ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนธรรมดาๆ เกิดในครอบครัวที่แตกแยกและสังคมที่ค่อนข้างแย่มาตั้งแต่เด็ก ผมมีความฝันอยู่1อย่างคือต้องการที่จะมีครอบครัวและสร้างบ้านอยู่ด้วยกัน ชีวิตผมไม่เคยมีคำว่าบ้านมาก่อนในชีวิต อาศัยอยู่แต่แฟลตของข้าราชการเก่าๆโทรมๆ ชีวิตมันก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆ มีคนผ่านมาและผ่านไปมากหน้าหลายตา แต่ก็มาพบกันคนๆนึงที่เปลี่ยนชีวิตผม...........
มันเริ่มมาจากการทำงานเจอกัน ตัวผมแอบชอบเขาแต่ด้วยลุคที่เขาดูแรงๆ ผมจึงทำได้แค่เป็นเพื่อนกับเขาตลอด 1 ปีที่รู้จักกัน เราต่างคนก็ต่างทำงานจนวันนึงเราโตขึ้น เราก็แยกย้ายกันไปทำตามฝันกัน ผมก็มีแฟนไปเรื่อยเปื่อย เขาก็มีแฟนไปเรื่อยเปื่อยเช่นกัน........
และวันนึง วันที่เขาไม่มีใคร และผมก็ไม่มีใคร เราได้เวียนมาเจอกัน ในวันที่ชีวิตผมเริ่มเคยชินกับคำว่าโดดเดี่ยว มีแค่คำว่าแม่ในหัวสมอง และไม่เคยรู้สึกเป็นคนสำคัญสำหรับใครมาก่อน เขาได้มาพูดว่าจริงๆเขาชอบผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ พระเจ้า! ใครจะเชื่อว่าเราต่างคนต่างชอบกันแต่วางมาดใส่กันแบบเพื่อนตลอดมา เราจึงเริ่มคุยกันมากขึ้น และตกลงคบกันในที่สุด......
ความรักของผมดีมาก ด้วยความที่เราผ่านอะไรต่างๆมาเยอะ จนทำให้วันที่เราเจอกัน มันทำให้เรามีภูมิคุ้มกันความรัก เราต่างรู้กันอยู่แก่ใจว่าเรารักกัน และออกกฎที่จะไม่นิ่งใส่กันในวันที่มีปัญหา เราทะเลาะกันยังไงเราก็จะไม่ทิ้งกัน เราจะบอกรักกัน แสดงความรู้สึกดีๆให้กัน จนผมตัดสินใจว่าเนี่ยหละ แม่ของลูก! ผมตกลงซื้อบ้าน 1 หลังเพื่ออยู่ด้วยกัน....
แต่ด้วยปัญหาทางการเงิน+ความชอบในงานของแฟนผม เขาจึงได้เดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อทำงาน ได้กลับมาอาทิตย์ละ 4 วัน โดยสัญญาว่าจะไม่นอกลู่นอกทาง จะไม่เที่ยว จะไปแค่ทำงาน! เรื่องก็ดำเนินไปปรกติ ผมไปรับไปส่งทุกครั้งที่เขาได้กลับมาพัก 4 วัน แต่เรื่องทั้งหมดก็ค่อยๆเปลี่ยนไป.....
เขาเริ่มเที่ยวเพราะสังคมการทำงาน ผมก็เข้าใจและปล่อยเขาโดยเขาต้องคอยรายงานว่าถึงร้านหรือยัง กลับห้องรึยังตามประสาแฟนเป็นห่วงกัน แต่มาพักหลังแฟนผมเที่ยวหนักมากขึ้นๆ จนวันนึงผมจับได้ว่าเขาแอบคุยกะคนๆนึง..............
ผมโมโหมาก เพราะเขาเป็นคนที่พูดอยู่เสมอว่าห้ามแม้แต่จะคุยเล่นๆกับใคร เขาก็เสียใจและยอมรับความผิด และยืนยันว่าจะไม่มีเหตุการ์ณแบบนี้เกิดขึ้นอีก และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม แน่นอนครับ! ผมรักเขามากผมให้อภัยและทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่เขากลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..........
