มาเวิ่นเว้อกันค่ะ EP 308

ไม่ได้เล่นนานแล้ว เหรอ ก็เล่นบ้างบางที แค่ไม่ได้ตั้งทู้ ณ จุดนี้จะต้องเรียน 7 วัน ร้านให้คนดู เหนื่อย ล้า วันนี้ว่างหน่อย

กลับมาก็ฝนตกเลย ทำไมจะต้องมาตกตอนที่เราจะซักผ้า


วันนี้ฝนตก ฟ้าเริ่มร้อง แต่เรามองฟ้า เล่นไป ของเราเน็ตแข็งแรง ไม่ไปกับฝนฟ้าอากาศง่ายๆ แต่ไฟบ้านชอบดับ แอบรำคาญ

วันนี้ ทำให้นึกถึงช่วงนึง เจอคนกลัวฟ้าร้อง แบบหนักอ่ะ กลัวชนิดไม่เป็นปกติเลย

ร้องโวยวายสาวแตกมาก เรามองหน้าแล้วรู้สึก เอ่อ  พยายามจะไม่รำคาญคนที่กลัวในบางอย่าง เพราะเราก็กลัวในหลายสิ่ง

ที่คนมองว่ากลัวเพื่ออะไรเหมือนกันแต่บางทีก็แอบรู้สึกในใจ(แค่คิดไม่ผิดใช่ไหม) ว่า
ร่างกายกำยำล่ำสัน แต่กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่าเนี่ยนะ แอ๊บป่ะ สำลีใช่มั้ย

เราเฉยมาก แต่ต้องมานั่งฟังเสียงกับคนที่บอกว่า ส้ม ฟ้าดังใหญ่แล้ว กลัวๆๆ
เอ่อ ฟังเพลงสิ

ไม่อ่ะ กลัวไฟช็อต

งั้น หาอะไรทำ ชิลๆ ไม่ต้องไปสนใจมัน

ไม่มีสมาธิเลย เสียงมันดังมาก ใจสั่นหมดเลย  แล้วจะเอายังไง โวะ

ความกลัวเป็นสิ่งซับซ้อน ไม่ควรตัดสินตำหนิกัน แต่ เราควรหลีกเลี่ยงสิ่งที่เรากลัว
มากกว่ามานั่งโวยวายนะ อย่างเรากลัวแมลงสาบ ก็หลีกมันอ่ะ ไม่งั้นก็เรียกน้องหมามากำจัด
ถ้าไฟไม่ดับเราโอเคนะ นอนฟังเสียงมันไป ชิลดี
หรือว่าเราจะโรคจิต เหอๆ

ปล.แอบคิดในใจว่า มันจะเหมือนในหนังมั้ยนะ หนังฝรั่งที่ตัวแสดงในเรื่อง กลัวบางสิ่งบางอย่าง เพราะปมปัญหาในตอนเด็ก ไม่ละ มโนแจ่ม ดูหนังมากไปชัวร์

สวัสดีวันจันทร์ค่ะ