แม่ของผมเป็นแม่ค้าขายแกง แม่ไม่รู้หนังสือ ขายของด้วยรายได้ ไม่สู้ดีนัก แต่ก็เลี้ยงลูก จ่ายค่าเช่าบ้าน ส่งลูกเรียนมาจนจบ(ผมเรียนโรงเรียนวัด)แม่ผมเป็นsingle mom (แต่ผมเจอพ่อตลอดนะ นั่นจึงทำให้ผมไม่รู้สึกขาดอะไร) แม่ผมไม่เลี้ยงลูกด้วยไม้เรียวนะแต่เลี้ยงด้วยไม้แขวนเสื้อ ตอนนั้นก็ทำให้ผมอยู่ในกรอบมาตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่เด็กโดนบ่นตลอด ตั้งแต่ตื่นนอน จนเข้านอน ตอนเล็กๆก็ไม่เข้าใจหรอกวาทำไมต้องบ่น มารู้ที่หลังว่า มันคือการฝึกให้เรามีระเบียบกับชีวิตของตัวเอง โตมาตอน ม.ปลาย เป็นนักดนตรีโรงเรียน กลับบ้านค่ำ ซ้อมดนตรีบ้าง เถลไถลบ้าง เที่ยวกะสาวบ้าง กลับบ้านมาโดนบ่นอีก ตอนนี้เริ่มเถียง(เพราะว่าแม่ไม่ตีแล้ว อิอิ) แม่คงเครียดเนอะ จนโดนสาวทิ้ง ผมนี่แทบบ้า แม่ก็พูดว่า ไม่มีใครรักเอ็งเท่าแม่หรอก เชื่อมั้ยมันจิ๊ดในใจเลย รู้สึกผิดที่เถียง ที่ทำตัวไร้สาระ ตั้งแต่นั้นมาจึงเริ่มทำงาน (ตอนนั้นออกจากมหาลัย) เป็นตลกอาชีพเล่นตามหมูกะทะ ตามงานจ้างนี่ล่ะ ผมเป็นคนเก็บเงินไม่อยู่ สมมุติได้เงินมา 2000 ให้แม่1000 อีก1000 เวลาแม่อยากจะกินอะไรก็พาไปกิน เหลือใช้เองก็200-300 ตอนนั้นชีวิตมีความสุขดีนะ พาแม่ขึ้นเครื่องบินครั้งแรก พาไปทำบุญไหว้พระ แม่ผมชอบหนังannimation พวก4dx ก็ชอบ แม่ชอบไปเที่ยว มักบอกกับใครต่อใครเสมอว่า เที่ยวไปเถอะก่อนที่จะเดินไม่ไหว กินไปเถอะตายไปก็ไม่ได้กิน ชีวิตผมก็ลุ่มๆดอนๆมา แม่บอกตลอดว่าไม่ต้องเครียดหรอกลูก ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้ จนผมได้มีโอกาสเป็นคนเขียนบทซิทคอม ทางทีวีดิจิตอลเรื่องหนึ่ง ก็พอลืมตาอ้าปากได้บ้าง จ่ายค่าเช่าบ้านแทนแม่ได้ ชีวิตกำลังจะไปได้สวย แต่แม่ผมก็ล้มป่วยซะก่อน(แม่ผมไม่ค่อยได้พักผ่อน เป็นโรคหัวใจรั่ว ความดันโลหิตสูง ไขมัน )ตอนนั้นผมมาเล่นตลกที่ต่างจังหวัด ญาติโทรมาบอกว่า แม่อยู่โรงพยาบาล อาการหนัก ผมรีบกลับมาเจอหมอ หมอบอกว่าต้องผ่าตัด ถ้าไม่ผ่าโอกาสรอด5% (แม่ผมเป็นเส้นโลหิตในสมองตีบ) แม่ผมหลัไป15วัน โหดร้ายเนอะ ผมนอนกับแม่มา22ปี (เท่าอายุ)ไม่เคยแยกเตียง เรารักกันมาก 15วันที่แม่หลับ ผมทั้งเรียกแม่ ปลุกแม่ คุยกับแม่ สวดมนต์ให้แม่ฟัง ทั้งๆที่หลับนั่นล่ะ เฝ้าขอพระเจ้า ให้โอกาสผมได้ทดแทนพระคุณ และทำอะไรอีกหลายๆอย่างกับแม่ครั้ง ผมก็นั่งเขียนบทละครข้างๆเตียงนั่นแหละ (ละครตลกด้วยนะ55)แล้วแม่ก็ตื่นขึ้นมา แม่เป็นอัมพฤกษ์ใช้งานได้ซีกเดียวคือซีกซ้าย พูดได้บ้างแต่ไม่เป็นประโยค(แต่ผมเข้าใจนะเข้าใจคนเดียวด้วย) ตอนนี้เรากลับมาเริ่มชีวิตครั้งใหม่กันที่ห้องเช่าเก่าๆของเรา เงินเดือนและเงินเก็บหมดไปกับการรักษา ละครที่เขียนก็จบลงไปแล้วแต่ละครชีวิตจริงเรื่องใหม่กำลังจะเริ่ม ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งๆตกงาน ผมก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ชีวิตผมนี้ อุทิศให้แม่ไปแล้ว สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ตลอดไป "ทุกคำพูดคำบ่นคำสอนของแม่มีค่ามากนะครับคุณอาจจะละเลยไปบ้าง แล้วคุณจะเห็นค่าเมื่อคุณจะไม่มีโอกาสได้ยินคำพูดเหล่านั้นอีก"
แม่ของผม...