ความเป็นห่วง การบอกรัก บอกคิดถึงมันค่อยๆละลายหายไปภายใน 1 เดือน!!! ผมถามเขาว่าทำไม เขาบอกว่าเขารู้สึกละอายใจมาก เขาขอเวลาปรับตัวกับผม แต่มันก็เหมือนยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอมักโมโหใส่ผมที่ผมพูดไปในทางที่ว่าเธอไม่เหมือนเดิม เธอเป็นคนไม่ชอบคนมาจี้ถามกดดัน หรือบังคับให้ทำอะไร แต่ทุกครั้งที่ผมเปิดอ่านข้อความย้อนกลับไปเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว น้ำตาผมไหลตลอดเวลา เพราะมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง.........
ความเป็นห่วงเป็นใยกันได้ละลายหายไปหมด เหลือเพียงภาระที่ต้องผ่อนบ้านกัน เหลือเพียงทำตามเพราะหน้าที่กัน ผมพยายามร้องขอให้เขารู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็เหมือนยิ่งไล่ก็ยิ่งห่าง คนภายนอกมองผมว่าเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆช่วงนี้บ้ามานั่งจู้จี้ทำนิสัยไม่เหมือนผู้ชาย แต่ใครกันจะเข้าใจ
ผมมั่นใจว่าแฟนผมไม่ได้มีคนอื่นจริงๆในตอนนี้ ผมเข้าใจว่าเขาคิดมากที่ทำไม่ดีกับผมไว้ แต่แทนที่เธอจะทำตัวยิ่งดีกับผมมากขึ้น เธอกลับยิ่งนิ่งยิ่งเงียบ มันเลยเกิดสภาวะโคตรอึดอัดในความรักของผมและเธอ จนวันนึง เรื่องทั้งหมดไปถึงผู้ใหญ่ ณ ตอนนี้ผมไม่รู้จริงๆครับว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมไม่เคยรักและฝากอนาคตกับตัวเองไว้กับคนอีกคนมาก่อน ผมกลัวมากที่จะเสียเธอไปและไม่มีวันได้กลับมารักกันเหมือนแต่ก่อน ผมไม่ซีเรียสเรื่องบ้านอะไรทั้งนั้น ผมสามารถผ่อนคนเดียวได้ แต่ ณ ตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอก็ไม่ยอมที่จะกลับมากรุงเทพ เพราะงานที่เธอทำที่นั่น คือสิ่งที่เธอรัก
T-T
เมื่อความรักเดินทางมาถึงทางตัน เราควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
มันเริ่มมาจากการทำงานเจอกัน ตัวผมแอบชอบเขาแต่ด้วยลุคที่เขาดูแรงๆ ผมจึงทำได้แค่เป็นเพื่อนกับเขาตลอด 1 ปีที่รู้จักกัน เราต่างคนก็ต่างทำงานจนวันนึงเราโตขึ้น เราก็แยกย้ายกันไปทำตามฝันกัน ผมก็มีแฟนไปเรื่อยเปื่อย เขาก็มีแฟนไปเรื่อยเปื่อยเช่นกัน........
และวันนึง วันที่เขาไม่มีใคร และผมก็ไม่มีใคร เราได้เวียนมาเจอกัน ในวันที่ชีวิตผมเริ่มเคยชินกับคำว่าโดดเดี่ยว มีแค่คำว่าแม่ในหัวสมอง และไม่เคยรู้สึกเป็นคนสำคัญสำหรับใครมาก่อน เขาได้มาพูดว่าจริงๆเขาชอบผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ พระเจ้า! ใครจะเชื่อว่าเราต่างคนต่างชอบกันแต่วางมาดใส่กันแบบเพื่อนตลอดมา เราจึงเริ่มคุยกันมากขึ้น และตกลงคบกันในที่สุด......
ความรักของผมดีมาก ด้วยความที่เราผ่านอะไรต่างๆมาเยอะ จนทำให้วันที่เราเจอกัน มันทำให้เรามีภูมิคุ้มกันความรัก เราต่างรู้กันอยู่แก่ใจว่าเรารักกัน และออกกฎที่จะไม่นิ่งใส่กันในวันที่มีปัญหา เราทะเลาะกันยังไงเราก็จะไม่ทิ้งกัน เราจะบอกรักกัน แสดงความรู้สึกดีๆให้กัน จนผมตัดสินใจว่าเนี่ยหละ แม่ของลูก! ผมตกลงซื้อบ้าน 1 หลังเพื่ออยู่ด้วยกัน....
