เราไม่รู้ว่าจะทำไงดี อยากปรึกษาหน่อยค่ะ หนูเลิกกับแฟนเก่ามาเป็นหลายเดือนมากๆค่ะมันเป็นรักทางไกล เรากับเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันค่ะในตอนแรกเรากับเขาก็ชอบกันมาเรื่อยๆ เราเป็นคนไปแอบเต๊าะเองค่ะเพราะรู้สึกว่าถ้าไม่สู้ก็ไม่ได้คุย จะดีจะร้ายยังไงก็คือเพียงได้รู้จักค่ะ
เราเริ่มรู้จักกันตอนวาเลนไทน์ค่ะ เป็นช่อดอกไม้แรกในชีวิตเลนค่ะ วันนั้นก็ทำให้เรามีความสุขมากๆแต่ว่าตลกร้ายจัดค่ะโรงเรียนที่เราจะต่อม.4ดันอยู่ไกลมากค่ะ กรุงเทพสงขลา ก็เอาเรื่องอยู่ตอนนั้นเราไม่เครียดเลยค่ะเราโอเคมาก หลังๆเรากับเขาเริ่มออกไปเดินเล่นหลังเลิกเรียนกันค่ะ
เราตัดสินใจบอกเขาไปค่ะ ว่าเราไม่ได้เรียนต่อ และเรียนที่ไกลมากด้วย คำแลกที่ออกมาคือ อยากเลิกคุยกันไหม เราช็อตเลยค่ะ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากเราก็พยายามหาเวลาค่ะแต่ตั้งแต่ได้คุยไปเค้าก็แปลกไปค่ะตอนแรกที่เราไม่ค่อยอะไรเพราะก็ไม่แปลกหรอกมันต้องมีคนที่ไม่โอเคแหละ
เราเล่นพยายามฮึบอีกค่ะ จนเราได้มาอยู่ประมาณ1เดือนเราเลิกกันเขาค่ะ เพราะว่าหลังๆเขามีปัญหาเรื่องเกรดค่ะ พ่อแม่เลยไม่โอเคที่มีเค้า เรากับเขาเลยห่างกันไปจัดการตัวเองค่ะ เราตอนนั้นมีปัญหากับเพื่อนหนักมาก จนต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ
เราไม่ได้บอกค่ะแต่ก็กะจะบอกค่ะ เราโทรไปง้อค่ะเสียศักดิ์ศรีหญิงไทยมากแต่ก็ได้กลับมาคบจริงค่ะ ดีใจได้ไม่นานค่ะ เราตัดสินใจบอกเรื่องที่ไปพบแพทย์กับการทานยาค่ะเพราะไม่อยากปิดอะไรเลยค่ะ เรากลับมาคบกันแค่สัปดาห์ค่ะ มันทำให้เห็นชัดเลยว่าเขาไม่ได้รักเราเลยค่ะ
เราใช้เวลา2วันในการคิดค่ะ เราเลยคุยกับเขาตรงๆค่ะ เขาบอกกับเราว่าเขากลัวเราบอกเลิกอีกค่ะ เราเจ้บเลยค่ะ คือการที่เราบอกเลิกคือเราต้องแยกกันไปจริงๆค่ะ เราเข้าใจบางคนนะคะว่าการที่เขาคบกันต้องช่วยกันแก้ไข้ปัญหาค่ะแต่เอาตรงๆเรากับเขามีปัญหากับเรื่องรอบข้างเยอะค่ะ
ตอนบอกเลิกเราอาการหนักค่ะ เครียดมากจนร้องไห้ไม่มีสติค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเรามาปลอบค่ะ แต่เราก็ยังเครียดค่ะ มันรู้สึกมืดๆมึนๆค่ะ เพื่อนเล่าว่าเราลุกขึ้นแล้วเดินไปเอากรรไกรมาตัดผมค่ะ เพื่อนห้ามไม่ทัน เราไม่ได้คุยต่อค่ะหลังจากเลิกบล็อกทุกอย่างค่ะ เราร้องไห้เกือบทุกครั้งที่คิดถึงค่ะ
