ในคอนเสิร์ตmelody of life8 ของมาม่าผมพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ช่วงเวลาเล็กๆที่ดูคอนเสิร์ตสนุกกว่าทุกครั้ง
การได้เต้นอยู่ข้างเธอทำให้ผมรู้สึกดีกว่าเคย และการได้สนุกกับคอนเสิร์ตอยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาที่ลืมไม่ลงจริงๆ
ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมพบกับเธอเป็นช่วงก่อนที่ริชแมนทอยจะขึ้น
เธอแทรกตัวเข้ามาอยู่หน้าผม ช่วงที่เธอแทรกตัวเข้ามาเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปพอดีแล้วเราก็สบตากัน
แต่เธอก็เดินไปข้างหน้าผมพร้อมกับเพื่อน ผมก็สนุกอยู่กับเพื่อน พอรู้ตัวอีกทีเธอและเพื่อนของเธอก็มาเต้นกันอยู่ข้างหน้าผม
ความวุ่นวายเกิดขึ้น เพราะมีเพื่อนคนนึงถือตุ๊กตาสีฟ้าตัวขนาดคนกอดได้มาเต้นด้วย พวกเธอขยับกันอยู่นานหาที่วางตุ๊กตาไว้ไม่ให้โดนคนเหยียบ
ท่ามกลางคนขนาดนั้นคงต้องวางกระเป๋าซ้อนไว้แล้วก็วางหมีไว้ข้างบน ผมพยายามขยับมาด้านหลังเพื่อให้พวกเธอขยับกันได้สะดวกขึ้น
เธอคนนั้นหันมาขอบคุณผมแทบยกมือไหว้ 55 เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มประทับใจเธอมากๆ
แล้วเธอกับเพื่อนของเธอก็สลับตำแหน่งกันไปเรื่อยๆ สลับไปสลับมา เธอก็จะมายืนอยู่ใกล้ผมทุกที
ผมรู้สึกดีกับเธอมากๆ แต่ตอนนั้นก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าทำอะไรมากก็กลัวเธอจะอึดอัด
ผมก็เฝ้ามองเธออยู่ข้างหลัง
ผมเห็นเธอเต้นน่ารักดีอยู่กับเพื่อน
เพื่อนผมผลักผมไปใกล้ๆวงนั้น
เพราะเห็นว่าผมแอบมองเธอ
ผมยั้งตัวไว้ทันไม่งั้นคงกลายผู้ชายโรคจิตที่ชอบไปชนผู้หญิง 5555
ข้างๆผมมีที่ว่างสำหรับคนหนึ่งคนที่ผมไม่ได้สังเกต
เธอคุยเล่นกับเพื่อนซักพักแล้วเธอก็เหมือนถูกผลักมายืนข้างๆผม
#ผมนี่อึ้งเลยครับ แต่ผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจก็แอบดีใจ
ทีนี้เวลาแอบมองเธอก็คงจะทำได้ยากขึ้นหน่อย
เพื่อนผมแกล้งขยับเข้ามาเพื่อให้ผมอยู่ใกล้เธอมากขึ้น ผมกับเธอไม่ได้คุยอะไรกัน
เราเต้นอยู่ข้างๆกัน กับเพลงของริชแมนทอย
ผมหันไปร้องเพลงกับเพื่อนแก้เขินบ้าง แต่ก็เต้นกันไปข้างๆกันตลอด ..
ฝนเริ่มลงเม็ด เธอเริ่มรู้สึกตัวว่าฝนตก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาใครซักคน บอกว่าให้มาได้แล้ว
ผมรู้สึกแปลกๆ ตอนที่เธอโทรศัพท์เธอก้มลงไปนั่งยองๆตอนนั้นฝนปรอยๆเม็ดใหญ่ขึ้น
ผมพยายามเอามือบังฝนให้เธอ คิดว่าช่วยได้ซักหน่อยก็คงดี 55
แล้วเธอก็ลุกขึ้นมาผมหันไปทางนั้นพอดีก็ตกใจเล็กๆ เราก็ฟังเพลงกันต่อไปซักพัก
ตอนนี้ในทุกครั้งที่ผมจะแอบมองเธอ ผมแอบหันไปเหล่ตา แต่มันก็เป็นเธอที่มองผมอยู่เหมือนกัน
เป็นอย่างนี้ผมก็จะทำอะไรไม่ถูกทุกทีต้องหลบตาลงไปมองข้างล่าง ก็จะเห็นกางเกงขาสั้นลายสมอเรือสีดำของเธอทุกครั้งเลย
ผมอยากที่จะทักเธอมาตลอด แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ผมรวบรวมความกล้าถามเธอด้วยคำถามโง่ๆ
"ตุ๊กตาหมีวางไว้ที่พื้นหรอ"
เธอหันมายิ้มแล้วบอกว่า "อื้มม"
ผมถามไปเพราะดูเธอจะเป็นห่วงตุ๊กตาตัวนั้นมากแล้วก็เป็นคนวางแผนให้เพื่อน แต่เธอคงจะไม่ได้คาดหวังคำถามนี้จากคนแปลกหน้าเท่าไหร่นัก
เพลงเริ่มช้าลง ตอนนี้คงจะเป็นจังหวะที่เหมาะที่สุดที่จะคุยทักทาย ขอไลน์ของเธอ แต่ผมไม่มีความมั่นใจมากพอ
ตอนนั้นผมน่าจะมีความกล้ามากกว่านี้ แต่ความน่ารักของเธอทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆจนกระทั่ง..
เพื่อนเธอหันมาบอกให้เธอไปยืนด้วยกันข้างหน้า
เธอส่ายหน้าแล้วบอกกับเพื่อนไปว่า "ตรงนั้นมันไม่มีที่"
ผมก็เห็นว่ามีที่อยู่นิดนึงน่ะ เพื่อนเธอสี่คนแหวกที่ตรงกลางเป็นที่ใหญ่ๆ จนเธอต้องไปจนได้ ผมก็ได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆจะดึงรั้งเธอไว้ก็ไม่ได้
การมีบทสนทนากับเธอยิ่งยากขึ้นไปอีก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เปิดไลน์ อินสตาแกรมเลื่อนๆอยู่
ผมน่าจะแค่สะกิดเธอแล้วพูดว่า "ขอไอจีหน่อยสิครับ" ทั้งหมดเป็นแค่เพียงความคิดในหัว
ผมมองดูเธอเล่นมือถือถ่ายสแน็ปแชทเล่นกับเพื่อน อยู่อย่างนั้น เพื่อนผมสะกิดให้ผมไปขอไลน์เธอที่อยู่ข้างหน้าผม(พอดี) แต่ผมก็ไม่ได้ทำ..
และถึงแม้เราจะไม่ได้คุยกันแต่สิ่งที่ผมพอจะรู้ก็คือสิ่งเดียว ที่ผมพอจะทำได้ก็คือ การเฝ้ามองเธอจากข้างหลัง จดจำรายละเอียดของเธอ
เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นลายสมอเรือตัวนั้น ยางรัดผมสีแดง เหล็กดัดฟันตอนที่เธอยิ้ม เป็นภาพที่ลืมไม่ลงจริงๆ
อากาศเริ่มเย็นลงเพื่อนผมทยอยกลับ เหลือเพียงเพื่อนที่รู้ใจผมที่สุดคนนึง ริชแมนทอยเล่นจบ วงต่อไปคือ กรีสลี่คาร์เฟ่ต์ จริงๆผมไม่ได้ฟังวงนี้
