[Original Post: http://j.mp/Xl7r7t] ข้าเดินทางยาวไกลเหนือผืนน้ำใหญ่เปรียบมหาสมุทรอันไพศาล เสียงไม้พายแจวน้ำจ๋อมแจ๋มก้องกังวาลมิรู้ดับและข้าไม่เคยนับระยะทางที่เบื้องหลัง ครั้งหนึ่งข้าถามคนพายผู้เงียบงันว่าฝั่งฝันที่ข้ามาดหมายอยู่ที่ใด เขาหันมาช้าๆ ในสายลมหวีดไหวแล้วพูดขึ้น "ฝันเจ้าอาจพังครืนถ้าเพียรมองหาด้วยตา เจ้าจงใช้ใจค้นหานำสู่ฝั่งที่พึงใจ ที่แท้มีเพียงเจ้าอยากขึ้นฝั่งแห่งหนไหน เมื่อเจ้าตัดสินใจแม้ผืนน้ำจะกลายดิน" พลันข้าจึงมองออกไปเบื้องหน้า ผ่านอาณาแห่งผืนน้ำอันสงบนิ่งและกว้างใหญ๋สุดคณานับ ข้าครุ่นขับความคิดอยู่นานจนยากจะถามซึ่งเวลาที่ผ่านหมุน เรือหลายลำได้ค้ำจุนให้ข้าได้ต่อข้ามผืนน้ำไปไม่รู้จบสิ้น แม้ฝันข้าอาจพังภินท์เมื่อข้าไม่พึงใจจะกลับขึ้นฝั่งที่แห่งไหน ข้ายังอยากล่องไปตามธาราและห้วงรู้นี้ ต่อไป และต่อไป พลันในใจกลับเกิดความคิดพิสดาร ข้าพบพานโชคชะตาของข้าแล้ว ฝันของข้า ฝั่งของข้า คงเป็นผืนน้ำที่ข้าล่องอยู่ไม่ผิดแน่ ผืนน้ำที่แผ่อยู่รอบกายข้า รอบใจข้า น้ำเอ๋ย เจ้าไม่ต้องกลายเป็นดินเพื่อสนองข้าเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ก้าวขึ้นฝั่งดอก เพราะใจข้าเพียรบอกว่าไม่คิดจะขึ้นฝั่งดินที่เคยเพียรหาอีกแล้ว พลันเรือแจวลำน้อยก็ปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าข้า นาวาที่ผุดขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน ชั่วขณะที่ข้าเงียบงันและเพ่งมองยังเรือนั่น แล้วยืนขึ้นอย่างมั่นคงพร้อมกล่าวกับคนเรือว่า "ข้าจะล่องนาวาบนวารีนี้ไม่ต่างจากท่าน" เขาขานชื่อของข้าแล้วกล่าว "เจ้าจงเป็นคนเรืออันทรงเกียรติและความรู้ เป็นที่พึ่งแห่งวิญญูผู้ใฝ่หาและใฝ่ฝัน เรือเจ้าจะลอยล่องกลางผืนน้ำอันเงียบงัน ส่งผู้คนสู่ฝั่งฝันและเฝ้ามองจากดวงดาว" ข้าสาวเชือกดึงเรือลำนั้นเข้ามาใกล้ กลางท้องเรือมีไม้พายอันใหม่วางอยู่ "เรือนี่ขาดก็เพียงคนพาย และข้าจะเป็นคนพาย" มิทันไรข้าก็ได้ยินเสียงเรียกจากที่ไกลๆ "คนพายเรือ..." เขาเรียก ข้ายิ้มตอบ

ข้าพายเรือเหนือห้วงรู้สมุทรไพศาล เสียงไม้พายแจวน้ำจ๋อมแจ๋มก้องกังวาลมิรู้ดับและข้าไม่เคยนับระยะทางที่เบื้องหลัง ครั้งหนึ่งคนนั่งเรือถามข้าว่าฝั่งฝันที่เขามาดหมายอยู่ที่ใด ข้าหันไปช้าๆ ในสายลมแกว่งไกวแล้วพูดขึ้น "ฝันเจ้าอาจพังครืนถ้าเพียรมองหาด้วยตา เจ้าจงใช้ใจค้นหานำสู่ฝั่งที่พึงใจ ที่แท้มีเพียงเจ้าอยากขึ้นฝั่งแห่งหนไหน เมื่อเจ้าตัดสินใจแม้ผืนน้ำจะกลายดิน"

แด่ครูของข้า
— พริษฐ์ —