คือหนูกลับตามกโรงเรียนซ้อมกีฬาเสร็จ ​ก็แอบเย็นแหละค่ะยังไม่มืดหรอก ทีนี้จะเลี้ยวเข้าหมู่บ้านฝั่งขวามีรถแอมบูแลนซ์ขี่ตามหลัง ข้างหน้าเป็นรถไอติมขี่สวนมา แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่ามีรถเก๋งอยู่หลังแอมบูแลนซ์อีกคันแต่หนูมองไม่ดีเองจริงๆเลย ​มองไม่เห็นเลยค่ะ พอแอมขี่แซงหนูไป หนูสาบานจริงๆค่ะว่ามองไม่เห็นเก๋งข้างหลังจริงๆ หนูเลยจะเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน เห็นอีกทีคือปลายสายตาในกระจกเป็นดำๆแวบเดียวจริงๆค่ะ ดีที่พี่เขาขี่มาไม่ได้แรงมาก พี่เขาเลยเบรคทันค่ะ แต่ระยะห่างระหว่างรถหนูกับรถเขามันแทบไม่ถึงไม่บรรทัดเลยค่ะ ในใจหนูคือหนูกะว่าโดนแน่ๆแล้วจริงๆหนูเข้าใจคำว่าตัวลอยสติลอยตัวเบาเหมือนไม่มีน้ำหนักวันนี้เลยค่ะ หนูคิดแล้วว่าหนูคงไม่รอดแน่เลยค่ะแต่ต้องขอบคุณพี่เขาจริงๆค่ะ หนูขอโทษพี่เขาไปแล้วแหละค่ะ แต่พอกลับมาบ้านเล่าให้แม่ฟังให้ยายฟังแม่กับยายก็บ่นนิดหน่อยแต่ว่าไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรแรงๆ แต่หนูรู้สึกกลัว รู้สึกผิด เสียใจ เสียดาย โมโหตัวเองด้วยค่ะ พยายามทำความเข้าใจว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่ความกลัวความกังวล และภาพวินั้นมันยังอยู่ในหัวหนูอยู่เลยค่ะ หนูดีใจที่ยังได้นั่งพิมพ์เรื่องนี้ตอนนี้มากๆเลยนะคะ ได้แต่สัญญากับตัวเองว่าต้องมีสติกว่านี้ ระวังกว่านี้ และไม่ประมาท แต่คงเป็นเพราะนี่คือครั้งแรกที่เป็นเรื่องแบบนี้ ​รถคันแรกในชีวิตหนูด้วย อาการกลัว และในหัวก็คิดเต็มไปหมดเลย อยากหาวิธีแก้ความรู้สึกนี้ค่ะ พี่ๆบ่นหนูได้นะคะ เพราะหนูผิดมากจริงๆ แต่อย่าด่าแรงเลยค่ะใจหนูก็มีแค่นี้😭😭