แต่ที่ผมยังยืนอยู่เป็นเพราะเธอคนนี้ต่างหาก แต่ซักพักเธอก็เดินผ่านหน้าผมไปกับเพื่อนแบบเซ็งๆ เพราะเธอน่าจะรีบกลับ ผมหันไปหาเพื่อนผม
"เห้ยเค้าไปแล้วอ่ะ"
"ตามป่ะล่ะ"
"ไปดิ"
ผมกับเพื่อนเดิมตามเพื่อนของเธอไปตามทางจนถึงประตูทางเข้าประตูเซนทรัลเวิล ผมไม่อยากให้เธอเห็นว่าเราเดินตามไป เลยเดินเลาะไปข้างๆ (เดินออกมาที่ลาน) ผมมองเธอไว้ตลอดเพราะไม่อยากให้คลาดสายตาไป
เราเดินอ้อมมาด้านหลังเห็นเธอกำลังยืนถ่ายรูปอยู่ ซักพักเราก็เดินมาที่รั้วด้านข้างใกล้ๆตรงที่เธอยืนกันอยู่ ผมเดินตรงไปทางนั้นแล้วก็นั่งยองๆย่อลงไป หันไปถามเพื่อน
"ยังไงดีวะ"
"ก็บอกไปเลย ขอโทษน่ะครับ ขอไลน์หน่อย.. "
"โอเคไปกัน"
ขณะที่ผมทวนกับตัวเองพอยืนขึ้นมา เธอก็เดินจากไปแล้ว ผมวิ่งเข้าไปตรงที่เธอยืนอยู่เมื่อกี้ เพื่อนผมบอกให้ใจเย็น แต่จะเย็นยังไงได้ล่ะ 55
ผมเดินมองหาตามแนวประตู คนนั่งอยู่ก็ไม่มี มองไปที่คนยืนอยู่เดินตามหา เธอหายไปแล้วจริงๆใช่ไหม..?
ผมเดินเข้าไปในห้าง
วนดูที่เวทีสปอน์
เวทีอินดอร์
ขึ้นไปชั้นสอง
มองลงมาจากด้านบน
วนดูร้านด้านบน
เดินกลับลงมาที่เวทีเอาท์ดอร์
ผมกับเพื่อนตกลงที่จะเดินแยกกันหา ผมก็เดินวนอยู่แถวเวที มันทำให้ผมได้รู้ว่าการหาใครซักคน ในคนจำนวนมหาศาลขนาดนี้ มันเหนื่อยขนาดไหน แต่ก็ไม่ท้อเดินกลับเข้าไปในห้าง วนมาเจอเพื่อนที่แยกกันตอนแรก เราเดินวนหาทุกเวทีจนหมดแรง ขึ้นไปหาที่นั่งบนชั้นสอง ผมเปิดอินสตาแกมนั่งดูแท็ก #mol8 หวังว่าเธอจะลงรูปคอนเสิร์ตวันนี้บ้าง แต่ก็ไม่พบ
ผมลงไปที่เวทีเอาท์ดอร์เพื่อหาอีกครั้ง เพื่อนของผมขึ้นไปมองคนจากกระจกมุมสูงชั้นสองของห้าง ผมเดินทะลุจากด้านหน้าไปจนถึงด้านหลัง เห็นคนที่คล้ายๆจะเป็นเพื่อนเธอแต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ เราหมดแรงกันมากๆ ความหวังสุดท้ายดูจะเป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้าตัวนั้น ที่พวกเธอน่าจะเอามาให้ศิลปิน เรารอดูจนศิลปินคนสุดท้ายที่เวทีเอาท์ดอร์ แต่ก็ไม่พบวี่แววตุ๊กตาตัวนั้นเลย
คอนเสิร์ตจบผมกลับบ้านมาเปิดอินสตาแกมนั่งดูรูปที่แท็ก #mol8 แต่ก็ไม่พบภาพของเธอเลย
ตอนนี้ผมก็หวังว่าผมจะได้พบกับเธออีก เธอเป็นผู้หญิงแบบที่ผมไม่เคยพบที่ไหนมาก่อน ผมเสียใจมากที่ผมไม่ได้ทำความรู้จักกับเธอ แค่เพราะในตอนนั้นมันทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ มันคงจะดีถ้าผมกับเธอได้มาอยู่ใกล้ๆกันอย่างนั้นอีก ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าผมพบกับคุณอีกผมจะไม่ปล่อยให้คุณจากไปอีกแน่นอน ขอบคุณที่มาทำให้คอนเสิร์ตธรรมดาๆ ครั้งนี้มีสีสันกว่าทุกคอนเสิร์ตที่ผ่านมา
