ต้า-เต้ย
"อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผม เริ่มเมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนในเครือจตุรมิตร ซึ่งได้มีโอกาสเข้าศึกษาต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง (เรียนชายล้วนแล้วยังต่อวิศวะ..เฮ้อ ชีวิตนี้จะได้เจอสาวสวยๆมั้ยเนี่ยT T) เรื่องนี้มันเกิดในวันเรียนวันแรก วิชานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ต้องบอกเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่ถูกกับภาษาอังกฤษมากๆตั้งแต่จำความได้เลยทีเดียว แต่ในวันนั้นต้องออกไปพูดหน้าห้องกับกระดาษแผ่นนึงที่เขียนเตรียมไว้ ด้วยความเกร็งอย่างมากมาย ทำให้ต้องก้มหน้าขาสั่นอ่านกระดาษตลอดเวลา หลังจากพูดเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมา และสิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือออ.........ใบหน้าของอาจารย์ฝรั่งที่กำลังยิ้มอยู่ เฮ้อโล่งอก พูดจบสักที่.. แต่มันยังไม่จบแค่นั้น ขณะผมหันหน้ากำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ มันเหมือนกับมีประกายลำแสงส่องเข้ามากระทบที่ตา ผมหันไปเจอกับใบหน้าของเธอคนนั้น เธอกำลังยิ้มให้ผม...ให้ตายเถอะอาจารย์ ผมขอพูดต่อได้มั้ย คราวนี้สัญญาว่าจะเงยหน้าพูด.. ใบหน้ากับรอยยิ้มของเธอมันช่างงดงามเหลือเกิน เธอน่ารักมากๆ ผิวขาวๆตาโตๆ ทำเอาหัวใจของอดีตเด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมเต้นเป็นจังหวะหัวใจ > < ภาพๆนั้นมันคงยังติดตาผมจนถึงทุกวันนี้และคงไม่มีวันลบเลือนไปได้จริงๆ
"พอรู้จักก็อยากจะทักทาย แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ก็ไม่รู้"
ด้วยความที่อยู่แต่กับเพื่อนที่เป็นผู้ชายและขี้อายเป็นทุนเดิม ผมไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอ ได้แต่เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ วันเวลาค่อยๆผ่านไป หลังจากจบปี 1 ผมก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับเธอเท่าไหร่เพราะเราเลือกเข้าภาควิชาคนละภาคกัน ผมไม่ได้รู้สึกหมดหวังหรอกนะ เพราะไม่กล้าหวังมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วหละ
"เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ"
ด้วยการที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอเธอบ่อยนัก มันเลยทำให้ทุกๆครั้งที่ได้พบเธอเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆ ทุกครั้งที่พบเธอ ใจผมเต้นเร็วกว่าตอนเจอเธอตอนปี 1 เป็น 3.5 เท่า หลังจากปี 1 ผ่านไปโดยที่ไม่น่าเชื่อว่าผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลย ช่วงตอนปี 2 ผมพึ่งรู้ว่าเธอเป็นน้องรหัสที่คณะของพี่รหัสที่โต๊ะโรงเรียนของผม พระเจ้า!!!อะไรมันจะสดิ้วขนาดนี้ ดังนั้นแทนที่จะไปจีบเธอ ผมกลับหันไปจีบพี่รหัสของผมแทน (อิอิ ..พี่รหัสที่โต๊ะผมเป็นผู้ชายนะ..โรงเรียนชายล้วน..แค่ตีซี้ให้มากขึ้นไปอีก) ผมเริ่มมีหวังขึ้นมาทันที แต่ความหวังของผมที่กำลังเจิดจ้าขึ้นมากลับพังทลายลง วันๆๆนั้นๆๆๆผมเห็นเธอเดินกับผู้ชายคนนึง ซึ่งผมเคยเห็นผู้ชายคนนั้นที่ค่าย สอวน.ค่ายเดียวกับผมตอนม.ปลาย เดินกันแบบที่ว่า........ ผมรู้ในทันทีว่ามันอาจจะจบแล้วสินะ
"แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป"
หลังจากวันนั้นต้องบอกเลยว่า ผมเริ่มทำใจแล้ว (แต่ในใจลึกๆยังหวังว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด) เวลาผ่านไม่นาน ผมได้เห็นรูปภาพๆหนึ่งใน facebook เป็นรูปของเธอที่กำลังเข้าค่ายอยุ่ แน่นอนครับว่า มันเป็นค่ายแบบเดียวกับผม แต่มันเป็นค่ายของต่างจังหวัด พระเจ้า!! อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ผมโครตเสียดายและยิ่งโกรธตัวเองมากจริงๆ เพราะถ้าผมผ่านค่ายสอวน.ค่ายที่ 2 ไปได้ ผมจะได้ไปรวมค่ายกับของต่างจังหวัด ซึ่งหมายถึงผมควรจะได้เจอเธอตั้งนานแล้ว (โอกาสที่จะได้เจอเธอตอนม.ปลายหายไป แต่สิ่งที่ได้มาจากค่ายคือ สกิลการเล่นไพ่กับ dota ต้องบอกเลยว่า ผมไม่ได้เป็นคนเก่งหรือขยันอะไรหรอกที่เข้าสอวน.ได้ แต่โชคดีที่ชอบเรียนพิเศษเสาร์-อาทิตย์มากๆเรียนมันทุกคอร์สทุกวิชา เพราะมันรู้สึกเรียนสบาย ไม่มีใครนั่งบังคับและที่สำคัญการที่ได้นั่งเรียนกับสาวๆ มันเป็นอะไรที่เด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมรู้สึกดีและมีกำลังใจจริงๆ^^") ผมรู้สึกเสียดายที่สุดๆๆในชีวิตและอยากย้อนเวลากลับไปมากจริงๆ..มันเป็นความรู้สึกแย่กับตัวเองที่สุด..T T หลังจากปี 2 ผ่านไป ขึ้นปี 3 ผมแทบไม่ได้เจอเธอเลยเพราะเหตุผลหลายๆอย่าง ทั้งเรียนหนักและผมก็ไม่ได้พยายามไปในที่ที่จะมีโอกาสเจอเธออีกแล้ว ที่จริงผมก็รู้มาบ้างว่า เหมือนเธอจะกิ๊กๆกับคนๆนึงอยู่ แต่ก็ไม่รุ้หรอกว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า (ลืมบอกไป ส่วนคนที่ผมเคยเจอตอนปี 2 ที่เคยเห็นเดินกับเธอรู้สึกจะห่างๆไปแล้ว) ตอนนั้นความรู้สึกของผมที่คิดกับเธอเหมือนกับ ความรักที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ แต่ผมไม่มีแรงใจมากพอที่จะรดน้ำให้มันเติบโตขึ้นได้ หลังจากเธอเรืยนจบ เธอก็กลับไปทำงานที่จังหวัดบ้านเกิด ส่วนผมนะหรอเรียนต่ออีกเทอมจ้า^^"ร้องไห้ผมย้ายภาครวมกับมีปัญหาชีวิตบางอย่างและความขี้เกียจโดยกำเนิด ทำให้ผมไล่เก็บวิชาเรียนไม่ทัน) หลังจากจบ ผมก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ผมทำงาน ทำงานและก็ทำงาน ทำมันซะ 6-7 วันต่อสัปดาห์ ทำงานไปเรื่อยๆจนมีวันนึง ผมเห็นเธอเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ facebook โอ้โหหะะะะะะ!! มันเป็นรูปของเธอที่ใส่ชุดนิสิต น่ารักมากที่สุดของที่สุด จนทำให้ความรู้สึกของผมที่เคยเลือนลางหายไป มันกลับมาเหมือนเดิม.... ผมเริ่มพยายามที่จะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ในระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้าน ผมพยายามลองหาเธอทางไลน์ดู โดยการใส่IDชื่อแบบมั่วๆ(ต้องบอกว่า ผมไม่รู้จริงๆว่าถ้าเมมเบอร์เธอในเครื่อง ไลน์มันจะเด้งออกมาเอง = =") ไม่ได้โกหกนะแต่ ผมหาเธอเจอในครั้งแรกที่ใส่ชื่อ (โคตรงงอะ ยังงงอยู่จนถึงทุกวันนี้..