แต่ด้วยปัญหาทางการเงิน+ความชอบในงานของแฟนผม เขาจึงได้เดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อทำงาน ได้กลับมาอาทิตย์ละ 4 วัน โดยสัญญาว่าจะไม่นอกลู่นอกทาง จะไม่เที่ยว จะไปแค่ทำงาน! เรื่องก็ดำเนินไปปรกติ ผมไปรับไปส่งทุกครั้งที่เขาได้กลับมาพัก 4 วัน แต่เรื่องทั้งหมดก็ค่อยๆเปลี่ยนไป.....
เขาเริ่มเที่ยวเพราะสังคมการทำงาน ผมก็เข้าใจและปล่อยเขาโดยเขาต้องคอยรายงานว่าถึงร้านหรือยัง กลับห้องรึยังตามประสาแฟนเป็นห่วงกัน แต่มาพักหลังแฟนผมเที่ยวหนักมากขึ้นๆ จนวันนึงผมจับได้ว่าเขาแอบคุยกะคนๆนึง..............
ผมโมโหมาก เพราะเขาเป็นคนที่พูดอยู่เสมอว่าห้ามแม้แต่จะคุยเล่นๆกับใคร เขาก็เสียใจและยอมรับความผิด และยืนยันว่าจะไม่มีเหตุการ์ณแบบนี้เกิดขึ้นอีก และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม แน่นอนครับ! ผมรักเขามากผมให้อภัยและทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่เขากลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..........
ความเป็นห่วง การบอกรัก บอกคิดถึงมันค่อยๆละลายหายไปภายใน 1 เดือน!!! ผมถามเขาว่าทำไม เขาบอกว่าเขารู้สึกละอายใจมาก เขาขอเวลาปรับตัวกับผม แต่มันก็เหมือนยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอมักโมโหใส่ผมที่ผมพูดไปในทางที่ว่าเธอไม่เหมือนเดิม เธอเป็นคนไม่ชอบคนมาจี้ถามกดดัน หรือบังคับให้ทำอะไร แต่ทุกครั้งที่ผมเปิดอ่านข้อความย้อนกลับไปเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว น้ำตาผมไหลตลอดเวลา เพราะมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง.........
ความเป็นห่วงเป็นใยกันได้ละลายหายไปหมด เหลือเพียงภาระที่ต้องผ่อนบ้านกัน เหลือเพียงทำตามเพราะหน้าที่กัน ผมพยายามร้องขอให้เขารู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็เหมือนยิ่งไล่ก็ยิ่งห่าง คนภายนอกมองผมว่าเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆช่วงนี้บ้ามานั่งจู้จี้ทำนิสัยไม่เหมือนผู้ชาย แต่ใครกันจะเข้าใจ
ผมมั่นใจว่าแฟนผมไม่ได้มีคนอื่นจริงๆในตอนนี้ ผมเข้าใจว่าเขาคิดมากที่ทำไม่ดีกับผมไว้ แต่แทนที่เธอจะทำตัวยิ่งดีกับผมมากขึ้น เธอกลับยิ่งนิ่งยิ่งเงียบ มันเลยเกิดสภาวะโคตรอึดอัดในความรักของผมและเธอ จนวันนึง เรื่องทั้งหมดไปถึงผู้ใหญ่ ณ ตอนนี้ผมไม่รู้จริงๆครับว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมไม่เคยรักและฝากอนาคตกับตัวเองไว้กับคนอีกคนมาก่อน ผมกลัวมากที่จะเสียเธอไปและไม่มีวันได้กลับมารักกันเหมือนแต่ก่อน ผมไม่ซีเรียสเรื่องบ้านอะไรทั้งนั้น ผมสามารถผ่อนคนเดียวได้ แต่ ณ ตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอก็ไม่ยอมที่จะกลับมากรุงเทพ เพราะงานที่เธอทำที่นั่น คือสิ่งที่เธอรัก
T-T