นกขมิ้น

๏ ค่ำคืนฉัน ยืนอยู่อย่างเดียวดาย
    เหลียวมองไปรอบกาย แสงสลัว
    มองความมืด มิวายจะหวาดกลัว
    ฟ้ามืดมัว ใจหวาดแทบขาดรอน

 ๏ ยามนภา มัวไปใกล้พลบค่ำ
    ยินเสียงร่ำคำบอก มาหลอกหลอน
    เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย เจ้าดอกขจร
    นกขมิ้นเหลืองอ่อน จะนอนไหนเอย

 ๏ อกฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์
   เหมือนคนพเนจร หาคอนเขนย
  หนาวพระพาย พัดโชยเช่นคืนเคย
  โธ่อกเอ๋ย หนาวสั่นสุดบั่นทอน
 
 ๏ ยามนี้ เราหลงทางกลางค่ำ
  ฝากถ้อยคำ หาถิ่นบรรจถรณ์
  เป็นนกเถื่อน ร่อนเร่พเนจร
  มิรู้จะเจอรังนอน ที่ไหนกัน

 ๏ บ้านใด หรือใครจะเอ็นดู
   รับอุ้มชู เติมเต็มเกษมสันต์
  นกขมิ้นเหลืองอ่อน สร้างคอนไม่ทัน
  ค่ำไหนต้องนอนนั่น ขาดฝันรับรอง

๏ ทนระทม ข่มใจในยามค่ำ
  กระซิบคำ ว่าวิตกหัวอกหมอง
  โอ้อกเอ๋ย ฉันไร้คู่เคียงครอง
  ซุกคอนน้ำตานอง ร้าวทรวงใน 

๏ เมื่อหมายมอง จริงแท้ก็แลเห็น
   หวิวหวั่นกับประเด็นที่เห็นได้
   เหมือนพบรังจะครองสนองใจ
   แต่หวั่นไหวเขาคง มีคู่เชย

๏ ฟังสำเนียง เสียงเพลงที่ครวญคร่ำ
   ใครหนอร่ำคำบอก เจ้าดอกไม้เอ๋ย
   นกขมิ้นเหลืองอ่อน หลงคอนเช่นเคย
 ค่ำนี้จะนอนไหนเอย เล่านกจร  (นอนที่นี่เอ๋ย) ๚ะ๛