อาจเป็นเพราะผมติดตามig facebook เธอมานาน เลยอาจทำให้พอเดาได้คร่าวๆ) ตอนนั้นตกใจที่สุดจริงๆ ผมแอดไลน์เธอไป และเธอก็รับผมเป็นเพื่อนด้วย^^ แต่ผมไม่ได้กล้าทักไปหรอกนะ ได้แต่ส่งคำเชิญให้เล่นเกมไลน์ไป- -" แต่เธอไม่เปิดอ่าน และแล้วจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่สำคัญบางอย่างก็เกิดขึ้นในวันปีใหม่ 2557 หลังจากผมแอดไลน์ไปเกือบครึ้งปี พอดีในวันนั้นมีรุ่นพี่ที่บริษัทส่งคำอวยพรปีใหม่มาให้ เหมือนมีอะไรมาดลใจผมอีกแล้ว ผมคิดแผนการณ์บางอย่างออกมาได้ ^^ ผมcopy ข้องความนั้นทันที่แล้วเอามาเปลี่ยนคล้ายๆว่าเป็นคำอวยพรลุกโซ่(ลองใช้ดูกันได้นะ^^)ส่งไปให้เธอ พระเจ้าเถอะ#$@#%#^!! เธอตอบไลน์อวยพรกลับมาในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ทีนี้ใครจะยอมให้โอกาสที่ดีมากๆแบบนี่หลุดลอยไป ผมทักเธอต่ออ้างโน่นอ้างนี่ อ้างถึงว่าคุ้นๆเหมือนเคยรู้จักกับพี่รหัสผม....จนในที่สุดผมก็ได้คุยกับเธอในเรื่องอื่นตามมาเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้น เหมือนผมฝันไปจริงๆ มันรู้สึกวิเศษมากๆๆๆๆๆ..แต่ผมก็รู้หละว่าเค้ายังคงคุยๆกับคนที่ผมเคยเจอตอนปี 4อยู่ แต่ก็ไม่ร็จริงๆว่าอยู้ในสถานะอะไรกัน แต่ผมไม่สนใจมากเท่าไหร่หรอก แค่ได้คุยกับเธอไปแบบนี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว ผมพยายามคุยกับเธอให้มากขึ้นๆ พยายามคุยในเรื่องที่เธอชอบเช่นพวกซีรี่เกาหลี การ์ตูนที่เธอชอบ ถามว่ามีเรื่องไหน แนะนำบ้าง หนังทุกเรื่องที่เธอแนะนำมาให้ดู ไม่ว่ามันจะมันไม่มัน ขำ เศร้า ยาวแค่ไหน บอกเลยว่าผมดูมันครบทุกวินาทีด้วยความฟินมากๆๆๆ และในวันนึงซึ่งเป็นจุดที่ผมคิดว่าผมสามารถเพิ่มความสัมพันธ์กับเธอให้มากขึ้นได้ ผมตัดสินใจโทรหาเธอเพื่อปรึกษาเรื่องการสมัครงานของบริษัทเธอ ทำทีว่าจะไปสมัครทำด้วย (ลืมบอกไปว่าที่จริงผมรู้เบอร์เธออยู่แล้วเพราะมีอยู่ในหนังสือรุ่น แต่การที่ผมจะกล้าโทรไปได้ผมอยากจะขอกับเธอโดยตรง ตอนนั้นผมคิดนานมาก กว่าจะกดส่งข้อความได้คิดอยู่เกือบครึ่งวัน-"- โดยอ้างไปว่าอาจจะโทรปรึกษาเรื่องงาน) ครั้งแรกที่ได้คุยกับเธอ...พระเจ้าาา คุยกันได้เกือบครึ่งชม. ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า ผมจะทำได้เพราะผมเป็นคนพูดไม่เก่งอยู่แล้ว ยิ่งคุยแบบนี้อีก... แต่วันนั้นผมโคตรมีความสุขเลย ผมคิดว่าอะไรๆมันคงจะดีขึ้นแล้ว^^ แต่......ผมพลาด ผมโทรไปอีกครั้งในไม่กี่วันต่อมา ผมคุยกับเธอแบบรนมาก ติดๆขัดๆ หยุดๆมั่วซั่วไปหมด จนทำให้เธอพูดออกมาว่า (มันยังติดหูผมอยู่เลยT T)"เแค่นี้นะ เราไปอาบน้ำก่อน"..คืนนั้นมันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอนับตั้งแต่กิดมาเลยT^T ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองและตัดสินใจโทรไปอีกครั้งและอีกครั้ง แต่ก็ไรคนรับสาย ผมรู้เลยว่าคงเป็นเพราะวันนั้นแน่ๆทำให้เธอไปอยากโทรคุยกับผมอีก (หรือไม่อยากคุยแต่แรกอยู้แล้วก็ไม่รู้นะ) แต่ผมก็ยังคุยไลน์กับเธออยู่......แต่มันเริ่มไม่เหมือนเดิมซะแล้ว มันแปลกและรู้สึกว่าเธอเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้ผมยิ่งใช้ความพยามยามมากขึ้น (รู้สึกว่าจะมากเกินไป เหมือนพยายามเอาชนะแทนที่จะทำเพราะความรัก) หลังจากที่รู้สึกว่าเธอกำลังจะหายไปจากชีวิตผม ผมใช้ความกล้าหาญทั้งหมดเท่าที่มี พิมพ์ความรู้สึกในใจว่า "ผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่เห็นครั้งแรก......." ในที่สุดหลังจากเธฮไม่ตอบไลน์มาประมาณ 2 วัน เธอได้เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้มีท่าที่กับความรู้สึกที่ผมบอกไปนะ แค่เข้ามาตอบคำถามก่อนหน้านั้น (ที่ไม่ได้ตอบมา 2 วัน) ผมรู้สึกเหมือนว่ามันดีขึ้นนะ แต่ก็ไม่นาน
