จขกท.ขอเวิ่นเว้อออ
1.ความรัก แอบชอบมา 3 ปี ตัดสินใจบอกว่าชอบตอนเรียนจบมอ 3 ผะเอินเขาก็ชอบเราเหมือน เอ้าแต่เรียนจบต้องแยกย้ายแต่ก็ติดต่อกันเรื่อย ตอนนี้อยู่มอ 6 ตัดสินใจต่างคนต่างเงียบหายเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ปล.ไม่ได้คบกันแบบแฟน เจ็บปวดมากมายกว่าจะทำใจได้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเลิกคุยเลิกชอบจะโคตรทรมานเห็นแต่เขาบอกๆกันไม่นึกว่ามันจะจริง แบบภาพเก่าๆน้ำเสียงกิจกรรมที่เคยทำร่วมกันบทสนทนาในไลน์ในเฟสในทวิตโอ๊ยยยยยและอีกหลายๆอย่างมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาที่เราว่าง กว่าจะทำใจได้นี่นานนมาก ตอนนี้ก็ขอขอบคุณเวลาและรายงานโครงการและอีกมากมายที่ทำให้ชีวิตยุ่งเหยิงจนไม่มีเวลาคิดอะไร ทำให้ลืมความรู้สึกนั้นไปได้บ้าง ตอนนี้ก็แค่เหลือแต่ความทรงจำดีๆ
2.ปีหน้า จขกท.ต้องเข้ามหาลัยแล้ว จขกท.ได้ไปสมัครโครต้าของดุสิตธานีไว้ เหลือไปสอบสัมภาษณ์เดือนหน้าที่จะถึงนี้ 25 ตุลาคม 2557 แล้วไม่ได้สำรองมหาลัยอะไรอีกทั้งสิ้น แม่ถามว่าถ้าไม่ติดจะทำยังไง จขกท.เลยตอบแม่ไปว่า ลูกกำลังใช้ยุทธวิธีรบของพระนเรศวรอยู่ #ทุบหม้อข้าวหม้อแกงให้แตกให้หมด แล้วพูดว่าถ้าศึกครั้งนี้ไม่สำเร็จข้าจะไม่กลับอโยธยา ~แม่บอกเรื่องของมุง 5555 - -'!~ จขกท.รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ชีวิต
ชิวเกิ๊นนนน ไม่คิดห่าอะไรเลยแบบเพื่อนๆคนอื่นๆนี่เขาแบบเครียดกันมากเลยนะเรื่องเข้ามหาลัยอะ 555 - - คือถ้าคนเก่งๆเข้าคณะท็อปๆ แบบหมอ หรือวิทยาศาสตร์ บลา ๆ ก็โอเครมันจำเป็นต้องซีเรียส แต่ จขกท.อะไม่โง่และไม่เก่งระดับกลางๆ นี่ก็มานั่งคิดว่า หัวสมองเบาๆอย่างเราเรียนอะไรดีที่แบบจบมาแล้วไม่อดตาย นี่ก็นึกถึง ปัจจัย 4 เนื้อหา
ที่อยู่อาศัย = อาจจะเป็นพวกสถาปนิกสร้างบ้าน วิศวะ บลาๆ ไม่เก่ง ตัด
เครื่องนุ่งห่ม = อาจจะเป็นพวก ดีไซเนอร์ บลาๆ วาดรูปไม่เก่ง ตัด
ยารักษาโรค = พวกหมอต่างๆ ตัด
และอาจจะมี 5 พวกเทคโนโลยี เปิดคอมได้นี่ก็เก่งแล้วอะ 555 ตัด และสุดท้าย อาหาร คือสิ่งที่เราขาดไม่ได้ ส่งสายตาเป็นประกาย
และเราก็มานั่งคิดที่จริงมันก็สำคัญหมดและ แต่พอเราเลือกได้เราก็มาถามตัวเองอีกว่า แกชอบมันรึป่าว ? ตอนแรกก็เฉยๆไม่ได้คิดอะไร พอไปๆมาๆนั่งนึกถึงอดีตว่าเคยผ่านกิจกรรมอะไรมามั่งเผื่อจะเป็นแนวทางในการเลือกคณะ นึกขึ้นได้ตอนเด็กหรือแม้กระทั่งโตแล้วเป็นคนที่ปวดหัวบ่อยมากกกแล้วมีอยู่วันนึงตอนที่กำลังปวดหัวตุบๆอยู่โดนใช้ให้ไปทำกับข้าวพอทำปุ๊บลืมปวดหัวหลายครั้งและไม่รู้เพราะอะไรมันเพลินๆได้จิตนาการตอนตกแต่งจานหรือใส่เครื่องปรุงมันสนุก ทีนี้แม่เลยพูดลอยๆขึ้นมาลูกคงชอบมันละม้างงงถึงลืมไปเลยว่าตัวเองปวดหัว #พอนึกขึ้นได้ปุ๊บนี่เลยเป็นคณะในดวงใจ