เราเลยอยากรู้ว่าต้องเอาไงดีคะ
คิดถึงแฟนเก่าค่ะ อยากให้เขากลับมา
เราเริ่มรู้จักกันตอนวาเลนไทน์ค่ะ เป็นช่อดอกไม้แรกในชีวิตเลนค่ะ วันนั้นก็ทำให้เรามีความสุขมากๆแต่ว่าตลกร้ายจัดค่ะโรงเรียนที่เราจะต่อม.4ดันอยู่ไกลมากค่ะ กรุงเทพสงขลา ก็เอาเรื่องอยู่ตอนนั้นเราไม่เครียดเลยค่ะเราโอเคมาก หลังๆเรากับเขาเริ่มออกไปเดินเล่นหลังเลิกเรียนกันค่ะ
เราตัดสินใจบอกเขาไปค่ะ ว่าเราไม่ได้เรียนต่อ และเรียนที่ไกลมากด้วย คำแลกที่ออกมาคือ อยากเลิกคุยกันไหม เราช็อตเลยค่ะ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากเราก็พยายามหาเวลาค่ะแต่ตั้งแต่ได้คุยไปเค้าก็แปลกไปค่ะตอนแรกที่เราไม่ค่อยอะไรเพราะก็ไม่แปลกหรอกมันต้องมีคนที่ไม่โอเคแหละ
เราเล่นพยายามฮึบอีกค่ะ จนเราได้มาอยู่ประมาณ1เดือนเราเลิกกันเขาค่ะ เพราะว่าหลังๆเขามีปัญหาเรื่องเกรดค่ะ พ่อแม่เลยไม่โอเคที่มีเค้า เรากับเขาเลยห่างกันไปจัดการตัวเองค่ะ เราตอนนั้นมีปัญหากับเพื่อนหนักมาก จนต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ
เราไม่ได้บอกค่ะแต่ก็กะจะบอกค่ะ เราโทรไปง้อค่ะเสียศักดิ์ศรีหญิงไทยมากแต่ก็ได้กลับมาคบจริงค่ะ ดีใจได้ไม่นานค่ะ เราตัดสินใจบอกเรื่องที่ไปพบแพทย์กับการทานยาค่ะเพราะไม่อยากปิดอะไรเลยค่ะ เรากลับมาคบกันแค่สัปดาห์ค่ะ มันทำให้เห็นชัดเลยว่าเขาไม่ได้รักเราเลยค่ะ
เราใช้เวลา2วันในการคิดค่ะ เราเลยคุยกับเขาตรงๆค่ะ เขาบอกกับเราว่าเขากลัวเราบอกเลิกอีกค่ะ เราเจ้บเลยค่ะ คือการที่เราบอกเลิกคือเราต้องแยกกันไปจริงๆค่ะ เราเข้าใจบางคนนะคะว่าการที่เขาคบกันต้องช่วยกันแก้ไข้ปัญหาค่ะแต่เอาตรงๆเรากับเขามีปัญหากับเรื่องรอบข้างเยอะค่ะ
ตอนบอกเลิกเราอาการหนักค่ะ เครียดมากจนร้องไห้ไม่มีสติค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเรามาปลอบค่ะ แต่เราก็ยังเครียดค่ะ มันรู้สึกมืดๆมึนๆค่ะ เพื่อนเล่าว่าเราลุกขึ้นแล้วเดินไปเอากรรไกรมาตัดผมค่ะ เพื่อนห้ามไม่ทัน เราไม่ได้คุยต่อค่ะหลังจากเลิกบล็อกทุกอย่างค่ะ เราร้องไห้เกือบทุกครั้งที่คิดถึงค่ะ
เราเลยอยากรู้ว่าต้องเอาไงดีคะ