โคลงสี่สุภาพ.....ใจพเนจร

ถ้าเราอยู่ บนถนน ที่ถูกต้อง แค่ประคอง รถไปตาม เส้นทางฝัน จะไปได้ ใกล้ไกล แค่ไหนกัน ก็แค่นั้น เมื่อรถหยุด ถึงจุดลง เสวยบุญ ใช้กรรม ที่ทำหมด กลับขึ้นรถ

0 แล้วรูปรอยเจ็บปวดแสนรวดร้าว ค่อยโน้มน้าวกำสรดจรดสมัย เพื่อรับรองรับช่วงจู่ห้วงใจ มรรคาใด .. จะเหลือวางให้ย่างเดิน ? 0 กรรมบทเคยมีกระวีกระวาด ย่อมมิอาจร่วมชั้นด้วยสรรเสริญ ไร้สิ้นการณ์จะบรรเจิดให้เพล

สองตระกูล รักกัน พังชาติฉัน พอเกลียดกัน ทำชาติฉัน นั้นฉิ_หาย มาบุกตี ตาเมือนธม ตาเมืองควาย ชาวบ้านตาย ทหารกล้า ขาพิการ โรงพยาบาล โรงเรียน มันยิงใส่ ไม่สนใจ เด็กคนไข้ อ้ายหน้าด้าน มาโจมตี มาบุก มารุกร

รักคือแสงส่องใจให้ไหวหวั่น คือคืนวันผูกพันไม่หวั่นไหว แม้ห่างไกลเพียงกายแต่ใจใกล้ รักแนบไว้ในทรวงห้วงฤดี อ้อมกอดหนึ่งตรึงใจไม่คลายฝัน แม้คืนวันเปลี่ยนผ่านกาลวิถี รักยังมั่นดังจันทร์กลางราตรี ไม่หลบลี