หวังว่าเราจะได้พบกันอีก.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขออนุญาตใช้แบบที่ คุณ keeyapat_p เคาะเว้นไว้ให้น่ะครับ เพื่อความสะดวกตาสบายใจ ขอบคุณอีกครั้งครับ
ผมตามหาผู้หญิงคนหนึ่งในคอนเสิร์ตmol8
การได้เต้นอยู่ข้างเธอทำให้ผมรู้สึกดีกว่าเคย และการได้สนุกกับคอนเสิร์ตอยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาที่ลืมไม่ลงจริงๆ
ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมพบกับเธอเป็นช่วงก่อนที่ริชแมนทอยจะขึ้น
เธอแทรกตัวเข้ามาอยู่หน้าผม ช่วงที่เธอแทรกตัวเข้ามาเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปพอดีแล้วเราก็สบตากัน
แต่เธอก็เดินไปข้างหน้าผมพร้อมกับเพื่อน ผมก็สนุกอยู่กับเพื่อน พอรู้ตัวอีกทีเธอและเพื่อนของเธอก็มาเต้นกันอยู่ข้างหน้าผม
ความวุ่นวายเกิดขึ้น เพราะมีเพื่อนคนนึงถือตุ๊กตาสีฟ้าตัวขนาดคนกอดได้มาเต้นด้วย พวกเธอขยับกันอยู่นานหาที่วางตุ๊กตาไว้ไม่ให้โดนคนเหยียบ
ท่ามกลางคนขนาดนั้นคงต้องวางกระเป๋าซ้อนไว้แล้วก็วางหมีไว้ข้างบน ผมพยายามขยับมาด้านหลังเพื่อให้พวกเธอขยับกันได้สะดวกขึ้น
เธอคนนั้นหันมาขอบคุณผมแทบยกมือไหว้ 55 เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มประทับใจเธอมากๆ
แล้วเธอกับเพื่อนของเธอก็สลับตำแหน่งกันไปเรื่อยๆ สลับไปสลับมา เธอก็จะมายืนอยู่ใกล้ผมทุกที
ผมรู้สึกดีกับเธอมากๆ แต่ตอนนั้นก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าทำอะไรมากก็กลัวเธอจะอึดอัด
ผมก็เฝ้ามองเธออยู่ข้างหลัง
ผมเห็นเธอเต้นน่ารักดีอยู่กับเพื่อน
เพื่อนผมผลักผมไปใกล้ๆวงนั้น
เพราะเห็นว่าผมแอบมองเธอ
ผมยั้งตัวไว้ทันไม่งั้นคงกลายผู้ชายโรคจิตที่ชอบไปชนผู้หญิง 5555
ข้างๆผมมีที่ว่างสำหรับคนหนึ่งคนที่ผมไม่ได้สังเกต
เธอคุยเล่นกับเพื่อนซักพักแล้วเธอก็เหมือนถูกผลักมายืนข้างๆผม
#ผมนี่อึ้งเลยครับ แต่ผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจก็แอบดีใจ
ทีนี้เวลาแอบมองเธอก็คงจะทำได้ยากขึ้นหน่อย
เพื่อนผมแกล้งขยับเข้ามาเพื่อให้ผมอยู่ใกล้เธอมากขึ้น ผมกับเธอไม่ได้คุยอะไรกัน
เราเต้นอยู่ข้างๆกัน กับเพลงของริชแมนทอย
ผมหันไปร้องเพลงกับเพื่อนแก้เขินบ้าง แต่ก็เต้นกันไปข้างๆกันตลอด ..
