ผมกับแฟนคบกันมา 8ปีตั้งแต่สมัยเรียน ม.3 ตอนนี้เราทำงานกันแล้ว เราผ่านเรื่องราวมาด้วยกัน (ส่วนใหญ่จัะเรื่องเลวๆของผม)เรื่องผู้หญิงผมเคยมีเธอจับได้แล้วบอกว่าถ้ามีอีกเธอจะไม่คบกับเราแล้ว ตอนนี้ผมไม่เคยม่ีนิสัยแบบนั้นอีกผมเลิกเด็ดขาด ตอนนี้เราต่างคนต่างทำงานเจอกันแต่ตอนเยนเสาอาทิตเธอไปเรียน เมื่อก่อนเราทะเลาะกัน เราชอบบอกเลิกกัน แต่ไม่กี่วันเราก้อดีกันแต่ตอนนี้เราทะเลาะกันผมงี่เง่าผมบอกเลิกเธอ แต่ผมก้อทนไม่ได้หลังจากไม่ติดต่อกัน 3 วันผมเลยไปง้อเธอแต่สิ่งที่เธอบอกมา เธอบอกว่าเธอไม่เอาผมแล้วผมเลยขอโอกาสเธอแก้ตัวอีกครั้ง(ผมมานั่งคิดดูแล้ว มันเกิดจากความเหนแก่ตัวของผมผมไม่มีเวลาให้เธอ ผมไม่ค่อยได้พาเธอไปเที่ยวตามต่างจังหวัด แต่เธอจะชวนผมอยู่ตลอด)เธอไม่ให้โอกาสผมหลายวันแล้วเธอก้อบอกอยากอยู่คนเดียวเธอไม่ให้โอก่าสผมเลย แต่เธอยังมีรอยยิ้มปนกับความโกรธแระรำคาญขอลเธอให้ผมเหน เธอพูดหักน้ำใจผมทุกสิ่ง เธอบอกเธอไม่รักผมแล้ว ให้โอกาสไปผมก้อเหมือนเดิม(ทั้งๆที่ผมเปนคนที่เจอแบบนี้แร้วจะจำไปจนวันตาย ่อย่างเรื่องผู้หญิงผมก้อไม่เคยมีอีก) แต่ลึกๆในใจผมยังคิดว่าเธอยังรีกผมอยู่แระจะมีสักวันที่เราจะมาเปนเหมือนเดิม ทุกววันนี้ผมได้แต่ทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำให้เธอมาก่อนถึงมันจะทำให้เธอรำคาญบ้าง ผมก้อจะทำผมได้คุยกัยเธอว่าจากที่อยากอยู่คนเดียวเปลี่ยนมาเปนห่างกันสักพักได้ไหม เธอบอกได้แต่หนึ่งปีแต่ผมทนไม่ได้กลัวเธอไปมีคนอื่น เธอบอกว่าลองห่างกันดูเผื่อเธอจะคิดถึงผมแล้วทักกลับมา ตอนนี้ผมยังรอเธอทักมาหา เธอบลอคไลน์ บลอคเฟสผมหมดเลย ผมควรทำอย่างไรจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวก้อกลัวไปเจอคนใหม่ อีกอบ่างอดไม่ได้ที่ต้องเข้าไปหาเธอ (พ่อแม่เรารู้จักกันผมวางแผนถึงอนาคตไว้หมดแล้วแต่รอผมบวชก่อน บ้านผมมีกิจการที่ผมต้องทำแทนพ่อ่บางเวลาผมอาจให้เธอไม่ได้ แจ่ถ้าผมมีโอกาสอีกครั้งผมจะไม่เลวแบบนี้อีกแล้ว
เรารักกันมา8ปีแต่ตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียว เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอหมดใจหริป่าวครับ !!!