ในวันที่ 1 พ.ค.57 ตอนสายๆ หลังจากที่ผมฝากข้อความทางไลน์ไปเมื่อวันก่อน เธอตอบกลับมาสรุปได้ประมาณว่า "ขอโทษนะ เราไม่ว่าตอบไลน์อะ เราไปกินข้าวกับแฟนมาหนะ เราเคยบอกเธอแล้วนะว่ามีคนคุยด้วยอยู่ (อันนี้ไม่เคยบอกนะT T) เลิกยุ่งกับเราได้ละ เรารู้จักกันหรอ การที่เรานิ่งๆไม่ตอบไลน์เธอ (ผม) มันได้ทำให้เธอหยุด พอได้ละ" ตอนแรกผมคิดว่าเธอพูดเล่นนะ แต่พอพูดย้ำอีก ก็รู้เลยว่ามันไม่ได้เล่นๆแล้ว ความรู้สึกผมในตอนนั้นคือ ผมยังไม่เชื่อ100%ว่าเธอมีแฟนแล้ว เพราะผมติดตาม IG facebook เธออยู่ แต่ก็อย่างว่าหละเธอพูดมาซะขนาดนี้จะให้ผมทำยังไง ผมได้แต่ขอเธอเป็นคำขอสุดท้ายว่า ถ้าผมเจอเธอของขอทักเธอเป็นเพื่อนนะ และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมกับเธอได้คุยกัน
"เพียงพอแล้วถ้าได้มีเธออยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล จะสร้างความลับเอาไว้ในหัวใจ มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป"
แม้ผมจะบอกรักเธอไปและผลที่ออกมันไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังเอาไว้ ผมไม่ได้โกรธเคืองเธอเลยจริงๆ ไม่สิผมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นอยู่แล้ว ผมได้แต่โทษตัวเองมากกว่า ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ผมเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด ทั้งตอนแอดไลน์ ชวนคุย ขอเบอร์ โทรไปคุย ทุกๆอย่างผมทำมันขึ้นมาเอง ผมแค่รู้สึกเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมไม่น่ารีบร้อนเลย มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้ ผมอาจใช้ความพยายามมากกว่าใช้หัวใจ ทุกวันนี้แม้จะผ่านมา 5 เดือนเต็มพอดี ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงเธอ ผมเข้าไปดูfacebook เธอทุกวันจนผมรู้เลนนะว่า เธอจะออนไนตอนเช้าเกือบทุกเช้าเวลาประมาณ 7-8 โมง ช่วงพักเที่ยงอาจมีบ้างเป็นส่วนใหญ่ และเกือบทุกวันหลังเลิกงานยกเว้นตอนเย็นวันศุกร์ที่จะออนนานๆครั้ง ส่วนเสาร์-อาทิตย์ จะไม่ค่อยออนมีบ้างนานๆที และจะออนทุกครั้งเมื่อมี Hormonrs วัยว้าวุ่นมา โดยต้องเป็นฉากขางต้า-เต้ยด้วยนะ เพราะเธอชอบและเชียร์คู้นี้มาก ผมเลยทำวีดีโอขึ้นมา (ผมเคยทำวีดีโอให้เธอด้วยนะ เพราะรู้ว่าเธอชอบแสตมป์ เลยจัดให้เธอเป็นนางเอกเพลง "เกี่ยวกับเธอ" ซะเลย เป็นการฝึกทำครั้งแรกเลยนะ^^" แต่รู้สึกเธอจะไม่ปลื้มเท่าไหร่ หรือออกแนวรำคาญๆซะมากกว่า-*- ผมกลับมาดูตอนนี้ยังรู้สึกอายแทนตัวเอง) ผมทำวีดีโอของต้า-เต้ยขึ้นมาโดยความคิดถึงเธอคนนั้น
ผมไม่รู้จริงๆว่าอนาคตมันจะเป็นอย่าไร ไม่รู้จริงๆว่าเธอมีแฟนอยู่จริงๆมั้ย ผมแค่อยากคุยกับเธอต่อได้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรและที่ผมรู้ว่าจะต้องทำแน่ๆคือ ผมจะทักเธอไปอย่างช้าที่สุดในวันขึ้นปีใหม่ 2558 แน่นอน..
