มีแฟนใหม่แล้ว แต่ยังคิดถึงแฟนเก่า

ในตอนนี้ผมได้มีแฟนใหม่แล้วพึ่งคบกันได้ไม่ถึงเดือนเลยครับ แต่ผมยังคิดถึงแฟนเก่าคนล่าสุดอยู่ครับ ผมชอบคนเก่ามาก ๆ ผมได้ชอบเธอตั้งแต่ตอนม.1 ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเธอเลย แต่ในตอนม.1 นั้นผมยังไม่มีความกล้าที่จะบอกหรือจีบเลย ในตอนนั้นครูได้ย้ายผมไปนั่งข้างหลังเธอผมดีใจมาก และเราก็ได้คุยและสนิทกันมากขึ้น จนเธอได้พูดถึงคนที่เธอชอบหลายคนมาก ๆ ในตอนนั้นผมเลยไม่กล้าที่บอกว่าผมชอบเธอ พอมาม.2 ผมก็ได้รวบรวมความกล้าที่จะบอกชอบเธอ แต่เธอบอกยังไม่อยากมีใครเราก็ได้คุยกันมาเรื่อย ๆ และผมได้บอกชอบเธออีกรอบ แต่เธอก็ปฏิเสธผมช่วงนี้ปิดเทอมพอดี​ เราจึงไม่ได้คุยอะไรกันพอเปิดเทอมม.3 ผมที่คิดว่าตัวเองมูฟออนจากเธอได้แล้ว แต่พอได้มาเห็นเธออีกครั้งมันก็ทำให้ผมกลับมาชอบเธออีกครั้ง ผมจึงได้ตัดสินใจจีบเธอต่อแม้ว่าเธอจะไม่ได้สนใจผมเลย และชอบเอาเรื่องคนอื่นมาพูดกับ​ผม ไม่ใช่ว่าไม่มีใครจีบผมนะคนจีบผมเยอะมาก แต่ผมชอบเธอผมเลยปฏิเสธทุกคนที่ตามจีบผม ผมได้จีบจนจบม.3 กำลังจะขึ้นม.4 ก็ได้เป็นแฟนกันในที่สุดผมดีใจที่สุดในชีวิตเลยตอนนั้นผมบอกทุกคนลงโพสต์ว่าเรานั้นเป็นแฟนกันแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ลงอะไรที่เกี่ยวกับผมเลย 2-3 เดือนแรกที่ได้คบกับเธอมันทำให้ผมอยากเลิกกับเธอแล้ว เพราะด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่างที่เราเหมือนนิสัยไม่เหมือนกันและเธอเหมือนไม่ได้สนใจอะไรผมเลย แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะคบต่อผมเพราะด้วยความเสียดายที่จีบมาตั้งนาน และคิดว่าวันข้างหน้าอาจจะดีขึ้น เราก็มีคบกันมาเรื่อย ๆ จนมาถึงเดือนที่ 7-8 ผมเริ่มที่จะไม่ไหวแล้วเพราะตลอดมาตั้งแต่ก่อนคบกันรวมถึงคบกันแล้ว เธอทำผมเสียใจเยอะมากทั้งปฏิเสธผมหลายครั้ง เอาคนเรื่องผช.คนอื่นมาพูดกับผม นัดแล้วผิดนัดเยอะมาก โกหกผมบ่อยครั้ง และไม่สนใจผมเลยสนใจแต่เพื่อน​ ผมจึงได้บอกเลิกเธอแต่ในตอนนั้นเธอไม่อยากเลิกเราจึงไม่ได้เลิกกัน จนคบกันได้ 11 เดือน ผมกับเธอได้เลิกกันระหว่างตอนที่ไม่ได้เลิกกันผมก็คิดจะเลิกมาตลอดแต่ผมไม่ได้พูดออกมา   ​เราเลิกกันแล้วแต่ผมยังคิดถึงเธอมาก ๆ จนผมก็ได้กลับมาหาเธอ เราก็คบกันมาแต่ในตอนนี้เธอรักผมมาก ๆ ยอมผมทุกอย่างให้ความสำคัญกับผมแล้ว