เรากลุ้มใจเรื่องพี่สาวกับเเม่มากๆ มันเก็บสะสมมานานเเล้ว เเต่ทุกๆอย่างทุกเรื่องเราไม่เคยพูดเลย เเต่ตอนนี้เราสงสารเเม่มากๆ แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงหรือคุยกับพี่สาวยังไง
คืออย่างงี้คะ เราทำงานอยู่ประจำที่ต่างจังหวัด แม่กับพี่สาวอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ แล้วก็มีหลาน คือลูกพี่สาว อายุ5ขวบอีกนึงคน พ่อของน้องได้เลิกลากันไปแล้ว
เราคุยโทรศัพท์กับเเม่ทุกวันค่ะ ทุกครั้งที่คุยแม่ก็จะบ่น ตัดพ้อ บางทีก็ร้องไห้ให้เราฟังบ่อยๆ ตอนนี้แม่เราไม่ได้ทำงาน คืออยู่บ้านเฉยๆเลี้ยงหลาน พี่สาวจะให้เงินเดือนละ3,000 รวมทุกอย่างทั้งค่าที่ต้องให้หลานไปรร.ทุกวัน. กินอยู่ ฯลฯ
คือตอนเเรกเราก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องเงิน เพราะเงินส่วนอื่นเราก็ส่งให้เเม่อยู่เเล้ว อาทิตย์ละ1,000 พอสิ้นเดือนเราก็ให้อีกก้อน จ่ายให้หมดทั้งค่าประกัน ค่าของใช้ทุกอย่าง ค่าน้ำไฟ เงินติดกระเป๋า เราส่งให้ไม่เคยขาด
ทีนี้พอมาระยะหลังๆ(ซึ่งนานพอสมควร). แม่เราจะบ่นตลอดว่าไม่มีเงิน พี่สาวไม่ให้เงินบ้าง พี่สาวยืมเงินบ้าง เอาทองเเม่ไปจำนำ ให้เเม่ไปกู้เงินมา50,000 เเล้วไม่ยอมส่งดอก. แม่เราต้องหาจ่ายดอกทุกเดือน. แล้วหลาน(คือลูกพี่สาว) เค้าก็ไม่ให้เงินน้องเลย แม่เราต้องรับผิดชอบหมด เงินเดือนที่เคยได้3,000 เดี๋ยวนี้ก็ไม่ให้เเล้ว นานๆจะให้ทีสัก1,000.หลานก็กำลังโตเวลาไปรับหลังเลิกเรียนก็ร้องกินนู่นกินนี่ตลอด เงินที่เราให้ก็ไม่พอ . คือแม่มีอะไรจะบอกเราหมด.ปรึกษาเราคนเดียว เรื่องนี้เราก็พยายามจะไม่คิดมาก เราแก้ปัญหาด้วยการให้เงินแม่มากขึ้น แล้วใส่บัญชีให้หลานอีกเดือนละ500 จนเกือบปี แม่เราก็โทรมาบอกว่าเงินที่เราฝากให้หลานหมดแล้ว พี่สาวเอาไปใช้หมดเลย เหลือยู่ในบัญชี200 พี่สาวกดไปใช้ตลอด แม่ก็เพิ่งรู้ พอเราถามพี่สาวก็ตอบว่ายืมก่อน เดี๋ยวคืน แบบนี้ตลอด
อีกเรื่องคือ พี่สาวเราใช้เเม่ทำทุกอย่าง ทั้งซักผ้า รีดผ้า เลี้ยงลูกฯลฯ พี่สาวไม่เคยไปส่งลูกที่รร.สักครั้ง เราจะโกรธกับเเม่เรื่องนี้บ่อยมากว่าทำไมต้องถึงขนาด ซักผ้า รีดผ้าให้ แม่เราก็ได้เเต่พูดว่าแม่ไม่ทำมันไม่ทำบ้านก็เน่าก็เละ บางทีเอาผ้าคาเครื่องซักไว้2-3วัน ถ้าแม่ไม่เอาไปตากก็เน่าอยู่แบบนั้น. เราถามพี่สาวเรื่องนี้มันก็ตอบเเบบส่งๆว่าเเม่อยู่บ้านเฉยๆทำแค่นี้จะเป็นอะไร เราน้ำตาเเทบไหล เพราะมีเรื่องอะไรแม่ก็มาร้องไห้ให้เราฟังตลอด. เวลาเลิกงานกลับถึงบ้านก็ไม่เคยอยู่บ้านจะออกไปข้างนอกอีกตลอด4-5ทุ่มถึงจะเข้าบ้าน พอเช้าก็ออกเเต่เช้า เสาร์-ทิตย์ หยุดงานก็ไม่เคยอยู่บ้านจะไปหาแฟนไปอยู่บ้านแฟน(แฟนใหม่). . เราโทรกลับบ้านทุกวัน แม่ก็มีเเต่บอกว่า มันไปไหนไม่รู้ แม่ถามมันก็ไม่ยอมบอก
