จากเกย์สังคม ต้องมาอยู่แบบเอ็กโทรเวิร์ด จนนำไปสู่ความสับสนเรื่องการต้องการที่แท้จริงของชีวิต

คือ...ตอนนี้ผมอายุ22ครับ เริ่มมีแฟนตอนอายุ16-17 และเริ่มทำงานตอนอายุ18-19  ทำให้สู่โลกกว้างและพบเจอสังคมหลายๆแบบมากมายจนสามารถเอาตัวรอดได้ แต่จะมีอยู่ช่วงนึง ผมตกงานเพราะเกิดการเข้าใจผิด หาเงินหางานไม่ได้ไป3เดือนติด ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก ไม่ได้จ่ายค่าหอ แล้วตอนนั้นคิดว่า เรามีความสุขในแบบง่ายๆ คือ เลี้ยงแมว ปลูกต้นไม้ริมระเบียง ทำงาน เลิกงานก็ชวนเพื่อนสนิทไปนั่งดื่มนั่งเล่นตามที่ต่างๆ และเดินไปนั่งเล่นกับอาที่อยู่ซอยใกล้ๆ อยู่ๆก็ตกงาน จนเข้าเดือนที่4 ที่ทำงานขาดคน และเขาตรวจสอบพบว่าผมไม่ได้ผิด เกิดจากความผิดพลาดของC8(ฝ่ายบุคคล) เขาจึงเรียกตัวผมกลับไปทำงาน แต่พอทำได้3วัน ผมก็ต้องหยุดและไปอยู่พัทยา เพราะผมขอเวลาเจ้าของหอต่อไม่ได้แล้ว พอผมไปอยู่บ้านที่พัทยา ก็ไม่ลงลอยกับแม่เลี้ยง รวมถึงโดนหลอกไปเป็นเมียน้อยถึง2รอบติด จนเริ่มคุยกับคนๆนึงที่ไว้ใจมาก เขาบอกว่าเขาจะไปเรียนที่แจ้งวัฒนะ ผมเลยตัดสินใจ กลับไปที่นั่น และอยู่หอกับเพื่อน และได้ทำงานรายวัน ได้พบเจอกับคนรักคนนั้นด้วย แต่อยู่ๆวันนึง เขาโทรมาบอกเลิก ผมรู้สึกว่า เรื่องความรักของผมมันแย่สุดๆ แถมพักหลังๆ เพื่อนสาวผมชอบพาผู้ชายเข้าห้อง และให้ผมไปอยู่ที่อื่นยันเช้าบ่อยๆ บายทีผมอยู่แต่ข้างนอกจนไม่ได้เข้าหอเลย แต่ก็แปลกที่ผมโกรธเพื่อนสนิทคนนี้ แต่ก็เกลียดมันไม่ลง จนวันนึงผมได้คุยแชทเสียงกับแฟนคนปัจจุบันไปนานพอสมควร แล้วรู้สึกว่า เขาดูแลเราได้ ดูไร้เดียงสาและไร้พิษ จึงตัดสินใจคบ และเขาก็ชวนผมมาอยู่อุดรบ้านเขา ทั้งๆที่ยังไม่ตกแต่งหรือมั่นกัน เพราะเขาไม่อยากให้ผมต้องถูกเพื่อนระเหิดให้ออกไปอยู่นอกหอบ่อยๆ เมื่อผมมาอยู่บ้านเเฟน ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่สงบสุขมาก แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนชอบเข้าสังคม อยู่กับเพื่อนฝูง ทำให้ผมรู้สึกโหยหาเพื่อนกลุ่มเก่าๆ โหยหาเวลาที่ดีดกีต้าร์ร้องเพลงกับน้องๆที่ไม่รังเกียจว่าผมเป็นเกย์ คิดถึงเวลาที่ได้สนุก ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ กับเพื่อนๆน้องๆ เพราะมาอยู่นี้ ถึงจะสงบสุข และผมไม่มีเพื่อนเลย เพื่อนแฟนก็ไปทำงานกรุงเทพกันหมด ทำให้ผมเข้าสังคมเพื่อนแบบเดิมไม่ได้ มีแต่คนแก่ ผมรู้สึกว่า ทำไมมีแฟนรอบนี้แล้วเราโดดเดียวจัง ถึงเขาจะคอยรักคอยห่วง คอยดูแล อาจจะมีไม่เข้าใจกันเล็กน้อยเพราะความคิดเขาค่อนข้างเด็ก ไม่กล้าริเริ่ม กลัวสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้น แต่เขาก็อยู่ข้างๆเสมอ ถึงอย่างไรก็ตาม ผมก็รู้สึกว่า ผมโดดเดี๋ยวอยู่ดี เคยบอกแฟน แฟนก็เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเขาเป็นอินโทรเวิร์ดอยู่แล้ว ซึ่งผมเป็นเอ็กซ์โทรเวิร์ด หลายครั้งมากที่ผมพยายามจะบอกแฟนว่าผมจะหาเงินไปเยี่ยมกรุงเทพสัก4วัน แต่เงินก็ไม่พอให้ไปสักที นอกจากจะทำงานประจำ แต่ถ้าทำงานประจำ จะเอาเวลาไหนไป ผมเลยคิดว่า ผมอยากจะพยายามขายสิ้นค้าเครื่องโขนละครที่เป็นธุรกิจของผมให้หมด แล้วค่อยไปเที่ยวกรุงเทพ กลับมาบ้านแฟนค่อยทำงานประจำยาวๆปีนึงไปเลย ค่อยเอาทุนมาขยายธุรกิจที่ไม่นอนทุน แต่ยากมากครับ ไลฟ์เดือนนึงขายได้แค่ชิ้นเดียวเอง จนมีบ่อยครั้งที่ผมเองก็คิดว่ หรือเราจะรับงานเที่ยวเกย์เอาเงินไปกรุงเทพหาญาติกับเพื่อนก่อนดี แต่ก็ได้แต่คิดแฮะ เพราะผมหาแหล่งไม่เป็น5555 มันทำให้ผมเริ่มเอามาคิดอีกว่า หรือความสุขที่แท้จริงของผมคือการได้เข้าสังคมในที่ทำงาน การพบปะกับเพื่อน ไม่ใช่การมีแฟนแล้วห่างหายจากสังคมเพื่อนไปเลย ผมควรทำยังไงดีครับ สับสนไปหมด ยิ่งผมเล่าก็ยิ่งสับสน ผมว่าคนอ่านบางคนก็อาจจะสับสนไปกับผมด้วย ลองจับใจความและแนะนำทางเลือกทางออกให้ทีนะครับ🙏🏻