ประสบการณ์ความรักของคุณคล้ายคู่ไหนใน Hormones ?
"อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผม เริ่มเมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนในเครือจตุรมิตร ซึ่งได้มีโอกาสเข้าศึกษาต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง (เรียนชายล้วนแล้วยังต่อวิศวะ..เฮ้อ ชีวิตนี้จะได้เจอสาวสวยๆมั้ยเนี่ยT T) เรื่องนี้มันเกิดในวันเรียนวันแรก วิชานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ต้องบอกเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่ถูกกับภาษาอังกฤษมากๆตั้งแต่จำความได้เลยทีเดียว แต่ในวันนั้นต้องออกไปพูดหน้าห้องกับกระดาษแผ่นนึงที่เขียนเตรียมไว้ ด้วยความเกร็งอย่างมากมาย ทำให้ต้องก้มหน้าขาสั่นอ่านกระดาษตลอดเวลา หลังจากพูดเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมา และสิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือออ.........ใบหน้าของอาจารย์ฝรั่งที่กำลังยิ้มอยู่ เฮ้อโล่งอก พูดจบสักที่.. แต่มันยังไม่จบแค่นั้น ขณะผมหันหน้ากำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ มันเหมือนกับมีประกายลำแสงส่องเข้ามากระทบที่ตา ผมหันไปเจอกับใบหน้าของเธอคนนั้น เธอกำลังยิ้มให้ผม...ให้ตายเถอะอาจารย์ ผมขอพูดต่อได้มั้ย คราวนี้สัญญาว่าจะเงยหน้าพูด.. ใบหน้ากับรอยยิ้มของเธอมันช่างงดงามเหลือเกิน เธอน่ารักมากๆ ผิวขาวๆตาโตๆ ทำเอาหัวใจของอดีตเด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมเต้นเป็นจังหวะหัวใจ > < ภาพๆนั้นมันคงยังติดตาผมจนถึงทุกวันนี้และคงไม่มีวันลบเลือนไปได้จริงๆ
"พอรู้จักก็อยากจะทักทาย แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ก็ไม่รู้"
ด้วยความที่อยู่แต่กับเพื่อนที่เป็นผู้ชายและขี้อายเป็นทุนเดิม ผมไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอ ได้แต่เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ วันเวลาค่อยๆผ่านไป หลังจากจบปี 1 ผมก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับเธอเท่าไหร่เพราะเราเลือกเข้าภาควิชาคนละภาคกัน ผมไม่ได้รู้สึกหมดหวังหรอกนะ เพราะไม่กล้าหวังมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วหละ
"เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ"
ด้วยการที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอเธอบ่อยนัก มันเลยทำให้ทุกๆครั้งที่ได้พบเธอเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆ ทุกครั้งที่พบเธอ ใจผมเต้นเร็วกว่าตอนเจอเธอตอนปี 1 เป็น 3.5 เท่า หลังจากปี 1 ผ่านไปโดยที่ไม่น่าเชื่อว่าผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลย ช่วงตอนปี 2 ผมพึ่งรู้ว่าเธอเป็นน้องรหัสที่คณะของพี่รหัสที่โต๊ะโรงเรียนของผม พระเจ้า!!!อะไรมันจะสดิ้วขนาดนี้ ดังนั้นแทนที่จะไปจีบเธอ ผมกลับหันไปจีบพี่รหัสของผมแทน (อิอิ ..พี่รหัสที่โต๊ะผมเป็นผู้ชายนะ..โรงเรียนชายล้วน..แค่ตีซี้ให้มากขึ้นไปอีก) ผมเริ่มมีหวังขึ้นมาทันที แต่ความหวังของผมที่กำลังเจิดจ้าขึ้นมากลับพังทลายลง วันๆๆนั้นๆๆๆผมเห็นเธอเดินกับผู้ชายคนนึง ซึ่งผมเคยเห็นผู้ชายคนนั้นที่ค่าย สอวน.ค่ายเดียวกับผมตอนม.ปลาย เดินกันแบบที่ว่า........ ผมรู้ในทันทีว่ามันอาจจะจบแล้วสินะ
"แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป"
หลังจากวันนั้นต้องบอกเลยว่า ผมเริ่มทำใจแล้ว (แต่ในใจลึกๆยังหวังว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด) เวลาผ่านไม่นาน ผมได้เห็นรูปภาพๆหนึ่งใน facebook เป็นรูปของเธอที่กำลังเข้าค่ายอยุ่ แน่นอนครับว่า มันเป็นค่ายแบบเดียวกับผม แต่มันเป็นค่ายของต่างจังหวัด พระเจ้า!! อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ผมโครตเสียดายและยิ่งโกรธตัวเองมากจริงๆ เพราะถ้าผมผ่านค่ายสอวน.ค่ายที่ 2 ไปได้ ผมจะได้ไปรวมค่ายกับของต่างจังหวัด ซึ่งหมายถึงผมควรจะได้เจอเธอตั้งนานแล้ว (โอกาสที่จะได้เจอเธอตอนม.ปลายหายไป แต่สิ่งที่ได้มาจากค่ายคือ สกิลการเล่นไพ่กับ dota ต้องบอกเลยว่า ผมไม่ได้เป็นคนเก่งหรือขยันอะไรหรอกที่เข้าสอวน.ได้ แต่โชคดีที่ชอบเรียนพิเศษเสาร์-อาทิตย์มากๆเรียนมันทุกคอร์สทุกวิชา เพราะมันรู้สึกเรียนสบาย ไม่มีใครนั่งบังคับและที่สำคัญการที่ได้นั่งเรียนกับสาวๆ มันเป็นอะไรที่เด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมรู้สึกดีและมีกำลังใจจริงๆ^^") ผมรู้สึกเสียดายที่สุดๆๆในชีวิตและอยากย้อนเวลากลับไปมากจริงๆ..มันเป็นความรู้สึกแย่กับตัวเองที่สุด..T T หลังจากปี 2 ผ่านไป ขึ้นปี 3 ผมแทบไม่ได้เจอเธอเลยเพราะเหตุผลหลายๆอย่าง ทั้งเรียนหนักและผมก็ไม่ได้พยายามไปในที่ที่จะมีโอกาสเจอเธออีกแล้ว ที่จริงผมก็รู้มาบ้างว่า เหมือนเธอจะกิ๊กๆกับคนๆนึงอยู่ แต่ก็ไม่รุ้หรอกว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า (ลืมบอกไป ส่วนคนที่ผมเคยเจอตอนปี 2 ที่เคยเห็นเดินกับเธอรู้สึกจะห่างๆไปแล้ว) ตอนนั้นความรู้สึกของผมที่คิดกับเธอเหมือนกับ ความรักที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ แต่ผมไม่มีแรงใจมากพอที่จะรดน้ำให้มันเติบโตขึ้นได้ หลังจากเธอเรืยนจบ เธอก็กลับไปทำงานที่จังหวัดบ้านเกิด ส่วนผมนะหรอเรียนต่ออีกเทอมจ้า^^"ร้องไห้ผมย้ายภาครวมกับมีปัญหาชีวิตบางอย่างและความขี้เกียจโดยกำเนิด ทำให้ผมไล่เก็บวิชาเรียนไม่ทัน) หลังจากจบ ผมก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ผมทำงาน ทำงานและก็ทำงาน ทำมันซะ 6-7 วันต่อสัปดาห์ ทำงานไปเรื่อยๆจนมีวันนึง ผมเห็นเธอเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ facebook โอ้โหหะะะะะะ!! มันเป็นรูปของเธอที่ใส่ชุดนิสิต น่ารักมากที่สุดของที่สุด จนทำให้ความรู้สึกของผมที่เคยเลือนลางหายไป มันกลับมาเหมือนเดิม.... ผมเริ่มพยายามที่จะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ในระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้าน ผมพยายามลองหาเธอทางไลน์ดู โดยการใส่IDชื่อแบบมั่วๆ(ต้องบอกว่า ผมไม่รู้จริงๆว่าถ้าเมมเบอร์เธอในเครื่อง ไลน์มันจะเด้งออกมาเอง = =") ไม่ได้โกหกนะแต่ ผมหาเธอเจอในครั้งแรกที่ใส่ชื่อ (โคตรงงอะ ยังงงอยู่จนถึงทุกวันนี้..