แปลร้อยแก้วให้เป็นร้อยกลองนะครับ

จะกล่าวถึงพลายงามทรามสงสาร พึ่งสมภารอยู่ในห้องนั้งร้องไห้ พวกศิษย์เณรเถรชีต้นช่วยฝนไพล มาลูบไล้แผลที่มันตีรัน แล้วสมภารท่านก็หลับระงับเงียบ ยิ่งเย็นเยียบเยือกใจเมื่อไก่ขัน