ในขณะที่เเม่บ่นว่าลำบาก ไม่มีตังค์ เเต่เฟสบุ๊คพี่สาวเราดูฟุ้งเฟ้อมากๆ คือโพสเเต่รูปไปเที่ยวนู๊นเที่ยวนี่ ไปกินอาหารดีๆตลอด บางทีเพื่อนเค้าก็จะเเทกหาพี่สาวเราว่า พี่สาวเราพาไปเลี้ยงอาหารบ่อย โดยที่พี่เราเป็นเจ้ามือ ไปชอปปิ้งบ้าง ดูเยอะมาก. แล้วก็บ่อยมากที่เราโอนเงินไปให้พี่สาว แล้วบอกว่าให้พาเเม่ไปกินข้าวนอกบ้าน แต่พอถามเเม่ แม่บอกไม่ได้พาไป จนเดี๋ยวนี้เราไม่โอนผ่านพี่สาวเราเลย บางทีถ้าพี่สาวรู้ว่าเราโอนเงินให้เเม่ก็จะเอาเงินที่เเม่ไปใช้อีก. ล่าสุดสิ้นเดือนที่ผ่านมา เราโอนเงินให้แม่7,000 ให้ไปตรวจมะเร็งปากมดลูก กับเงินค่าประกัน พอผ่านไป4-5วันเราถามเเม่ว่าไปทำธุระเสร็จยัง? แม่เราก็อึกอัก พอคาดคั้นก็ยอมรับว่าไม่ได้ไป ให้พี่สาวยืมไป5,000. พี่สาวบอกแม่ว่าจะเอาไปใช้หนี้บริษัท เลยให้ไป. แต่พอเราดูในเฟส มันไปชอปปิ้งกับเพื่อนมีความสุข.กินอาหารดีๆ. .. เเล้วเพื่อนพี่สาวก็มาเม้นว่าขอบคุณเจ้ามือ อะไรประมาณนี้ เราเลยเม้นถามใต้รูป พี่สาวก็บอกว่าถูกหวย ได้เงิน2หมื่นกว่า .. ทุกๆครั้งเราเห็นอะไรในเฟสพี่สาวเราไม่เคยพูดอะไรที่ต่อว่าพี่สาวให้เค้าอาย. แล้วก็ไม่เคยพูดให้แม่ฟัง กลัวเเม่จะเสียใจไปมากกว่านี้ เราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว
จริงๆแล้วครอบครัวเรามีเเค่นี้เเต่เด็ก ตอนเด็กๆพี่สาวเราเป็นไอดอลของเรา คือเรียนเก่งมาก ทำงานเเต่เด็ก แล้วก็ฉลาดทำอะไรก็ได้ดีไปหมด แต่ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปแล้ว. เค้าไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเค้าเอง. เค้าเที่ยวกลางคืน ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆต่อให้ไม่มีเงินก็ต้องไปให้ได้ เวลายืมเงินเราก็โกหก เเล้วเอาเงินไปเที่ยว ไม่เคยหวังว่าจะได้คืนเพราะไม่มีทางได้คืน. ครั้งที่เราโกรธที่สุดคือพาหลานไปอยู่บ้านเเฟนใหม่เสาร์-อาทิตย์ โกหกว่าจะพาหลานไปเที่ยวยืมเงินเรา2,000. เเต่จริงๆเอาหลานไปไว้บ้านเเฟนใหม่เเล้วเค้าออกไปเที่ยวกับเเฟนปล่อยหลานไว้บ้านแฟนใหม่กับญาติของแฟนใหม่ โชคดีที่เเม่เราโทรไปเชค วันนั้นแม่เราเลยต้องนั่งรถจากโชคชัย4ไปรับหลานที่ปทุมฯ ตอน4ทุ่ม ไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าปล่อยทิ้งไว้ได้ไงเพราะหลานไม่คุ้นกับใครที่บ้านนั้นเลย . เราพูดจนไม่อยากพูด พูดไปก็เเตกหักกันไปเปล่าๆ เราไม่อยากให้เป็นเเบบนั้น.
เรื่องอื่นเราไม่สน เงินเราหาได้ เราให้ได้ทั้งเเม่ทั้งพี่ทั้งหลาน เราไม่เคยถือ. เเต่ที่เราเครียด เราอึดอัด เพราะแม่จะโทรมาร้องไห้กับเราตลอด เราสงสารแม่ จะให้เเม่มาอยู่กับเราเเม่ก็ห่วงบ้านห่วงหลาน ไม่ยอมมา ส่วนเราก็เพิ่งเริ่มมีกิจการที่นี่กำลังไปได้สวย ถ้าทิ้งงานทิ้งกิจการไป. ไปหางานทำที่ กทม. ก็อีกนานที่จะมีรายได้เท่าเดิม ลำพังทุกวันนี้ก็แทบจะไม่พอ. ตอนนี้เราทำได้แค่ ส่งเงินให้ กับกลับบ้าน2เดือนครั้ง นอกนั้นก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้เราอยากตัดสินใจเลือกสักทาง เเต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำไงดี เราควรเอาไงต่อไปดีคะ รู้สึกเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย วันๆคิดเเต่เรื่องหาเงิน นอกนั้นคิดอะไรไม่ออกเลย
ครอบครัวเราเป็นเเบบนี้ทำไงดีคะ
คืออย่างงี้คะ เราทำงานอยู่ประจำที่ต่างจังหวัด แม่กับพี่สาวอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ แล้วก็มีหลาน คือลูกพี่สาว อายุ5ขวบอีกนึงคน พ่อของน้องได้เลิกลากันไปแล้ว
เราคุยโทรศัพท์กับเเม่ทุกวันค่ะ ทุกครั้งที่คุยแม่ก็จะบ่น ตัดพ้อ บางทีก็ร้องไห้ให้เราฟังบ่อยๆ ตอนนี้แม่เราไม่ได้ทำงาน คืออยู่บ้านเฉยๆเลี้ยงหลาน พี่สาวจะให้เงินเดือนละ3,000 รวมทุกอย่างทั้งค่าที่ต้องให้หลานไปรร.ทุกวัน. กินอยู่ ฯลฯ
คือตอนเเรกเราก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องเงิน เพราะเงินส่วนอื่นเราก็ส่งให้เเม่อยู่เเล้ว อาทิตย์ละ1,000 พอสิ้นเดือนเราก็ให้อีกก้อน จ่ายให้หมดทั้งค่าประกัน ค่าของใช้ทุกอย่าง ค่าน้ำไฟ เงินติดกระเป๋า เราส่งให้ไม่เคยขาด
ทีนี้พอมาระยะหลังๆ(ซึ่งนานพอสมควร). แม่เราจะบ่นตลอดว่าไม่มีเงิน พี่สาวไม่ให้เงินบ้าง พี่สาวยืมเงินบ้าง เอาทองเเม่ไปจำนำ ให้เเม่ไปกู้เงินมา50,000 เเล้วไม่ยอมส่งดอก. แม่เราต้องหาจ่ายดอกทุกเดือน. แล้วหลาน(คือลูกพี่สาว) เค้าก็ไม่ให้เงินน้องเลย แม่เราต้องรับผิดชอบหมด เงินเดือนที่เคยได้3,000 เดี๋ยวนี้ก็ไม่ให้เเล้ว นานๆจะให้ทีสัก1,000.หลานก็กำลังโตเวลาไปรับหลังเลิกเรียนก็ร้องกินนู่นกินนี่ตลอด เงินที่เราให้ก็ไม่พอ . คือแม่มีอะไรจะบอกเราหมด.