อาจเป็นเพราะผมติดตามig facebook เธอมานาน เลยอาจทำให้พอเดาได้คร่าวๆ) ตอนนั้นตกใจที่สุดจริงๆ ผมแอดไลน์เธอไป และเธอก็รับผมเป็นเพื่อนด้วย^^ แต่ผมไม่ได้กล้าทักไปหรอกนะ ได้แต่ส่งคำเชิญให้เล่นเกมไลน์ไป- -" แต่เธอไม่เปิดอ่าน และแล้วจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่สำคัญบางอย่างก็เกิดขึ้นในวันปีใหม่ 2557 หลังจากผมแอดไลน์ไปเกือบครึ้งปี พอดีในวันนั้นมีรุ่นพี่ที่บริษัทส่งคำอวยพรปีใหม่มาให้ เหมือนมีอะไรมาดลใจผมอีกแล้ว ผมคิดแผนการณ์บางอย่างออกมาได้ ^^ ผมcopy ข้องความนั้นทันที่แล้วเอามาเปลี่ยนคล้ายๆว่าเป็นคำอวยพรลุกโซ่(ลองใช้ดูกันได้นะ^^)ส่งไปให้เธอ พระเจ้าเถอะ#$@#%#^!! เธอตอบไลน์อวยพรกลับมาในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ทีนี้ใครจะยอมให้โอกาสที่ดีมากๆแบบนี่หลุดลอยไป ผมทักเธอต่ออ้างโน่นอ้างนี่ อ้างถึงว่าคุ้นๆเหมือนเคยรู้จักกับพี่รหัสผม....จนในที่สุดผมก็ได้คุยกับเธอในเรื่องอื่นตามมาเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้น เหมือนผมฝันไปจริงๆ มันรู้สึกวิเศษมากๆๆๆๆๆ..แต่ผมก็รู้หละว่าเค้ายังคงคุยๆกับคนที่ผมเคยเจอตอนปี 4อยู่ แต่ก็ไม่ร็จริงๆว่าอยู้ในสถานะอะไรกัน แต่ผมไม่สนใจมากเท่าไหร่หรอก แค่ได้คุยกับเธอไปแบบนี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว ผมพยายามคุยกับเธอให้มากขึ้นๆ พยายามคุยในเรื่องที่เธอชอบเช่นพวกซีรี่เกาหลี การ์ตูนที่เธอชอบ ถามว่ามีเรื่องไหน แนะนำบ้าง หนังทุกเรื่องที่เธอแนะนำมาให้ดู ไม่ว่ามันจะมันไม่มัน ขำ เศร้า ยาวแค่ไหน บอกเลยว่าผมดูมันครบทุกวินาทีด้วยความฟินมากๆๆๆ และในวันนึงซึ่งเป็นจุดที่ผมคิดว่าผมสามารถเพิ่มความสัมพันธ์กับเธอให้มากขึ้นได้ ผมตัดสินใจโทรหาเธอเพื่อปรึกษาเรื่องการสมัครงานของบริษัทเธอ ทำทีว่าจะไปสมัครทำด้วย (ลืมบอกไปว่าที่จริงผมรู้เบอร์เธออยู่แล้วเพราะมีอยู่ในหนังสือรุ่น แต่การที่ผมจะกล้าโทรไปได้ผมอยากจะขอกับเธอโดยตรง ตอนนั้นผมคิดนานมาก กว่าจะกดส่งข้อความได้คิดอยู่เกือบครึ่งวัน-"- โดยอ้างไปว่าอาจจะโทรปรึกษาเรื่องงาน) ครั้งแรกที่ได้คุยกับเธอ...พระเจ้าาา คุยกันได้เกือบครึ่งชม. ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า ผมจะทำได้เพราะผมเป็นคนพูดไม่เก่งอยู่แล้ว ยิ่งคุยแบบนี้อีก... แต่วันนั้นผมโคตรมีความสุขเลย ผมคิดว่าอะไรๆมันคงจะดีขึ้นแล้ว^^ แต่......ผมพลาด ผมโทรไปอีกครั้งในไม่กี่วันต่อมา ผมคุยกับเธอแบบรนมาก ติดๆขัดๆ หยุดๆมั่วซั่วไปหมด จนทำให้เธอพูดออกมาว่า (มันยังติดหูผมอยู่เลยT T)"เแค่นี้นะ เราไปอาบน้ำก่อน"..คืนนั้นมันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอนับตั้งแต่กิดมาเลยT^T ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองและตัดสินใจโทรไปอีกครั้งและอีกครั้ง แต่ก็ไรคนรับสาย ผมรู้เลยว่าคงเป็นเพราะวันนั้นแน่ๆทำให้เธอไปอยากโทรคุยกับผมอีก (หรือไม่อยากคุยแต่แรกอยู้แล้วก็ไม่รู้นะ) แต่ผมก็ยังคุยไลน์กับเธออยู่......แต่มันเริ่มไม่เหมือนเดิมซะแล้ว มันแปลกและรู้สึกว่าเธอเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้ผมยิ่งใช้ความพยามยามมากขึ้น (รู้สึกว่าจะมากเกินไป เหมือนพยายามเอาชนะแทนที่จะทำเพราะความรัก) หลังจากที่รู้สึกว่าเธอกำลังจะหายไปจากชีวิตผม ผมใช้ความกล้าหาญทั้งหมดเท่าที่มี พิมพ์ความรู้สึกในใจว่า "ผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่เห็นครั้งแรก......." ในที่สุดหลังจากเธฮไม่ตอบไลน์มาประมาณ 2 วัน เธอได้เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้มีท่าที่กับความรู้สึกที่ผมบอกไปนะ แค่เข้ามาตอบคำถามก่อนหน้านั้น (ที่ไม่ได้ตอบมา 2 วัน) ผมรู้สึกเหมือนว่ามันดีขึ้นนะ แต่ก็ไม่นาน
