อยากร้องไห้กับชีวิตที่ไม่มีใคร ตัวคนเดียว ไม่มีคู่ หน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรดีซักอย่าง

เราอายุ 34 ค่ะ ชีวิตเรามันแย่ พ่อแม่แยกทางตั้งแต่เกิด ลูกคนเดียว อยู่กับพ่อก็เหมือนไม่มี ไม่เคยทำหน้าที่พ่อที่ดี มีแต่อาที่คอยดูแลส่งเราเรียน
เรากลายเป็นคนโหยหาความรัก เราไม่ค่อยสวยจึงไม่เคยมีใครเข้ามาจีบ แฟนคนแรกก็เจอทางเน็ต คบกัน 8 ปีแล้วเค้าก็ทิ้งเราไปหาผู้หญิงที่เพียบพร้อม
ความสุขของใครๆคือความรักของคนในบ้านใช่ไหม แต่เราไม่ใช่ ที่บ้านมีแต่ความเปล่าเปลี่ยวเงียบเหงา เราไม่เคยมีความสุขเลย มีชีวิตอยู่ไปวันๆ

ล่าสุดเรากลับมาแชทอีกครั้งจนได้นัดเจอกัน เค้าเห็นรูปเราแล้ว แต่พอเจอกันเค้ากลับหายไปเลย พูดมาตรงๆว่าไม่ชอบยังจะดีกว่าหายไปแบบนี้
เราเสียใจจริงๆเพราะเรารู้สึกดีกับเค้าไปแล้ว ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ  พิมพ์อยู่นี้ก็ร้องไห้ คิดถึงเค้า มันไม่เหลือใครอีกแล้ว แค่อยากมีคนคอยอยู่ข้างๆ
อิจฉาใครๆที่มีครอบครัว มีพ่อแม่พี่น้องอบอุ่น คอยให้กำลังใจ ปลอบโยนยามเศร้า แต่เรากลับไม่มี ต้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียว

ขอบคุณนะคะที่รับฟังเรา  เราแค่อยากได้กำลังใจในการอยู่ตัวคนเดียวให้ได้ ถึงแม้มันจะเหงาแค่ไหนก็ตาม