ปรึกษาเราคนเดียว เรื่องนี้เราก็พยายามจะไม่คิดมาก เราแก้ปัญหาด้วยการให้เงินแม่มากขึ้น แล้วใส่บัญชีให้หลานอีกเดือนละ500 จนเกือบปี แม่เราก็โทรมาบอกว่าเงินที่เราฝากให้หลานหมดแล้ว พี่สาวเอาไปใช้หมดเลย เหลือยู่ในบัญชี200 พี่สาวกดไปใช้ตลอด แม่ก็เพิ่งรู้ พอเราถามพี่สาวก็ตอบว่ายืมก่อน เดี๋ยวคืน แบบนี้ตลอด
อีกเรื่องคือ พี่สาวเราใช้เเม่ทำทุกอย่าง ทั้งซักผ้า รีดผ้า เลี้ยงลูกฯลฯ พี่สาวไม่เคยไปส่งลูกที่รร.สักครั้ง เราจะโกรธกับเเม่เรื่องนี้บ่อยมากว่าทำไมต้องถึงขนาด ซักผ้า รีดผ้าให้ แม่เราก็ได้เเต่พูดว่าแม่ไม่ทำมันไม่ทำบ้านก็เน่าก็เละ บางทีเอาผ้าคาเครื่องซักไว้2-3วัน ถ้าแม่ไม่เอาไปตากก็เน่าอยู่แบบนั้น. เราถามพี่สาวเรื่องนี้มันก็ตอบเเบบส่งๆว่าเเม่อยู่บ้านเฉยๆทำแค่นี้จะเป็นอะไร เราน้ำตาเเทบไหล เพราะมีเรื่องอะไรแม่ก็มาร้องไห้ให้เราฟังตลอด. เวลาเลิกงานกลับถึงบ้านก็ไม่เคยอยู่บ้านจะออกไปข้างนอกอีกตลอด4-5ทุ่มถึงจะเข้าบ้าน พอเช้าก็ออกเเต่เช้า เสาร์-ทิตย์ หยุดงานก็ไม่เคยอยู่บ้านจะไปหาแฟนไปอยู่บ้านแฟน(แฟนใหม่). . เราโทรกลับบ้านทุกวัน แม่ก็มีเเต่บอกว่า มันไปไหนไม่รู้ แม่ถามมันก็ไม่ยอมบอก
ในขณะที่เเม่บ่นว่าลำบาก ไม่มีตังค์ เเต่เฟสบุ๊คพี่สาวเราดูฟุ้งเฟ้อมากๆ คือโพสเเต่รูปไปเที่ยวนู๊นเที่ยวนี่ ไปกินอาหารดีๆตลอด บางทีเพื่อนเค้าก็จะเเทกหาพี่สาวเราว่า พี่สาวเราพาไปเลี้ยงอาหารบ่อย โดยที่พี่เราเป็นเจ้ามือ ไปชอปปิ้งบ้าง ดูเยอะมาก. แล้วก็บ่อยมากที่เราโอนเงินไปให้พี่สาว แล้วบอกว่าให้พาเเม่ไปกินข้าวนอกบ้าน แต่พอถามเเม่ แม่บอกไม่ได้พาไป จนเดี๋ยวนี้เราไม่โอนผ่านพี่สาวเราเลย บางทีถ้าพี่สาวรู้ว่าเราโอนเงินให้เเม่ก็จะเอาเงินที่เเม่ไปใช้อีก. ล่าสุดสิ้นเดือนที่ผ่านมา เราโอนเงินให้แม่7,000 ให้ไปตรวจมะเร็งปากมดลูก กับเงินค่าประกัน พอผ่านไป4-5วันเราถามเเม่ว่าไปทำธุระเสร็จยัง? แม่เราก็อึกอัก พอคาดคั้นก็ยอมรับว่าไม่ได้ไป ให้พี่สาวยืมไป5,000. พี่สาวบอกแม่ว่าจะเอาไปใช้หนี้บริษัท เลยให้ไป. แต่พอเราดูในเฟส มันไปชอปปิ้งกับเพื่อนมีความสุข.กินอาหารดีๆ. .. เเล้วเพื่อนพี่สาวก็มาเม้นว่าขอบคุณเจ้ามือ อะไรประมาณนี้ เราเลยเม้นถามใต้รูป พี่สาวก็บอกว่าถูกหวย ได้เงิน2หมื่นกว่า .. ทุกๆครั้งเราเห็นอะไรในเฟสพี่สาวเราไม่เคยพูดอะไรที่ต่อว่าพี่สาวให้เค้าอาย. แล้วก็ไม่เคยพูดให้แม่ฟัง กลัวเเม่จะเสียใจไปมากกว่านี้ เราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว
จริงๆแล้วครอบครัวเรามีเเค่นี้เเต่เด็ก ตอนเด็กๆพี่สาวเราเป็นไอดอลของเรา คือเรียนเก่งมาก ทำงานเเต่เด็ก แล้วก็ฉลาดทำอะไรก็ได้ดีไปหมด แต่ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปแล้ว. เค้าไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเค้าเอง. เค้าเที่ยวกลางคืน ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆต่อให้ไม่มีเงินก็ต้องไปให้ได้ เวลายืมเงินเราก็โกหก เเล้วเอาเงินไปเที่ยว ไม่เคยหวังว่าจะได้คืนเพราะไม่มีทางได้คืน. ครั้งที่เราโกรธที่สุดคือพาหลานไปอยู่บ้านเเฟนใหม่เสาร์-อาทิตย์ โกหกว่าจะพาหลานไปเที่ยวยืมเงินเรา2,000. เเต่จริงๆเอาหลานไปไว้บ้านเเฟนใหม่เเล้วเค้าออกไปเที่ยวกับเเฟนปล่อยหลานไว้บ้านแฟนใหม่กับญาติของแฟนใหม่ โชคดีที่เเม่เราโทรไปเชค วันนั้นแม่เราเลยต้องนั่งรถจากโชคชัย4ไปรับหลานที่ปทุมฯ ตอน4ทุ่ม ไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าปล่อยทิ้งไว้ได้ไงเพราะหลานไม่คุ้นกับใครที่บ้านนั้นเลย . เราพูดจนไม่อยากพูด พูดไปก็เเตกหักกันไปเปล่าๆ เราไม่อยากให้เป็นเเบบนั้น.
เรื่องอื่นเราไม่สน เงินเราหาได้ เราให้ได้ทั้งเเม่ทั้งพี่ทั้งหลาน เราไม่เคยถือ. เเต่ที่เราเครียด เราอึดอัด เพราะแม่จะโทรมาร้องไห้กับเราตลอด เราสงสารแม่ จะให้เเม่มาอยู่กับเราเเม่ก็ห่วงบ้านห่วงหลาน ไม่ยอมมา ส่วนเราก็เพิ่งเริ่มมีกิจการที่นี่กำลังไปได้สวย ถ้าทิ้งงานทิ้งกิจการไป. ไปหางานทำที่ กทม. ก็อีกนานที่จะมีรายได้เท่าเดิม ลำพังทุกวันนี้ก็แทบจะไม่พอ. ตอนนี้เราทำได้แค่ ส่งเงินให้ กับกลับบ้าน2เดือนครั้ง นอกนั้นก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้เราอยากตัดสินใจเลือกสักทาง เเต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำไงดี เราควรเอาไงต่อไปดีคะ รู้สึกเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย วันๆคิดเเต่เรื่องหาเงิน นอกนั้นคิดอะไรไม่ออกเลย