เหนื่อยไหมครับแม่

คือตอนนี้ครอบครัวของผม แตกแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดีเลย ผมไม่รู้จะพึ่งพาทางใจกับใคร ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ในชีวิตแต่ก็คงต้องยอมรับมันถือซะว่าเป็นเวรกรรมที่ต้องชดใช้กันไป
                      แต่ผมจะทำใจยังไง ในเมื่อผมต้องตื่นขึ้นมาพบเจอกับการทะเลาะและต้องมานั้งมองแม่ร้องไห้ทุกวัน แม่พยายามจะรักษาบ้านตามที่ผมขอ แม่พยามอยู่ร่วมกับพ่อที่ไปกิ๊กกับเด็กคราวลูก แม่พยายามทำใจที่ผิดหวังกับพี่ชายที่ก่อหนี้ แต่ทั้งหมดมันกับทำให้แม่ทุกข์เหลือเกิน
                      ใครหลายๆคนคงบอกว่าถ้าทนอยู่ไม่ได้ก็น่าจะออกจากบ้านหลังนั้น แต่คือเราต้องพึ่งพาพ่ออยู่ แม่ผมไม่มีสมบัติอะไรเลยอีกทั้งมีหนี้ ยายก็ตายแล้ว ลูกชายคนโตเขาก็พึ่งพาได้ยาก ส่วนผมอีกสองเดือนกว่าจะเรียนจบ
                      ผมเปิดใจคุยกับพ่อเรื่องการที่พ่อนอกใจแม่ พ่อบอกว่าเขาแค่เที่ยวผู้หญิง ไม่ได้รับเป็นเมียน้อย  แต่โห่คนเป็นผู้หญิงมันทำใจได้ยากนะครับแต่แม่ก็ยอมทน ยอมมองข้ามไป ทำหน้าที่แม่ต่อไป
                      ตอนนี้ก็มีปัญหาเรื่องเงินแบบมากๆ แม่ไม่มีเงินผ่อนบ้าน ญาติเขาก็ไม่อยากเสี่ยงมาช่วยเหลือ ตอนนี้ผมต้องมาทนมองแม่แบกหน้าไปขอให้คนนั้นช่วยคนนี้ช่วย เพื่อจะรักษาบ้านตามที่ผมขอ คือ ผมผิดหรือป่าวที่ขอให้แม่พยายามรักษาบ้านนี้ คือผมไม่อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง แต่ผมเริ่มคิดได้ว่า บ้านหลังนี้นับวันมันก็ไม่เหลือเศษซากแห่งความสุขเลย
                      ตอนนี้ผมรู้สึกผิดที่บอกกับแม่ได้แค่สู้ๆและโอบกอด  ผมรู้สึกผิดที่ยึดติดกับบ้าน จนลืมความรู้สึกของแม่ไปหรือป่าว  เราควรที่จะยอมล้ม ยอมที่จะปล่อยพ่อไป ยอมที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับแม่ที่เริ่มจากศูนย์หรือเปล่า