#วิชาการจัดการครัวและศิลปะการประกอบอาหาร
แล้วถ้าสมมุติไม่ติดหล่ะจะเข้าอะไรคิดไว้และ การตลาด 2 ปี แล้วจะไม่ลดความพยายามจะโอนไปเรียนครัวดุสิตให้ได้ ถ้าไม่ได้
จะเรียนระยะสั้นและ 5555 - -'!~ #แต่จขกท.เชื่อมั่นว่าตัวเองทำได้นะ ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน หกล้มคลุกคลานเท่าไหร่ มันจะไปจบที่ตรงไหน แต่จะยังไงก็ต้องไปให้ถึง ~ ที่สุดว่ามันจะไม่คุ้มแต่มันก็ยังดีที่อย่างน้อยได้จดจำว่าครั้งนึงเคยก้าวไป
#แค่คนที่เชื่อในความฝันจะเหน็ดจะเหนื่อยก็ยังต้องเดินต่อไป
3.จขกท.เกิดมา2ยุค ยุคแรกยุคตอนที่พ่อแม่เป็นแค่พนักงานในบริษัทแห่งหนึ่งรับเงินเดือนธรรมดาๆ ยุคที่สอง ยุคตอนที่พวกท่านสองคนเป็นเจ้าของบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง ตอนแรก จขกท.เคยคิดตอนที่พ่อกับแม่ทำงานอยู่ที่บริษัทว่า ชีวิตนี้น๊าๆบ้านในฝันมีสระว่ายน้ำ มีสวนหน้าบ้าน มีรถ มีห้องส่วนตัว โหยคงจะมีความสุขมากขอแค่นี้ แต่พอวันเวลาผ่านไป พอครอบครัวของ จขกท.มีแบบนั้นจริงๆ จขกท.คงเป็นคนเดียวในบ้านมั้งค่ะที่รู้สึกเฉยๆส่วนน้องจขกท.คงชินกับความสะดวกสบายเพราะเกิดในยุคสอง. พอได้มาเข้าจริงๆมันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้เลยว่าเราคงมีความสุขมากแน่ๆ มีสระว่ายน้ำในบ้านแต่ว่ายจริง เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว วิ่งลู่วิ่งจริงๆ 4 เดือนที่แล้ว แล้วทีนี้มีเงินแต่พ่อกับแม่ไม่มีเวลาเลยค่ะ อันนี้จขกท.ก็เข้าใจ และก็บอกกับตัวเองไว้ว่าฉันจะมีเวลาให้มากกว่านี้ไม่จำเป็นต้องมีเท่าพ่อกับแม่ก็ได้ ~ จขกท.ก็ไปช่วยงานที่บริษัทตั้งแต่มอหนึ่ง เริ่มตั้งแต่เดินสวัสดีพี่ป้าน้าอา วินมอไซค์ ทุกคน และตามด้วยกวาดพื้น ถูพื้น เช็ดกระจก ทิ้งขยะ ล้างห้องน้ำ ชงกาแฟ แยกขยะไปขาย ยกของแบกของ พอเริ่มโตหน่อยเดี่ยวนี้ก็มีเช็คสต็อค เอาเงินไปฝากธนาคาร บ้าง บลาๆ พ่อกับแม่อยากให้จขกท.สารต่อกิจการนี้มากก แต่ว่าจขกท.ไม่เก่งอ๊าๆๆๆ หัวสมองไม่ถึงเหมือนพ่อกับแม่ ข้าพเจ้าขอบาย ปล.ปิดเทอมเล็กนี้พ่อกับแม่จะให้เข้าไปทำงานเต็มตัว เลยคิดว่าจะปลีกวิเวกไปสมัครพาร์ทไทม์พิซซ่า 5555 ครั้งแรก
คุณมีอะไรอยากจะระบายอารมณ์มั้ยค่ะ ?
