ผมเป็นคนหนึ่งที่รักแฟนเก่ามากแล้วเค้าดีกับผมมากๆ แต่สุดท้ายต้องเลิกกันเพราะผมไป AFS ที่ต่างประเทศ กลับมาเค้าก็มีคนใหม่แล้ว
แต่วันเวลาที่ดีที่ผ่านมา (คบประมาณ 3 ปี ตั้งแต่ ม.2) ทำให้ผมลืมเค้าไม่ได้เลยจริงๆอ่ะ แบบว่าความรู้สึกมันเหมือนรอเค้ากลับมา
จนถึงตอนนี้ก็เป็นปีที่ 5 ละครับที่รอเค้า  ที่ผ่านมาผมไม่เคยมีแฟนอีกเลย  แต่ยอมรับว่าเข้ามหาลัยก็มีคนที่ผมชอบนะ มีคนเข้ามาในชีวิต แต่สุดท้ายมันก็รู้สึกไม่ได้รัก..
เพราะผมไม่กล้าเปิดใจให้ สุดท้ายก็เลยไปทำให้คนที่ผมชอบ(รุ่นน้องคณะ)เนี่ยเสียใจอีก

เลยตั้งใจกับตัวเองว่าโอเค เราจะไม่มีแฟนจะไม่คุยละกันจะได้ไม่ทำให้ใครเสียใจอีก (เป็นมา 2 ครั้งละ)

แบบเฮ้อ ไม่รู้ว่าจะปิดกั้นตัวเองไปถึงไหนอ่ะ พยายามเปิดก็เปิดไม่ออก มันเป็นความรู้สึกว่าไม่มีใครแทนที่เค้าได้เลย
ตอนแรกผมคิดว่าเดี๋ยวมันก็จะลืมไปเองนะครับ 1 ปีก็ไม่ลืม 2 3 ปีก็ไม่ลืม 4 5 ปีก็ยังไม่ลืม
ทุกวันนี้รูปคู่ ก็ไม่ลบจากคอม  รูปเค้าก็ยังอยู่ที่หน้าโทรศัพท์ผม  ไฟล์ข้อความก็ยังเก็บไว้ในมือถือเครื่องเก่า
ของขวัญที่เค้าเคยให้ก็เก็บเอาไว้  ข้อความที่คุยแชท msn จำนวน เกื่อบ 30 40mb ก็ยังเก็บไว้

ผมยอมรับแบบแมนๆเลยว่าถ้าผมมีแฟน แล้วแฟนเก่าคนนี้กลับมา ผมจะกลับไปคบกับเค้าแน่นอนครับ ผมเดาอนาคตได้เลย
แต่เค้าไม่มีทางกลับมาหรอก คุยคร้งล่าสุดก็ 3 ปีก่อน ที่ถามแค่ว่า"ติดมหาลัยไหน" แค่นั้นครับ

ความจริงผมก็ปิ๊งรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่นะ น้องเค้าก็รู้ว่าผมแอบปิ๊ง น้องเค้าก็เบอร์มา แต่ยอมรับว่าไม่กล้าจีบไม่กล้าคุย
เพราะมันเหมือนกับแค่ปิ๊งอ่ะครับ แต่ไม่ได้เปิดใจแน่ๆ และคำพูดของคนที่ผมเคยคุยที่เค้าพูดกับผมว่า
"ถ้าพี่ยังมีคนที่อยู่ในใจ พี่อย่าทำแบบนี้กับใครอีก แบบที่พี่ทำกับหนู"

บ่นแค่นี้แหละครับ ฮ่าๆ อยากหาเพื่อนว่ามีใครเป็นแบบผมมั่ง และพอมีวิธีแก้ไหมครับ ^^