำธุระ กินข้าว หรือพักรถผมก็เป็นหนึ่งในคนที่หิวข้าวก็จอดแวะเพราะเดินทางแต่เช้าตรู่ ไม่ได้กินอะไรมาก่อนเลยย  วันนี้รู้สึกง่วงมากเพราะนอนดึก แต่ก็เดินได้ปกติ ผมจึงเดินเราร้านค้าเป็นคนแรก คนในครอบครัวก็ไปเข้าห้องน้ำและนั่งรอในรถแล้วจึงตามมาทีหลังระหว่างที่เลือกขออยู่ ผมก็สดุดตากับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงตู้วางนมกล่อง เหมือนจะหยิบนมไม่ถึงก็กะจะเดินไปช่วย แต่ก็เห็นไม่ค่อยชัดมากเพราะมี counter ช็อกโกแลตบังอยู่ พอเดินไปอ้อมไปก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีคนยืนอยู่ ไม่มีใครอยู่หน้าตู้นมกล่องเลย ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่าง่วงๆอยู่คงตาฟาดไป จากนั้นพี่ผมก็มาช่วยเลือกของไปกิน พอเลือกเสร็จก็ไปจ่ายเงินก็ต่อคิวกันวันหยุดนิคนเยอะ พอเดินไปก็เจอเด็กคนนั้นที่อยู่หน้าตู้นิ มายืนหน้าผม เราก็ไม่ได้อะไรกันคุยกับพี่กับพ่อไปรอคิว พอสักพักใกล้ถึงตาผม พี่ก็สกิดไหล่ผมก็หันไปพี่ก็บอกผมว่า'เว้นที่ไว้ปลูกพักหรอจ๊ะน้องชาย' ผมก็เลยบอกไปว่า 'อะไรนะ เว้นอะไร'ผมก็ไม่ได้สนใจคำพูกเค้ามากนักเพราะผมชอบแกล้งกวนเค้าว่าไม่ได้ยิน พอหันกับไปผมก็ตกใจว่า เฮ้ยทำไมถึงตาผมแล้วล่ะ แล้วเด็กที่อยู่หน้าผมหายไปไหนหันซ้ายขวาก็ไม่เจอ พี่ก็ผลักผมให้เดินไป แต่เค้าผลักเบามาก แต่ผมรู้สึกว่าสดุด กับอะไรบ้างอย่าง พอมองลงก็ไม่เห็นอะไรร ก็เริ่มใจไม่ดี แต่ก็ทำตัวปกติ จ่ายเงินเสร็จเอาของขึ้นรถไปต่อ แต่ผมขึ้นรถได้สักพัก ผมก็กินไส้กรอกไป แม่ก็บอกผมว่า น้อง...(ชื่อผม) น้องที่มาดึงขากางเกง... ตอนกำลังจะขึ้นรถอะ น่ารักมากเลยนะ  แม่อยากมีน้องแบบนี้อีกคนจัง ผมได้แต่นิ่งเงียบเพราะตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูก อาการหิวหายไปในทันที ตัวสั่นในทันที ผมพยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ จนผมไม่ไหวก็เลยใส่หูฟัง นั่งเพลงคลายเคลียดแทน จนหลับบบ และก็ตื่นอีกทีในจังหวะที่พ่อแบกรถกระทันหันเพราะรถคันข้างหน้าไม่เปิดไฟเลี้ยวแต่เลี้ยวไปเลย ทำให้รถผมเจอกับรถกระบะโชดดี ที่พ่อมีสติมาก และข้างหลังไม่มีรถตามมมา แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องแทบช็อค ก็คือเด็กคนนั้น ยืนอยู่ตรงข้างหน้ารถที่ผมเบรกพอดี ผมนิ่งไป ในใจผมรู้สึกเหมือนถูกดึงออกจากรถ ทะลุไปหาเด็กคนนั้น ความกลัวทุกอย่างเข้ามาในหัว แต่ตอนนั้นพ่อก็เอามือกับทาบหน้าอกผมแล้วถามว่าเป็นอะไรมั้ย ตรงนี้หละที่ทำให้ผมกลับมามีสติอีกครั้ง และมองไปที่พ่อส่ายหน้าให้แล้วรีบหันกลับมามองที่หน้ารถเหมือนเดิม เด็กคนนั้นก็หายไป ผมกลับมานั่งช็อคอีกรอบ พ่อก็รีบออกจากเลนนั้นแล้วเหยียบคันเร่ง ตามไปด่าไอรถคันนั้น ปกติผมจะห้ามพ่อไว้เสมอว่าให้ใจเย็น ด่าไปมันก็ไม่รู้สึกหรอก แต่ผมกลับพูดอะไรไม่ออก นั่งเฉยๆ คิดทวนเรื่องที่เกิดขึ้น จนปวดหัวมาก แล้วผมต้องออกจาความคิดนั้นไปชั่วคณะ เพราะมีโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้น แม่ก็รับสายคุย แต่แล้วแม่ก็ยืนโทรศัพท์มาให้ผมบอกว่าคุณยาย ขอคุยด้วย ซึ่งปกติผมไม่ค่อยได้คุยกับยายเลย เวลาท่านโทรมา ก็จะคุยกับแม่แต่คนเดียว นานๆจะขอสายคุยกับผม พอผมกำลังจะพูดขึ้น ยายก็พูดก่อนขึ้นมาว่า ไม่ต้องกลัวๆ นะ ตากำลังไปช่วยแล้ว ยิ่งทำให้ผมช็อคไปอีก แล้วยายก็ตัดสายทิ้งเลยทันที ทั้งที่ยายกดวางสายโทรศัพท์ไม่เป็นด้วย ยายเป็นคนขี้ลืม แต่ครั้งนี้กลับกดวางเองได้ พร้อมกับประโยชน์สั้นๆ ไม่ต้องกลัวๆ นะ ตากำลังช่วย ผมขอพักแปปนะครับ เดินทางเหนื่อย มาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้อีก เดี๋ยวกลับมาต่อให้นะคับบ อยากเล่ามาก ให้เป็นประสบการณ์ในรูปแบบหนึ่ง