1.ความรัก แอบชอบมา 3 ปี ตัดสินใจบอกว่าชอบตอนเรียนจบมอ 3 ผะเอินเขาก็ชอบเราเหมือน เอ้าแต่เรียนจบต้องแยกย้ายแต่ก็ติดต่อกันเรื่อย ตอนนี้อยู่มอ 6 ตัดสินใจต่างคนต่างเงียบหายเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ปล.ไม่ได้คบกันแบบแฟน เจ็บปวดมากมายกว่าจะทำใจได้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเลิกคุยเลิกชอบจะโคตรทรมานเห็นแต่เขาบอกๆกันไม่นึกว่ามันจะจริง แบบภาพเก่าๆน้ำเสียงกิจกรรมที่เคยทำร่วมกันบทสนทนาในไลน์ในเฟสในทวิตโอ๊ยยยยยและอีกหลายๆอย่างมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาที่เราว่าง กว่าจะทำใจได้นี่นานนมาก ตอนนี้ก็ขอขอบคุณเวลาและรายงานโครงการและอีกมากมายที่ทำให้ชีวิตยุ่งเหยิงจนไม่มีเวลาคิดอะไร ทำให้ลืมความรู้สึกนั้นไปได้บ้าง ตอนนี้ก็แค่เหลือแต่ความทรงจำดีๆ
2.ปีหน้า จขกท.ต้องเข้ามหาลัยแล้ว จขกท.ได้ไปสมัครโครต้าของดุสิตธานีไว้ เหลือไปสอบสัมภาษณ์เดือนหน้าที่จะถึงนี้ 25 ตุลาคม 2557 แล้วไม่ได้สำรองมหาลัยอะไรอีกทั้งสิ้น แม่ถามว่าถ้าไม่ติดจะทำยังไง จขกท.เลยตอบแม่ไปว่า ลูกกำลังใช้ยุทธวิธีรบของพระนเรศวรอยู่ #ทุบหม้อข้าวหม้อแกงให้แตกให้หมด แล้วพูดว่าถ้าศึกครั้งนี้ไม่สำเร็จข้าจะไม่กลับอโยธยา ~แม่บอกเรื่องของมุง 5555 - -'!~ จขกท.รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ชีวิต
ที่อยู่อาศัย = อาจจะเป็นพวกสถาปนิกสร้างบ้าน วิศวะ บลาๆ ไม่เก่ง ตัด
เครื่องนุ่งห่ม = อาจจะเป็นพวก ดีไซเนอร์ บลาๆ วาดรูปไม่เก่ง ตัด
ยารักษาโรค = พวกหมอต่างๆ ตัด
และอาจจะมี 5 พวกเทคโนโลยี เปิดคอมได้นี่ก็เก่งแล้วอะ 555 ตัด และสุดท้าย อาหาร คือสิ่งที่เราขาดไม่ได้ ส่งสายตาเป็นประกาย
และเราก็มานั่งคิดที่จริงมันก็สำคัญหมดและ แต่พอเราเลือกได้เราก็มาถามตัวเองอีกว่า แกชอบมันรึป่าว ? ตอนแรกก็เฉยๆไม่ได้คิดอะไร พอไปๆมาๆนั่งนึกถึงอดีตว่าเคยผ่านกิจกรรมอะไรมามั่งเผื่อจะเป็นแนวทางในการเลือกคณะ นึกขึ้นได้ตอนเด็กหรือแม้กระทั่งโตแล้วเป็นคนที่ปวดหัวบ่อยมากกกแล้วมีอยู่วันนึงตอนที่กำลังปวดหัวตุบๆอยู่โดนใช้ให้ไปทำกับข้าวพอทำปุ๊บลืมปวดหัวหลายครั้งและไม่รู้เพราะอะไรมันเพลินๆได้จิตนาการตอนตกแต่งจานหรือใส่เครื่องปรุงมันสนุก ทีนี้แม่เลยพูดลอยๆขึ้นมาลูกคงชอบมันละม้างงงถึงลืมไปเลยว่าตัวเองปวดหัว #พอนึกขึ้นได้ปุ๊บนี่เลยเป็นคณะในดวงใจ
#วิชาการจัดการครัวและศิลปะการประกอบอาหาร
#แค่คนที่เชื่อในความฝันจะเหน็ดจะเหนื่อยก็ยังต้องเดินต่อไป
3.จขกท.เกิดมา2ยุค ยุคแรกยุคตอนที่พ่อแม่เป็นแค่พนักงานในบริษัทแห่งหนึ่งรับเงินเดือนธรรมดาๆ ยุคที่สอง ยุคตอนที่พวกท่านสองคนเป็นเจ้าของบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง ตอนแรก จขกท.เคยคิดตอนที่พ่อกับแม่ทำงานอยู่ที่บริษัทว่า ชีวิตนี้น๊าๆบ้านในฝันมีสระว่ายน้ำ มีสวนหน้าบ้าน มีรถ มีห้องส่วนตัว โหยคงจะมีความสุขมากขอแค่นี้ แต่พอวันเวลาผ่านไป พอครอบครัวของ จขกท.มีแบบนั้นจริงๆ จขกท.คงเป็นคนเดียวในบ้านมั้งค่ะที่รู้สึกเฉยๆส่วนน้องจขกท.คงชินกับความสะดวกสบายเพราะเกิดในยุคสอง. พอได้มาเข้าจริงๆมันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้เลยว่าเราคงมีความสุขมากแน่ๆ มีสระว่ายน้ำในบ้านแต่ว่ายจริง เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว วิ่งลู่วิ่งจริงๆ 4 เดือนที่แล้ว แล้วทีนี้มีเงินแต่พ่อกับแม่ไม่มีเวลาเลยค่ะ อันนี้จขกท.ก็เข้าใจ และก็บอกกับตัวเองไว้ว่าฉันจะมีเวลาให้มากกว่านี้ไม่จำเป็นต้องมีเท่าพ่อกับแม่ก็ได้ ~ จขกท.ก็ไปช่วยงานที่บริษัทตั้งแต่มอหนึ่ง เริ่มตั้งแต่เดินสวัสดีพี่ป้าน้าอา วินมอไซค์ ทุกคน และตามด้วยกวาดพื้น ถูพื้น เช็ดกระจก ทิ้งขยะ ล้างห้องน้ำ ชงกาแฟ แยกขยะไปขาย ยกของแบกของ พอเริ่มโตหน่อยเดี่ยวนี้ก็มีเช็คสต็อค เอาเงินไปฝากธนาคาร บ้าง บลาๆ พ่อกับแม่อยากให้จขกท.สารต่อกิจการนี้มากก แต่ว่าจขกท.ไม่เก่งอ๊าๆๆๆ หัวสมองไม่ถึงเหมือนพ่อกับแม่ ข้าพเจ้าขอบาย ปล.ปิดเทอมเล็กนี้พ่อกับแม่จะให้เข้าไปทำงานเต็มตัว เลยคิดว่าจะปลีกวิเวกไปสมัครพาร์ทไทม์พิซซ่า 5555 ครั้งแรก