พึ่งรู้ตัวว่าขาดเธอคนนี้ไม่ได้

ผมก็เป็นศึกษาอยู่ก็มีแฟนคบหากันมาปีกว่าๆแล้ว เราอยู่หอเดียวกันบางทีก็มาอยู่ด้วยกันแถบทุกคืนทำทุกอย่างร่วนกันกินข้าวไปเรียน
ช่วยกันทำงานเก็บเงินซื้อของที่อยากได้ ผมก็อยู่กับเธอคนนี้ทุกวันปกติ
   ผมรู้สึกว่าขาดเธอไม่ได้ก็ตอนที่ต้องนอนคนเดียวที่ห้องช่วงเสาอาทิตครับเพราะเธอจะกลับบ้านทุกเสาอาทิต  ช่วงแรกๆๆผมไม่รู้สึกอะไรก็เพราะผมก็กลับบ้านพอมาช่วงหลังผมไม่ค่อยได้กลับตอนนอนก็เริ่มคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกโหยหามากเมื่อมองไปข้างๆที่เธอเคยนอนด้วยกันเธอหันมากอด  พอได้อยู่คนเดียวถึงได้รู้ผมขาดเธอคนนี้ไม่ได้จริงๆ   
   เธออาจจะไม่ได้ดีเด่นอะไรอาจจะไม่ได้สวยอะไรมากเหมือนกับคนอื่นเขาแต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก  เธอไม่เคยโกธรผมเลยไม่ว่าผมจะทำอะไรที่เธอไม่ชอบหรือเวลาที่ผมโมโห (ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนครับ) เธอไม่เคยจะด่าหรือว่าผมเธอจะยอมตลอด ซึ่งบางเรื่องทั้งที่ผมเป็นคนผิดแต่เธอก็ไม่พูด ยอมทุกอย่าง ตอนผมซ้อมกีฬากลับมาถึงห้องก็จะมีอาหารที่เธอทำหรือซื้อมาไว้เพื่อรอผมกลับมาเหนื่อยจะได้กิน ตอนผมไม่สบายเธอก็จะค่อยดูแลผมตลอดไม่ไปไหน เธอต่อยทำความสะอาดห้องเวลาห้องผมเละเทะ  เธอค่อยซักผ้าหรือรีดเสื้อไว้ให้เมื่อผมตื่นสาย  เธอค่อยให้กำลังใจเมื่อถึงวันที่ผมท้อถอยสุดๆเธอจะเข้ามากอดและบอกว่าไม่เป็นเขาอยู่นี่นะ   และเธอไม่เคยนอกใจผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว (ทั้งที่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่เคยนอกใจก็แอบคิดว่าเธอมีใครไหมก็คนมันหวง) นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ผู้หญิงตัวเล็กคนนึงทำให้ผมมาตลอดเวลาที่คบกันมา  
  มันอาจจะเป็นแค่รักวัยรุ่นและก็ไม่ร็ว่าวันไหนจะต้องจากเธอคนนี้ไป  ผมก็จะรักษาเธอคนนี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ผมจะไม่ให้เธอคนนี้ไปไหน ที่ผ่านมาผมอาจจะมองไม่เห็นสิ่งสำคัญที่ใกล้ตัวแต่ตอนนี้ผมเห็นแล้วและผมจะรักษาผ็หญิงคนนี้ไว้ให้นานที่สุด