รู้สึกไม่ดีกับพ่อของตัวเอง

ตอนนี้รู้สึกอึดอัดมากกกก รู้สึกดูถูกพ่อของตัวเอง แต่เราพูดอะไรออกมาไม่ได้  ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ พอพ่อลาออกจากงานก็เอาแต่นั่งเล่นเกมอยู่บ้าน ดูทีวี ไม่ทำงาน อาศัยที่บ้านญาติ
พ่อเคยล้มแล้วไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย ค่าเทอมของเรา เราต้องไขว่คว้าหามาจ่าย พ่อก็มายืมเงิน เราโมโห ทำไมอะ เป็นพ่อทำไม่ไม่รับผิดชอบ ไม่กล้าหาญขึ้นมา ตั้งแต่เด็กละ เวลาคนถามพ่อทำงานอะไร เราไม่สามารถตอบได้ และเราอายมาก กับความจริงที่ว่าพ่อไม่ทำอะไรเลย พ่อไม่มีงานทำ ทั้งๆที่เรียนจบสูง มีมือมีเท้า แต่กลับไม่ดิ้นรนอะไร เราไม่อายถ้าพ่อจน แต่เราอายที่มีพ่อแบบนี้ ที่วันๆไม่คิดจะทำอะไร อยู่แต่ comfort zone

เราไม่สามารถพูดได้ เป็นลูกพูดไม่ได้ ไปสั่งพ่อไม่ได้ พ่อขอเงินต้องให้ เพราะเป็นหน้าที่ แต่ลึกๆเราไม่โอเคเลยอะเรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเรา

ควรคิดอย่างไรดีถึงจะไม่ดูถูกพ่อ มองมุมไหนดี คือพยามมองหาข้อดีแล้ว แต่สุดท้ายก็คือเหมือนหลอกตัวเอง

ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆค่ะ