ฝนเริ่มลงเม็ด เธอเริ่มรู้สึกตัวว่าฝนตก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาใครซักคน บอกว่าให้มาได้แล้ว
ผมรู้สึกแปลกๆ ตอนที่เธอโทรศัพท์เธอก้มลงไปนั่งยองๆตอนนั้นฝนปรอยๆเม็ดใหญ่ขึ้น
ผมพยายามเอามือบังฝนให้เธอ คิดว่าช่วยได้ซักหน่อยก็คงดี 55
แล้วเธอก็ลุกขึ้นมาผมหันไปทางนั้นพอดีก็ตกใจเล็กๆ เราก็ฟังเพลงกันต่อไปซักพัก
ตอนนี้ในทุกครั้งที่ผมจะแอบมองเธอ ผมแอบหันไปเหล่ตา แต่มันก็เป็นเธอที่มองผมอยู่เหมือนกัน
เป็นอย่างนี้ผมก็จะทำอะไรไม่ถูกทุกทีต้องหลบตาลงไปมองข้างล่าง ก็จะเห็นกางเกงขาสั้นลายสมอเรือสีดำของเธอทุกครั้งเลย
ผมอยากที่จะทักเธอมาตลอด แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ผมรวบรวมความกล้าถามเธอด้วยคำถามโง่ๆ
"ตุ๊กตาหมีวางไว้ที่พื้นหรอ"
เธอหันมายิ้มแล้วบอกว่า "อื้มม"
ผมถามไปเพราะดูเธอจะเป็นห่วงตุ๊กตาตัวนั้นมากแล้วก็เป็นคนวางแผนให้เพื่อน แต่เธอคงจะไม่ได้คาดหวังคำถามนี้จากคนแปลกหน้าเท่าไหร่นัก
เพลงเริ่มช้าลง ตอนนี้คงจะเป็นจังหวะที่เหมาะที่สุดที่จะคุยทักทาย ขอไลน์ของเธอ แต่ผมไม่มีความมั่นใจมากพอ
ตอนนั้นผมน่าจะมีความกล้ามากกว่านี้ แต่ความน่ารักของเธอทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆจนกระทั่ง..
เพื่อนเธอหันมาบอกให้เธอไปยืนด้วยกันข้างหน้า
เธอส่ายหน้าแล้วบอกกับเพื่อนไปว่า "ตรงนั้นมันไม่มีที่"
ผมก็เห็นว่ามีที่อยู่นิดนึงน่ะ เพื่อนเธอสี่คนแหวกที่ตรงกลางเป็นที่ใหญ่ๆ จนเธอต้องไปจนได้ ผมก็ได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆจะดึงรั้งเธอไว้ก็ไม่ได้
การมีบทสนทนากับเธอยิ่งยากขึ้นไปอีก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เปิดไลน์ อินสตาแกรมเลื่อนๆอยู่
ผมน่าจะแค่สะกิดเธอแล้วพูดว่า "ขอไอจีหน่อยสิครับ" ทั้งหมดเป็นแค่เพียงความคิดในหัว
ผมมองดูเธอเล่นมือถือถ่ายสแน็ปแชทเล่นกับเพื่อน อยู่อย่างนั้น เพื่อนผมสะกิดให้ผมไปขอไลน์เธอที่อยู่ข้างหน้าผม(พอดี) แต่ผมก็ไม่ได้ทำ..
และถึงแม้เราจะไม่ได้คุยกันแต่สิ่งที่ผมพอจะรู้ก็คือสิ่งเดียว ที่ผมพอจะทำได้ก็คือ การเฝ้ามองเธอจากข้างหลัง จดจำรายละเอียดของเธอ
เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นลายสมอเรือตัวนั้น ยางรัดผมสีแดง เหล็กดัดฟันตอนที่เธอยิ้ม เป็นภาพที่ลืมไม่ลงจริงๆ
อากาศเริ่มเย็นลงเพื่อนผมทยอยกลับ เหลือเพียงเพื่อนที่รู้ใจผมที่สุดคนนึง ริชแมนทอยเล่นจบ วงต่อไปคือ กรีสลี่คาร์เฟ่ต์ จริงๆผมไม่ได้ฟังวงนี้
แต่ที่ผมยังยืนอยู่เป็นเพราะเธอคนนี้ต่างหาก แต่ซักพักเธอก็เดินผ่านหน้าผมไปกับเพื่อนแบบเซ็งๆ เพราะเธอน่าจะรีบกลับ ผมหันไปหาเพื่อนผม