ในวันที่ 1 พ.ค.57 ตอนสายๆ หลังจากที่ผมฝากข้อความทางไลน์ไปเมื่อวันก่อน เธอตอบกลับมาสรุปได้ประมาณว่า "ขอโทษนะ เราไม่ว่าตอบไลน์อะ เราไปกินข้าวกับแฟนมาหนะ เราเคยบอกเธอแล้วนะว่ามีคนคุยด้วยอยู่ (อันนี้ไม่เคยบอกนะT T) เลิกยุ่งกับเราได้ละ เรารู้จักกันหรอ การที่เรานิ่งๆไม่ตอบไลน์เธอ (ผม) มันได้ทำให้เธอหยุด พอได้ละ" ตอนแรกผมคิดว่าเธอพูดเล่นนะ แต่พอพูดย้ำอีก ก็รู้เลยว่ามันไม่ได้เล่นๆแล้ว ความรู้สึกผมในตอนนั้นคือ ผมยังไม่เชื่อ100%ว่าเธอมีแฟนแล้ว เพราะผมติดตาม IG facebook เธออยู่ แต่ก็อย่างว่าหละเธอพูดมาซะขนาดนี้จะให้ผมทำยังไง ผมได้แต่ขอเธอเป็นคำขอสุดท้ายว่า ถ้าผมเจอเธอของขอทักเธอเป็นเพื่อนนะ และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมกับเธอได้คุยกัน
"เพียงพอแล้วถ้าได้มีเธออยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล จะสร้างความลับเอาไว้ในหัวใจ มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป"
แม้ผมจะบอกรักเธอไปและผลที่ออกมันไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังเอาไว้ ผมไม่ได้โกรธเคืองเธอเลยจริงๆ ไม่สิผมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นอยู่แล้ว ผมได้แต่โทษตัวเองมากกว่า ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ผมเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด ทั้งตอนแอดไลน์ ชวนคุย ขอเบอร์ โทรไปคุย ทุกๆอย่างผมทำมันขึ้นมาเอง ผมแค่รู้สึกเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมไม่น่ารีบร้อนเลย มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้ ผมอาจใช้ความพยายามมากกว่าใช้หัวใจ ทุกวันนี้แม้จะผ่านมา 5 เดือนเต็มพอดี ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงเธอ ผมเข้าไปดูfacebook เธอทุกวันจนผมรู้เลนนะว่า เธอจะออนไนตอนเช้าเกือบทุกเช้าเวลาประมาณ 7-8 โมง ช่วงพักเที่ยงอาจมีบ้างเป็นส่วนใหญ่ และเกือบทุกวันหลังเลิกงานยกเว้นตอนเย็นวันศุกร์ที่จะออนนานๆครั้ง ส่วนเสาร์-อาทิตย์ จะไม่ค่อยออนมีบ้างนานๆที และจะออนทุกครั้งเมื่อมี Hormonrs วัยว้าวุ่นมา โดยต้องเป็นฉากขางต้า-เต้ยด้วยนะ เพราะเธอชอบและเชียร์คู้นี้มาก ผมเลยทำวีดีโอขึ้นมา (ผมเคยทำวีดีโอให้เธอด้วยนะ เพราะรู้ว่าเธอชอบแสตมป์ เลยจัดให้เธอเป็นนางเอกเพลง "เกี่ยวกับเธอ" ซะเลย เป็นการฝึกทำครั้งแรกเลยนะ^^" แต่รู้สึกเธอจะไม่ปลื้มเท่าไหร่ หรือออกแนวรำคาญๆซะมากกว่า-*- ผมกลับมาดูตอนนี้ยังรู้สึกอายแทนตัวเอง) ผมทำวีดีโอของต้า-เต้ยขึ้นมาโดยความคิดถึงเธอคนนั้น
ผมไม่รู้จริงๆว่าอนาคตมันจะเป็นอย่าไร ไม่รู้จริงๆว่าเธอมีแฟนอยู่จริงๆมั้ย ผมแค่อยากคุยกับเธอต่อได้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรและที่ผมรู้ว่าจะต้องทำแน่ๆคือ ผมจะทักเธอไปอย่างช้าที่สุดในวันขึ้นปีใหม่ 2558 แน่นอน..