แล้วผมก็รู้ว่าเธอรักผมมาก ๆ แต่เป็นตัวผมเองที่รักเธอน้อยลงเพราะสิ่งผมเจอมันทำให้ผมกลัวและหวาดระแวง ผมรู้ว่าไม่ควรยึดติดกับอดีต โกรธกันก็ไม่ควรโกรธนานรู้จักให้อภัยกัน แต่ผมที่เจอมาเรื่อย ๆ แล้วเธอไม่ปรับให้ผมในตอนนั้นจึงได้กลัวไปหมด แต่ผมก็ทำให้ดีที่สุดให้เธอทุกอย่างเหมือนเดิม จนมาถึงวันที่เราได้เลิกกันวันที่ 15 เมษายน 2568​ ผมได้บอกเลิกเธออีกครั้งและเราก็เลิกกัน ผมได้บล็อกเธอและพูดจารุนแรงเพื่อให้เราได้เลิกคุยกันให้เธอไม่ชอบผมให้เรื่องทั้งหมดผมเป็นคนผิดเองที่เราเลิกกันมันเป็นเพราะตัวผม ผ่านมาสักพักผมก็ได้ปลดบล็อกแล้วมาปรับความเข้าใจกับเธอเพราะใรตอนนั้นเรายังคุยกันไม่จบผมก็บล็อกเธอไปแล้ว ผมรู้ว่ามันเป็นการกระทำที่ไม่ดีแต่ผมกลัวที่จะกลับไปหาเธออีกครั้ง ถึงแม้เราเลิกกันแล้วแต่ผมก็ทำทุกอย่างเหมือนอยากให้เธอคิดว่า เราก็ยังเป็นเหมือนเดิมได้มีอะไรก็พูดด้วยได้ เราแค่ลดความสัมพันธ์จากแฟนมาเป็นเพื่อนกัน เราก็คุยกันเรื่อย ๆ จนวันหนึ่งผมได้เห็นว่ายังไม่ออกจากแอคไอจีเธอผมก็ได้เข้าไปแล้วจะลบบัญชีออกจนตอนนั้นไอจีเพื่อนเธอได้เด้งขึ้นมา แล้วพูดเหมือนด่าผมผมสงสัยเลยกดเข้าไปอ่าน มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดมาที่ผมคิดว่าผมทำดีทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมมันเป็นฝ่ายผมเท่านั้น ผมเสียใจมากเพราะไม่คิดว่าจะเห็นไม่คิดว่าเธอจะพูดด้วย เพราะเธอรู้ผมเป็นคนไม่ชอบพูดเรื่องคนอื่นไม่อยากรู้เรื่องคนอื่น ในตอนที่เธอกำลังนินทาคนถ้ามีผมอยู่เธอก็จะไม่พูดเพราะผมได้ขอเธอไว้ ผมเห็นผมก็ยังไม่ไปพูดกับเธอผมก็อดทนคิดว่าสักพักเธอก็น่าจะเลิกคุยจนผ่านมา 1 สัปดาห์ผมได้เห็นตัวเองโดนนินทาทุกวันจนผมไม่ไหว จึงได้ไปพูดกับเธอเรื่องนี้ในตอนแรกเธอก็ไม่ยอมรับแต่พอผมว่าผม​อยู่ในไอจีเธอก็ยังว่าไม่ได้พูดให้ผมอีก และผมก็ได้พูดจารุนแรงและบอกเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้นในแชทที่เธอคุยกับเพื่อนเธอ ในตอนนั้นผมโกรธ เสียใจ และเกลียดเธอมาก เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองจะโดนเธอเอาไปพูดเพราะผมทำไว้ดีมาก ๆ ผมมั่นใจเพราะทุกคนเพื่อนเธอก็พูดแบบนั้น จนขึ้นม.5 ตอนเปิดเทอมผมก็ได้เจอเธออีกครั้งแต่ความโกรธของผมยังคงอยู่ ผมก็ได้พูดจารุนแรงกับเธอบ่อยครั้​ง แต่ผมก็ยังรักเธออยู่ผมรักและชอบเธอมาก ๆ เหมือนเดิม จนวันหนึ่งผมจึงได้ไปง้อเธอ แต่เธอก็ไม่อยากที่จะกลับมาหาผมแล้ว ในตอนแรก ๆ ที่เลิกกันเธออยากกลับมาหาผมแต่ตอนนี้เธอไม่แล้ว เพราะเธอบอกว่าผมได้พูดจารุนแรงกับเธอเยอะมาก ผมก็เข้าใจเธอ แต่ผมก็ได้พูดกับเธอว่ามันควรเป็นผมไม่ใช่หรอที่ต้องเสียใจในเมื่อเธอเป็นคนเอาผมไปนินทา ในตอนที่คบกันผมก็ไม่เคยจะพูดจารุนแรงกับเธอตามใจเธอทุกอย่าง แต่สิ่งที่ผมได้มันคือการนินทาจากเธองั้นหรอ ผมลืมบอกระหว่างคบกันผมตามใจเธอทุกอย่างเธออยากได้อะไรผมก็ซื้อให้หมด แต่สิ่งที่ผมได้จากเธอตั้งแต่คบกันมา 1 ปี มีเพียงแค่พวงกุญแจและดอกไม้ 2 ดอกจากวันวาเลนไทน์ ผมไม่เคยเอาเรื่องแย่ ๆ ไม่ดีของเธอไปพูดเลยถึงรู้ว่าเธอเอาผมไปนินทา ผมไม่กล้าทำกับเธอแบบนั้นถึงอยากจะทำเพราะกลัวเธอจะเสียใจในแบบที่ผมเจอ หลังจากนั้นเราก็คุยกันบ้างในบางครั้ง แต่ผมก็ยังง้อเธออยู่ จนวันหนึ่งผมได้รู้สึกและนึกขึ้นได้ว่าทำไมผมโดดเดียว มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่ได้รู้สึกนานมากจากม.ต้นเพราะผมอยู่คนเดียวได้ชอบทำอะไรคนเดียวอยู่แล้ว แต่อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกผมจึงได้เอาไปพูดกับเธอและถามครั้งสุดท้ายว่าเธอจะกลับมาหาผมไหม เธอก็ตอบปฏิเสธ ผมจึงเริ่มหาแฟนใหม่สักพักผมก็ได้มีแฟนใหม่เพราะคนจีบผมก็มีนิดหน่อยแต่ผมยังลืมเธอไม่ได้เลย ไม่พร้อมจะมีใคร​ พอมีแฟนใหม่แล้วผมก็ยังคงคิดถึงเธออยู่จนถึงตอนนี้ทั้งที่แฟนใหม่ของผมนั้นดีมาก ๆ เขารักผม สนใจผม แต่ผมก็คิดถึงแฟนเก่า ผมรู้สึกผิดต่อแฟนใหม่ของผมมาก ตอนนี้ผมก็ไม่ได้คุยกับแฟนเก่าแล้ว ห้องผมและเธอระหว่างเรียนก็มีคาบที่ได้เรียนด้วยกัน แต่ผมก็ไม่ได้ผมกับเธอก็ได้มองกันบ่อยครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม 2568​ ทางโรงเรียนได้จัดงานได้เดินรอบศาลจังหวัด ห้องผมและเธอได้อยู่แถวเดียวกัน หน่ำซ้ำผมได้เดินแถวเดียวกับเธอมันทำให้ผมกับเธอได้มองหากันเยอะมาก จนผมรู้สึกถึงความสุขเก่า ๆ และได้คิดถึงเธอแต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกัน  หลังจากวันนั้นผมก็ได้คิดถึงเธอมาตลอด มันทำให้ผมเสียใจมากและรู้สึกผิดต่อแฟนใหม่ของผมด้วย ผมควรที่ยะทำยังไงดีครับ ขอโทษที่ยาวนะครับผมอยากให้เข้าใจฟีลผมและระบายในตัวเลยเพราะผมไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย ขอบคุณครับ.