"เห้ยเค้าไปแล้วอ่ะ"
"ตามป่ะล่ะ"
"ไปดิ"
ผมกับเพื่อนเดิมตามเพื่อนของเธอไปตามทางจนถึงประตูทางเข้าประตูเซนทรัลเวิล ผมไม่อยากให้เธอเห็นว่าเราเดินตามไป เลยเดินเลาะไปข้างๆ (เดินออกมาที่ลาน) ผมมองเธอไว้ตลอดเพราะไม่อยากให้คลาดสายตาไป
เราเดินอ้อมมาด้านหลังเห็นเธอกำลังยืนถ่ายรูปอยู่ ซักพักเราก็เดินมาที่รั้วด้านข้างใกล้ๆตรงที่เธอยืนกันอยู่ ผมเดินตรงไปทางนั้นแล้วก็นั่งยองๆย่อลงไป หันไปถามเพื่อน
"ยังไงดีวะ"
"ก็บอกไปเลย ขอโทษน่ะครับ ขอไลน์หน่อย.. "
"โอเคไปกัน"
ขณะที่ผมทวนกับตัวเองพอยืนขึ้นมา เธอก็เดินจากไปแล้ว ผมวิ่งเข้าไปตรงที่เธอยืนอยู่เมื่อกี้ เพื่อนผมบอกให้ใจเย็น แต่จะเย็นยังไงได้ล่ะ 55
ผมเดินมองหาตามแนวประตู คนนั่งอยู่ก็ไม่มี มองไปที่คนยืนอยู่เดินตามหา เธอหายไปแล้วจริงๆใช่ไหม..?
ผมเดินเข้าไปในห้าง
วนดูที่เวทีสปอน์
เวทีอินดอร์
ขึ้นไปชั้นสอง
มองลงมาจากด้านบน
วนดูร้านด้านบน
เดินกลับลงมาที่เวทีเอาท์ดอร์
ผมกับเพื่อนตกลงที่จะเดินแยกกันหา ผมก็เดินวนอยู่แถวเวที มันทำให้ผมได้รู้ว่าการหาใครซักคน ในคนจำนวนมหาศาลขนาดนี้ มันเหนื่อยขนาดไหน แต่ก็ไม่ท้อเดินกลับเข้าไปในห้าง วนมาเจอเพื่อนที่แยกกันตอนแรก เราเดินวนหาทุกเวทีจนหมดแรง ขึ้นไปหาที่นั่งบนชั้นสอง ผมเปิดอินสตาแกมนั่งดูแท็ก #mol8 หวังว่าเธอจะลงรูปคอนเสิร์ตวันนี้บ้าง แต่ก็ไม่พบ
ผมลงไปที่เวทีเอาท์ดอร์เพื่อหาอีกครั้ง เพื่อนของผมขึ้นไปมองคนจากกระจกมุมสูงชั้นสองของห้าง ผมเดินทะลุจากด้านหน้าไปจนถึงด้านหลัง เห็นคนที่คล้ายๆจะเป็นเพื่อนเธอแต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ เราหมดแรงกันมากๆ ความหวังสุดท้ายดูจะเป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้าตัวนั้น ที่พวกเธอน่าจะเอามาให้ศิลปิน เรารอดูจนศิลปินคนสุดท้ายที่เวทีเอาท์ดอร์ แต่ก็ไม่พบวี่แววตุ๊กตาตัวนั้นเลย
คอนเสิร์ตจบผมกลับบ้านมาเปิดอินสตาแกมนั่งดูรูปที่แท็ก #mol8 แต่ก็ไม่พบภาพของเธอเลย
ตอนนี้ผมก็หวังว่าผมจะได้พบกับเธออีก เธอเป็นผู้หญิงแบบที่ผมไม่เคยพบที่ไหนมาก่อน ผมเสียใจมากที่ผมไม่ได้ทำความรู้จักกับเธอ แค่เพราะในตอนนั้นมันทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ มันคงจะดีถ้าผมกับเธอได้มาอยู่ใกล้ๆกันอย่างนั้นอีก ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าผมพบกับคุณอีกผมจะไม่ปล่อยให้คุณจากไปอีกแน่นอน ขอบคุณที่มาทำให้คอนเสิร์ตธรรมดาๆ ครั้งนี้มีสีสันกว่าทุกคอนเสิร์ตที่ผ่านมา
หวังว่าเราจะได้พบกันอีก.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้